လမ္းထဲက အေဒၚႀကီးေတြ

က်မကိုေမြးၿပီး ဒီလမ္းထဲေရာက္ခဲ့ၾကတာ။ မိသားစုရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေသာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္က ဒီလမ္းရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ေနရာယူထားေလရဲ႕။ ဒီရပ္ကြက္က ေရွးတုန္းကေတာ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ခဲ့ေလသတဲ့။ လမ္းထဲမွာ သူႀကီးအိမ္ရွိတယ္။ က်မသိတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ သူႀကီးဆိုသူေတာ့ ေလာကႀကီးထဲမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူႀကီးကေတာ္ေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးနဲ႔ အၿမဲတမ္း မိတ္ကပ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္လိမ္းထားတာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္ယုေမနဲ႔ေတာင္ တူေသး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ အေဒၚႀကီးကို က်မ သိပ္စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။ က်မစိတ္၀င္စားတဲ့ လမ္းထဲက အေဒၚႀကီးေတြက…

အိမ္ေရွ႕အိမ္က မမၾကည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚေဒၚၾကည္လို႔ ေခၚရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မက မမၾကည္လို႔ပဲေခၚခ်င္တာ။ မမၾကည္ အမ်ိဳးသားက ဦးဘေအး။ ကိုကိုေအးလို႔ပဲေခၚမယ္ေနာ္။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ေလာက္ဆို ကိုကိုေအးနဲ႔ မမၾကည္ အိမ္ကထြက္ၾကၿပီ။ သူတို႔က ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ေစ်းႀကီးမွာ ပရေဆးဆိုင္ ဖြင့္ထားတာေလ။ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကို ေန႔တိုင္းကို မလြတ္တမ္းၾကည့္ခ်င္တာ။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို မမၾကည္က ဘီးဆံတံုးေလးေတာင္ ထံုးထားေသး။ လက္ကိုင္အိတ္ေလး လက္မွာ ခ်ိတ္လို႔ ကိုကိုေအးေနာက္က ယဥ္ယဥ္ေလး လိုက္သြားပံုမ်ား မ်က္လံုးထဲကကို မထြက္ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနတာ ဆိုေတာ့ ျမင္ေနရတာေလးေတြ… မမၾကည္တို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ပန္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီးစိုက္ထားတာ။ မနက္တိုင္း ေပါင္းသင္၊ ေရေလာင္း၊ အမိႈက္ရွင္းလုပ္ေနတဲ့ မမၾကည္ကို တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျမင္ရတယ္။ မမၾကည္ ေဆးေဖာ္ခါနီးဆိုရင္လည္း အိမ္ေရွ႕ ေလွကားထစ္နားမွာ ခ်ိန္ခြင္ႀကီးခ်ိန္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တာ ျမင္ရေသး။ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္ၾကည့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ရွင္းၾကည္သန္႔ေနတဲ့ မမၾကည္။

