လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြႏွင့္ စကားစပ္မိရင္း Avravind Adiga ေရးတဲ့့ The White Tiger ၀တၱဳကို ငွားဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားဘ၀ကေန စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့တဲ့ Balram Halwai က အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ သ႐ုပ္မွန္ကို ဖြင့္ထုတ္ဖို႔အတြက္ တ႐ုတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀မ္က်ားေပါင္ဆီ ေရးသားေပးပို႔လုိက္တဲ့့ e-mail စာရွည္ခုႏွစ္ေစာင္ အျဖစ္နဲ႔ ၀တၳဳကို ေရးထားတာပါ။ ဇာတ္လမ္းအေနႏွင့္ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ မရွိလွေပမယ့္ အိႏၵိယရဲ႕ အေမွာင္ေလာကကို သ႐ုပ္ေဖာ္သြားပံုႏွင့္ အျမင္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
အိႏၵိယလို႔ေျပာလိုက္ရင္ Call Center လို အေမရိကရဲ့ outsourcing လုပ္ငန္းေတြႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ဘန္ဂလိုတို႔, မြန္ဘိုင္းတို႔လို ၿမိဳ႕ေတြကိုပဲ ကမၻာကအသိမ်ားၾကပါတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳရဲ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္က ကုန္းတြင္းပိုင္း ေက်းလက္ေဒသကို အေမွာင္ေလာကလို႔ တင္စားထားပါတယ္။ ဒီလိုအေမွာင္ေလာကမွာ ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားလူမ်ားစုဟာ သူတို႔ရဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္ ေျမရွင္ႀကီးေတြကို ခယ၀တ္တြားၿပီး သူတို႔ရဲ့ ေခၽြးနည္းစာေတြထဲကေန ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး လံခ်ားဆြဲစားသူကေတာင္ သူ႔၀င္ေငြရဲ့ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အာဏာပိုင္မ်ားရဲ့ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေၾကာင့္ ပညာေရး, က်န္းမာေရးစတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကလည္း ပ်က္စီးေနတယ္။ ေရသိုးေျမာင္းေကာင္းေကာင္း မရွိ။ လွ်ပ္စစ္မီး လံုလံုေလာက္မရွိ။ ေဆး႐ံုမွာ ဆရာ၀န္မရွိ။ ဆရာ၀န္ေတြက အစိုးရေဆး႐ံုေတြမွာ မထိုင္ပဲ စာရင္းညာျပၿပီး၊ အျပင္ေဆးခန္းေတြမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေန႔လည္စာအတြက္, ေက်ာင္း၀တ္စံုအတြက္ အစိုးရကထုတ္ေပးထားေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာေတြက စားလိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ မရၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပ်က္စီးေနတာကို အျပစ္မျမင္ၾကဘူး။ “ငါလည္း သူတို႔ ေနရာေရာက္ရင္ ဒီလိုပဲလုပ္မွာပါ” လို႔ေတြးေနၾကတာကိုး။ “ပိပိရိရိ လုပ္တတ္ၾကေပရဲ့”လို႔ေတာင္ အခ်ိဳ႕က ႀကိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္း ေနတတ္ၾကသတဲ့။
ဒီေတာ့ ဒီလိုအေမွာင္ေလာကထဲမွာ လူေတြက သက္တမ္းေစ့ မေနႏိုင္ပဲ တီဘီလိုေရာဂါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေသၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ပညာကို ဆံုးေအာင္မသင္ႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဖတ္တဲ့စာ ဘယ္အဓိပါၸယ္ေပါက္တာ မသိတဲ့ မေတာက္တေခါက္, မက်က္တက်က္ (half-baked) ေတြ။ ပညာကို ဆံုးခမ္းတိုင္ေအာင္ သင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေတြကေန ဘြဲ႔ရလာသူေတြကေတာ့၊ ကုမၸဏီေတြမွာ အလုပ္၀င္၊ အ၀တ္အစား က်က်နန၀တ္ၿပီး သူမ်ားခိုင္းတာလုပ္ရင္း သူတို႔ဘ၀ ကုန္ဆံုးသြားရတယ္။ စီးပြားေရးသမားျဖစ္လာသူေတြက သူလို “မက်က္တက်က္” ေတြပါလို႔ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ Balram Halwai က သေရာ္သလို ေျပာျပသြားတယ္။
