Wednesday, June 27, 2012

က်ြဲပါး ေစာင္းတီး

အဆံုးနားမွာ မွားသြားလို႔ သူတို႔က မတင္ရဘူးတဲ့ ဒီက ဇြတ္တင္လိုက္တယ္...

Tuesday, June 26, 2012

ကိုယ့္ရဲ႕ ေန႔ေတြ...

အေရွ႕ဆီမွာ ေရာင္နီေလးသန္းလို႔ လာျပီ...

ဟိုမွာ တိမ္ျပာေတြ ေမ်ာလြင့္ေနတယ္...

ျမိဳ႕ျပဆည္းဆာ အလွ

အခ်စ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အကြက္ကေလးမ်ား

ဒီေန႔ေတာ့ ေစ်းသြားရမည္။ ဟင္းခ်က္စရာ၀ယ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲတြင္လည္း ဗလာက်င္းေနျပီ။

အိမ္ကထြက္ ကားပက္ကင္ကို ျဖတ္အျပီးမွာ၊ ကားလမ္းနေဘးေရာက္သည္။ ထိုလမ္းကို လူကူးဂံုးေက်ာ္တံတားမွ ကူးဖို႔ရန္ ျဖစ္သည္။ ေစ်းသည္ လမ္း၏ ဟိုမွာဘက္ျခမ္းတြင္ ရွိေနသည္။ ေလွကားထစ္ အနည္းငယ္ကို တက္ရေပဦးမည္။

ကားမ်ား မိမိေျခဖ၀ါးေအာက္မွ ဥဒဟို သြားေနၾကျခင္းသည္ အတန္ငယ္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ခံစားခ်က္ကို ျဖစ္ေစသည္။ ျဖတ္သန္းသြားေနၾကေသာ ယာဥ္မ်ားသည္ မိမိထံမွ တစံုတခုကို အတင္းအဓမၼယူေဆာင္၍ ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္လား…။ သို႔မဟုတ္ မိမိထံမွ တစံုတခုသည္ ထိုထိုယာဥ္မ်ာႏွင့္ စိတ္လိုလက္ရ လိုက္ပါသြားၾကသည္လား မေသခ်ာေသာ ခံစားခ်က္မိ်ဳး ျဖစ္သည္။ တြယ္ၿငိလိုသူ၏ က်န္ရစ္ေနရျခင္း ေ၀ဒနာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

မိမိသည္ တည္ျငိမ္ေနေသာ တံတားတခုေပၚတြင္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္၍ ကိုယ္ႏွင့္အလြန္အက်ြမ္းတ၀င္ျဖစ္ေသာ အလ်င္ျဖင့္ သြားျမဲအတိုင္း သြားေနစဥ္၊ မိမိ၏အထိန္းအကြပ္ႏွင့္ လြန္စြာကင္းလြတ္ေသာ အရာမ်ားသည္ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းျဖင့္ မိမိကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကသည္။ အျငိမ္၊ အလႈပ္ႏွင့္ အရွိန္တို႔ အတင္းကာေရာ ဟန္ခ်က္ညီေနၾကေလ၏။

ဟန္ခ်က္တြင္ ေပ်ာ္၀င္ေနစဥ္ ေတြကနဲ တခ်က္ျဖစ္သည္။ တံတားေပၚမွာပင္ ရွိေနေသးသည္။ တဖက္ကမ္းႏွင့္ေတာ့ ပို၍နီးကပ္ေနျပီ္။ တံတားေအာက္မွာ ကားမွတ္တိုင္ရွိသည္။ မွတ္တိုင္၏ အတြင္းဖက္က်က်တြင္ ရွပ္လက္တိုအကြက္ႏွင့္ လူတေယာက္ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို တို႔ထိ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ကားေစာင့္ေနသည္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ေတြကနဲ၀ယ္ ရင္ခုန္ႏႈန္း ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းသြာသည္လား…။ သို႔မဟုတ္ ရပ္သြားသည္လား…။ ျပန္ေတြးမိသည္။ မေသခ်ာ။

ေသခ်ာသည္မွာ အတိတ္၊ ပစၥုပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္တို႔ အတင္းကာေရာ ျငိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ျခင္းဟု အလြယ္ေခၚမည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး လႈပ္သည္။ ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ေလး ျဖစ္သည္။

