Wednesday, May 21, 2008

Changing Life

For the time being, let me say:
I will be away from my desk for 3 weeks. (May 21, 2008 – June 14, 2008)
I may or may not be back with new experiences.
My life is changing, interesting!


Monday, May 19, 2008

ကဆုန္လျပည့္ သို႔မဟုတ္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၏ သေကၤတ

“အေဂၢါဟမသၼိ ေလာကႆ။
ေဇေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ။
ေသေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ။
အယမႏၲိမာ ဇာတိ, နတၳိဒါနိ ပုနဗၻေ၀ါ”တိ။ [မ-၃-၂၀၇-အစၧရိယအဗၻဳတသုတၱံ]

“ငါသည္ ေလာကတြင္ ထိပ္ဆံုးျဖစ္၏။
ငါသည္ ေလာကတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္၏။
ငါသည္ ေလာကတြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။
ဤေမြးဖြားျခင္းသည္ကား ေနာက္ဆံုးေမြးဖြားျခင္းတည္း။
ေနာင္တစ္ဖန္ ဘ၀ျဖစ္ျခင္း မ႐ွိေတာ့ၿပီ။”

ကဆုန္လျပည့္ေန႔သည္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၏ သေကၤတျဖစ္သည္။ ေလာကတြင္ သာမာန္လူႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာလူဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိသည္။ လူသာမာန္တို႔သည္ ေလာကသဘာ၀အရ ရယူမႈကို အလို႐ွိၾကသည္။ မိမိတို႔၏ စီးပြားခ်မ္းသာကို အလို႐ွိၾကသည္။ ခ်ီးမြမ္္းေျမႇာက္ပင့္မႈကို အလို႐ွိၾကသည္။ အေခၽြအရံတို႔ကို အလို႐ွိၾကသည္။ ၾသဇာအာဏာကို အလို႐ွိၾကသည္။ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ကား လူအမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မိမိတို႔၏ စီးပြားခ်မ္းသာကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ မိမိတို႔၏ အသက္ကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ ၾသဇာအာဏာတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ ေလာကအတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ လကၡဏာျဖစ္သည္။

ဤကဆုန္လျပည့္တြင္ ေလာက၏ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ အေလာင္းလ်ာကို ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မယ္ေတာ္မာယာေဒ၀ီသည္ အေလာင္းေတာ္၏ သေႏၶကို လြယ္ၿပီးဆယ္လအၾကာတြင္ မိမိ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား႐ွိရာ ေဒ၀ဒဟျပည္သို႔ အသြားလမ္းခရီး ပင္လံုးႂကြတ္ပြင့္ေနေသာ အင္ၾကင္းပင္မ်ားရွိေသာ လုမၺနီဥယ်ာဥ္တြင္ ေခတၱ အနားယူ၏။ ထိုသို႔အနားယူခိုက္ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈-ခု ၀ိသာခါနကၡတ္ ႏွင့္ စန္းလယွဥ္ေသာ ကဆုန္လျပည့္ ေသာၾကာေန႔ နံနက္တြင္ အေလာင္းေတာ္ကို ဖြားျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တို႔သည္ အံ့ခ်ီးမခမ္းျဖစ္သကဲ့သို႔ပင္၊ သဘာ၀တရားက ထိုျမင့္ျမတ္သူတို႔အေပၚ တုန္႔ျပန္မႈသည္လည္း မယံုႏိုင္စဖြယ္ ျဖစ္ရသည္။ ဖြားျမင္စ အေလာင္းေတာ္သည္ ညီၫြတ္ေသာ ေျခတို႔ျဖင့္ ေျမ၌ ရပ္တည္ၿပီးလွ်င္ ေျမာက္အရပ္သို႔ ေရွး႐ႈ၍ ခုႏွစ္ဖ၀ါးလွမ္းကာ ႂကြေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ “ငါသည္ ေလာကတြင္ ထိပ္ဆံုးျဖစ္သည္။” စေသာ ႀကံဳး၀ါးေသာစကားကို ဆိုခဲ့၏။ ဗုဒၶ အေလာင္းေတာ္သည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔တြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေပ၏။

အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္ ျမတ္ျခင္း, တန္ခိုးအာဏာေၾကာင့္ ျမတ္ျခင္းတို႔သည္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း အစစ္မွန္မဟုတ္။ ေလာကအတြက္ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ေသာ ႏွလံုးသားကသာ ျမင့္ျမတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားသည္ မိမိပတ္၀န္းက်င္မွ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကရေသာ ေလာကသားတို႔အေပၚ သက္ေသာ ေအးျမသည့္ က႐ုဏာတရား အေပၚအေျခခံသည္။ ေလာကသားတို႔အား ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ အမိုက္ေမွာင္ကို ပယ္႐ွားႏိုင္ေသာ ပညာအလင္းေရာင္ အေပၚတြင္ အေျခခံရသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားသည္ ေကာက္႐ိုးမီးကဲ့သို႔ ၀ုန္းကနဲေတာက္၍ ၀ုန္းကနဲၿငိမ္းေပ်ာက္သြားေသာ သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားသည္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္၍ ယူရသည္။ ထိုသို႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းကို ပါရမီျဖည့္က်င့္သည္ ဟုေခၚသည္။

ဤကဆုန္လျပည့္သည္္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားကို စတင္သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ အခါကာလလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ အေလာင္းေတာ္သည္ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ႂကြေရာက္လာမည့္ လမ္းအား သန္႔႐ွင္းေနၾကသည့္လူတို႔ထံမွ “ျမတ္စြာဘုရား” ဟူေသာစကားသံကို ၾကားေသာအခါ၊ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့သည္ အလြန္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္ရသည္။ ျမင့္ျမတ္ျခင္းသည္ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္မွ တစ္ဆင့္ ကူးလူးဆက္ဆံေသာ သေဘာလည္း ႐ွိရကား၊ သုေမဓာသည္ အမ်ားနည္းတူ လမ္းသန္႔႐ွင္းေရးတြင္ ကူညီပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ႂကြလာေသာအခါတြင္ အေလာင္းေတာ္သည္ မိမိ၏ ဆံပင္တို႔ကို ေျဖ၍၊ သကၤန္း, စမၼခဏ္ သားေရပိုင္းတို႔ကို ျဖန္႔က်က္၍၊ မိမိ၏ ကိုယ္ကို အလ်ားေမွာက္ကာ တံတားခင္း၍ ေပးသည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ကာ ေလာကအား ေက်းဇူးျပဳလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚဆုေတာင္းေလသည္။ ဤသည္ကို ၾကာပန္း႐ွစ္ခိုင္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားအား ပူေဇာ္ရန္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ သုမိတၱာသည္ ျမင္၏။ ဤတြင္ ၾကာပန္းငါးခိုင္အား သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့အတြက္, က်န္သံုးခိုင္အား မိမိအတြက္ထား၍ ဘုရား႐ွင္အားလွဴဒါန္းကာ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမႈတြင္ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ပါ၀င္ေလသည္။ “ဤကမၻာမွ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းထက္တြင္ သုေမဓာရေသ့သည္ ျမတ္စြာဘုရားျဖစ္လတၱံ။ ဤသတို႔သမီးသည္ သင္ရေသ့ႏွင့္ တူမွ်ေသာ စိတ္, တူမွ်ေသာ ကံ, တူမွ်ေသာအမႈရွိ၍၊ သင့္အား အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္လွ်က္ ပါရမီ ျဖည့္လတၱံ” ဟု ဒီပကၤရာဘုရားက ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ ဤကဆုန္လျပည့္တြင္ ဒီပကၤရာဘုရား၏ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို႔သည္ သုေမဓာ၏ စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းႀကံဳးယူကာ၊ ကူးလူး သေႏၶတည္ခဲ့၏။