စာေရးသူ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုက “ဘာေၾကာင့္ အေမွာင္ေလာက ဆင္းရဲမြဲေတမႈဘ၀ကေန ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္သလဲ” ဆိုတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါကို သူက ၾကက္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ (Rooster Coop) တစ္ခုနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျပတယ္။ သံဇကာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ ၾကက္ေတြဟာ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ တိုးေ၀ွ႔တုိက္ခိုက္္ၿပီး အသက္႐ႈဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္အေပၚက သစ္သားစဥ္းတံုးေပၚမွာေတာ့ ေလာေလာလပ္လပ္ ခုပ္ထစ္ထားတဲ့ အသားတုံးေတြ, ကလီစာေတြတင္ထားၿပီး ေသြးေတြနဲ႔ ေပက်ံေနတယ္…။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ၾကက္ေတြက သူတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ့ ကလီစာေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ေသြးနံ႔ေတြ ရေနတယ္။ ေနာက္ သူတို႔အလွည့္ဆိုတာလဲ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ၾကဘူး။ ဒီႏိုင္ငံက လူေတြရဲ့ အျဖစ္က ဒီအတိုင္းပါပဲတဲ့။
ဒါကလည္း အိႏၵိယမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သေႏၶတည္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္စိတ္ (servitude) ေၾကာင့္လို႔ စာေရးသူကဆုိတယ္။ ရာမမင္းအေပၚမွာ သစၥာရွိရွိ နာခံအမႈထမ္းခဲ့တဲ့ ဟာႏုမာန္ေမ်ာက္မင္းကို ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ အဂၤလိပ္ေတြက ထပ္အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ဒီကၽြန္စိတ္ေၾကာင့္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ပိတ္ေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒီကၽြန္စိတ္က ျပင္းသလဲဆိုရင္ … လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ေသာ့ကို လက္ထဲထိုးထည့္ရင္ေတာင္ ေသာ့ကို ျပန္လြင့္ပစ္ၿပီး ဆဲလိမ့္မယ္တဲ့။
ဒုတိယအေနနဲ႔လည္း လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ မိသားစုဘ၀ကို ခ်ိန္ဆၾကရတဲ့အခါ လြတ္ေျမာက္မႈထက္ ကိုယ္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း, မိသားစုေတြရဲ့ စား၀တ္ေနေရးကိုပဲ ငဲ့လုိက္ၾကရတာမ်ိဳး ေတြရွိတယ္။ ဖိႏွိပ္သူေျမရွင္ႀကီးေတြ, အက်င့္ပ်က္အစိုးရအရာရွိႀကီးေတြက ဒီအားနည္းခ်က္ကုိသိေတာ့ တစ္စံုတစ္ဦးက မိမိတို႔ၾသဇာရိပ္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစား လာရင္ သူတို႔ရဲ့ မိသားစု၀င္ေတြကို ၿခိမ္းေခ်ာက္ ဒုကၡရွာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးတစ္ဦးဦးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ႀကံရင္ မိသားစု၀င္ေတြကပဲ စၿပီး၀ိုင္းတားၾက, ဖ်က္ၾကေတာ့တာေပါ့။
စာေရးသူက ေျပာျပသြားတဲ့ ဒီၾကက္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ဥပမာက သိပ္ထိေရာက္ေပမယ့္ သူဆက္ေရးျပသြားတဲ့ ဇာတ္လိုက္ Balram ရဲ့ လြတ္ေျမာက္ေရးကေတာ့ စနစ္တစ္ခုကို ေတာ္လွန္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ၊ ပုဂၢလိက လြတ္ေျမာက္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ဘာမွအေၾကာင္းခိုင္လံုမႈမရွိပဲ သူ႔အလုပ္ရွင္ကို သတ္, ေငြေတြယူ, ထြက္ေျပးၿပီး ဘန္ဂလိုၿမိဳ႕မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္အရာရွိေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးလုပ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈလို႔ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္က ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေစတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ဆက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စာေရးသူက ထြက္ရပ္လမ္းမွန္ကို ျပသြားႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ထြက္ရပ္လမ္းအစစ္မရွိတာကိုပဲ ေရးျပလိုတာလားေတာ့ မသိပါ။ ဇာတ္သိမ္းကို ဘ၀င္မက်ႏိုင္တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