က်မတို႔ ရပ္ကြက္မွာ သူႀကီးရွိစဥ္ကတည္းက ႏွစ္စဥ္က်င္းပခဲ့တဲ့ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲေတာ္ဆိုတာရွိတယ္။ လမ္းထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြ ၀တ္စံုဆင္တူနဲ႔ ပေဒသာပင္ လွည့္ရတယ္။ က်မတို႔ လမ္းအတြက္ကေတာ့ မမၾကည္က တာ၀န္ခံပဲ။ သူက ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ေစ်းထြက္တဲ့သူဆိုေတာ့ မ်က္စိအျမင္ရွိတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ အလွအပႀကိဳက္တာလည္းပါတာေပ့ါ။ သူထြင္ခဲ့တဲ့ မိုးထိေအာင္ ေလွခါးေထာင္၊ ကုေဋ ကုဋာသည္းကိုးျဖာဆိုတဲ့ လံုခ်ည္အဆင္ေတြက ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲမွာ က်မတို႔လမ္းက အမ်ိဳးသမီးေတြ ပြဲထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ တြင္က်ယ္ခဲ့ေလသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုကိုေအး ဆံုးၿပီးေတာ့ မၾကာဘူး သူလည္း ေရာဂါ၀င္ပါေလေရာ။ သူေရာဂါက အဆန္းရယ္။ အေၾကာေရာဂါတဲ့ ေခါင္းေရာ လက္ေတြေရာ ေျခေတြေရာ လႈပ္ေနတာ။ တေျဖးေျဖးဆိုးလာလိုက္တာ ကိုယ္တိုင္ အမႈကိစၥေတြ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူေနေကာင္း ေနတုန္းကေတာ့ မမၾကည္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ မာန္ႀကီးတဲ့ပံုေပါက္တယ္။ တကယ္ကေတာ့ စည္းကမ္းႀကီးတာပါ။ ဒီေရာဂါႀကီး သူမွာျဖစ္ေတာ့ သနားစရာရယ္ မာန္ႀကီးတဲ့ ပံုလည္းမေပၚေတာ့ဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိပ္ယာထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး ေနသြားရတယ္။ ထူးဆန္းတာက ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ မမၾကည္က ၾကည္ေန သန္႔ေနတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ေလးပါဘဲ။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မမေအး။
မမေအး အမ်ိဳးသားကေတာ့ ဦးထြန္းတင္တဲ့။ ကိုထြန္းတင္္က က်မမွတ္မိေလာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ သိပ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးလို႔ပဲ ေရးေတးေတးမွတ္မိေတာ့တယ္။ မမေအးကေတာ့ ၀၀ကစ္ကစ္ေလး။ မမေအးက ျမန္မာအကီ် လက္ျပတ္ ေျပာင္အေရာင္ႏုႏု ေတာက္ေတာက္ေလးေတြကို ပါတိတ္တို႔ ကီမိုႏိုတို႔နဲ႔တြဲ၀တ္တတ္တယ္။ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ ဘီးေက်ာ္ပတ္ႀကီးမွာ စပယ္ပန္းကံုးကို ေခြပန္ထားတာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သည္အတိုင္းမို႔ သူ႔ စပယ္ပန္းေတြ မႏြမ္းဘူးလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ မမေအးက သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ေစ်းထြက္တာေလ။ ေဆးလိပ္၊ စီးကရက္ ကိုယ္စားလွယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔။ သူတို႔ အိမ္မွာ ဖုန္းလည္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တစ္လမ္းလံုးမွာ ဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္ဆိုတာ ႏွစ္အိမ္ သံုးအိမ္ ရွိတာကလား။ ညေနစာ စားၿပီးခ်ိန္ဆို မမေအး နယ္က သူ႔ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီ။ အေ၀းcall ေတြဆိုေတာ့ မမေအး တစ္ေယာက္ ကုန္းေအာ္ရတာ။ မိဘက ျပည့္စံုေတာ့ မမေအးမွာ သိပ္ဆိုးတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲ့ဒိလူပ်ိဳသားဆိုးက ထင္ရာေတြလုပ္ၿပီး ေရွ႕ကေျပး သူကလိုက္႐ိုက္တာတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းေလးလက္ကကိုင္ လံုခ်ည္ေလးမကာမကာ တင္ပဆံုႀကီးေတြ လိမ့္ကာလိမ့္ကာနဲ႔။ သူ႔ ပံုေလးကခ်စ္စရာေကာင္းေတာ့ လမ္းထဲက လူေတြ သူ႔သားလူေပကိုေတာင္ စိတ္မဆိုးႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ သူတို႔ သားအမိ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားတာကိုပဲ သေဘာက်ေနၾကေတာ့တာ။ မမေအးလည္း ေသရွာပါၿပီ။ သူ႔သားလည္း လူေတာ္ မျဖစ္ေပမဲ့ လူေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ရွိေသးတယ္ မမႏွင္း တစ္ေယာက္
မမႏွင္းက ပုပု ေသးေသး ျဖဴျဖဴေလး။ ပံုစံက ေတာ္ေတာ္႐ိုးတယ္။ သနပ္ခါးကေတာ့ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး တစ္ကိုယ္လံုး ေဖြးေနတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ပံုေလးက ဇတ္ေတာက္ဇတ္ေတာက္နဲ႔ တေလာကလံုးကို ထီမထင္တဲ့ပံု။ က်မမွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ မမႏွင္းက မုဆိုးမ။ မမႏွင္းမွာ ခဏခဏရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးအုပ္စုေတာင့္သေလာက္ ျပႆနာ ျဖစ္တိုင္း မမႏွင္းေျဖမွ ေအးတယ္။ မမႏွင္းက ေဒါ့ဂ်စ္ကားႀကီးေတြ ေထာင္ထားတာေလ။ မနက္မိုးလင္း (၇)နာရီဆို က်မတို႔ လမ္းထိပ္ လွ်ပ္စစ္ရံုးက ဥၾသဆြဲရင္ မမႏွင္းပိုင္ ေဒါ့ဂ်စ္ေတြကလည္း လမ္းထဲကေန တန္းစီၿပီး ဂိတ္ထိုးမည့္ဆီ ထြက္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ ကားဒရိုင္ဘာေတြက သူ႔သား၊ သူ႔တူ နဲ႔ သူ႔ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတြေပါ့။ သိမ္၊ ေက်ာင္း၊ ဇရပ္နဲ႔ ရဟန္းအမႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မမႏွင္း မလွဴဖူးတဲ့ အလွဴ မရွိေစရဆိုၿပီး အိမ္မွာ နတ္ကနားေပးလိုက္တာ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း သီလေပးဖို႔ ၾကြလာေနက် သူ႔ ဦးပဇင္းလည္း စိတ္ဆိုးၿပီး မၾကြေတာ့ဘူး ျဖစ္ေသးတယ္။ လူပံုစံက ရိုးသေလာက္ ဆန္းဆန္းျပားျပား လုပ္တတ္တဲ့ မမႏွင္းေလ သံဃာေတြ ေဟာ္တယ္ပင့္ ေန႔ဆြမ္းကပ္သတဲ့။ ေစ့စပ္ေသခ်ာၿပီး ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ ဘယ္သူ႔မွ အားမနာလို႔ သူ႔ဆီ ေခ်းလို႔ ငွားလို႔ မရတဲ့လူေတြ ကြယ္ရာမွာ ေခၚၾကတဲ့ နာမည္က ေလာဘႏွင္း။ က်မလည္း အစကေတာ့ အဲ့ဒိအေဒၚႀကီးကို နည္းနည္းၿဖံဳတယ္။ တစ္ေန႔ က်မ အေမ့ အ၀တ္ဘီဒိုရွင္းေပးေနတုန္း အေမ့ အက်ႌမဟုတ္တဲ့ အဖြားႀကီး အက်ႌတစ္ထည္ေတြ႔ေတာ့ အေမ “ဒါဘယ္သူ႔အကိႌ်လဲ” လို႔ ေမးေတာ့ အေမက “ေဒၚေဒၚႏွင္း အက်ႌေလ သူေသရင္ ဒီအက်ႌေလး မၿငိမ္း (က်မ အေမ) ကို အမွတ္တရ အျဖစ္ ေပးလိုက္ပါ” ဆိုၿပီး မွာသြားတာတဲ့။

