Saturday, September 27, 2014

တိမ္ေတြေပၚက ၿမိဳ႕

အိပ္မက္သည္ လိပ္ျပာတေကာင္၏ အေတာင္ကဲ့သို႔ ဆန္းျပား ႏူးညံ့သေလာက္၊ လွ်ပ္စီးေရာင္ကဲ့သို႔ စူးရွ တိုေတာင္းလွ၏။ အိပ္မက္သည္ ေမွာ္ဆရာ ဖန္ဆင္းထားသည့္ ျပကြက္တစ္ခု ပမာသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ထိုမွ် တိုေတာင္းလွသည့္ အခိုက္အတန္႔ေလးအတြင္းရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း အားလံုးသည္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ရွိကာ တသက္ တကမၻာေလာက္ပင္ ရွည္ၾကာေနတတ္ပါသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို တိမ္ေတြေပၚကၿမိဳ႕ဟု အမည္ေပးထားသည္။
Image from Google
ၿမိဳ႕ေလးက ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး မဟုတ္သလို၊ ေက်းလက္ေတာ႐ြာလည္း မဟုတ္။ ေတာင္ခါးပန္းတစ္ခုတြင္ ရွိသည့္ အိမ္ေျခသိပ္ မမ်ားေသာ သာမာန္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္က ေတာင္ေျခကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ထူထဲေသာ ျမဴခိုးမ်ားက ပိတ္ဆို႔ထားသည္။ စင္စစ္ ျမဴခိုးဆိုသည္ထက္ တိမ္တိုက္ဟု ဆိုလွ်င္ ပို၍ မွန္မည္။ ေတာင္ခါးပန္းမွ ေအာက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ အလိပ္လိပ္ ထေနသည့္ တိမ္စိုင္ တိမ္တိုက္မ်ားက လိႈင္းထေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ပင္ ပို၍ တူေနသည္။ ညေန ဆည္းဆာဆိုလွ်င္ ထိုတိမ္တိုက္မ်ားေပၚသို႔ ပန္းႏုေရာင္ ေနျခည္ ထိုးလိုက္ေသာအခါ တိမ္တိုက္တို႔၏ အေရာင္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၿပီး လိေမၼာ္ေရာင္၊ ပန္းေသြးေရာင္၊ ခရမ္းေရာင္ စသျဖင့္ အေရာင္မ်ိဳးစံု ျဖစ္သြားကာ ေဒါင္းၿမီး ျဖန္႔၍ ကေနသလိုပင္။ ေနလံုးႀကီးက တိမ္တိုက္ႀကီးထဲသို႔ ျမဳတ္၀င္သြားလွ်င္ေတာ့ တိမ္တိုက္တို႔ကို ျဖတ္၍ တက္လာေသာ ဆည္းဆာေရာင္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးက ေရာင္စံုမီးမ်ား ထြန္းထားသည့္နယ္ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနေစာင္းၿပီဆုိလွ်င္ ေတာင္ခါးပန္းတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား၊ ခံုတန္းေလးမ်ားတြင္ ထိုင္ေနသူမ်ား၊ ေလတံခြန္ လႊတ္သူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနကာ အပန္းေျဖ ပင္လယ္ကမ္းေျခတခုႏွင့္ တူေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္ခါးပန္း အစပ္သို႔ကား မည္သူမွ် မသြားၾက။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက အလြန္တရာ နက္ေစာက္ကာ တိမ္တိုက္မ်ားျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေနေသာၾကာင့္ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းလွသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အကာအရံကား မရွိ။ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္မ်ားလည္း မရွိ။ “ေတာင္ခါးပန္းစပ္သို႔ မသြားရ” ဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ခံလူေတြအတြက္ လူမွန္းသိတတ္ စကတည္းက သိေနၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထူးတလည္ သတိေပးေနရန္ မလိုေတာ့။

တကယ္ေတာ့ ေတာင္ေျခတြင္ ဘာရွိသည္ဟု ဘယ္သူမွ် ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မသိၾက။ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မ်ားျဖင့္သာ ၾကားဖူးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေျခတြင္ ျမစ္တစ္စင္းရွိသည္။ ထိုျမစ္ အလြန္တြင္ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ လူ႔အသံုးအေဆာင္မ်ိဳးစံု ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ိဳးစံု ရွိ၍ လိုတရ နတ္ဘံုနတ္နန္းသဖြယ္ တင္စားေျပာဆိုၾကသည္။ ၀ိဇၨာဓိုရ္မ်ားက စီရင္ ဖန္ဆင္းထားသည့္အလား နည္းပညာ ထြန္းကားလွသည္။ သူတို႔၏ ဦးေခါင္းတြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္း ကိရိယာအကူအညီျဖင့္ စိတ္ျဖင့္ ေစခိုင္းႏိုင္ေသာ စက္ယႏၲရားမ်ား၊ ယာဥ္ရထားမ်ားကို အသံုးျပဳၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း စိတ္ျဖင့္ပင္ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုႏိုင္ၾကသည္။ ဇီ၀ေဆးပညာ ထြန္းကားလွသျဖင့္ ယိုယြင္းသည့္ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္မ်ား အားလံုးလိုကိုပင္ အစားထိုးလဲလွယ္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ ဇရာကို အံတုႏိုင္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အစစအရာ ျပည့္စံုေနသည္ကား မဟုတ္။ သူတို႔တြင္ အားလပ္ခ်ိန္ဟူ၍ မရွိ။ ကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႔ဘ၀ဟူ၍ မရွိ။ တစ္ဦးတည္း ထုိင္ေနသည့္ အခိုက္၌ပင္ တၿမိဳ႕လံုးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် သတင္းမ်ား၊ ေစခိုင္းခ်က္မ်ားက ဦးေခါင္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ေနသည္။ ထိုင္လွ်က္ပင္ တၿမိဳ႕လံုးမွ လူအားလံုး လိုလိုႏွင့္ စကားေျပာေနရသည္။ စင္စစ္ သူတို႔ ၀တ္ဆင္ထားရသည့္ ေခါင္းေဆာင္းသည္ သူတို႔အား ေစာင့္ၾကည့္ အမိန္႔ေပးေနသည့္ ကိရိယာပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ထိုေခါင္းေဆာင္းကို ေခတၱမွ်ပင္ ခၽြတ္ၾကည့္ရန္ စိတ္ကူးမိၾကပံု မရ။ ထိုေခါင္းေဆာင္းကို ခၽြတ္လိုက္ပါက အက်ဥ္းက်ေနသူ တစ္ဦးသဖြယ္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ တကယ္လည္း အျပစ္က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္း ျဖဳတ္၍ ဒဏ္ခတ္ အျပစ္ေပးေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္း မရွိေတာ့လွ်င္ သူတို႔၏ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ စနစ္မ်ားလည္း ရွိမည္မဟုတ္ေတာ့။ ထိုထက္ ပိုဆိုးသည္က ၿမိဳ႕၏ ေလထုသည္ အလြန္ ညစ္ညမ္းလွေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္း မပါဘဲ နာရီပိုင္းထက္ ပို၍ အသက္ရွင္ရန္ မလြယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေတြ႕ေနရသည့္ တိမ္ပင္လယ္ႀကီးသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ထြက္ေသာ မီးခိုးေငြ႔မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသူက ဆိုသည္။ ၿမိဳ႕ေဘးတြင္ ပတ္၍စီးေနသည့္ ျမစ္သည္လည္း ပုတ္ပြေနေသာ အေသေကာင္မ်ား၊ မီးေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ဆီကြက္မ်ား၊ ၀ါၾကန္ၾကန္အဆိပ္ရည္မ်ားျဖင့္ ညစ္ညမ္းေနသည္။ ျပစ္မႈႀကီးႀကီး က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ရဲမ်ားက ဤျမစ္အတြင္းသို႔ ျပစ္ခ်၍ ေသဒဏ္ေပးသည္။ အက္စစ္ရည္မ်ား၊ အဆိပ္မ်ားျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္းကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆံုးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ အားလံုးက ဒ႑ာရီမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ တိမ္တိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ ထိုၿမိဳ႕ႀကီး တကယ္ရွိ မရွိပင္ မသိ။ ေစ်းထိပ္တြင္ တဲထိုးေနေသာ အဖိုးအိုက ကေလးမ်ားအား ေျပာသည့္ ပံုျပင္ကို ခ်ဲ႕ကားကာ တဆင့္စကား ေျပာဆိုေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မရွိဟုလည္း တတစ္ခ် မေျပာႏိုင္။ ေတာင္ေျခမွ ျပန္လာသူဟု တဦးတေလမွ် မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျပန္လာသူမရွိဟု ေျပာရသည္မွာလည္း သြားသူေတြေတာ့ ရွိေန၍ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလး၏ အထြက္တြင္ အလြန္နက္သည့္ ေတာအုပ္တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုေတာအုပ္၏ အလြန္တြင္ ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းေသာ လမ္းရွိသည္။ အဆင္းလမ္းသာ ရွိ၍ အတက္လမ္း မရွိ။ လမ္းထိပ္တြင္ ကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည့္ မုခ္ဦးႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ မုခ္ဦးထိပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွ ႏႈတ္ဆက္ေသာ စာတမ္းကို စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးထားသည္။ မုခ္ဦးအလြန္တြင္ တိမ္ေတြကိုသာ ျမင္ရသည္။ မုခ္ဦးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စာတမ္းက လြမ္းေမာဖြယ္ အႏုပညာလက္ရာ အလြန္ေျမာက္လြန္းလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဤသို႔မထင္။ မုခ္ဦးသည္ ထြက္ခြာသြားသူမ်ားအတြက္ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာအားလံုးႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလးကို ရာသက္ပန္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့မည့္ သေကၤတျဖစ္ေန၍သာ ေၾကကြဲ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းမည့္သူမ်ားက မုခ္ဦးေရွ႕တြင္ တန္းစီ၍ေနၾကပါသည္။

