Thursday, February 21, 2008

ဘ၀ထဲက ကဗ်ာ

၀ါ၀ါေရ အခုတေလာ မၾကာခဏ ဖတ္ရတဲ့ မင္းစာေတြထဲက ဘ၀အေမာေလးေတြ
အားတင္းထားသူငယ္ခ်င္း မင္းအဆင့္က မြန္းၾကပ္မႈကို မေရာက္ေသးဘူး။
...............
ကိုယ္တို႔ အသက္ေတြ ျပန္ငယ္ၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္၊ ဆိုပါစို႔ ပညာသင္တဲ့အရြယ္။
စာကလြဲၿပီး အျခားစိတ္၀င္စားစရာဆိုလို႔ သိပ္ေထြေထြထူးထူးမရွိခဲ့ၾကပါဘူးေလေနာ္။ ကာတြန္းဖတ္မယ္။ ၀တၳဳဖတ္မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္မယ္။
အခ်ိန္ပိုရတဲ့အခါ မင္းကေတာ့ ဂစ္တာတီးမယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သိမ္သြားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘယ္ဖက္လက္ကို ေလ့က်င့္ခန္းေပးဖို႔ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ရမယ္။ သတၱိနည္းနည္းပိုရွိတဲ့လူက ရည္းစားထားမယ္။ ကိုယ္တို႔ ဘာမွမမွားခဲ့ၾကဘူးကြ။ အဲေနဦး ေနဦး။ မင္းတို႔အိမ္မွာ Carlsberg beer တစ္ဘူးကို တို႔ေလးေယာက္ ၀ိုင္းေသာက္ၾကတံုးကေတာ့ မင္းက ေရခဲနဲ႔မွေသာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ မင္းေမေမ စီစီရယ္ ေရခဲေတြ ခ်ိဳင့္ႀကီးနဲ႔တစ္လံုး ထြက္၀ယ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲ တစ္ေယာက္မွ အရက္သမား မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြာ။ မွားခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္တို႔မွာ ျပင္စရာ အားကိုးေလာက္တဲ့အခ်ိန္ေတြရွိတယ္။
...............
ေအး..အခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္ေတာ့ အားသြားရင္ မင္းမမူးဘဲ ရစ္ေတာ့မယ္။ မင္းပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ ေသဖို႔သာျပင္ေတာ့။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မင္းကိုမင္း အျပစ္ေတြတင္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ တန္းစီလာမဲ့ အမွားေတြ အမွားေတြ။ ဘယ္မွာလဲ အမွားေတြကို ျပင္ဖို႔ မင္းမွာ အခ်ိန္...
...............
တကယ္ေတာ့..အရာရာမွာ ေသခ်ာခ်င္၊ ေရရာခ်င္၊ ‘၁’ နဲ႔ ‘၁’ ေပါင္းရင္ ‘၂’ ရကိုရ ရမယ္ဆိုတဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ဥာဥ္ ကေလးေတြေၾကာင့္ပါကြာ။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ေလ ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ကဗ်ာ မဟုတ္ဘူး။

“သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလူႀကီး အဆန္ဆံုးလို သတ္မွတ္ထားတာ၊ တစ္ခါတစ္ခါ လိုက္မမွီေအာင္ ထ, ထေၾကာင္တာ ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိဘူး” ဆိုရင္ အခုေရာ ဘာေျပာဦးမလဲ မေရႊ၀ါ...