က်မ သူတို႔ကို သတိရမိတိုင္း… မမၾကည္ သား သမီးေတြ ဘာလို႔ ေဆးေတြ မေဖာ္တတ္ၾကေတာ့တာလဲ။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ေစ်းက ဆိုင္ခန္းႀကီး ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ဘာေၾကာင့္ပိတ္ထားရတာလဲ။ မမေအး သားသမီးေတြကေရာ ဘာလို႔ ပြဲစား၊ ကုန္သည္၊ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေတြ မျဖစ္ရေတာ့တာလဲ။ မမႏွင္းရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြမွာလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ကားလုပ္ငန္းနဲ႔ မပတ္သက္ၾကေတာ့ပါလား။ သားသမီး၀တ္ထဲမွာ ပါတယ္မို႔လား …ေမြခံထိုက္ေစ ဆိုတာ။ သားသမီးေတြဟာ မိဘေတြ လက္ထက္တုန္းကေလာက္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ သာဘာေရး အဆင့္အတန္းေတြ မမွီၾကေတာ့တာ၊ တကယ္က သာေတာင္သာရမွာ မဟုတ္လား။ မႀကိဳးစားၾကလို႔လား? သဒၶါတရားမရွိၾကလို႔လား? ဘာေတြမ်ားမွားေနပါသလဲ?
က်မကိုယ္တိုင္ကေရာ…

အမ်ိဳးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္ႀကီးေတြ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ေနၾကဦးမယ္ ဆိုရင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို…