မိုးကေလး ညိဳလာရင္...

စကၤာပူတြင္ က်မတို႔ ေနထိုင္ရာေျမာက္ပိုင္းအရပ္၌ ညေနပိုင္း ေရာက္လာပါက အာကာတခြင္လံုး မဲေမွာင္ကာ လွ်ပ္စီးမ်ား တထိန္ထိန္လက္၍ ထစ္ခ်ဳန္းသံ တဒိန္္းဒိန္းျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလို မိုးရြာသြန္းေနသည္မွာ တလနီးပါးခန္႔ပင္ရွိေလၿပီ။
ဒီပို႔္စ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္

ဤသို႔ေသာ ရာသီဥတု အေျခအေနသည္ ေလေအးစက္  တပ္ဆင္ထားေသာ အလံုပိတ္အေဆာက္အဦထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရသူမ်ားအတြက္ ပိုမိုေအးစက္လာသည့္ အထိအေတြ႔ကိုသာ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မလို အိမ္ထဲ၌ ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေလးမ်ားကို ေထြလီကာလီ လုပ္ေနသူတေယာက္အဖို႔မွာမူ လြမ္း၍ အလြန္ေကာင္းေသာ အေနအထား ျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္မွာ ေမြး၍ ရန္ကုန္တြင္ ႀကီးေသာ က်မသည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ လြမ္းရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ငယ္စဥ္က ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္သာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ အဖိုးအဖြားတို႔ ရြာကိုသာ လြမ္းပါသည္။ အဖိုးအဖြားတို႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က သည္းသည္းလႈပ္ ခ်စ္ခဲ့သည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း၊ အခုလို လြမ္းရသည့္အခါမ်ိဳးမွာ အဖိုးအဖြားတို႔၏ ေမတၱာတရားႀကီးမားပံုကို သတိျပဳမိရပါသည္။

အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီးအၿပီး တေပါင္းလကုန္ေလာက္မွစ၍ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကုန္ဆံုးသည့္ မိုးဦးက် ေလဦးက် နယုန္လဆန္းေလာက္ ေရာက္သည္အထိ ရြာမွာေနရေလ့ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ အတာသႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္းက ဘေလာ့ဂ္တြင္ တရက္တပို႔စ္ ေရးဖို႔ရန္ စိတ္ကူးမိခဲ့ေလသည္။ ရြာက သႀကၤန္အေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္မိသေလာက္ ေရးလိုခဲ့ေသာ္လည္း ေၾကကြဲဖြယ္ အျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္ကူးတို႔ ဖမ္းဆုပ္မရႏိုင္ေအာင္ လြင့္စင္ခဲ့၍ မေရးလိုက္ရ။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္သည္ ဒီေရႏွင့္အတူ မိုးဦးက် ေလဦးက် လြမ္းရသည့္ ကမ္းေျခမွာ ဆိုက္ေလေတာ့့သည္။

*****
မိုးေတြ ရြာၿပီ ဆိုမွျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရေတြ ေဖြးေနေတာ့သည္။ ေရျပင္ေပၚ မိုးေရစက္ေတြ ဖေနာင့္ကေလး ေပါက္ကာ ေပါက္ကာ က်သည္ကို အိမ္ေရွ႕ကျပင္တြင္ ေမးတင္၍ ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တခါတေလလည္း အိမ္ေနာက္ေဖး ကြမ္းသီးၿခံက ကလန္ကလား ကြမ္းသီးပင္ႀကီးေတြ မိုးမႈန္မ်ားအၾကား ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ယိမ္းထိုးၾကသည္ကို အိမ္တိုင္ေလး မွီထိုင္ရင္း ေငးခဲ့မိသည္။

ဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေခ်ာင္းထဲ မိေခ်ာင္း လာတတ္သည္ဟု ကေလးမ်ားအတြင္း ေကာလဟာလ ပ်ံ႕၏။ မိေခ်ာင္းက ဆႏြင္းေၾကာက္သည္ဆို၍ လူႀကီးမ်ားအလစ္တြင္္ မီးဖိုထဲမွ ဆႏြင္းေတြႏိႈက္ ေခ်ာင္းေရထဲ သြန္ၾကသည္။ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ အကြက္ေပၚသြားေသာ ေခ်ာင္းေရကို ၾကည့္ၿပီး မိေခ်ာင္းရန္ ကင္းေလၿပီဟု စိတ္ခ် ယံုၾကည္လိုက္ရေသာ စိတ္အစဥ္သည္ ေအးခ်မ္းလွ၏။