Wednesday, February 20, 2008

ဆုတ္ေစ၊ နစ္ေစ၊ ျမဳပ္ေစ တာ

ဒီစာအုပ္ကို ကိုယ္ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ဖတ္ေနတာ၊ လိုင္းေတြလည္း တားတယ္၊ စတားေတြလည္းျပတယ္။
ကိုယ္က ခရီးသြားရင္း ရထားေပၚမွာ စာဖတ္ေလ့ရွိတယ္။
အခုစာအုပ္တ၀က္ေလာက္ေရာက္မွ စာကေရွ႕မသြားေတာ႔ဘူး။ ဖတ္သာဖတ္ေနတယ္။ ေခါင္းထဲကို တစ္လံုးမွ မေရာက္ဘူး၊ ကိုယ္သိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ေရွာ႔ၿပီး စိတ္ကို ႏွာသီး၀ကို ပို႔ထားလိုက္တယ္။
*****
မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ေရညွိေရေမွာ္ေတြ တက္ေနတဲ့ ကန္ေတြကို သင္တို႔ျမင္ဖူးၾကပါသလား။ ကိုယ္ကေတာ့ေလ အဲ့ဒီကန္မ်ိဳးေတြကို သိပ္မုန္းတယ္။ သင္တို႔ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ္တို႔ေလးစားရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သားငယ္ ‘ေအာင္ဆန္းလင္း’ ဟာ ကစားရင္း အိမ္နားက ေရကန္မွာ နစ္လို႔ေသဆံုးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္က ေရကန္ကို ကိုယ္မျမင္ဖူးေပမဲ႔၊ ေဘာလံုးေနာက္ကိုလိုက္ရင္း မသိရွာတဲ႔ ကေလးဟာ၊ ဒီစိမ္းျပန္႔ျပန္႔ေတြကို နင္းလို႔ရတဲ့ေျမျပင္လို႔ ထင္မိရွာလို႔ သူ႔အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတာ။ ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕ ဆံုး႐ႈံးမႈ၊ ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဆံုး႐ႈံးမႈ၊ သူ႔အစ္ကိုရဲ႕ ဆံုး႐ႈံးမႈ၊ သူ႕ညီမရဲ႕ ဆံုး႐ႈံးမႈ၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဆံုး႐ႈံးမႈ...
ဒီလိုကန္မ်ိဳးပဲေနမွာ...
ငယ္ငယ္ကတည္းက အဲ့ဒီကန္မ်ိဳး သြားရင္းလာရင္းေတ႔ြရရင္ေတာင္ ကိုယ္ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ မၾကည့္ရဲဘူး။
ေနာက္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ႔ အဲ့ဒီကန္မ်ိဳးေတြ႔ရင္ အနီးအနားမွာ “ျဖတ္သန္းမသြားရ” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္မ်ိဳးမွ တပ္ထားရဲ႕လား။ ကန္ကိုေရာ ျခံစည္း႐ိုးခတ္ထားရဲ႕လား။ စူးစမ္းတတ္လာတယ္။
*****
အခုေတာ႔ ကိုယ္သိတယ္။ ဆုတ္ေစ၊ နစ္ေစ၊ ျမဳပ္ေစ တာ ကန္ေရျပင္ေပၚမွာဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ေရညွိ၊ ေရေမွာ္ေတြနဲ႔ တူတဲ့ “နိ၀ရဏတရား” ေတြ။
*****
အျပန္ခရီးမွာေတာ႔ မဆိုးဘူး။ စာေတြေခါင္းထဲ ၀င္သင့္သေလာက္၀င္တယ္။

ေၾသာ္ ကိုယ္ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္က Dr. Walpola Rahula အရွင္သူျမတ္ ေရးသားျပဳစုေသာ WHAT THE BUDDHA TAUGHT ကို ဦးကိုေလး (ေဇယ်ာေမာင္) ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုသည့္ ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာ

Tuesday, February 19, 2008

အမွတ္တရ

ကိုယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေလာက္တုန္းကေပါ႔ ကိုယ္႔ အစ္မ၀မ္းကြဲ မႏွင္းက
‘ဒီစာအုပ္ေလး ေကာင္းတယ္ ဖတ္ၾကည’့္ ဆိုၿပီးေပးလာခဲ့တယ္။
ဂ်ဴး ရဲ႕ “အမွတ္တရ” ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ေလးေပါ႔..
မႏွင္းကေျပာလိုက္ေသးတယ္ ‘သူမ်ား ဒိုင္ယာယီေလး ခိုးဖတ္ရသလိုပဲ’ တဲ့။
စာအုပ္ကိုဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ သူ႔အေျပာကို ကိုယ္ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္..
...............
သူမ်ား ဒိုင္ယာယီဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ ဒိုင္ယာယီမွ မဟုတ္ပဲ.. အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး.. ကိုယ္ မွတ္မိေနတာေလး တစ္ခုက..ဂ်ဴးက စာအုပ္ထဲမွာေျပာထားတယ္.. ‘ေဆးေက်ာင္းသားေတြမွာ (၃)မ်ိဳး (၃)စားရွိပါတယ္တဲ့.. ပထမတစ္မ်ိဳးက ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ဆရာ၀န္႐ုပ္ေပါက္ေနတဲ့လူ..ဒုတိယတစ္မ်ိဳးက ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဆရာ၀န္႐ုပ္မေပါက္ေသးေပမဲ႔.. ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ႔ ဆရာ၀န္႐ုပ္ေပါက္သြားတဲ႔လူ နဲ႔.. တတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ႔.. ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာေရာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာပါ ဆရာ၀န္႐ုပ္မေပါက္ၾကတဲ့လူမ်ားပါတဲ့..ေမာင္ကေတာ့ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားထဲကပါ’ တဲ႔။
ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ သ႐ုပ္ခြဲပညာ အေရးအသားကို ေလးစားမိသလို..
ေၾသာ္မိန္းမ..မိန္းမ..အေငြ႔ေလးျဖင့္ပင္ ခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ျဖင့္..
ခ်စ္ရပါသည္။
ျမတ္ႏိုးရပါသည္။
ေလးစားရပါသည္။
တြယ္တာရပါသည္။
...............
ကိုယ္ ဒိုင္ယာယီ ဘယ္ေတာ့မွမေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူးကြာ..
ခိုးဖတ္ခံထိမွာ စိုးလွပါတယ္...

(blog ေတြမွ ခိုး၍ဖတ္စရာမလိုေသာ ဒိုင္ယာယီမ်ားကို ဖတ္ယင္း ပြားမ်ားမိရေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာျဖင့္...)

Thursday, February 14, 2008

သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ေတာ္

“လွည္းဘီးျပင္က၊ နားေစာင့္ခ်သို႔
မိဘႏွင့္သား၊ မယားႏွင့္လင္၊ အ႐ွင္ႏွင့္ကၽြန္
ေထရ္မြန္ဒကာ၊ မိတ္သဟာႏွင့္၊
ဆရာတပည့္၊ တည့္တည့္မခၽြတ္
က်င့္၀တ္စံုလင္၊ ျဖဴ သန္႔စင္မႈ
႐ွင္လည္းမေကြ၊ ေသလည္းမကြာ
နတ္ရြာလူ႔ျပည္၊ လွည့္လည္အတူ၊ စံစားမူ၍
နိဗၺဴ ေရႊျပည္၊ ၀င္အံ႔သည္တည့္။”...

Thursday, February 7, 2008

မဂၤလသုတ္ (ပါဠိ၊ ျမန္မာျပန္ ႏွင့္ ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္၏ မဂၤလာကဗ်ာ)

...
သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားတို႔၊
ပ်က္ျပားေနၾက ကမၻာေျမ။
ဟိုတိုင္း ဒီျပည္ ရန္စစ္ခင္းလို႔၊
လူႏွင့္လူျခင္း သတ္ကာေန။
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ အာသီသနဲ႕၊
စြမ္းႏိုင္ရာက ကူညီသေလ။
သံုးဆယ့္ရွစ္ပါး ... မဂၤလာတရား ... ေရးသားျဖန္႔ကာေ၀။
အဖိုးတန္တဲ့ “ဗုဒၶ၀ါဒ” ကမၻာက သိပါေစ။

ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္

http://www.scribd.com/doc/2055749/Mangala-Sutta-for-Children

Wednesday, February 6, 2008

ပန္းေတြ ပြင့္ပါေစ...

ပန္းပင္ေတြမစိုက္ခ်င္ျခင္းသည္... ပန္းပင္ေတြစိုက္ခ်င္ျခင္းမွ အစပ်ိဳးခဲ့ေလသည္....။

ငယ္ငယ္က စာေတာ္ေသာ ကၽြန္မကို ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ဥစၥာဓန မႂကြယ္၀ေလေသာ အဖြားသည္ အိုးႏွင့္အသင့္ထည့္ၿပီးပန္းပင္ေလးေတြကို ဆုအျဖစ္ နယ္မွပို႔ေပးတတ္ေလ၏။