စာေရးသူက သူတို႔အိႏၵိယမွာ “ေရသိုးေျမာင္းမရွိ, လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ, လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းေကာင္းမရွိေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေတာ့ရွိတယ္” လို႔ခပ္ေထ့ေထ့ ေျပာသြားပါေသးတယ္။ အိႏၵိယဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေလာက္ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေကာင္းေတြ မရွိေသးတာေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းလို စီးပြားေရးမ်ိဳးေတြ ဖြံၿဖိဳတိုးတက္မႈ ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးတာကေတာ့ ျငင္းစရာမရွိေပမယ့္္ “ဒီမိုကေရစီဟာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈရဲ့ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ေနမလား” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ့ အဓိကျပႆနာေတြဟာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနၾကတာ, လူမ်ားစု ဆင္းရဲသားလူတန္းစားေတြရဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္း နိမ့္ပါးေနေသးတာ, ဇာတ္ခြဲျခားမႈလို စနစ္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ နာခံစိတ္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္စိတ္မကုန္ေသးတာေတြလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြ ေပါင္းစားသြားတဲ့ အမည္ခံသက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ လြတ္လပ္မႈ, အခြင့္အလမ္းတူညီမႈ, တရားမွ်တမႈေတြရွိမွသာ ဒီမိုကေရစီက အသက္၀င္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
http://en.wikipedia.org/wiki/The_White_Tiger
အိႏၵိယလို႔ေျပာလိုက္ရင္ Call Center လို အေမရိကရဲ့ outsourcing လုပ္ငန္းေတြႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ဘန္ဂလိုတို႔, မြန္ဘိုင္းတို႔လို ၿမိဳ႕ေတြကိုပဲ ကမၻာကအသိမ်ားၾကပါတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳရဲ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္က ကုန္းတြင္းပိုင္း ေက်းလက္ေဒသကို အေမွာင္ေလာကလို႔ တင္စားထားပါတယ္။ ဒီလိုအေမွာင္ေလာကမွာ ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားလူမ်ားစုဟာ သူတို႔ရဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္ ေျမရွင္ႀကီးေတြကို ခယ၀တ္တြားၿပီး သူတို႔ရဲ့ ေခၽြးနည္းစာေတြထဲကေန ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး လံခ်ားဆြဲစားသူကေတာင္ သူ႔၀င္ေငြရဲ့ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အာဏာပိုင္မ်ားရဲ့ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေၾကာင့္ ပညာေရး, က်န္းမာေရးစတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကလည္း ပ်က္စီးေနတယ္။ ေရသိုးေျမာင္းေကာင္းေကာင္း မရွိ။ လွ်ပ္စစ္မီး လံုလံုေလာက္မရွိ။ ေဆး႐ံုမွာ ဆရာ၀န္မရွိ။ ဆရာ၀န္ေတြက အစိုးရေဆး႐ံုေတြမွာ မထိုင္ပဲ စာရင္းညာျပၿပီး၊ အျပင္ေဆးခန္းေတြမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေန႔လည္စာအတြက္, ေက်ာင္း၀တ္စံုအတြက္ အစိုးရကထုတ္ေပးထားေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာေတြက စားလိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ မရၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပ်က္စီးေနတာကို အျပစ္မျမင္ၾကဘူး။ “ငါလည္း သူတို႔ ေနရာေရာက္ရင္ ဒီလိုပဲလုပ္မွာပါ” လို႔ေတြးေနၾကတာကိုး။ “ပိပိရိရိ လုပ္တတ္ၾကေပရဲ့”လို႔ေတာင္ အခ်ိဳ႕က ႀကိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္း ေနတတ္ၾကသတဲ့။
