ပန္ပန္ေရ…အမေတာ့ ေရးျပီ…။ ရင္ထဲရွိတာေတြ ေရးခ်ရင္း ဗီဇအရ လိုရင္းမေရာက္ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြေတာ့ ပါေနဦးမလားပဲ…။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘာေၾကာင့္ သားသမီးလိုခ်င္ပါသလဲ ဆိုတာထက္…အမ်ိဳးသားေတြ ဘာေၾကာင့္ သားသမီးယူပါသလဲဆိုတာကို ပိုသိခ်င္မိျပန္တယ္…။ ကိုယ္တိုင္အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနေတာ့ အမ်ိဳးသမီးဘက္က ရွဳ႕ေထာင့္ကို လက္လွမ္းမွီေနသလားလို႔ပါ…။ တေလာကေတာ့ Turn on Idea က facebook မွာ သားသမီးယူၾကဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ status ေလး ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။
အမရဲ႕ အေမကေတာ့ သားသမီးေတြကို ငါခ်စ္ဖို႔ ေမြးထားတာလို႔ ဆိုတယ္။ ရိုးရွင္းသေလာက္ သိပ္ကို ျပည့္စံုတယ္လို႔ အမထင္တယ္။ အဲ..အေဖကေကာ ဘာေၾကာင့္ေမြးထားသလဲ…။ သူ..အမတို႔ကို ျပဳစုတယ္ ပ်ိဳးထာင္တယ္… ေရွ႕ေဆာင္တယ္…လမ္းျပတယ္… ေထာင့္စိရွာပါတယ္…ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ေမြးထားသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမိ်ဳးအတြက္ေတာ့ အေျဖ ေရေရရာရာမသိႏိုင္ဘူး။
အမအတြက္ကေတာ့ သားေတြကို “ဒီလိုပဲ ေမြးလိုက္တာပါပဲေအ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ပညာမဲ့ရာက်လြန္းပါတယ္။ သားေတြကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္က စလို႔ ေမြးလိုက္တဲ့အထိျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး လူ႔သဘာ၀ ေယဘူယ်ပါပဲ။ အဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလာတာက အမဟာ သားတို႔နဲ႔ အတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ျခင္းပါပဲ…။
မိခင္ျဖစ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ အမ ခံစားတယ္၊ သင္ယူတယ္၊ ေ၀မွ်တယ္၊ ဆင္ျခင္တယ္၊ ခြင့္လႊတ္ၾကည့္တယ္ စိတ္၀င္တစားပါပဲ…။ သားသမီးေတြရဲ႕ အသံ (ကိုယ့္သားသမီး၊ သူမ်ားသားသမီး)၊ မိဘေတြရဲ႕အသံ (ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူ၊ ရြယ္တူ၊ ကိုယ့္ေအာက္ငယ္သူ) ေတြကို နားေထာင္တယ္။
အခု ေလာေလာဆယ္ သားသမီးနဲ႔ ပက္သတ္လို႔ အမရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ပို႔စ္မွာ ေရးထားတဲ့အတိုင္း “ရွင္သန္ျခင္း၏ လားရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ႏွင့္ ဦးတည္ဘက္ တဖက္တည္းျဖင့္သာ နံနက္ခင္းတိုင္းကို ႏိုးထပါ၏…” ပါပဲ…။ စိုးသူ သီခ်င္းထဲက …ေ၀းေ၀း သြားလို႔ မျဖစ္ေအာင္ အခ်စ္ရယ္ ဖက္ထားခ်င္တယ္… ဆိုတဲ့ စာသားလိုပဲ… သားေတြနဲ႔ ကိုယ္ ခ်င္းလည္း မေ၀းခ်င္သလို၊ စိတ္ခ်င္းလည္း အေ၀းမခံႏိုင္ပါဘူး…။ ေလာကသဘာ၀အရ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တေယာက္တေနရာဆီ လူခ်င္းေ၀းရႏိုင္ပါတယ္…။ အေမဆိုတာကေတာ့ သားသမီးေတြကို ရင္ခြင္ထဲ ဖက္ထားခ်င္သူပါ…။ စိတ္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ အေ၀းမခံႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ အရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႔ ဦးတည္ရာဘက္ ကိုယ္က လိုက္လွည့္ေနပါတယ္။ ရန္ကုန္က အမရဲ႕ အေမဟာ အခုေတာ့ နံနက္ေစာေစာနဲ႔ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တိုင္း စကၤာပူဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ထားသလို၊ ျပန္လာရင္ေတာင္ ကိုဧရာ့ဇာတိမႏၲေလးမွ အေျခခ်ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္လို႔ တီးတိုးေျပာေနတဲ့ စကားသံနဲ႔ အတူ တခ်ိန္မွာေတာ့ မႏၲေလးဘက္ ဦးေျပာင္းလွည့္ဦးမွာပါ။
အမရဲ႕ သေဘာဆႏၵနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ သားတို႔ရဲ႕အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ေဒါသနဲ႔ မၾကာခဏ ပူေလာင္ရပါတယ္။ အခုက ေက်ာင္းသားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတာမို႔ ေက်ာင္းသားအရြယ္နဲ႔စာတဲ့ ပူေလာင္မႈမ်ိဳးေလာက္ပါပဲ။ ေနာင္မွာ ဒီထက္ႀကီးေလးတဲ့ အပူေတြ ရေကာင္းရလာႏိုင္ပါတယ္။ သားတို႔က အမရဲ႕ ရင္ကို ေအးျမေစတဲ့ အရာေလးေတြလည္း ရွားရွားပါးပါးေပမည့္ ရွိေတာ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုးအရာေလးတခုကို မၾကာခဏ သတိရေစျပီး၊ ဒီကုသိုလ္ေၾကာင့္ ငါ့သားေလးဘ၀ ေအးခ်မ္းမွာပါလို႔ ယံုၾကည္ရင္း သူတို႔နဲ႔အတူ ႀကီးျပင္းေနပါတယ္။
Link to facebook note.