တခါေတာ့ အဖိုးအိုကို ကိုယ္တုိင္ သြားေမးသည္ - “အဖိုးေျပာတဲ့ ေတာင္ေျခက ၿမိဳ႕ႀကီးက တကယ္ ရွိလို႔လား”။ အဖိုးအိုက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿပံဳးေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဖိုးအိုက မိမိကို ဆြဲေခၚသြားၿပီး၊ ေတာစပ္ အေရာက္တြင္ ေတာင္ထိပ္သို႔ တက္ေသာ လမ္းကေလးတစ္ခုကို ျပသည္။ လမ္းဟုဆိုေသာ္လည္း ဆူးၿခံဳမ်ားျဖင့္ ဖံုးပိတ္ေနၿပီး ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တြယ္ကပ္ကာ ခက္ခက္ခဲခဲ တက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မျမင္ရ။ ျမဴတိမ္ကင္း၍ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကိုသာ ျမင္ရသည္။ တသက္လံုး တိမ္ေတြကိုသာ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ တိမ္ေတြေအာက္က ၿမိဳ႕ႀကီးအေၾကာင္းသာ မေမာတမ္း ေျပာဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ ကိုယ္ တသက္လံုးေနလာခဲ့သည့္ ေတာင္၏ ထိပ္ကို တခါမွ် ေမာ္ မၾကည့္ခဲ့ဖူးသည့္ မိမိအျဖစ္ကို တအံ့တၾသ သတိထားမိသည္။ “ဟိုး အထက္မွာ ႐ြာေလးတစ္႐ြာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာမွ ဆန္းဆန္းျပားျပား စိတ္၀င္စားစရာ မရွိဘူး။ ဘာအလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးေအးလူလူေတာ့ ေနလို႔ရတယ္။ ကဲ ေမာင္ရင္ ဒီကေန တက္ေပေတာ့” - အဖိုးအိုက ေတာင္ထိပ္သို႔ လက္ညိဳး ညႊန္ျပၿပီး သူႏွင့္မဆိုင္ေတာ့သလို ျပန္ထြက္သြားသည္။ အထက္သို႔ ထပ္၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ ဆုတ္၍ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးသည္ ပို၍ က်ယ္၀န္းလာသည္ဟု ထင္ရသည္မွ အပ ဘာမွ် မထူး။ ေနာက္သို႔ ထပ္၍ ထပ္၍ ဆုတ္ၾကည့္သည္။ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသလို ထင္ရ၍ ခႏၶာကိုယ္ကို ေလေအးတခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ လွပ္ကနဲ ရင္ထဲတြင္ ေအးစိမ့္သြားသည္။ ပက္လက္ လန္လွ်က္ ေရာင္စံုတိမ္တိုက္အတြင္း အိ၀င္၍ က်သြား၏။ အရာရာသည္ ေနာက္က်သြားခဲ့ ၿပီျဖစ္သည္။

