ပန္းမမ

စပယ္ျဖဴေတြေတာင္ ပြင့္ၿပီကြယ္…

ပန္းေလးေတြက အလွကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား…။ ႏူးညံၿပီး ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းၾကျပန္ေသးတယ္…။
မိန္းကေလးေတြကို ပန္းေလးေတြနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းတင္စားတာေတာ့ ပနံရလွတယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။

ဖူးရာမွငံု၊ ငံုရာမွပြင့္၊ ပြင့္ရာမွႏြမ္း၊ ႏြမ္းရာမွ ေျခာက္၊ ေျခာက္ရာမွေႂကြ… သဘာ၀တရားေတြကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာ အဆင့္တိုင္းရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဘယ္လိုအားမာန္ ဘယ္လိုသတၱိေတြန႔ဲမ်ား ေက်ာ္လႊားခဲ့ၾကပါေလသလဲ ပန္းမမတို႔ေရ…။

က်မတို႔ မိန္းကေလးေတြမွာျဖင့္ အပိ်ဳေဖာ္၀င္လို႔ ဓမၼတာရာသီလာခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက ‘မ’ မို႔တဲ့ အပိုေဆာင္းေပးလိုက္တဲ့ ဒုကၡေတြ… ။

ဗိုက္ကိုက္ရပါတယ္ ( လူတိုင္းသိတဲ့ ဗိုက္နာတာ မဟုတ္။ ဗိုက္ေအာင့္တာ မဟုတ္။) ေခါင္းကိုက္ရပါတယ္။ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ပါတယ္။ မတည့္စာေတြတဲ့ ေရွာင္ရပါေသးတယ္။ ဘာမွတ္ေနသလဲ ေသတတ္တယ္ တဲ့။ ေျခမသယ္ခ်င္ လက္မသယ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ကိုယ္ခံစားေနရတာေတြ လူသိမခံရဘူးတဲ့ ရွက္စရာ သိုပါဟဲ့ ၀ွက္ပါဟဲ့…။ ဒီ၀က္ၿခံေတြကလည္း ျပဴးေနေအာင္ တလံုးၿပီးတလံုး အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားထြက္ေနၾကသလားမသိ…။ ခက္လိုက္တာေနာ္ အဲ..အခိ်န္တန္လို႔မွ သူမလာျပန္ရင္လည္း တဒုကၡ။ ဒင္းတို႔က ထြက္မလာၾကပဲ ဗိုက္ထဲမွာ အအုပ္အသင္းဖြဲ႔လို႔ အဖုပဲ ျဖစ္ေနၾကပလား အက်ိတ္ပဲ ျဖစ္ေနၾကပလား…။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သားအိမ္ထုတ္ရၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အမေလးေလး ရင္ေမာရပါတယ္ေနာ္။ ဒီလ မလာေသးဘူး … မေျပာရဲ မေျပာရဲေပါင္ေတာ္။ ေတာင္ထင္ ေျမာက္ထင္နဲ႔ ကုတ္ကျမင္း ဆိုတဲ့ အသည္းခိုက္ေအာင္နာရမဲ့ အဓိပၸါယ္ဆိုးကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ိဳး နား၀နဲ႔ ၾကားရဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ အရိပ္အေျခေတာင္ မျမင္ခ်င္ပါဘူး။

လင္ယူလို႔ သားေမြးရျပန္ပါၿပီ…။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္စ ဟိုဟာမစားခ်င္ ဒီဟာမစားခ်င္ စားဖို႔မေျပာပါနဲ႔ အနံ႔ေတာင္မခံခ်င္ပါဘူး။ ေခါင္းထဲကလည္း မူးလိုက္တာ ပ်ိဳ႕လိုက္ အန္လိုက္…။ ဗိုက္ႀကီးပူေနတာ လွလို႔လားလို႔။ လွတာမလွတာေတြ အသာထားဦး…။ ေခၽြေတြက တကိုယ္လံုး နစ္ေနေအာင္ ထြက္ျပန္ၿပီ…။ ပူလိုက္တာ ပူလိုက္တာ…။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ခ်မ္းျပန္ၿပီဟဲ့ ေစာင္ၿခံဳလို႔လည္း မလံု။ ကေလးတိုးလို႔… ကန္ပါေစ ထိုးပါေစ ကိုယ္မအိပ္ရတာ ဘာအေရးလဲ ကေလးက က်န္းမာလို႔ပဲဟာ။ သူမလႈပ္မွ ဒုကၡ...။

အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေမြးရပါၿပီတဲ့ မိန္းမတိုင္းေမြးလို႔ ရတာပဲလို႔ လြယ္လြယ္ေလးမထင္ၾကပါနဲ႔။ ကေလးက အေနအထားမမွန္၊ အခ်င္းကပ္လို႔ ေသြးသြန္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးလာပါၿပီ။ အသက္ အႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တုန္းမွာမွ ျဖစ္တဲ့ ဆီးခ်ိဳဆိုတာလည္း ရွိေသးသေနာ္။ ဖြားခါနီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြ တိုးေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့…။ ေယာက်္ားေတြ ေဖာင္မစီးခ်င္ရင္ ရေကာင္းရႏိုင္ေပမဲ့ သားဖြားတဲ့ မိန္းမကေတာ့ မီးမေနလို႔ ရပါ့မလား။

သားသမီး မထြန္းကားႏိုင္ျပန္ပါဘူးတဲ့… ရင္ထဲက က်ိတ္ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြ…။ ကံတရားကိုလည္း အျပစ္ပံုမခ်ေတာ့ပါဘူး …။ ရရာ ရေၾကာင္း ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ေငြကုန္ပါေစ လူပန္းပါေစ…။

ဒီလိုနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေလးဆယ္နားနီး႐ံု ရွိေသး…။ လွခ်င္ပါတယ္လို႔ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး ေႂကြးေၾကာ္လာရက္နဲ႔ တို႔မ်ားက်မွ ရက္ရက္စက္စက္ ကြက္ၿပီးေတာ့ ထြက္ရက္ပေလ မ်က္ႏွာေပၚမွာမွ အမဲကြက္ေတြ။ ဖံုးမရ ဖိမရ ဒီတင္းတိတ္နဲ႔ မွဲ႔ေျခာက္ေတြ။ ဘာလို႔ပါလိမ့္… ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္… တားေဆးေတြေၾကာင့္လား… (ဆရာ၀န္ ေသာက္ခိုင္းတဲ့ ေဆးေတြေၾကာင့္လား)။ အေၾကာေတြကလည္း တက္လိုက္တာ…။ သားေၾကာျဖတ္ထားလို႔မ်ားလား… (စကုတ္နဲ႔ ၾကည့္တုန္းက ဘာေတြမ်ားထိခိုက္သြားပါလိမ့္)…။

လာကတည္းက မအီမလည္ ဒီဧည့္သည္… မလာခ်င္ျပန္ဘူး ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္လာ သက္သက္သာသာ ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ငိုခ်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္၊ ရယ္ခ်င္ေအာင္လုပ္လိုက္၊ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္၊ စိတ္ေတြညစ္ျငဴး၊ ဖ်ားတာလည္း မဟုတ္ နာတာလည္း မဟုတ္။ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ အမူပိုေနတယ္မထင္နဲ႔။ ခ်ိမသြားရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္…။ ရွင္တို႔ထက္ သာတဲ့ ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ တကိုယ္လံုးမွာ တေပြ႔တပိုက္ပါရွင့္…။

အူက ေယာက္်ားေတြထက္ ပိုတိုေနလို႔ ဆိုလား… ရက္ရက္စက္စက္ တြယ္ၾကျပန္ေသးတယ္ “အူတိုမ်ိဳး” တဲ့။ တို႐ံုမက ပုတ္ပါပုတ္ေနသေယာင္ သတ္မွတ္ထားၾကတာ မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနသလား။ သားအိမ္ တခုလံုး အပို ပါတာေတာ့ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ရာက် မပြင့္တပြင့္။ ဒါေတြက မိန္းမတိုင္းျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူမွ ျဖစ္တာပါတဲ့…။

အစမွ အဆံုးတိုင္ တို႔မ်ားမေတာ့ သည္းခံရပါတယ္ကြယ္တို႔ …သည္းခံျခင္းသည္သာ လက္ကိုင္တရား။ သည္းခံျခင္းျဖင့္သာ ေအာင္ႏိုင္ရာ…။

(ထိုထို သဘာ၀က ေပးအပ္ထားေသာ ေဘးဒုကၡအႏၲရာယ္အေပါင္းႏွင့္ မိန္းမသားမ်ားကို စာနာ နားလည္ ညွာတာ ေထာက္ထား တန္ဖိုးထားတတ္ပါေသာ ပန္းခ်စ္သူမ်ားကို ေလးစားသမႈ အစဥ္ျပဳလ်က္~)