ကၽြန္မ ပထမဆံုးရေသာ ပန္းအိုးမွာ အျဖဴေရာင္ႏွင္႔ ၀တ္ဆံမွာ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးေတြပြင့္ေသာ သစ္ခြပန္းပင္ တစ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ ကိုယ္ပိုင္အပင္ေလးကို ကၽြန္မ ခ်စ္ပါသည္...။
ေနာက္ျပီး ဒါက.. က်ိဳးစားမႈရဲ႕ ရလဒ္ျဖစ္သလို..အလိုလို ေတာ္ေနျခင္းရဲ႕ အမွတ္အသားတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။
ထိုအပင္ေလးကို မည္သူမွ မထိရ... မကိုင္ရ။ ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ေတာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ၾကည့္ရမည္။

ေရေလာင္းပါသည္....တေန႔ကို ၂ႀကိမ္..၃ႀကိမ္ေလာင္းသည္။ တခါတရံ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္လည္း ေလာင္းသည္။
အစပိုင္းေတာ့ အိုးထဲမွာပါလာသည့္ မီးေသြးခဲေတြကို ဟိုခ်ဲဒီခ်ဲလုပ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္က မီးေသြးေတြထပ္ထည့္သည္။
အပင္ေလး ေနေရာင္ျခည္ရေအာင္လည္း ေခါင္းရင္းေရႊ႕၊ ေျခရင္းေရႊ႕၊ ဟိုေရႊ႕၊ ဒီေရႊ႕လုပ္ပါသည္။

သို႔ပါေသာ္လည္း... အဖြားပို႔ေပးလိုက္စဥ္က တစ္ပါတည္းပါလာသည့္ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မလက္ထက္မွာ ပန္းေတြ ထပ္ပြင့္လား၊ မပြင့္ဘူးလားဆိုတာကို မမွတ္မိႏိုင္စဥ္မွာပင္ ပန္းပင္ေလး ေသသြားခဲ့ပါသည္။

‘ေၾသာ္.. သူ႔အပြင့္ေလးေတြႏုသလို၊...ေတာ္ေတာ္ႏုတဲ့အပင္အမ်ိဳးအစားပါလား..။’ လို႔သာ ကၽြန္မမွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါသည္။
*****
ေနာက္တစ္ႏွစ္ ေရာက္လာေသာ အပင္မွာ “စပိုင္ဒါ” ဟုေခၚေသာ သစ္ခြပန္းပင္ တစ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

‘မႏွစ္က အပင္က နာမည္ေတာင္ ဘယ္လိုေခၚမွန္း မသိေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္လိုဂရုစိုက္ရမလဲဆိုတာ ငါဘယ္လိုလုပ္သိပါ့မလဲ’... ( ဆိုင္လားမဆိုင္လားေတာ့ မသိ။ ကၽြန္မ အမွန္ပင္ ထိုကဲ့သို႔ ေတြးခဲ့ပါသည္။)
‘အခုအပင္ကေတာ့ နာမည္လည္းငါ သိတယ္... အရိုးေတြကလည္း ပိုေတာင့္တယ္...သူ႔ အပြင့္ေလးေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုက အ၀ါေရာင္ေပၚမွာ အစင္းေတြ အေပ်ာက္ေတြနဲ႔...။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ က်ားေတြလိုပဲ ငါ့မွာ အားေတြရွိတယ္လို႔ ေျပာေနသလိုပဲ...။ ငါအကိုင္အတြယ္ မတတ္ေတာင္..သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနမဲ႔ပံု...။’
‘ေနာက္ၿပီး အဖြားက မွာလိုက္ေသးတယ္ေလ...။ သမီး ဒီအပင္မ်ိဳးေတြက သိပ္ပြားတယ္တဲ့။ အင္း... ငါေတာ့ သူတိ္ု႔မွီတက္ဖို႔ တိုင္ေတြအမ်ားႀကီး ရွာထားရဦးမယ္...။’

ထင္ခဲ့သည္...။ ထင္ခဲ့ပါသည္ေလ...။

သို႔ေသာ္ ကာလတခုေက်ာ္လြန္ၿပီးခိ်န္တြင္ တစ္တိုင္ထဲေသာ ထိုတိုင္ေလးမွာ သူကိုေျခာက္ကပ္စြာတြယ္ကပ္ေနသည့္ ပင္စည္ရိုးေတြကို..ရင္နာစြာဖယ္ရွားရင္း...ႏႈတ္ပယ္ခဲ့ရပါေလသည္။
*****
ကၽြန္မ အပင္က ပန္းေတြ မပြင့္ေၾကာင္းသိသြား၍ ေပလားမသိ...။
ဖြားဖြားဆီမွ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေရာက္လာေသာ ပန္းပင္မွာ ေဇာ္မႊားဟုေခၚေသာ ရြက္လွပန္းအိုးျဖစ္လာ၏။

