ငါဟာ …
ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚကို တိုးေ၀ွ႔တက္ေနတဲ့
လူအုပ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခရီးတစ္ခုကို ခ်ီတက္ေနတဲ့
လူအုပ္ႀကီးထဲက လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။
ေသျခင္းတရားဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခရီးႏွင္ေနတဲ့
ေလာကႀကီးထဲက လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။
ငါဟာ …
နံနက္ခင္းရဲ႕ ေနျခည္ႏုႏုေလးကို ခံစားတယ္။
ေက်းငွက္ေလးေတြရဲ႕ ေတးသီသံကို သာယာတယ္။
မိုးစက္ေတြ ထိမွန္ထားတဲ့ ေျမသင္းရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ိႈက္တယ္။
အိပ္မက္ရထားနဲ႔ ၾကယ္တာရာေတြဆီလည္း ခရီးႏွင္တယ္။
ေလာကႀကီးကို ငါ့ရဲ႕ ျပဴတင္းတံခါးေတြကေန သိရွိခံစားတယ္။
ငါဟာ …
ေနျခည္ႏုႏုေလးထဲမွာ
ေတးသီငွက္ေလးေတြရဲ႕ ဂီတထဲမွာ
ေျမသင္းရနံ႔ေတြအၾကားမွာ
ၾကယ္တာရာေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ရွိေနခဲ့ဖူးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ …
ငါ့ရဲ႕ ျပဴတင္းတံခါးေတြကေန ပစ္လႊတ္ဖန္ဆင္းထားတဲ့
ေလာကႀကီးသာျဖစ္တယ္။
ငါသာ မရွိခဲ့ရင္ …
ေနေရာင္ျခည္ေတြလည္း သာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေက်းငွက္ေတြလည္း ေတးသီမွာ မဟုတ္ဘူး။
ေျမသင္းနံ႔ ေ၀းလို႔
ဒီပထ၀ီေျမႀကီး, ၾကယ္တာရာေတြနဲ႔,
ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးေတာင္မွ ျဖစ္တည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ငါ့အတြက္ ငါဟာ ေလာကႀကီးနဲ႔အတူ တည္ရွိေနတယ္။
ငါဟာ ျငင္းပယ္လို႔မရတဲ့ အမွန္တရားျဖစ္တယ္။
မင္းဟာ …
ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို
မင္းရဲ႕ ျပဴတင္းတံခါးေတြကေန ဆြဲထုတ္ ဖန္ဆင္းခဲ့လို႔ …
အႏွစ္မဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ တစ္ခုသာျဖစ္တယ္။
မင္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕…
ပံုရိပ္တစ္ခု, အိပ္မက္တစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္တယ္။
မင္းဟာ …
ကိုယ္တိုင္ေရး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို
ဖတ္႐ႈခံစားရင္း ငိုေႂကြး, ရယ္ေမာလိုက္နဲ႔
႐ူးသြပ္ေနသူ တစ္ဦးသာျဖစ္တယ္။
မင္းဟာ …
ဘတ္စ္ကားေပၚ တိုးေ၀ွ႔တက္ေနတဲ့ လူအုပ္ထဲမွာ၊
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ၊
ေသျခင္းတရားဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခရီးႏွင္ ေနတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ၊
မင္းရဲ႕ ႐ႈးသြပ္မႈကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။
ဧရာ (မႏၲေလး)
အေၾကာင္းအမိ်ဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ၿပီးဆံုးေအာင္ မေရးႏိုင္ေသးတဲ့ စာတမ္းတစ္ခု အတြက္ အဓိကေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အခ်က္ေတြကို ခပ္တိုတိုပဲ ကဗ်ာပံုစံနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူး ခဲ့ပါတယ္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနနဲ႔ေတာ့
(၁) ပုထုဇဥ္ = လူေတြထဲက လူ
(၂) သိျခင္း
(၃) ရွိျခင္း
(၄) ငါ = ေလာက
(၅) ငါ = Nothingness
(၆) ငါ = အထင္
(၇) ပုထုဇဥ္ = အ႐ူး
ဆိုတဲ့ အခ်က္ (၇) ခ်က္ကို ေရးထားပါတယ္။