တေႏြလံုး ပဲနဲ႔ အာလူး၊ အေျခာက္အျခမ္းမ်ားျဖင့္သာ ၿပီးရေသာ အူသည္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ပုစြန္ဆိတ္မ်ိဳး၊ ငါးမ်ိဳး၊ ဖားမ်ိဳး တုို႔ျဖင့္ စိုရ ေျပရေလ၏။ ေႁမြပါး ကင္းပါး ေပါလာသလို၊ ဂ်ပ္လံုး၊ ဂ်ပ္ျပား ဆိုတာေတြလည္း ရွိေသးသည္။ တႏွစ္လားမွာေတာ့ ေျခရင္းအိမ္က ကိုတင္အုန္း၊ မလွရွင္ တို႔၏ သားေလး ဂ်ပ္လံုးကိုက္ခံရတယ္ ဆိုၿပီး ေသေလ၏။ ၉ႏွစ္အရြယ္ သားေထြးေလးမို႔ ညေနတိုင္လွ်င္ မလွရွင္တေယာက္ ေခ်ာင္းေရျပင္ၾကည့္၍ သားကို တ, တ ငိုသည္မွာ ၾကားရသူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလံုးကို ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေစ၏။

ႏွစ္စဥ္လို ပိုးထိ၍ ေသၾကသူမ်ားရွိသလို၊ မိုးႀကိဳးခ၍ ေသၾကသူမ်ားလည္း ဟိုကဒီက ၾကားရစၿမဲပင္။ ပတ္၀န္းက်င္၏ သြန္သင္မႈအရ လိုအပ္လွ်င္ “ဘုရားစူး၊ မိုးႀကိဳးပစ္၊ ကားတိုက္ေသ၊ ေႁမြကိုက္ေသ” ဟု က်ိန္တြယ္ေသာ အတတ္ကိုလည္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ရြာသို႔အသြား ေခ်ာင္းထဲသို႔ ေမာ္ေတာ္ကေလး တအိအိ၀င္ေနခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းတဖက္တခ်က္ ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္၌ မိုးႀကိဳးထိထားေသာ အုန္းပင္ငုတ္တို ကြမ္းသီးပင္ငုတ္တိုမ်ားကို ဟိုမွာဒီမွာ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ငုတ္တိုတတိုကို ျမင္ေလတိုင္း အသက္တေခ်ာင္း ေဘးရန္ကင္းေလၿပီဟု ရင္မွာျဖစ္မိ၏။ ကေလးအေတြးသည္ လြယ္ကူ၍ ႐ိုးရွင္းေလသည္။ မိုးၿခိမ္းလွ်င္ လူအမ်ားစုရင္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္တတ္ၾကစၿမဲ မဟုတ္ပါလား။

*****
လြမ္းလွ်င္ ေလးတတ္ေလ၏။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေလးလံေနပါေစ ညေန ေျခာက္နာရီထိုး ေက်ာင္းဆင္းေသာ သားငယ္ကို ႀကိဳဖို႔ရန္ အိမ္မွထြက္ရေလသည္။ ဘုရားစူးတာ ဘယ္လိုမွန္း ယခုအခ်ိန္ထိ မရွင္းမရွင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ မိုးႀကိဳးပစ္ခံထိမွာေတာ့ အလြန္စိုးရြံလွပါသည္။ မ႐ွဳမလွ ေသရမည့္ အျပင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကိုလည္း ေဆာင္ပါေသး၏။ သို႔ပါ၍ သြားေနက်လမ္းအတိုင္း မသြားမူပဲ အမိုးေအာက္မ်ားမွ တရွည္တလ်ား သြားရေလေတာ့သည္။

သားငယ္ကို မိုးကာအကႌ်၀တ္ေပးၿပီး ထီးတေခ်ာင္းနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ မိုးေရစက္ေတြက ကိုယ္ေပၚ စင္၏။ “အို မိုးေရစိုတာ ဘာျဖစ္လဲ ငါေၾကာက္တာ မိုးႀကိဳးပဲဟာ” ဟု အေတြး၀င္ေသာအခါ လတ္တေလာ ရထားသည့္ အက္စစ္မိုးေရဆိုသည့္ SMSကို ဖ်တ္ကနဲသတိရမိရင္း လက္ေမာင္းသားေတြပဲ ပဲ့ကုန္ၿပီလား ရြဲ႕ကုန္ၿပီလား ကဗ်ာကယာၾကည့္မိၿပီးမွ ဖာသာ ၿပံဳးမိရေလ၏။

*****
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အလြမ္းသည္ အတိတ္၌သာ တည္၏။ မွီ၏။