အမရဲ႕ အေမကေတာ့ သားသမီးေတြကို ငါခ်စ္ဖို႔ ေမြးထားတာလို႔ ဆိုတယ္။ ရိုးရွင္းသေလာက္ သိပ္ကို ျပည့္စံုတယ္လို႔ အမထင္တယ္။ အဲ..အေဖကေကာ ဘာေၾကာင့္ေမြးထားသလဲ…။ သူ..အမတို႔ကို ျပဳစုတယ္ ပ်ိဳးထာင္တယ္… ေရွ႕ေဆာင္တယ္…လမ္းျပတယ္… ေထာင့္စိရွာပါတယ္…ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ေမြးထားသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမိ်ဳးအတြက္ေတာ့ အေျဖ ေရေရရာရာမသိႏိုင္ဘူး။
အမအတြက္ကေတာ့ သားေတြကို “ဒီလိုပဲ ေမြးလိုက္တာပါပဲေအ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ပညာမဲ့ရာက်လြန္းပါတယ္။ သားေတြကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္က စလို႔ ေမြးလိုက္တဲ့အထိျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး လူ႔သဘာ၀ ေယဘူယ်ပါပဲ။ အဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလာတာက အမဟာ သားတို႔နဲ႔ အတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ျခင္းပါပဲ…။
မိခင္ျဖစ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ အမ ခံစားတယ္၊ သင္ယူတယ္၊ ေ၀မွ်တယ္၊ ဆင္ျခင္တယ္၊ ခြင့္လႊတ္ၾကည့္တယ္ စိတ္၀င္တစားပါပဲ…။ သားသမီးေတြရဲ႕ အသံ (ကိုယ့္သားသမီး၊ သူမ်ားသားသမီး)၊ မိဘေတြရဲ႕အသံ (ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူ၊ ရြယ္တူ၊ ကိုယ့္ေအာက္ငယ္သူ) ေတြကို နားေထာင္တယ္။
အခု ေလာေလာဆယ္ သားသမီးနဲ႔ ပက္သတ္လို႔ အမရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ပို႔စ္မွာ ေရးထားတဲ့အတိုင္း “ရွင္သန္ျခင္း၏ လားရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ႏွင့္ ဦးတည္ဘက္ တဖက္တည္းျဖင့္သာ နံနက္ခင္းတိုင္းကို ႏိုးထပါ၏…” ပါပဲ…။ စိုးသူ သီခ်င္းထဲက …ေ၀းေ၀း သြားလို႔ မျဖစ္ေအာင္ အခ်စ္ရယ္ ဖက္ထားခ်င္တယ္… ဆိုတဲ့ စာသားလိုပဲ… သားေတြနဲ႔ ကိုယ္ ခ်င္းလည္း မေ၀းခ်င္သလို၊ စိတ္ခ်င္းလည္း အေ၀းမခံႏိုင္ပါဘူး…။ ေလာကသဘာ၀အရ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တေယာက္တေနရာဆီ လူခ်င္းေ၀းရႏိုင္ပါတယ္…။ အေမဆိုတာကေတာ့ သားသမီးေတြကို ရင္ခြင္ထဲ ဖက္ထားခ်င္သူပါ…။ စိတ္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ အေ၀းမခံႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ အရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႔ ဦးတည္ရာဘက္ ကိုယ္က လိုက္လွည့္ေနပါတယ္။ ရန္ကုန္က အမရဲ႕ အေမဟာ အခုေတာ့ နံနက္ေစာေစာနဲ႔ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တိုင္း စကၤာပူဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ထားသလို၊ ျပန္လာရင္ေတာင္ ကိုဧရာ့ဇာတိမႏၲေလးမွ အေျခခ်ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္လို႔ တီးတိုးေျပာေနတဲ့ စကားသံနဲ႔ အတူ တခ်ိန္မွာေတာ့ မႏၲေလးဘက္ ဦးေျပာင္းလွည့္ဦးမွာပါ။
အမရဲ႕ သေဘာဆႏၵနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ သားတို႔ရဲ႕အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ေဒါသနဲ႔ မၾကာခဏ ပူေလာင္ရပါတယ္။ အခုက ေက်ာင္းသားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတာမို႔ ေက်ာင္းသားအရြယ္နဲ႔စာတဲ့ ပူေလာင္မႈမ်ိဳးေလာက္ပါပဲ။ ေနာင္မွာ ဒီထက္ႀကီးေလးတဲ့ အပူေတြ ရေကာင္းရလာႏိုင္ပါတယ္။ သားတို႔က အမရဲ႕ ရင္ကို ေအးျမေစတဲ့ အရာေလးေတြလည္း ရွားရွားပါးပါးေပမည့္ ရွိေတာ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုးအရာေလးတခုကို မၾကာခဏ သတိရေစျပီး၊ ဒီကုသိုလ္ေၾကာင့္ ငါ့သားေလးဘ၀ ေအးခ်မ္းမွာပါလို႔ ယံုၾကည္ရင္း သူတို႔နဲ႔အတူ ႀကီးျပင္းေနပါတယ္။
Link to facebook note.
0 comments:
Post a Comment