ထိုမွစ၍ သိဒၶတၳ ႏွင့္ ယေသာ္ဓရာ အေလာင္းလ်ာေမာင္ႏွံတို႔သည္ ျဖစ္ရာဘ၀, ေရာက္ရာေနရာမွ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားတို႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္။ မိမိတို႔အက်ိဳးစီးပြားထက္ ေလာက၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ပဓာနျပဳ၍၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ, အေသြးအသား, အသက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္။ သိဒၶတၳမင္းသားဘ၀ေရာက္ေသာ္ ထိုပါရမီတို႔သည္ အထြတ္ေခါင္သို႔ေရာက္ေလၿပီ။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ လူသားစင္စစ္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာေသာ္လည္း၊ သာမာန္လူသားမဟုတ္ေတာ့။ ျမင့္ျမတ္ေသာ မဟာလူသားျဖစ္ေလၿပီ။ ျမင့္ျမတ္သူတစ္ကာတို႔ထက္ ျမတ္ေသာ အထြတ္ေခါင္ျဖစ္ေလၿပီ။

သိဒၶတၳမင္းသားသည္ အသက္ ၂၉-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာအံ့ေသာ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ကာ သတၱ၀ါတို႔ အက်ိဳးအတြက္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ရရန္ အားထုတ္ခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ျဖင့္္ ေလာကသားတို႔ကို ေလာကဆင္းရဲမွ လြတ္ရန္ မေရတြက္ႏိုင္ေသာကမၻာမ်ားစြာ အားထုတ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခုေနာက္ဆံုးဘ၀ ေရာက္ေသာအခါ၌ကား သတၱ၀ါတို႔အား သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ကယ္မ, ထုတ္ေဆာင္ရန္ အားထုတ္ေလၿပီ။ ေလာကဆင္းရဲႏွင့္ သံသရာဆင္းရဲႏိႈင္းစာလွ်င္၊ ေလာကဆင္းရဲသည္ ေျပာပေလာက္ေသာ ဆင္းရဲမဟုတ္ေတာ့။ သံသရာမွ မလြတ္သေရြ႕ ဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႕ရမည္သာ။ ဆင္းရဲဟူသမွ်၏ အရင္းျမစ္ကို ခ်ိဳးျဖတ္ရန္အတြက္ တစ္ေျပာင္းတစ္ျပန္ျပန္ ေျပးသြားက်င္လည္ေနရေသာ သံသရာကို ျဖတ္ေတာက္ ရေပမည္။ ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္ရန္ ဦးစြာပထမ မိမိကိုယ္တိုင္ သံသရာဆင္းရဲအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ က်ိဳးပမ္းရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြျခင္းဟူေသာ ျမတ္ေသာ႐ွာေဖြျခင္း (အရိယာပရိေယသန) ကို အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့၏။

ဤကဆုန္လျပည့္သည္ ေလာက၏ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူေသာေန႔ ျဖစ္သည္။ ‘ဗုဒၶ’ ဟူသည္ ႏိုးၾကားသိျမင္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဒုကၡခပ္သိမ္း၏ အရင္းျမစ္ကို ႐ွာေဖြသိျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶ ဟူ၍ အမည္ရသည္။ အေလာင္းေတာ္သည္ ဂယာအရပ္မွ ဥ႐ုေ၀ဠေတာ ေသနနိဂုံး ေဗာဓိပင္ရင္းတြင္ “ဘုရားမျဖစ္သေ႐ြ႕, ဤေနရာမွ မထေတာ့”ဟူေသာ ခိုင္ၿမဲေသာစိတ္ျဖင့္ အားထုတ္ေတာ္မူရာ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခု ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔အကုန္ အာ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္ ၀ိသာခါနကၡတ္ႏွင့္ စန္းလတို႔ ယွဥ္ခိုက္တြင္ ဗုဒၶဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့သည္။

