က်ေနာ္ စကားျပန္ဆရာ

မႏၲေလးၿမိဳ႕ဆိုသည္မွာ သာသနာထြန္းကားရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္လတ္လတ္ မည္သူမဆို ေက်ာင္းရိပ္၊ ကန္ရိပ္၊ ဘုရားရိပ္ႏွင့္ နီးစပ္ၾကသူမ်ားခ်ည္းသာ ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကပင္ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ား ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ရာ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသို႔ ၀င္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးမွအစ မဂၤလသုတ္အလယ္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို အားလပ္သည့္ ဦးပဥၨင္းတပါးပါးထံမွ ေလ့လာ ဆည္းပူးရင္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရပါ၏။ တခါတြင္ေတာ့ မွတ္မွတ္ယယျဖစ္ရသည့္ ႏိုင္ငံျခားသား အေမရိကန္ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ဧည့္သည္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာ၏။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာေသာ မန္းသားတို႔ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ဧည့္သည္မ်ားကို ၿမိဳ႕ေတာ္တခြင္ႏွင့္ ေရာက္သင့္ သြားသင့္ေသာ ၀န္းက်င္တ၀ိုက္ကို အလည္အပတ္လိုက္ပို႔ရန္ ဦးပဥၨင္းတပါး တာ၀န္က်ေလ၏။ ဦးပဥၨင္းသည္ ရင္းႏွီးရင္းစြဲရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားရင့္မာႀကီး က်ေနာ့္ကို စကားျပန္အျဖစ္ လိုက္ပါရန္ အေဖာ္ေခၚေလ၏။

ပထမေန႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္တခြင္ လွည့္လည္စဥ္ အစီအစဥ္အရ ဘုရားႀကီးသြားမည္၊ မႏၲေလးေတာင္တက္မည္ ျဖစ္သည္။ စာသင္ထားေသာ္လည္း ေျပာစမရွိေသာ ဘာသာစကားသည္ အစပိုင္း၌ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တလံုးတပါဒမွ တိုး၍ ထြက္မလာပါ။ ဦးပဥၨင္း၏ “ေျပာျပလိုက္ေလ၊ ရွင္းျပလိုက္ေလ” ဆိုသည့္ တိုက္တြန္းစကားမ်ားေအာက္မွာ ေနရထိုင္ရ အလြန္ခက္လွ၏။ ထိုအေျခအေနမွ ဧည့္သည္ ဇနီးသည္ ျဖစ္သူသည္ ျမန္မာစကားကို စတင္ေလ့လာ သင္ၾကားေနသူမို႔ ျမန္မာလို မေတာက္တေခါက္ ေျပာျခင္းျဖင့္ တေျဖးေျဖး ေခ်ာေမြ႕လာ၏။ မႏၲေလးေတာင္ေပၚ တက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ အေတာ္ေလး အရွိန္ရလာေပၿပီ။ က်န္စစ္သား လွံေထာက္ေသာေနရာ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္က ဦးပဥၨင္းကို “ဦးဇင္း… ဒါေတာ့ ယုတၱိမရွိဘူးေနာ္ ရွင္းျပမေနပါႏွင့္ေတာ့” ဟု (က်ေနာ္လည္း ဘယ္လို ေျပာရမည္မွန္းမသိ၍) ေျပာေသာ္လည္း၊ ဦးဇင္းက လက္မခံပါ။ “ရွင္းျပလိုက္၊ ရွင္းျပလိုက္ပါ” ဟုသာ ဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေျပာေတာ့ ေျပာျပလိုက္ပါေသးသည္။ ေႃမြႀကီး ႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း Two Guardian Snakes ဆိုေတာ့ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ဟုတ္လို႔…။ ဦးပဥၨင္းက သူတို႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးသည့္အခါမိ်ဳးတြင္လည္း ဧည့္သည္ဇနီးျဖစ္သူက “ဦးဇင္းက လိမၼာတယ္၊ သိပ္လိမၼာတယ္” ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။ သူ ထိုသို႔ေျပာတိုင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲ ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ရေသာ္လည္း ဘယ္လို ေျပာရမယ္ ဟုေတာ့ ျပင္မေပး ျဖစ္ခဲ့ပါ။ (ျပင္မွ ျပင္မေပးတတ္တာ)