Wednesday, September 24, 2014

သူ႔ဘ၀…သူ႔အေၾကာင္း

ဖြားဖြားတာမွာ ေျမး ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ အရြယ္ေလးေတြက မတိမ္းမယိမ္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ။ တေန႔ေသာ မိသားစု ေတြ႔ဆံုပြဲမွာေပါ့ ၀မ္းကြဲ ေမာင္ႏွမတေတြ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
“ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ” ဥမၼာက စေမးတယ္။
“သားကေတာ့ ဖြားဖြားတာလို အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္မွာ” လို႔ သူ႔ေမာင္အရင္းျဖစ္တဲ့ အာကာက မဆိုင္းမတြ ေျဖတယ္။
“ဖြားဖြားတာကေလ ၁၉၉၀ကေန-၂၀၀၀ခုနစ္ေလာက္ထိ ဓာတ္ပံုေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ခဲ့တာ… သူရိုက္ခဲ့တဲ့ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးပံုေတြ၊ ျပကၡဒိန္ေတြ ေရာင္းမေလာက္ေအာင္စြံခဲ့တယ္ ဆိုတာ သိၾကရဲ႕လား” လို႔ ရတနာက မ်က္ခံုးေလး ခ်ီၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့…
“ဖြားဖြားတာက သမီးကို အဲ့လို ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး” ေရႊရည္က ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာရွာတယ္။ “သူ႔ဘ၀တေလ်ာက္လံုးကို ဆန္ကုန္သည္အျဖစ္နဲ႔ ကုန္ဆံုးခဲ့တာပါတဲ့… ဖ်ာပံုမွာ ေနခဲ့တုန္းက ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွာႏိုင္ခဲ့တယ္ လို႔ေတာင္ေျပာေသး”
“မဟုတ္တာေတြ…သူက ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းမွာ စာျပခဲ့တာပါဟာ” လို႔ ေဇယ်ာက အေသအခ်ာ ေျပာျပန္တယ္။
“မင္းတို႔ တေယာက္ကိုမွ ဖြားဖြားတာက အမွန္ေျပာခဲ့ဟန္ မတူဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူက စကၤာပူမွာ ကေလးထိန္း လုပ္ခဲ့တာကြ…” လို႔ သူတို႔ထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာက ေျပာလိုက္တယ္။
“ကဲပါေလ…ဖြားဖြားတာ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူ ကိုယ္တိုင္ကိုပဲ ေမးၾကည့္ရေအာင္” လို႔ အငယ္ဆံုးေလး ေဆြေဆြက အေဖာ္ညွိလိုက္ျပီး၊ မီးဖိုထဲမွာ ပီဇာဖုတ္ေနတဲ့ ဖြားဖြားတာ အနားသြားျပီး ေမးၾကပါတယ္…။
“ဖြားဖြားေျပာလည္း ကေလးတို႔ ယံုမွာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔တခြန္းသာေျပာျပီး ဂ်ံဳေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဖိနယ္ေနေတာ့တယ္။