“အေနကဇာတိသံသာရံ၊ သႏၶာ၀ိႆံ အနိဗၺိသံ။
ဂဟကာရံ ဂေ၀သေႏၲာ၊ ဒုကၡာ ဇာတိ ပုနပၸဳနံ။”
“ဂဟကာရက ဒိေ႒ာသိ၊ ပုန ေဂဟံ နကာဟသိ။
သဗၺာ ေတဖာသုကာ ဘဂၢါ၊ ဂဟကူဋံ ၀ိသခၤတံ။
၀ိသခၤါရဂတံ စိတၱံ၊ တဏွာနံ ခယမဇၩဂါ”တိ။ [ဓမၼပဒ-ဇရာ၀ဂ္-ဂါထာ-၁၅၃, ၁၅၄]

ဆင္းရဲဒုကၡကို အဖန္ဖန္ျဖစ္ေစတတ္ေသာ လက္သည္ (အိမ္ေဆာက္လက္သမား)အား ရွာေဖြခဲ့ပါေသာ္လည္း၊ မေတြ႕သျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာသံသရာကို က်င္လည္ခဲ့ရေလၿပီ။
အို... အိမ္ေဆာက္လက္သမား၊ ငါသည္ သင့္အား ယခု ျမင္ၿပီ။
သင္သည္ ေနာက္တစ္ဖန္ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့။
သင္၏ ကိေလသာဟူေသာ အျခင္ရနယ္တို႔ကို ခိ်ဳးဖ်က္ခဲ့ၿပီ။
အ၀ိဇၨာတည္းဟူေသာ အိမ္အထြတ္ကို ဖ်က္ဆီးအပ္ၿပီ။
ငါ၏ စိတ္သည္ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္းကင္းရာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၿပီ။
တဏွာကုန္ေၾကာင္း အရဟတၱဖိုလ္ကို ရၿပီ။

ဗုဒၶဘုရားျဖစ္သည္ႏွင့္ ဤ “အေနကဇာတိ” အစခ်ီေသာ ၀မ္းေျမာက္ေသာ ဥဒါန္းစကားကိုဆို၏။ ဆင္းရဲအေပါင္းတို႔၏ လက္သည္ရင္းျမစ္သည္ မသိမႈ ‘အ၀ိဇၨာ’ ႏွင့္ တပ္မက္မႈ ‘တဏွာ’ ျဖစ္ေၾကာင္းသိေလၿပီ။ ၄၅-၀ါကာလပတ္လံုး မနားတမ္း မိမိသိေသာ အသိတရားကို မွ်ေ၀၍ ေဟာၾကားခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀တြင္ စည္းစိမ္, အာဏာ, ကိုယ္လက္အဂၤါ, အသက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္၍ ေလာကသားတို႔အား ကယ္တင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶအျဖစ္တြင္ သစၥာေလးပါးတရားကို ေဟာၾကား၍ သတၱ၀ါတို႔ကို သံသရာမွကယ္တင္ခဲ့သည္။


ဟႏၵဒါနိ, ဘိကၡေ၀, အာမႏၲယာမိ, ၀ယဓမၼာ သခၤါရာ, အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။ [ဒီ-၂-၁၈၅-မဟာပရိနိဗၺာနသုတၱံ]
ရဟန္းတို႔... အက်ဥ္းလိုရင္းကို ဆိုအံ့။
အလံုးစံုေသာ သခၤါရာတရားတို႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိကုန္၏။ မေမ့မေလ်ာ့ေသာသတိတရား ရွိၾကကုန္ေလာ့။