*****

မနက္အေစာစာကို ေကာ္ဖီတခြက္ႏွင့္ ျပီးေလ့ရွိသည္။ ဒီမနက္ေတာ့ အဖတ္ေလးပါစားခ်င္မိသည္။ ဟိုမွာဘက္လမ္းကို သြား၀ယ္ရမည္။

လူမ်ားသည္ အေရွ႕မွ အေနာက္သို႔၊ အေနာက္မွ အေရွ႕သို႔၊ ေတာင္ကလူက ေျမာက္သို႔၊ ေျမာက္ကလူက ေတာင္သို႔ သြားေနၾကသည္။ အစာရွာဖို႔ရာ ျဖစ္သည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ထိုသူမ်ားသာျဖစ္၍ မိမိသည္လည္း မိမိသာ ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ မိမိကိုယ္ကို ထိုသူမ်ားႏွင့္ ပူးကပ္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားရသည္။ မိမိႏွင့္ အသြင္သ႑န္အားျဖင့္မတူသလို၊ အေျခအေနအားျဖင့္လည္း ျခားနားသည္။ မတူညီျခင္းႏွင့္ တူညီျခင္းမ်ား လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိေနေသာ ေနသာသည့္ေန႔တေန႔ ျဖစ္သည္။

မိမိသည္ ရံခါမ်ားစြာပင္ ငွက္ကေလးမ်ား စိုးစီစိုးစီႏွင့္ အစာရွာထြက္ခ်ိန္ကို ႀကံဳဆံုဖူးသည္။ အိမ္တြင္အလြယ္ရွိေသာ ဆန္ကြဲ၊ ပဲ စသည္တို႔ကို ခ်ေက်ြးခဲ့ဖူးသည့္ အခါမ်ားသည္ ဟိုးအေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ေနခဲ့ျပီ။ အခုမ်ားေတာ့ မင္းတို႔ သိပ္ဆူတယ္ကြာဟု ဟန္ေဆာင္ရန္လုပ္ရင္း သူတို႔ ပ်ံသန္းရာ အရပ္မ်ားဆီ လိုက္လံေငးေမာျခင္းသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ေ၀းလြင့္ေသာ အေတြးရွင္၏ အခ်စ္ရွာထြက္ေသာ မ်က္၀န္းအၾကည့္တို႔သည္ လမ္းနေဘးက ကားမွတ္တိုင္တြင္ အလိုအေလ်ာက္ ရပ္တန္႔သည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အၿပံဳးတခုသည္ ႏႈတ္ခမ္းထက္သို႔ ခိုမွီခြင့္ရသြားျပန္သည္။ ကားေစာင့္ေနေသာ ရွပ္အကြက္ေလးသည္ မွတ္တိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း စာတအုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။

*****

ထိုထိုေသာ အမွတ္မထင္မ်ား၊ တခါတရံမ်ား၊ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားႏွင့္ ႀကံဳဆံုေနသူတေယာက္သည္ တႀကိမ္တခါတြင္ေတာ့ လမ္းဆံုးတခုမွာ ရွိေနေသာအခ်စ္ဆီ ေမွ်ာ္ကိုးရင္ ထိုလမ္းကို ေလွ်ာက္သည္။ ျမင္ကြင္း ေသးေသးေလးထဲမွ ရွပ္အကြက္ေလးသည္ မိမိအား ၿပံဳး၍ ဆီးႀကိဳေနသည္။ ပို၍ ပို၍ ထင္ရွားလာေသာထိုလမ္းဆံုးသည္ မွတ္တိုင္တခုပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။    ။

    (မနက္ရံုးသြားတိုင္း အဲ့လူႀကီး... ကားေစာင့္ရင္း ငါ့မိန္းမ ငါ့ကို ဘယ္နားကမ်ားရႈိးေနမလဲလို႔ ေတြးေနေတာ့မယ္... ေအာ္ အသင္ေလာက...:D)

