ေဟာဒီမွာ သႀကၤန္က်ေနၿပီ

႐ိုးရာ ဓေလ့ ထံုးစံ ဆိုတာက လက္ဆင့္ကမ္းရတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။
ေရွ႕ေရွ႕လူေတြက ေနာက္ေနာက္လူေတြကို ဦးေဆာင္ လမ္းျပ လက္တြဲေခၚသြားၾကတာမ်ိဳးပါ။
*****
အက်ေန႔ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို ေရစပက္ၿပီေပါ့
အိမ္ေရွ႕မွာ ေရတိုင္ကီ ေရစည္ပိုင္း ေရဇလံု ေရပံုး ေရဖလား ေရခြက္ အစံုအလင္နဲ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေတာင္ စေနပါၿပီ…
ဟိုသူမလာေသးဘူးလား ဒီသူမေရာက္ေသးဘူးလားနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ေတြ လိုက္ေခၚသူကေခၚ
တို႔မ်ား အတို႔ပဲ မခံႏိုင္သလိုလို၊ အဆိတ္ပဲ မခံႏိုင္သလိုလိုနဲ႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ပဲမ်ားေနၿပီ ဆိုမွျဖင့္
အေမက “ဟဲ့ မထြက္ေသးဘူးလား.. မကစားေသးဘူးလား” ေက်ာင္းေပးရပါေသးတယ္။
“အေမကလည္း ဘယ္သူ႔ကို ပက္ရမွာလဲလို႔ လမ္းထဲမွာ လူမွ မရွိတာ ပ်င္းစရာႀကီး” မူပါေသးတယ္။
“လူက ဒီလိုပဲ ေရာက္လာမွာေပါ့…သြားသြား... ဟိုမွာသြား အိမ္ေရွ႕မွာ နင္တို႔ ဆရာ ညိဳျမ လုပ္ေနၿပီ” ဆိုရင္
အိမ္ေရွ႕အိမ္က အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာဆီ ေရဖလားနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး သႀကၤန္္ကို ဖြင့္ရေလ့ရွိပါတယ္။
ဆရာလူပ်ိဳႀကီးလည္း သႀကၤန္ေရေတြဆိုသြားေတာ့မွ ကေလးေတြကို ေရျဖည့္ေပးသလိုလို၊ ကားအသြားအလာေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေပးသလိုလိုနဲ႔ ဥပုသ္မေစာင့္ပဲ ေနခြင့္ရသြားပါေတာ့တယ္။

ရပ္ကြက္လမ္းေလးထဲ ဆိုေတာ့ လူအသြားအလာ က်ဲပါတယ္။ ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့ တေယာက္တေလကိုပဲ ကေလးတသိုက္က ၀ိုင္းဆြမ္းႀကီးေလာင္းရတာပါ။ ပ်င္းတင္းတင္းျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ အေမက သူလုပ္ထားတဲ့ သႀကၤန္မုန္႔ေတြ တအိမ္တက္ဆင္း ေ၀ခိုင္းပါတယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔႔ ေရပက္ခံ စထြက္ပါတယ္။ အၿမဲလိုလို မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ကိုႀကီးက စိတ္ေကာင္း၀င္လာဟန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲတပတ္လိုက္ပို႔မယ္ ဆိုလိုက္ရင္… “ေဟး” ဆိုၿပီး ေပါင္မုန္႔ကားႀကီးေပၚ တိုးေ၀ွ႔တက္ၾကေတာ့တာပဲ… လူေတြမွ အမ်ားႀကီးဆန္႔တယ္။ ကေလးေတြတင္ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ေခါင္းရင္းအိမ္၊ အိမ္ေရွ႕အိမ္၊ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ က အမေတြ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ေနကာမ်က္မွန္ေတြနဲ႔ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာၾကတာ။ လမ္းမေတာ္၊ လသာ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၊ ျပည္လမ္း၊ အလံုလမ္း တပတ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ညေနခင္းဆိုရင္ေတာ့ လမ္းထဲမွာတင္ ဘယ္ပက္ေတာ့မလဲ။ လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီ…ကမ္းနားလမ္းေပၚ…။ ေရပက္ခံကားေတြကို ပက္ရၿပီ။ ဟိုတေခတ္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးေတြက လမ္းထိပ္မွာ ေရပက္မ႑ပ္ လုပ္ေပးပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့လို႔ လူႀကီးေတြလည္း စိတ္ေကာင္းၾကဟန္မတူပါဘူး ။ ႀကံဳတဲ့သူ ၀ယ္လာေပးတဲ့ ေရခဲေပါင္တံုးႀကီးေတြ တိုင္ကီထဲ ႏွစ္ထည့္ထားလိုက္တာ။ ေရပက္ခံကားေပၚက အပက္ခံခ်င္သူေတြကလည္း ထြန္႔ထြန္႔လူး၊ ေရပက္တဲ့သူေတြကလည္း အရိပ္အေယာင္ျမင္တာနဲ႔ ေဟာ ဟိုမွာလာၿပီလာၿပီ ဆိုၿပီး အင္တိုက္အားတိုက္ ပက္ၾကတာပဲ…။

ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာက အလွျပကားဆုေပးမ႑ပ္ တခုတည္းရွိတာ။ ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းမေပၚမွာ… နာမည္ေလးက ေရႊစင္ဦးတဲ့။ ဒီလို မ႑ပ္မ်ိဳးဆိုတာ ေငြေၾကးစိုက္ထုတ္ႏိုင္တဲ့သူရွိမွ ျဖစ္တာမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ေထာင္ေပးတဲ့ ဂိုက္မ်ားတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေနတာ ယေန႔ထက္တုိင္ပဲ။ မ႑ပ္ေသးေတာ့ ကားအလာက်ဲတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ကားေတြ ဆက္တိုက္၀င္ပါတယ္။ ကေလးပါးစပ္၊ အ႐ူးစကား၊ ယဥ္ေက်းေမာင္ … တို႔ မွတ္မိပါေသးတယ္။