အင္ၾကင္းပင္တို႔ အၾကားတြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ဗုဒၶသည္ အင္ၾကင္းပန္းတို႔ပြင့္ေသာ ဤကဆုန္လျပည့္ေန႔ (မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခု ကဆုန္လျပည့္ အဂၤါေန႔ အ႐ုဏ္တက္ခါနီး အခ်ိန္တြင္) မလႅာမင္းတို႔၏ ဥယ်ာဥ္အတြင္းရွိ အင္ၾကင္းပင္ရင္း၌ပင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့သည္။ သာမာန္လူသားတို႔အျမင္တြင္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အရိယာသူေတာ္စင္တို႔ အျမင္၌ကား ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္း၍ လံုး၀ေအးၿငိမ္းမႈကိုျပဳသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကား ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ ထိပ္ဆံုးျမင့္ျမတ္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္ျဖစ္သည့္ ဗုဒၶသည္ ဤကဆုန္လျပည့္တြင္ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” ဟူေသာ ေနာက္ဆံုးၾသ၀ါဒ စကားျဖင့္ ေလာကသားတို႔အား ေက်းဇူးျပဳသြားခဲ့ေလသည္။

ဧရာ (မႏၲေလး)

Sunday, May 11, 2008

အရာရာတိုင္းဟာ အေမ

Wonder Woman ... My Mum

Saturday, May 10, 2008

မင္းႏွင့္ ျပည္သူ

ဤ အ၀ိေရာေဓန၊ တရားကို မက်င့္ေဆာင္၊ ျပည္သူတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳလွ်င္ ျပည္သူတို႔မုန္း၍ အလို႐ွိရာ သခင္ရွာၿပီးလွ်င္ မင္းကို ဖ်က္ဆီးသည္။ မင္းအားႀကီး၍ ျပည္သူတို႔က မဖ်က္ဆီးႏိုင္လွ်င္လည္း အျခားႏိုင္ငံသို႔ သြား၍ ျပည္ပ်က္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ျပည္သူႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳ၍ ပ်က္စီးသည္ကား မေရတြက္ႏိုင္။ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္၊ ရာဇ၀င္တို႔၌ အမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရသည္လည္း မ်ားလွေလၿပီ။
[ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း - ေယာမင္းႀကီးဦးဘိုးလိႈင္]


ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကိုရည္သန္၍ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္တင္းေတာ္မူခဲ့ရာ၊ ၀တၳဳပစၥည္းတို႔ကို မဆိုထားလင့္ မိမိႏွလံုးသားကိုပင္ အလွဴခံယူသူ႐ွိက လွဴအံ့ဟု ငယ္စဥ္ကပင္ အဓိ႒ာန္ထားခဲ့သည္။ သို႔အားေလ်ာ္စြာ အခါတစ္ပါးတြင္ မိုးေခါင္ေရ႐ွား၍ ဒုဗၻိကႏၲရကပ္ဆိုက္ေရာက္ေနေသာ ကလိဂၤတိုင္းအား မ်ားစြာေသာ က႐ုဏာသက္၍ ပစၥယဆင္ျဖဴေတာ္အား လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ဤသည္ကို မိမိ၏ ေစတုတၱရာတိုင္းသာျပည္သူတို႔က သေဘာမက်။ အမ်က္ျပင္းစြာထြက္ၾက၍၊ ေ၀ႆႏၲရာမင္းအား တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ပါရန္ ခမည္းေတာ္ သိၪၥည္းမင္းအား ေတာင္းဆိုၾက၏။ သက္ဦးဆံပိုင္မင္းျဖစ္ေသာ သိၪၥည္းမင္းက ေ၀ႆႏၲရာသည္လည္း မိမိ၏သားျဖစ္၏။ ေစတုတၱရာတိုင္းသားတို႔လည္း မိမိ၏သားသမီးမ်ားျဖစ္၏။ သားသမီးမ်ား အခ်င္းမ်ားရာတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ားျဖစ္ပါက အမ်ားကိုအႏိုင္ေပးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာအား ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ ႏိုင္ငံမွထြက္ခြာရန္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သည္။

