သႏၲိသုခႏွင့္ အာဏာစက္

သႏၲိသုခေက်ာင္းတိုက္ကို ညအခ်ိန္မေတာ္ ၀င္ေရာက္ စီးနင္းၿပီး ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့သတင္းက သာသနာ႔ သမိုင္းမွာ အမည္းစက္တခုလို႔ဘဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒီေက်ာင္းတိုက္ကို ဘယ္သူ ပိုင္ဆိုင္သင့္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာစက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး မ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေနၾကလို႔ပါ။

ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရွင္မဟာကႆပ အမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက သံဂါယနာတင္မယ့္အေၾကာင္း အဇာတသတ္မင္းကို အသိေပးတဲ့အခါ အဇာတသတ္မင္းက “တပည့္ေတာ္က အာဏာစက္ကို ျဖစ္ေစပါမယ္။ အရွင္ဘုရားတို႔က ဓမၼစက္ကို ျဖစ္ေစေတာ္မူပါ” ဆိုတဲ့စကား ျပန္ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ဒီစကားက ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြ အႀကိဳက္ လက္သံုးစကား ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းေတြရဲ႕ အမိန္႔အာဏာကုိ အာဏာစက္လို႔ သံုးစြဲသလို၊ ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူတဲ့ ၀ိနည္း အဆံုးအမေတြကိုလည္း အာဏာစက္လို႔ သံုးစြဲတာကို သတိျပဳမိဖို႔လိုပါတယ္။ ဓမၼစက္နဲ႔ အာဏာစက္က ဓမၼနဲ႔ ၀ိနယ (Principle and Law) ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ သာသနာေရးကိစၥေတြကို ေဆာင္႐ြက္တဲ့အခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာစက္ကို လက္လြတ္စပယ္ သံုးစြဲတာထက္၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အာဏာစက္ျဖစ္တဲ့ ၀ိနည္း စည္းကမ္း လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး လိုက္နာတာက ဗုဒၶသာသနာနဲ႔ ပိုၿပီး အံ၀င္ပါလိမ့္မယ္။ ယခုလို ပဋိပကၡေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ အတြက္ ဘုရားရွင္က နည္းလမ္း ၇-သြယ္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ဆံု ေျဖရွင္းျခင္း၊ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ျခင္း၊ သတိေပးျခင္း၊ ၀န္ခံေစျခင္း၊ သင္ပုန္းေခ်ျခင္း စတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ အင္အားသံုးေျဖရွင္းဖို႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာရဲ႕ အကူအညီယူဖို႔ ဆိုတာေတြ မပါပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ပညတ္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတိုင္း အတုယူလိုက္နာသင့္တဲ့ ပဋိပကၡေျဖရွင္းနည္းေတြျဖစ္လို႔ “အဓိ႐ုဏ္း ႏွိမ္နင္းေရး (http://sonata-cantata.blogspot.sg/2009/03/blog-post_9600.html)” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပို႔စ္တပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ဘုရားရွင္ အလိုက် နည္းလမ္းေတြ ရွိပါလွ်က္၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အာဏာစက္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး တထစ္ရွိတိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက သာသနာေရးမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ အင္အားသံုးေျဖရွင္းတာကို “ဓမၼစက္ကို အာဏာစက္ နဲ႔ အကူအညီေပးတယ္”လို႔ စကားလံုးလွလွ သံုးေတာ့၊ “အာဏာသိမ္းတာကို Aid to Civil Power” လို႔ တခါတေလ စကားလံုး လွလွသံုးတတ္ၾကတာကိုပဲ ေျပးေျပး သတိရပါတယ္။

ယခုျဖစ္ရပ္နဲ႔စပ္ၿပီး သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း “ဒီလိုေက်ာင္းတိုက္ေတြကို သူပိုင္ငါပို္င္ အျငင္းပြားၾကတဲ့ကိစၥမွာ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဆံုၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြး ေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥမွာ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး နိုင္ငံျခားခရီးထြက္ေနတဲ့အခိုက္ တိတ္တဆိတ္ သန္းေခါင္ယံမွာဝင္ၿပီးေတာ့ ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္တဲ့ကိစၥဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ကိစၥျဖစ္တယ္” လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ ယခုလို နည္းလမ္းမက်ဘဲ ေျဖရွင္းမႈကို အ ေၾကာင္းျပဳၿပီး ရဟန္းသံဃာအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲစရာ ျဖစ္လာေစႏိုင္သလို၊ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအေပၚလည္း အထင္အျမင္ လြဲမွားစရာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဗုဒၶသာသနာရဲ႕ ဂုဏ္သိမ္ကို ၿငိဳးမွိန္ေစတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ “အၾကမ္းဖက္တယ္လို႔ ယူဆရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ အကယ္၍ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းေအာင္ေဆာင္႐ြက္တာလို႔ လက္ခံရင္ ကုသိုလ္ေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္” ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး တရားခ်သြားပါတယ္။ အခုလို အၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းရတာကို “ေဒါသမထြက္ဘဲ သည္းခံေပးၾကရင္ ခႏၲီ ကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္” ေျပာခဲ့ရင္ မေထာင္းတာေပမယ့္၊ ဒီလုပ္ရပ္ကို “သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚစရာ ကုသိုလ္” သေဘာေရာက္ေအာင္ ေျပာသြားတာကေတာ့ သာသနာေတာ္အတြက္ အေတာ္ေလး ရင္ေလးစရာပါ။

အခုတေလာမွာ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရး ေရာေထြးမႈကိစၥကို ေျပာဆိုေနၾကတာ ရွိပါတယ္။ မိမိတဦးခ်င္း အျမင္ကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးမွာ လံုး၀ မပါ၀င္ မပတ္သက္ဖုိ႔ တားျမစ္ မရႏိုင္သလို၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပိုင္ေတြ ဘာသာေရး မလုပ္ရလို႔လဲ တားျမစ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္ေတြက ဘာသာေရး ၾသဇာသံုးၿပီး ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြမွာ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ၾကမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြက ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာေတြသံုးၿပီး သာသနာေရး ကိစၥေတြမွာ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မၾကာခင္မွာ သာသနာေတာ္လည္း ပ်က္စီး၊ ပ်က္စီးၿပီးသား တိုင္းျပည္လည္း နလံျပန္ထူႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူးလို႔ အေတြး၀င္မိပါတယ္။