အမွန္တကယ္ ဖြားဖြားတာက ဘေလာ့ဂါ လုပ္ခဲ့တာ…:P

ေမဓာ၀ီတဂ္လို႔ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေရးပါသည္။

Saturday, September 13, 2014

အိပ္မက္

အိပ္မက္ မက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

နံနက္ခင္းသည္ သာသာယာယာ ရွိလွ၍ လမ္းေလွ်ာက္လိုစိတ္ ျဖစ္မိသည္။ သိပ္မလွမ္းလိုက္ရဘဲ ကိုယ္က သခ်ႋဳင္း တစျပင္တခုတြင္ ေရာက္၍ ေနေလသည္။ လမ္းေလးသည္ အေကြ႕အေကာက္ အလြန္မ်ားစြာ ေဖာက္လုပ္ထား၍ သိပ္အသံုးတဲ့မည့္ဟန္ မရေသာ္လည္း၊ ေရစီးသန္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတြင္ ေမ်ာပါသြားသကဲ့သို႔ လမ္းေလးအတိုင္း ေမွ်ာလိုက္သြားျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရသည့္ ေလာေလာလတ္လတ္ ျမဳတ္ႏွံထားဟန္တူေသာ ေျမပံုမို႔မို႔ေလးဆီသို႔ သြားရန္ စိတ္ကူးေပါက္သည္။ ထိုေျမပံုက စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္လြန္းလွေသာ္လည္း အေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။ အခ်င္းခ်င္း ေရာယွက္ကာ တလူလူလြင့္ေနသည့္ အလံမ်ား၊ တံခြန္မ်ားက ကြယ္ေနသျဖင့္ ေျမပံုေလးကို မျမင္ တခ်က္၊ ျမင္ တခ်က္။ အလံကိုင္သူမ်ားကို မျမင္ရေသာ္လည္း၊ သူတို႔ အလြန္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနၾကလိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။

မ်က္စိက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမင္ကြင္းမ်ားတြင္ စူးစိုက္ေနဆဲ၊ ေျမပံုေလးက မိမိေလွ်ာက္ေနေသာ လမ္းနံေဘးတြင္ ေရာက္ေနသည္ကို အမွတ္တမဲ့ ျမင္လုိက္သည္။ ေက်ာ္သြားလု နီးနီးပင္။ လမ္းေဘး ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ခုန္ထြက္လိုက္သည္။ လမ္းအတိုင္း ေမွ်ာလိုက္လာသည္ကို အရွိန္သတ္လိုက္သျဖင့္ ယိုင္ထိုးသြားၿပီး ေျမပံုေလးေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္မိရက္သား ျဖစ္ေနေလသည္။ ေျမပံု၏ အေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည့္ လူႏွစ္ဦးက သူတို႔ သယ္လာသည့္ ကမၸည္းေက်ာက္စာတိုင္ကို ေျမႀကီးထဲသို႔ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာက္စာတိုင္က အဂၤေတကိုင္ထားသကဲ့သို႔ ေျမသားေပၚတြင္ ႀကံ့ႀကံ့တည္၍ ေနေလ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ခ်ံဳေနာက္ကြယ္မွ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ ပန္းခ်ီဆရာတဦးျဖစ္မည္ဟု တန္းေျပာႏိုင္သည္ (ပန္းတေမာ့ဆရာတဦးလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္)။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ၾကယ္သီး တလြဲစီ တပ္ထားသည့္ ရွပ္အက်ႌိကုိ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ေခါင္းထက္တြင္ ကတၱီပါ ဦးထုတ္တစ္လံုး ေဆာင္းထားသည္။ ႐ိုး႐ိုး ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ေလထဲတြင္ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ဆြဲရင္း အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