ဒီေတာ့ ဒီလိုအေမွာင္ေလာကထဲမွာ လူေတြက သက္တမ္းေစ့ မေနႏိုင္ပဲ တီဘီလိုေရာဂါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေသၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ပညာကို ဆံုးေအာင္မသင္ႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဖတ္တဲ့စာ ဘယ္အဓိပါၸယ္ေပါက္တာ မသိတဲ့ မေတာက္တေခါက္, မက်က္တက်က္ (half-baked) ေတြ။ ပညာကို ဆံုးခမ္းတိုင္ေအာင္ သင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေတြကေန ဘြဲ႔ရလာသူေတြကေတာ့၊ ကုမၸဏီေတြမွာ အလုပ္၀င္၊ အ၀တ္အစား က်က်နန၀တ္ၿပီး သူမ်ားခိုင္းတာလုပ္ရင္း သူတို႔ဘ၀ ကုန္ဆံုးသြားရတယ္။ စီးပြားေရးသမားျဖစ္လာသူေတြက သူလို “မက်က္တက်က္” ေတြပါလို႔ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ Balram Halwai က သေရာ္သလို ေျပာျပသြားတယ္။
စာေရးသူ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုက “ဘာေၾကာင့္ အေမွာင္ေလာက ဆင္းရဲမြဲေတမႈဘ၀ကေန ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္သလဲ” ဆိုတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါကို သူက ၾကက္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ (Rooster Coop) တစ္ခုနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျပတယ္။ သံဇကာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ ၾကက္ေတြဟာ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ တိုးေ၀ွ႔တုိက္ခိုက္္ၿပီး အသက္႐ႈဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္အေပၚက သစ္သားစဥ္းတံုးေပၚမွာေတာ့ ေလာေလာလပ္လပ္ ခုပ္ထစ္ထားတဲ့ အသားတုံးေတြ, ကလီစာေတြတင္ထားၿပီး ေသြးေတြနဲ႔ ေပက်ံေနတယ္…။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ၾကက္ေတြက သူတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ့ ကလီစာေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ေသြးနံ႔ေတြ ရေနတယ္။ ေနာက္ သူတို႔အလွည့္ဆိုတာလဲ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ၾကဘူး။ ဒီႏိုင္ငံက လူေတြရဲ့ အျဖစ္က ဒီအတိုင္းပါပဲတဲ့။
ဒါကလည္း အိႏၵိယမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သေႏၶတည္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္စိတ္ (servitude) ေၾကာင့္လို႔ စာေရးသူကဆုိတယ္။ ရာမမင္းအေပၚမွာ သစၥာရွိရွိ နာခံအမႈထမ္းခဲ့တဲ့ ဟာႏုမာန္ေမ်ာက္မင္းကို ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ အဂၤလိပ္ေတြက ထပ္အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ဒီကၽြန္စိတ္ေၾကာင့္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ပိတ္ေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒီကၽြန္စိတ္က ျပင္းသလဲဆိုရင္ … လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ေသာ့ကို လက္ထဲထိုးထည့္ရင္ေတာင္ ေသာ့ကို ျပန္လြင့္ပစ္ၿပီး ဆဲလိမ့္မယ္တဲ့။
ဒုတိယအေနနဲ႔လည္း လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ မိသားစုဘ၀ကို ခ်ိန္ဆၾကရတဲ့အခါ လြတ္ေျမာက္မႈထက္ ကိုယ္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း, မိသားစုေတြရဲ့ စား၀တ္ေနေရးကိုပဲ ငဲ့လုိက္ၾကရတာမ်ိဳး ေတြရွိတယ္။ ဖိႏွိပ္သူေျမရွင္ႀကီးေတြ, အက်င့္ပ်က္အစိုးရအရာရွိႀကီးေတြက ဒီအားနည္းခ်က္ကုိသိေတာ့ တစ္စံုတစ္ဦးက မိမိတို႔ၾသဇာရိပ္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစား လာရင္ သူတို႔ရဲ့ မိသားစု၀င္ေတြကို ၿခိမ္းေခ်ာက္ ဒုကၡရွာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးတစ္ဦးဦးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ႀကံရင္ မိသားစု၀င္ေတြကပဲ စၿပီး၀ိုင္းတားၾက, ဖ်က္ၾကေတာ့တာေပါ့။
စာေရးသူက ေျပာျပသြားတဲ့ ဒီၾကက္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ဥပမာက သိပ္ထိေရာက္ေပမယ့္ သူဆက္ေရးျပသြားတဲ့ ဇာတ္လိုက္ Balram ရဲ့ လြတ္ေျမာက္ေရးကေတာ့ စနစ္တစ္ခုကို ေတာ္လွန္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ၊ ပုဂၢလိက လြတ္ေျမာက္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ဘာမွအေၾကာင္းခိုင္လံုမႈမရွိပဲ သူ႔အလုပ္ရွင္ကို သတ္, ေငြေတြယူ, ထြက္ေျပးၿပီး