ပထမေတာ့ ပန္းအိုးေလးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းသလို ျဖစ္မိေသးသည္။ ဤအပင္မွ ပန္းမပြင့္ေၾကာင္း ကၽြန္မသိသည္။ ဤအပင္ ပြားမပြားကိုေတာ့ ကၽြန္မေသခ်ာမသိပါ။
ပန္းအိုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးမွ ၾကက္လည္ဆံေမႊးလို ပတ္ပတ္လည္ ျဖာက်ေနသည့္ ရြက္လွေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း.. ‘ငါအဖြားဆီက ဆုေတြ ရေနေသးသားပဲ...။ ဒီအပင္ကမွ..သဘာ၀နဲ႔ ပိုနီးစပ္ေသး...’ လို႔ ကၽြန္မကိုကၽြန္မ အားေပးခဲ့ပါသည္။

မၾကာပါ.. သိပ္ကိုမၾကာလိုက္ပါ...အထဲမွာ ေျမႀကီးသာက်န္ေတာ့ေသာ ပန္းအိုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္ျပီး..ကၽြန္မ အေမ့ကို ေၾကညာလိုက္တာက..
‘အေမ... ဒီတခါဖြားဖြားဆီက.. ပန္းပင္ေတြေရာက္လာခဲ့ရင္.. သမီးမကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...။ အေမပဲ ေရေလာင္းေတာ့...။ အေမပဲ ဂရုစိုက္လိုက္ပါေတာ့....။’ ဟူ၍သာ...။

ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားရင္း...။
‘ငါ့လက္ေတြ... ငါ့လက္ေတြ...’ ဟု... စိတ္ထဲက.. မၾကာခဏ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာေနမိပါသည္။
*****
ဒီႏွစ္ေတာ့ ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။

ဖြားဖြားဆီက ရလိုက္ေသာဆုမွာ အျဖဴေရာင္အစ ေပၚတြင္ အခက္ အရြက္ႏွင့္ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ေလးေတြ ထိုးထားေသာ အဖံုးႏွင့္ စြတ္ထားသည့္၊ အနီေရာင္ေပၚတြင္ စြင့္စြင့္ကားကား ပြင့္ေနၾကသည့္ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ႀကီးေတြ ရိုက္ထားေသာပိတ္စ ထူထူႏွင့္ခ်ဳပ္ထားသည့္၊ ေခါင္းအံုးေသးေသးေလး တစ္လံုး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခါင္းအံုးေလးကို ကၽြန္မ အံုးလည္းမအံုးပါ...။ ေပြ႕လည္း မေပြ႕..ဖက္လည္းမဖက္ပါ...။

ကၽြန္မအိပ္ယာ ေခါင္းရင္းေထာင့္မွာသာ အသာေလးခ်ထားခဲ့ပါသည္။
*****
ကၽြန္မ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို စက္ရုပ္္တစ္ရုပ္လိုတက္ခဲ့ေသာ ကာလမ်ားတြင္ ဆုဆိုေသာအရာသည္ ကၽြန္မႏွင့္ မထိုက္တန္ေသာ အရာျဖစ္၍ ပန္းပင္ေတြ ဘယ္လိုစိုက္ရမယ္ဆိုတာလည္း အေတြးထဲေတာင္ ေရာက္မလာခဲ့တာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။