ေက်ာက္စာတိုင္ အထက္နားတြင္ ခဲတံျဖင့္ စတင္ ေရးျခစ္လိုက္သည္။ ေက်ာက္တိုင္က အေတာ္ေလးျမင့္၍ ကုန္း ေရးရန္ မလို။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ေက်ာက္စာတိုင္ၾကားမွ ေျမပံုေပၚသို႔ တက္မနင္းလိုသျဖင့္ ေရွ႕ကို ကိုင္းထားရသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ထားရသျဖင့္ ဟန္ခ်က္ညီေစရန္ ဘယ္လက္ျဖင့္ ေက်ာက္စာတိုင္၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေထာက္ထားသည္။ ႐ုိး႐ိုးခဲတံ တစ္ေခ်ာင္းကိုသံုးကာ ေ႐ႊေရာင္စာလံုးမ်ားကို ေရးထိုးလိုက္သည္မွာ အေတာ္ကၽြမ္းက်င္ ေျပာင္ေျမာက္လွေပသည္။ “ဤေနရာတြင္ …” ။ ေရးလုိက္ေသာ စာလံုးတိုင္း ခပ္နက္နက္ ေရးထိုးထားသည့္ ေ႐ႊေရာင္စစ္စစ္ျဖင့္ လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္ ရွိလွသည္။ ထိုစာလံုးမ်ားကို ေရးထိုးၿပီးေနာက္ သူက ကိုယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူဆက္ေရးမည့္ စာလံုးမ်ားကိုသာ စိတ္ေစာ၍ ေက်ာက္သားျပင္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ကို သိပ္ဂ႐ု မစုိက္မိ။ ဆက္ေရးရန္ သူ ျပန္လွည့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုခုက ဟန္႔ထားသလို ဆက္ေရး၍ မရဘဲ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ ခဲတံကို ေက်ာက္သားျပင္တြင္ ေထာက္ကာ ကိုယ္ကို လွည့္ၾကည့္ ျပန္သည္။ သည္တစ္ခါတြင္ ကိုယ္က သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအေတာ္ေလး အားတုန္႔အားနာ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိ။ အေစာပိုင္းက သူ႔၏ တက္ႂကြ ဖ်တ္လပ္မႈမ်ား အားလံုး လြင့္ေပ်ာက္သြားသည္။ သည့္အတြက္ ကိုယ္လည္း ႐ိႈးတိုး႐ွန္႔တန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ တဦးကို တဦး အားကိုးရာမဲ့ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ မည္သို႔မွ် ေျဖရွင္းမရႏိုင္သည့္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ နားလည္မႈလြဲမွားျခင္းတစ္ခု ရွိေနေလၿပီ။ သခ်ႋဳင္းဇရပ္ဆီက ေၾကးစည္သံကို အခ်ိန္မေတာ္ ၾကားရသည္။ ပန္းခ်ီဆရာက လက္ကို ပင့္လိုက္ေတာ့ ေၾကးစည္သံ တိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ ေၾကးစည္သံကို ျပန္ၾကားရျပန္သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္ အသံက ခပ္သဲ့သဲ့။ အသံ စမ္းေနသလို ႐ုတ္ခ်ည္း တိတ္သြားျပန္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ေရးထိုးမည့္ စာလံုးမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲ နင့္သြားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အုပ္ကာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ငို႐ိႈက္ေနမိသည္။ ကိုယ္ စိတ္ၿငိမ္သြားသည္အထိ ပန္းခ်ီဆရာက ေစာင့္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မထူးေတာ့သည့္အတြက္ သူက ဆက္လက္ ေရးထိုးလိုက္ေလသည္။ ပထမဆံုး ေရးလိုက္သည္မွာ “ဧ” ျဖစ္သည္။ သူ အေတာ္ေလး တြန္႔ဆုတ္စြာ ေရးေနရပံုပင္။ သူ႔လက္ရာက ယခင္လို မလွေတာ့။ ေ႐ႊေရာင္လည္း မ၀င္းေတာ့။ ေရးခ်က္သည္ မညီမညာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ႏိုင္လွၿပီး၊ စာလံုးက ႀကီးလြန္းေနသည္။ “ရာ” ဆိုေသာ စာလံုးကို ေရးအၿပီးတြင္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျမပံုကို ေျချဖင့္ နင္းေဆာင့္လိုက္သည္။ ခပ္ညစ္ညစ္ ေျမမႈန္႔မ်ားက ျပန္႔က်ဲသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ သူ႔ကို နားလည္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေတာင္းပန္ရန္ ေနာက္္က်သြားေလၿပီ။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ေျမသားကို ထုိးဆြလိုက္သည္။ ဘာအခုအခံမွ် မရွိေတာ့ပါ။ အရာရာသည္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၿပီးသကဲ့သို႔ ရွိေနေလသည္။ အေပၚယံ ေျမသားလႊာသည္ ျပယုဂ္သက္သက္သာ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေျမသားလႊာ၏ ေအာက္တြင္ ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ တြင္းတခုရွိသည္။ ထိုတြင္းထဲသို႔ ေက်ာခင္း၍ အသာလိမ့္ခ်လိုက္သည္။ ဦးေခါင္းက လည္ပင္း အထက္၌ မတ္မတ္ရွိလွ်က္ပင္ အသူတစ္ရာ ေခ်ာက္ထဲသို႔ က်သြားသည္။ ကိုယ့္အမည္ကေတာ့ ေက်ာက္သားျပင္ထက္တြင္ ခန္႔ျငားထည္၀ါစြာ က်န္ခဲ့သည္။