ဘန္ဂလိုၿမိဳ႕မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္အရာရွိေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးလုပ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈလို႔ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္က ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေစတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ဆက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စာေရးသူက ထြက္ရပ္လမ္းမွန္ကို ျပသြားႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ထြက္ရပ္လမ္းအစစ္မရွိတာကိုပဲ ေရးျပလိုတာလားေတာ့ မသိပါ။ ဇာတ္သိမ္းကို ဘ၀င္မက်ႏိုင္တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
စာေရးသူက သူတို႔အိႏၵိယမွာ “ေရသိုးေျမာင္းမရွိ, လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ, လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းေကာင္းမရွိေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေတာ့ရွိတယ္” လို႔ခပ္ေထ့ေထ့ ေျပာသြားပါေသးတယ္။ အိႏၵိယဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေလာက္ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေကာင္းေတြ မရွိေသးတာေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းလို စီးပြားေရးမ်ိဳးေတြ ဖြံၿဖိဳတိုးတက္မႈ ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးတာကေတာ့ ျငင္းစရာမရွိေပမယ့္္ “ဒီမိုကေရစီဟာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈရဲ့ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ေနမလား” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ့ အဓိကျပႆနာေတြဟာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနၾကတာ, လူမ်ားစု ဆင္းရဲသားလူတန္းစားေတြရဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္း နိမ့္ပါးေနေသးတာ, ဇာတ္ခြဲျခားမႈလို စနစ္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ နာခံစိတ္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္စိတ္မကုန္ေသးတာေတြလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြ ေပါင္းစားသြားတဲ့ အမည္ခံသက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ လြတ္လပ္မႈ, အခြင့္အလမ္းတူညီမႈ, တရားမွ်တမႈေတြရွိမွသာ ဒီမိုကေရစီက အသက္၀င္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
http://en.wikipedia.org/wiki/The_White_Tiger
ဖတ္ရလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ မသီတာရ႕ဲ ကိုဧရာ။
ReplyDeleteေနာက္လည္း မ်ားမ်ားေရးျပပါေနာ္။
ငွဲငွဲထင္သားဘဲ ဧရာဘဲၿဖစ္ရမယ္လို႕။ေရးသူ..
ReplyDeleteအိႏၵိယက ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ားျပားလွတဲ့ လူဦးေရတြက္ အစိုးရက လူမႈေရး လံုၿခံဳမႈကို အစနစ္တက် မလုပ္ေပးႏိုင္တာ ရွိပေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီကေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အမ်ားဆႏၵနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာာကို ရည္ညြန္းတာျဖစ္လိ္ု႔ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း အားနည္းခ်က္ရွိပါတယ္။ လူအမ်ားစုႀကီးက တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚမရွိရင္ တိုးတက္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုကို ျဖစ္မလာဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက်ေတာ့ တိုးတက္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ မရွိေတာ့ တိုးတက္ေအာင္ ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိလို႔ လုပ္လို႔မရဘူး။
ReplyDeleteဖတ္ရတာ ဗဟုသုတရတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ခုထိ ဇာတ္ခြဲျခားမွဳ႕ၾကီးက ၾကီးစိုးတုန္းေနာ္။ လူဦးေရကလဲ ထူထပ္ျပီး ဆင္းရဲသားက ပိုမ်ားေနသလိုပဲ။
ReplyDeleteသုချမိဳ႔ေတာ္၀တၳဳကို ျပန္သတိရမိတယ္၊ ဗဟုသုတရလို႔ မသီတာ ေက်းဇူး၊
ReplyDelete