ထိုေခါင္းအံုးကေလးသည္ ဖြားဖြားဆီက ဆုအျဖစ္ ကၽြန္မေနာက္ဆံုးရလိုက္ေသာ လက္ေဆာင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
*****
ကၽြန္မ ေမြးရပ္ေျမမွ ခြဲခြါ၍ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ သြားေရာက္ အလုပ္ကိုင္မည္ဆိုေသာအခါ မသြားမီတေန႔ ဖြားဖြားေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ (၇)ေယာက္ (အားလံုးဘြဲ႕၀တ္စံုႏွင့္)၊ အေဖ၊ အေမ ႏွင့္ ဖြားဖြား မိသားစု ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါသည္။ (ဓါတ္ပံုထဲတြင္ ဖြားဖြားသည္ အက်ႌအျဖဴေရာင္၊ လံုခ်ည္မွာ အနက္ခံေပၚတြင္ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား ျပန္႔က်ဲေနေသာ အဆင္ႏွင့္၊ အ၀ါေရာင္ ပု၀ါပါးေလးကို ပုခံုးမွာ အသာခ်ထားပါသည္။)
ႏိုင္ငံျခားသြားမည့္ ကၽြန္မကို ဖြားဖြားက လက္ေဆာင္ အသစ္ထပ္မေပးခဲ့ပါ။

ေနာက္ဆံုးရထားေသာ လက္ေဆာင္ေခါင္းအံုးေလးကိုသာ ကၽြန္မႏွင့္ တစ္ပါတည္း ယူလာခဲ့ပါသည္။
*****
ဖြားဖြားမရွိေတာ့ပါ...။
ဖြားဖြားဆံုးပါးသြားခ်ိန္ထိ.. ဖြားဖြားစိုက္ေစခ်င္ေသာ .. သစ္ပင္ေတြ ကၽြန္မ မစိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ပန္းေတြ မပြင့္ေစႏိုင္ခဲ့ပါ။ မ်ိဳးေတြ မပြားေစႏိုင္ခဲ့ပါ။

အခုေတာ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ ေနကုန္ ေနခန္းထိုင္၍ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ ကၽြန္မႏွင့္ ဖြားဖြား၏ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ “မွီအံုး”ကေလးသည္ မကြဲမကြာ အျမဲသာ အတူရွိေနရပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ .. ဖြားဖြားျပံဳး၍ ေက်နပ္ေနပါလိမ့္မည္ဟု...

(စီးကရက္ေသာက္တတ္္ေသာ၊ သတင္းစာဖတ္ေသာ၊ အိမ္ကိုဧည့္သာလာလွ်င္ ‘ထိုင္ပါ’ ဟု မေျပာမီ နံရံ၌ခ်ိပ္ထားေသာ မိသားစု ဓါတ္ပံုကို ျပ၍ ‘ေျမးေတြေလ’ ဟု အယင္ေျပာတတ္ေသာ၊ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ အျဖဴေရာင္ အက်ႌကိုသာ အျမဲ၀တ္တတ္ေသာ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ေသာ...ဖြားဖြားအား ရင္ထဲ၌ သိမ္းထားလ်က္)*****
ကၽြန္မက အခုေတာ့ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္နဲ႔ေလ...
အိမ္ဆိုမွေတာ့ အိမ္ေရွ႕ သို႔မဟုတ္ အိမ္ေနာက္၊ အိမ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ သီးပင္၊ စားပင္ နဲ႔ အနည္းဆံုးေတာ့ ပန္းပင္ေလးေတြရွိမွ အိမ္ရယ္လို႔ မည္ေတာ့မေပါ႔...

ပန္းပင္... အို.. မစိုက္ခ်င္ပါဘူး...
ကၽြန္မက ေရာဂါသည္..
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပန္းပင္ေလးေတြနားမွာ သီခ်င္းဆိုရံုနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ပြင့္လာေစႏိုင္တယ္တဲ့...။

Friday, February 1, 2008

ပန္း တဲ့လားကြယ္..

“ပန္းေတြထဲမွာ ဘယ္ပန္းအႀကိဳက္ဆံုးလဲ”လို႔ ေမးလာခဲ့ရင္“ဘယ္ပန္းမွ မႀကိဳက္ဘူး”လို႔ တံုးတိတိေျဖမဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို “ဘယ္လိုႀကီးလဲ”လို႔ သင္ ျပန္ၾကည့္မိေလမလား...။

တစ္ခုခုကို ေျဖကိုေျဖရမယ္ အထင္ေၾကာင့္ “သေျပပန္း အႀကိဳက္ဆံုး”လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကၽြန္မကို “သေျပက ပန္းမွ မဟုတ္တာ”လို႔ သင္ ရယ္ခ်င္သြားဦးမလား...။