ပစၥယဆင္ျဖဴေတာ္သည္ ေ၀ႆႏၲရာမင္း၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္ ေပၚေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ျဖစ္သည္။ အလွဴသည္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘးဆိုက္ေနသည့္ လူအေပါင္းအား ကယ္တင္လိုေသာ ေစတနာျဖစ္သည္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ရည္စူး၍ျပဳေသာ ျမတ္ေသာအမႈျဖစ္သည္။ မိမိ၏အမႈအေပၚတြင္ စိုးစိမွ် အျပစ္ျမင္ဖြယ္ မ႐ွိေသာ္လည္း၊ ျပည္သူ၏ ဆႏၵကိုေလးစားေသာအားျဖင့္ မင္းစည္းစိမ္ကိုစြန္႔၍ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ကို ၾကည္ျဖဴစြာ ခံယူခဲ့သည္။

မဟာသုတေသာမဇာတ္တြင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သုတေသာမမင္း၏ ပညာသင္ဘက္ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ သားစားၾကဴးသူျဖစ္သည္။ စားေတာ္ဆက္သည္ ‘ရသက’ ျဖစ္သည္။ ရသကသည္ ပြဲေတာ္ဆက္တိုင္း အသားဟင္းကို ထည့္၍ ဆက္ရသည္။ အသားမရေသာ တစ္ေန႔တြင္ လူသားကိုခ်က္၍ ဆက္မိသည္မွစ၍ ေနာက္ဆံုးတြင္ လူသားကို မစားရမေနႏိုင္ေအာင္ တပ္မက္သြားေသာ မင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေပါရိသာရ (လူသားစားသူ) ဟု အမည္ရသည္။ ရသကႏွင့္ ေပါင္းကာ ေကာက္က်စ္ေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ လူသားရေအာင္ ဖန္တီးကာ လူသားကို ပြဲေတာ္တည္ေသာ မင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းစံုကို ျပည္သူတို႔သိေသာအခါ တိုင္းျပည္မွႏွင္ထုတ္ခဲ့သည္။ လူၾကမ္းေပါရိသာရမင္းသည္ ျပည္သူ၏ ဆႏၵကို မပယ္႐ွားပဲ၊ မင္းအာဏာကို စြန္႔ကာ ရသကကိုသာ ေခၚ၍ တိုင္းျပည္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ “မရ, ရသက ခ်ိဳင္” ဟုဆိုစမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ စားစရာလူသား႐ွားလာေသာအခါ မိမိ၏ စားေတာ္ဆက္အေဖာ္ ရသကကိုပင္ သတ္၍ စားေသာ မင္းျဖစ္သည္။
ေနာင္တြင္ မိမိဖမ္းမိထားေသာ သုတေသာမမင္းႏွင့္ ‘သတာရဟ’ ဂါထာေလးဂါထာအား ေဟာၾကားပါက လိုရာဆုေလးဆုျပန္ေပးမည္ဟု ေပါရိသာရက ကတိစကားျပဳသည္။ သုတေသာမမင္းက ‘သတာရဟ’ ဂါထာေလးဂါထာ အား ေဟာၾကားကာ ေတာင္းဆု ေလးဆု ေတာင္းသည္။ ေနာက္ဆံုး ေတာင္းဆုျဖစ္ေသာ ‘လူသားမစားရန္’ အခ်က္ကို ေပါရိသာရက အလြယ္တကူ လက္မခံလို။ ထိုအခါ သုတေသာမမင္းက “ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာယွဥ္လာလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္အတြက္ စည္းစိမ္ဥစၥာကို စြန္႔ရသည္။ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ယွဥ္လာလွ်င္ အသက္အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ကို စြန္႔ရသည္။ အသက္ႏွင့္ ကတိသစၥာယွဥ္လာလွ်င္ ကတိသစၥာအတြက္ အသက္ကိုပင္စြန္႔ရ၏” ဟုေဟာရာ ေပါရိသာရက မိမိေပးထားေသာ ကတိကို မပယ္ဖ်က္ပဲ မင္းအာဏာႏွင့္ပင္ လဲခဲ့ေသာ လူသားစားျခင္းကို စြန္႔ကာ ငါးပါးသီလၿမဲသြား ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေပါရိသာရသည္ ေဂါတမဘုရားလက္ထက္ေတာ္၌္ အဂၤုလိမာလမေထရ္ အျဖစ္ ကၽြတ္တမ္း၀င္သြားခဲ့ေလသည္။