ထိုျမင္ကြင္းျဖင့္ပင္ ပီတိ တစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ကာ အိပ္မက္မွ ႏိုးထလာပါသည္။


(အမေရႊစင္ တဂ္လို႔ A Dream by Kafka ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။)

Tuesday, September 9, 2014

အေမနဲ႔ မိသားစု

မယ္ညိဳရဲ႕ “အေမနဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့သမီးရယ္” ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ကေန တဂ္တဲ့အတြက္ ဒီပို႔စ္ကို “အေမနဲ႔ မိသားစု” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္  မေရးႏိုင္လို႔ ဆရာမတေယာက္ဆီကရတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ကူးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေက်နပ္ပါေနာ္ မမယ္ညိဳ ... း-)

FAMILY

I ran into a stranger as he passed by,
“Oh excuse me please,” was my reply.

He said, “Please excuse me too;
I wasn’t watching for you.”

We were very polite, this stranger and I.
We went on our way and we said goodbye.

But at home a different story is told,
How we treat our loved ones, young and old.

Later that day, cooking the evening meal,
My son stood beside me very still.

When I turned, I nearly knocked him down.
“Move out of the way,” I said with a frown.

He walked away, his little heart broken.
I didn’t realize how harshly I’d spoken.

While I lay awake in bed,
God’s still small voice came to me and said,

“While dealing with a stranger,
Common courtesy you use,
but the family you love, you seem to abuse.

Go and look on the kitchen floor,
You’ll find some flowers there by the door.

Those are the flowers he brought for you.
He picked them himself: pink, yellow and blue.

He stood very quietly not to spoil the surprise,
you never saw the tears that filled his little eyes.”

By the time, I felt very small,
And now my tears began to fall.

I quietly went and knelt by his bed;
“Wake up, little one, wake up,” I said.

“Are these the flowers you picked for me?”
He smiled, “I found’em, out by the tree.

I picked’em because they are pretty like you.
I knew you’d like’em, especially blue.”

I said, “Son, I was very sorry for the way I acted today;
I shouldn’t have yelled at you that way.”

He said, “Oh, Mom, that’s okay.
I love you anyway.”

I said, “Son, I love you too,
And I do like the flowers, especially the blue.”

(ကဗ်ာေရးသူ အမည္ မသိပါ။)

Saturday, September 6, 2014

မင္းမရွိ ငါမရွိ ...

“မင္းမရွိ ငါမရွိ အားလံုး ဘယ္သူမွ မရွိ…” ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စကို ဆိုညည္းမိရင္း သားႀကီး ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းတစ္ခုကို သတိရသည္။ စကားေျပာတတ္စ သားကို ေခါင္း၊ လက္၊ မ်က္စိ စသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း အမည္မ်ားကို သင္ေပးရင္း၊ မိလိႏၵပဉႇာမွ မိလိႏၵမင္းႀကီးႏွင့္ ရွင္နာဂေသနတို႔ ေတြ႔ဆံုခန္းက အေတြးထဲ ေရာက္လာသည္။ မိလိႏၵမင္းႀကီးက “ဆံပင္သည္ နာဂေသနေလာ၊ အေမြး လက္သည္း၊ ေျခသည္းတို႔သည္ နာဂေသနေလာ…” စသျဖင့္ ပညာစမ္းသည္။ ထိုအခါ ဘီး၊ ၀င္႐ိုး၊ ထမ္းပိုးစေသာ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႔သည္ ရထား မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ထိုအစိတ္အပိုင္းတို႔ေၾကာင့္ ရထားဟူေသာ အမည္ ပညတ္ရေၾကာင္း၊ ႐ူပကၡႏၶာစေသာ ခႏၶာတို႔ကို အစြဲျပဳ၍ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္အပ္ေသာ ပညတ္တရားျဖစ္ေၾကာင္း အရွင္နာဂေသနက ျပန္လည္ေျဖရွင္းသည္။ ထိုအေမးအေျဖကို ေတြးမိရင္း သား၏ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေလးမ်ားကို ျပကာ ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္သည္။
ေမး။ ။ ဒါ ဘယ္သူေလးလဲ…။
ေျဖ။ ။ သားသား
ေမး။ ။ ဒါက ဘာလဲ…။
ေျဖ။ ။ သားသား ေခါင္း။
ေမး။ ။ ဒါကေကာ …။
ေျဖ။ ။ သားသား လက္။
ေမး။ ။ ဒါဆို ဒါကေကာ …။
ေျဖ။ ။ သားသား မ်က္စိ။
“ဒါဆုိ သားသားက ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးခြန္းထုတ္ရန္ ျပင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္သြားရသည္။ သားအေျဖက အေတြး တစ္ခုကို ေပးသည္။ ပညတ္ေတြ ပရမတ္ေတြကို အာေဘာ္အာရင္း သန္စြာ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနၾကေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အသိစိတ္ အစဥ္တြင္ စြဲကပ္ေနသည့္ “ငါ” ကို ခပ္လြယ္လြယ္ ဆြဲခြာခ်ရန္ မလြယ္... ။