Friday, June 1, 2012

မေနတတ္… မထိုင္တတ္…



အခုတေလာ မၾကာခဏ သတိရမိျပီး တေယာက္တည္း ျပံုးေနမိတဲ့ မိသားစုထဲက ဟာသေလးအေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ျပံဳးရေအာင္လို႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ အျပစ္ကင္း ျဖူစင္တဲ့ အေတြးနဲ႔၊ ေျပာတတ္သလို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးေတြဟာ လူႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္ေမြ႕ေစ ဘ၀အေမာေတြကို ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။

ဒီတခါ ဇတ္လိုက္ကေတာ့ အိမ္က မင္းသားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေရခ်မ္း၊ ေရစင္တို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မသီတာရဲ႕ တူေလး ပါ။ မင္းသားအမည္ကို ေရသန္႔ လို႔ မွတ္ထားလိုက္ၾကပါစို႔။ ေရသန္႔ေလး အေမ မသီတာ့ေယာင္းမက မိန္းမပီသတဲ့ ဆရာမေဟာင္းတဦးပါ။ အခ်က္အျပဳတ္၊ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆို အင္မတန္ ေတာ္ပါတယ္။ ေမြးထားတဲ့ သားနဲ႔ သမီးကိုလည္း နား၀င္ေအာင္ ညင္ညင္သာသာ ဆံုးမတတ္ပါတယ္။

ေရသန္႔က အိမ္က သားႀကီး ေရခ်မ္းထက္ငယ္ျပီး၊ သားငယ္ေရစင္ထက္ေတာ့ ႀကီးပါတယ္။ ဒီက ကေလးေတြ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရန္ကုန္ျပန္မွ တႏွစ္တခါ ေတြ႔ရတာမို႔ ညီအကိုခ်င္းေတြ ေတြ႕စဆို စိမ္းပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ သားႀကီး ေရခ်မ္းက မသီတာထက္ ႏွစ္ပတ္ေစာၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားႏွင့္ပါတယ္။ မသီတာေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ သားႀကီး ေရခ်မ္းက မသီတာကို ေျပာလာပါတယ္… “ေမေမ…ေမေမ… ေရသန္႔ကေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး သားကို ေတြ႔ရင္ ကိုကိုေနေကာင္းလား… ကိုကိုေနေကာင္းလားခ်ည္းပဲ ေမးေနတယ္” တဲ့…။

ေရသန္႔ေလးခမ်ာ အေ၀းတေနရာက လာတဲ့ အကိုလုပ္သူကို အတူေနရတုန္းေလးမွာ အေရးတယူကလည္း လုပ္ခ်င္၊ ဘာလုပ္လို႔ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိရွာေတာ့၊ သူေျပာတတ္တာေလး “ကိုကိုေနေကာင္းလား” ဆိုတာကိုပဲ ေတြ႔လိုက္တိုင္း ဆီးႀကိဳေျပာရတာပါ။ အေမးခံရတဲ့ အကိုႀကီးကလည္း ျမန္မာမႈမွာ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ဆိုေတာ့၊ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ…။ သူတို႔ျဖစ္ေနပံုကို ေဘးက လူႀကီးေတြက  ရယ္ရ ျပံဳးရပါတယ္။

တခါေတာ့ မသီတာ့ေယာင္းမ… ကိုေရသန္႔တို႔ရဲ႕ မာတာမိခင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရရွာပါတယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဒီလိုပါ…။ ရင္ေစ့၊ ရင္ဖံုး အက်ႌေလးေတြသာ ၀တ္တတ္ၿပီး အေနရိုးတဲ့ ေယာင္းမဟာ တခုေသာ ပူျပင္းလွတဲ့ ေႏြညဦးမွာ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးမို႔ လည္ပင္းေပါက္ အနည္းငယ္က်ယ္တဲ့ ခ်ိဳင္းျပတ္ အကႌ်ကို ၀တ္ျပီး၊ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို ကုိင္းလို႔ အိပ္ယာကို ဖုန္ခါလွဲမိတဲ့ အခါမွာေတာ့ သားေတာ္ေမာင္ ကိုေရသန္႔ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ႀကီးနဲ႔ မေအကို ေျပာလိုက္တာက… “အေမတို႔ကလည္း အေဖ့ေရွ႕မွာ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္…” တဲ့။