ႏွလံုးသားႏုေသာ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသည္ မိမိကမွန္သည့္တိုင္ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ေလးစားသျဖင့္ မင္းစည္းစိမ္ကို ၾကည္ျဖဴစြာ စြန္႔ခဲ့ဖူးသည္။ လူသားစားေသာ လူ႕ဘီလူး လူၾကမ္းႀကီးေပါရိသာရသည္လည္း ျပည္သူ႔ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ပဲ မင္းအာဏာကို စြန္႔ခဲ့ေသာ ထံုး႐ွိ၏။ ျပည္သူကုိ ဆန႔္က်င္ေသာ မင္းတို႔သည္ ပ်က္စီးရသည္။ မင္းတို႔အားႀကီး၍ ျပည္သူက မေတာ္လွန္ႏိုင္လွ်င္လည္း၊ အသိပညာရွိေသာ ရဟန္းရွင္လူတို႔ ျပည္႐ြာကို စြန္႔ခြာကာ တစ္ပါးေသာတိုင္းျပည္သို႔ ခိုလံႈၾက၍ တိုင္းျပည္ ပ်က္တတ္ေၾကာင္း ေယာမင္းႀကီးဦးဘိုးလိႈင္က သတိေပးခဲ့ဖူးသည္။

[ေမာင္ထင္၏ “ေယာမင္းႀကီးဦးဘိုးလိႈင္– အထၳဳပၸတၱိ ႏွင့္ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း”၊ ဦးေ႐ႊေအာင္၏ “ဗုဒၶ– ေလာကသားတို၏ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္– ကိုယ္ေတြ႕ဗုဒၶ၀င္” တို႔မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။]

ဧရာ (မႏၲေလး)