စကားေျပာတတ္စ သားကသာ မိမိကို တရားခ်ခဲ့သည္ မဟုတ္။ မသီတာကလည္း တရားခ် ျပန္သည္။ အခုတစ္ေလာ ၾကားဖူးနား၀ ေဆးၿမီးတိုမ်ား ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္ တိုက္ေသာ္လည္း မသီတာ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က မက်။ တစ တစသာ တိုး၍ လာသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ ျဖစ္တာပါလိမ့္လို႔ ေျပာမိေတာ့… “ရွင္ဟာေလ သခၤါရတရားကို ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနတယ္၊ တကယ္ မသိေသးပါလား” ဟု ဆိုေလသည္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱတရားတို႔ကို ႐ႈမွတ္ဆင္ျခင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးရပါလိမ့္ဦးမည္။

Monday, September 1, 2014

Happy Blog Day 2014

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာလို႔ ေခ်းကပ္ေနတဲ့ Sonata Cantata ရဲ႕ သီတာအင္ဂ်င္တျခမ္းကို (အျခား ဧရာဘက္ျခမ္းကေတာ့ သူ႔ဖာသာသူ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနပါတယ္) ဘေလာ့ေဒးက်မွ အတင္းကာေရာ စက္ထႏႈိးလို႔ မီးခိုးေတြေရာ ဖုန္ေတြေရာနဲ႔ Happy Blog Day လို႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္ပါတယ္…။ (အ ဟြတ္ ဟြတ္ ဟြတ္ မီးခိုးမႊန္သြား)

“ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ခ်ည္းပဲ ေရးမေနနဲ႔…” - ကိုဧရာ
“စာကို စကားေျပာသလို ေရးေနၾကတယ္” - စာေရးဆရာ တဦး
ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြက စာမေရးျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားထဲက အခ်ိဳ႕ပါ။ ခက္တာက ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္ ေရးခ်င္တာ။ ေရးတတ္တာ။ တကယ္ေတာ့ စာေရးတာနဲ႔ စကားေျပာတာဟာ ပံုစံအားျဖင့္ မတူပါဘူး။ ဘေလာ့ဆိုတဲ့ online ေပၚမွာ စာေရးေတာ့ စကားေျပာသလိုပံုစံနဲ႔ပဲ အမ်ားအားျဖင့္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မေရးတာ ၾကာ။ ေရးေလ့ ေရးထ မရွိျပန္ေတာ့လည္း ေရးလို႔ကို မထြက္ေတာ့ပါဘူး။

ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရ ဘေလာ့ဂါဘ၀ကို ေရးဖို႔ မမတင့္က Facebookမွာ ႏိႈးေဆာ္ထားကတည္းက ၾကိဳးစားတာ ခါးေတြ ေညာင္းလာလို႔ ေဆးေတြသာ ရက္ဆက္ လိမ္းလိုက္ရပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားကို မ်က္ေစ့ေညာင္း ခါးေညာင္း ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ရမည့္ ပို႔စ္တပုဒ္ေတာ့ ထြက္မလာပါဘူး…:P

ဘေလာ့ေဒး အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ ဘေလာ့ဂါမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ား၊ Online ေပၚ စာေရးျခင္းကို အားေပးေနသည့္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာမ်ား ေထာင့္ေပါင္းစံုမွ ပို႔လႊတ္လိုက္ပါတယ္။