ျခဴနာပါနာ လိုက္လြန္းတဲ့ ေသာၾကာသမီး ကၽြန္မကို က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္၊ အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးကင္းေအာင္၊ စာေတာ္ေအာင္ အေမက သေျပပန္း (၉)ခက္ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ဘုရားမွာလွဴေပးေနၾကပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ သေျပပန္း ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္ေလ...။

ဟိုး...ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ အဘိုးအဘြားတို႔ရြာမွာ ေနရရင္ နံနက္ေစာေစာ အိမ္ေရွ႕ဇလပ္ပင္က ေႂကြက်တဲ့ ပန္းေလးေတြေကာက္.. ေရေဆး.. ေကာ္ဖီပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ အျပည့္ ဘုရားလွဴရတုန္းကလည္း ပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြက အတြန္႔အတြန္႔ေလးေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္္ ေဖြးေဖြးျဖဴတဲ့ အဲ့ဒီ ပန္းေလးေတြက အျခားဇလပ္နဲ႔ မတူဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္မ ႀကိဳက္ခဲ့ေသးသားပဲ...။

အလယ္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ပြင့္ေနၾကတဲ့ ႐ိုးတံရွည္ရွည္နဲ႔ ေသးေသး၀ါ၀ါ စိန္ခ်ယ္ပန္းေလးေတြကလည္း ေက်ာင္းထဲ၀င္လာတဲ့ ငါ့ကို ႀကိဳေနၾကသလိုပဲလို႔ ခံစားရတာ ဒီေန႔အထိပဲ...။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ပြင့္ေပးခံခဲ့ရတဲ့ ေဒလီယာပန္းေလးေတြကို မေမႊးေပမဲ့ လွေတာ့လွသား..လို႔ ထင္ခဲ့တယ္...။

ေဆာင္းရာသီဆို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြစု မနက္ေစာေစာထ ေရႊတိဂံုဘုရားကိုလမ္းေလွ်ာက္၊ အျပန္မွာ ခေရပင္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ လုေကာက္ခဲ့ရတဲ့ပန္းေတြ ဘယ္သူပိုရလဲလို႔ ေရၾကည္႔ခဲ့ၾကေသးတယ္ေနာ္...။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာရူးရူးနဲ႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပိုးတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်ဥ္ေပမဲ့ တစ္ေန႔ ခံုထဲမွာ အျပည့္လာထည့္ထားတဲ့ က့ံေကာ္ပန္းေလးေတြကိုေတာ့ သနားစရာပါလားလို႔ ထင္ခဲ့ေသးတယ္...။

ဘြဲ႕ယူမဲ့ေန႔တုန္းက စီးပြားေရးကို အာရံုစိုက္လြန္းၿပီး အိမ္ကပ္ေလ့မရွိတဲ့ အေဖက ေစ်းထဲ ကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ သစ္ခြပန္းေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္လွခဲ့တာပဲ ...။(ပန္း၀ယ္ၿပီးမွ ျပန္လာတဲ့ အေဖက သမီးရယ္ ပန္းပန္ခ်င္တာမ်ား အိမ္ေရွ႕ကေအာ္ေရာင္းတဲ့ စပယ္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ ဇြန္ပန္းေတြ ဆိုတာကို ေခၚ၀ယ္ၿပီး ပန္လည္းရသားပဲလို႔ ေျပာၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးခဲ့ရတာကိုလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။)

ကၽြန္မ ရင္းႏွီးတဲ့ပန္းက သိပ္ေတာ့မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူးေလ...။

ကၽြန္မ ေမြးေန႔ကိုေတာင္ မွတ္မိေလ့မရွိတဲ့ ခ်စ္သူကို Valentine’s Day မွာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ဆက္တိုက္ေပးခဲ့ဖူးတယ္... (၃) ႏွစ္ေျမာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေပးဖို႔ရွက္သြားခဲ့ၿပီ...။

စပယ္ပန္းန႔ံေလးေတြရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ဆိုတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ အတြက္ ဘုရားမွာ မၾကာခဏ တင္လွဴရတဲ့ စပယ္ျဖဴေတြ...

ၿပီးေတာ့..
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လွဴခ်င္တဲ့ ၾကာ (၃) ခိုင္...။

ကၽြန္မ၏ အခ်စ္မ်ားကို ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တင္စားသည္။ (သား (၂)ေယာက္အတြက္ ပန္း မပါေသးပါ။)