ေၾကာက္တတ္ဖို႔ လိုပါသည္

ေၾကာက္တတ္ဖို႔ လိုပါသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းသည္ ေဘးအႏၲရာယ္ကို ေရွာင္႐ွားလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိအေပၚ, မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ ၾကေရာက္လာမည့္ ေဘးအႏၲရာယ္ကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္ျခင္းတြင္ မွန္ကန္ေသာ ေၾကာက္ျခင္းႏွင့္ မွားယြင္းေသာ ေၾကာက္ျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိေလသည္။

မွန္ကန္ေသာ ေၾကာက္ျခင္းသည္ အမွားအမွန္ကို ပိုင္းျခားေ၀ဖန္သိ၍ အမွားကို က်ဴးလြန္မိပါက ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ မွားယြင္းေသာ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းသည္ လတ္တေလာရင္ဆိုင္ရမည့္ ျပႆနာကိုသာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ အသိဉာဏ္မပါ၍ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္းမရွိပဲ၊ အမွားကိုလည္း က်ဳးလြန္မိေစႏိုင္သည္။ မတရားမႈဆီသို႔ ဦးတည္ေစႏိုင္၍ “ဘယာဂတိ”ဟု သတ္မွတ္သည္။ မွန္ကန္ေသာ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းကသာ တရားမွ်တေသာ လူ႔ေဘာင္ေလာကကို ဖန္တီးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ၾသတၱပၸ”ေခၚ မွန္ကန္ေသာ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းအား ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ေလာကပါလတရားဟု သတ္မွတ္သည္။ မွန္ကန္ေသာ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းသည္ အဓမၼအင္အားစုမ်ား၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို မေၾကာက္။ မတရားမႈမ်ား က်ဳးလြန္ရမည္ကိုသာ ေၾကာက္သည္။ မွားယြင္းစြာ ေၾကာက္တတ္သူမ်ားသည္ လတ္တေလာ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို စိုး႐ြံ႕ၾကေသာ္လည္း၊ မတရားမႈတို႔ တျဖည္းျဖည္း လိႈက္စားကာ လူ႔ေဘာင္ေလာက ပ်က္စီးေစမည့္ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားကိုမူ လစ္လွ်ဳ႐ႈ မ်က္ကြယ္ျပဳ ထားတတ္ၾကသည္။

ေကာဋသိမၺလိဇာတ္ေတာ္တြင္ ဂဠဳန္ႏွင့္ ငွက္ငယ္ကို ပမာျပဳ၍ မွွန္ကန္စြာ ေၾကာက္တတ္ဖို႔လိုေၾကာင္း ေဟာၾကားထားသည္ကို မွ်ေ၀လိုပါသည္။ တခါက ဂဠဳန္မင္းသည္ မိမိ၏ ကိုယ္အား ယူဇနာ-၁၅၀ မွ်ႀကီးေအာင္ ဖန္ဆင္း၍ သမုဒၵရာေရျပင္ကိုခြဲကာ နဂါးမင္းကို အၿမီးမွ ဖမ္း၍ ခ်ီလိုက္သည္။ နဂါးလည္း ႐ုန္းရင္းကန္ရင္းျဖင့္ပင္ ဂဠဳန္ခ်ီရာ ပါသြားရသည္။ ဂဠဳန္လည္း ျပင္းေသာအရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လက္ပံပင္တစ္ပင္ရွိသည့္ ေတာကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ နဂါးက အသက္ေဘးမွလြတ္ရန္ လွမ္း၍မိေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးအား ရစ္ေခြ၍ ႐ုန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဂဠဳန္မင္းသည္ အလြန္ခြန္အားႀကီး၍ ေညာင္ပင္ပါ အျမစ္မွကၽြတ္၍ ပါသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ နဂါးကို စားကား အႂကြင္းအက်န္တို႔ကို သမုဒၵရာတြင္ စြန္႔ပစ္၏။

ထိုအခါတြင္ ေညာင္ပင္တြင္ေနေသာ ငွက္မသည္ မိမိ၏ အသိုက္အၿမံဳပ်က္စီးသြား၍ လက္ပံပင္သို႔ ေျပာင္း၍ ေနေလသည္။ ဤသို႔ ငွက္ငယ္မ ေျပာင္းေ႐ြ႕လာေသာအခါ လက္ပံပင္ေစာင့္နတ္က အလြန္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြား၍ လက္ပံပင္သည္ အျမစ္မွ စ၍ တုန္ေလ၏။ ဤသည္ကိုျမင္ေသာ ဂဠဳန္မင္းက “မိမိကဲ့သို႔ အလြန္ခြန္အားႀကီးမားေသာ ဂဠဳန္က နဂါးကို ခ်ီ၍ လက္ပံပင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားစဥ္က ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း မရွိ။ အလြန္ေသးငယ္ေသာ ဤငွက္ငယ္မ လာသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေၾကာက္႐ြံ႕ရပါသနည္း” ဟု တအံ့တၾသ ေမးေလ၏။ ထိုအခါ လက္ပံပင္ေစာင့္နတ္က “ဤငွက္ငယ္မသည္ ငါ၏ သစ္ပင္ခြ၌ က်င္ႀကီး စြန္႔အံ့။ ထိုက်င္ႀကီးမွ ေညာင္ေစ့, ေရသဖန္းေစ့တို႔သည္ အပင္ေပါက္ကာ, ဤလက္ပံပင္အား လႊမ္းမိုး လတၱံ႔။ ငါ၏ ဗိမာန္လည္း ပ်က္အံ့” ဟူေသာ အနာဂတ္ေဘးကို ျမင္၍ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေၾကာင္း ေျဖေလသည္။

သေကၤယ် သကႋတဗၺာနိ၊ ရေကၡယ်ာ နာဂတံ ဘယံ
႐ြံ႐ွာသင့္သည္ကို ႐ြံ႐ွာရာ၏။ အနာဂတ္ေဘးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။

မေၾကာက္သင့္သည္တို႔ကို မေၾကာက္မိဖို႔ လိုသည္။ ေၾကာက္သင့္သည္တို႔ကို ေၾကာက္တတ္ဖို႔လိုသည္။ မတရားမႈတို႔ တျဖည္းျဖည္း လိႈက္စား ၀ါးၿမိဳခံရမည့္ အေရးကို မ်က္ကြယ္မျပဳမိပဲ၊ ေစ့ေစ့ေတြး၍ ေၾကာက္တတ္ဖို႔လိုပါသည္။

ဧရာ(မႏၲေလး)

စာၫႊန္း။
ဇာတက-၄၁၂၊ သတၱကနိပါတ္-ဂႏၶာရ၀ဂ္-ေကာဋသိမၺလိဇာတ္