ဒုတိယေန႔တြင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စစ္ကိုင္းဘက္ကို ကူးၾကမည္ျဖစ္သည္။ ဧည့္သည္ေယာက်္ားသည္ ဇနီးသည္ကဲ့သို႔ ျမန္မာစကားကို ေလ့လာသင္ၾကားျခင္း မျပဳရေသးေသာ္လည္း အခ်ိန္အား ရလွ်င္ရသလို တရားထိုင္ျခင္းအလုပ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႔သူျဖစ္ရကား သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ၾကသည့္ ေနရာသို႔ သြားရေတာ့မည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ စိတ္ေဇာတက္ႂကြ ရႊင္လန္းေနပံုရပါ၏။ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးတြင္ ေစတီပုထိုးမ်ားသာမက ရဟန္း၊ သီလရွင္တို႔ သီတင္းသံုးေနထိုင္ရာ ေခ်ာင္ေတြပါလည္ၾကသည္။ ေခ်ာင္တခုတြင္ေတာ့ လူအ႐ိုးစု အပံုလိုက္ႀကီးရွိေန၏။ အနီး၌လည္း ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားသံုးသည့္ လူတေယာက္၏ ခႏၶာေဗဒ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ႀကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ၏။ ထိုေခ်ာင္၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္သူ တရားအားထုတ္ရာတြင္ အေထာက္အကူအျဖစ္ အသံုးျပဳျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ ဤေနရာတြင္လည္း ဦးပဥၨင္းက “သံုးဆယ့္ႏွစ္ ေကာ႒ာသ ဆိုတာ ရွင္းျပလိုက္ ရွင္းျပလိုက္” ဟု ဆိုလာျပန္၏။ က်ေနာ္မွာ ဤ႐ုပ္ပံုႀကီးၾကည့္ၿပီး အစိတ္အပိုင္း အားလံုးကို ဘယ္ေနရာက ဘာဆိုတာ အဂၤလိပ္လိုမဆိုထားႏွင့္ ျမန္မာလိုပင္ မသိပါသျဖင့္ ႀကီးစြာေသာ အခက္ႀကံဳရေလ၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဆရာသမားစကားကို ပယ္ရွား၀ံ့ရိုးထံုးစံမရွိရကား… အားလံုးကို သိမ္းက်ံဳး၍ “thirty two parts of body for meditation” ဟု အားယူေျပာလိုက္ရာ ဧည့္သည္ဆရာ၀န္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး ရွိၾကေလ၏။

တတိယေန႔တြင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မင္းကြန္းဘက္ ခရီးဆက္ၾကျပန္ပါ၏။ မင္းကြန္းတြင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းသလဲ မေမးပါႏွင့္။ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ ေခါင္းေလာင္းႀကီး တို႔၌ The greatest … The biggest... ဆိုသည့္ စကားလံုးမ်ားကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဆိုသလို၊ ပိန္႐ႈံ႕ရံႈ႕ ရင္ေလးကို ေကာ့ကာေကာ့ကာျဖင့္ ေျပာခဲ့ရသည္ကို က်ေနာ္ စကားျပန္ဆရာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနပါေသး၏။ သို႔ေသာ္… ေခါင္းေလာင္းႀကီးမွ အျပန္ က်ေနာ္တို႔သည္ လည္ပတ္စရာ ေနာက္တေနရာကို ဦးတည္သြားေနပါၿပီ။ ဧည့္သည္မ်ားက “ဒါဘယ္ကို သြားေနတာလဲ” ဟု ေမး၏။ က်ေနာ္မွာ ခ်က္ခ်င္းေျဖစရာ ေခါင္းထဲက ထြက္မလာ…။ သြားေနသည္ကေတာ့ ေဒၚဦးဇြန္း ဘိုးဘြားရိပ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အေခၚအရ ေဒၚဦးဇြန္း လူအို႐ံု…။ “အင္း လူအို႐ံုကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚပါလိမ့္…” ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔မရ။ သူတို႔ကလည္း ထပ္ခါထပ္ခါေမးေန၏။ ေမးဖန္မ်ားေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွ “လူအို႐ံု”၊ ႏႈတ္မွ “Old Man Station” ဟု ေျဖလိုက္၏။ ထိုအခါ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ “Old Man Station … Old Man Station…” ဟု ႏႈတ္မွဖြဖြ ရြတ္ရင္း၊ မ်က္ေမွာင္မ်ားလည္း က်ံဳ႕ၾကေလ၏။ လူအို႐ံုတြင္ လွည့္လည္ ၾကည့္ရွဳရင္းမွ ဧည့္သည္မ်ားလည္း Old Man Station ၏ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္သြားၾကဟန္ေပၚ၏။ အျပန္လမ္းတြင္ေတာ့ “အဲ့ဒါ Retirement Home လို႔ေခၚတယ္။ Man ဆိုေပမဲ့ Woman ေတြလည္း ေနပါတယ္ကြာ” ဟု ဧည့္သည္ဇနီးသည္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ စကားျပန္ပါေလ၏။