ေမြးရပ္ေျမ


ကၽြန္မ ဆယ္တန္းတုန္းက ျဖစ္သည္။
“မႀကီး သီတာ ဆုရလာတယ္။ စာစီစာကံုးၿပိဳင္တာ၊ ေခါင္းစဥ္က ‘ဇာတိခ်က္ေႂကြ၊ ေမြးရပ္ေျမ။’ ”
“ဟုတ္လား။ ျပစမ္းပါဦး၊ စာစီစာကံုးကို။” “ဟင္? ရြာအေၾကာင္းႀကီးေရးထားတာပဲ၊ သီတာက ရန္ကုန္မွာ ေမြးတာပဲဟာ။ ရြာက မႀကီးတို႔ရဲ႕ ေမြးရပ္ေၿမ။ မႀကီးေတာင္ အဲ့ဒီေလာက္ မေရးတတ္ဘူး။”
ဟုတ္ပါသည္။
ကၽြန္မ အစ္မႀကီးႏွင့္၊ အစ္ကို သံုးေယာက္တို႔၏ ေမြးရပ္ေျမ။
အေဖႏွင့္၊ အေမတို႔၏ ေမြးရပ္ေျမ။
အဖိုးႏွင့္၊ အဖြားတို႔၏ ေမြးရပ္ေျမ။
“ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္၊ ႐ုပ္ဆိုင္ေက်းရြာ။”
*****
ကၽြန္မ ႏွစ္တန္းတုန္းက ျဖစ္သည္။
အတန္းပိုင္ဆရာမက ျမန္မာစာ သင္ခ်ိန္တြင္၊ စာလံုးေတြ ေပးၿပီး၀ါက်ဖြဲ႕ ခိုင္းသည္။
‘သြားသည္။’ ဆိုေသာ စာလံုးပါသည္။
ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲ၊ ေခါင္းထဲရွိေသာ စာလံုးေတြႏွင့္ ၀ါက်ဖြဲ႔လိုက္သည္။
“ကၽြန္မသည္ ႐ုပ္ဆိုင္သို႔သြားသည္။”
ဆရာမ ဆီမွ စာအုပ္ျပန္ရလာေတာ့၊ ထို၀ါက်ကို အမွားျခစ္ထားသည္။
အံ႔ၾသမႈေတြႏွင့္၊ “ဆရာမ ဒါဘာျဖစ္လို႔ မွားတာလဲဟင္?”
“ကၽြန္မသည္ အ႐ုပ္ဆိုင္သို႔သြားသည္။ ဆိုရင္ ‘အ’ ျပဳတ္က်န္ခဲ့တယ္ေလ။”
“အ႐ုပ္ဆိုင္ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ။”
ေၾသာ္၊ ‘အ႐ုပ္ဆိုင’္ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင၊္ ‘ရွပ္ဆိုင္’လို႔ ေရးခ်င္တာလား။ ရွပ္ဆိုင္ဆိုရင္၊ ဟတ္ထိုး။ တစ္ေခ်ာင္းငင္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာမက ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္မ စာအုပ္တြင္ မွင္နီျဖင့္ တစ္ေခ်ာင္းငင္ကို ဟတ္ထိုး ျပင္ၿပီး၊
“သြား။ သံုးေခါက္ အမွားျပင္ခဲ့။”
“ရွပ္ဆိုင္ဆိုတာ ဘာလည္း ဆရာမ?”
“ရွပ္ဆိုင္ဆိုတာ ေယာက်ၤားရွပ္အကႌ် ခ်ဳပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္။”
အမွားဆိုတာကို မလိုခ်င္သည့္ စိတ္ရင္းဆြဲရွိသည့္ ကၽြန္မငယ္ငယ္သည္ ငါက ေယာက်ၤားလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ရွပ္ဆိုင္ကို သြားရမွာလဲ။ ငါက ရြာဆိုတာကိုမွ ထည့္မေရးမိတာကို၊ ဒါလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္သို႔ သြားသည္။ မႏၲေလးသို႔ သြားသည္။ ဒီလိုပဲ ေရးၾကတာပဲ ၿမိဳ႕လို႔ထည့္မေရးေပါင္။
ဆရာမ ကၽြန္မတို႔ ရြာနံမည္အား မသိျခင္းကို ၀မ္းနည္းမိျခင္းျဖင့္ပင္ အမွားျပင္ျခင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။
ေနာက္မ်ားမွ ဆရာမကို ‘႐ုပ္ဆိုင’္ဆိုတာ သမီးတို႔ ရြာနံမည္လို႔ ေျပာျပရဦးမယ္။
*****
အေဖေျပာဖူးသည့္စကား။
“အေဖတို႔မ်ား လယ္သမား သားသမီး ဆင္းရဲပါတယ္ သမီးရယ္။ ၀ါဆိုလ ေရႀကီးႀကီးနဲ႔၊ သမီးတို႔ အဖြားမယ္၊ ေကာက္စိုက္ရင္း ဗိုက္နာလာလို႔၊ ေကာက္စိုက္တံခ် လယ္ထဲက တက္ေမြးရတာ သမီးတို႔ အေဖကိုေပါ့။ လဆန္း(၆)ရက္။ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား ၀တ္စရာအကႌ် မရွိလို႔ သင္တိုင္းႀကီးလို ေခါင္းကစြတ္ခ်ထားရတာ ဂံုနီအိတ္စလို ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးပါ။ အရြယ္ေရာက္လာ၊ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ေတာ့ သမီးတို႔ အဖိုးက အေဖ႔ကို ေျပာတယ္။ ငါ့သား မင္းလယ္ထဲေနရင္ေတာ့ ႀကီးပြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း သား၊ သမီးေလးေတြလည္း လယ္ထဲေရာက္မယ္။ မင္း စပါးကုန္ကူးေခ်ကြာ ဆိုၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး စုထားတဲ့ ေငြတို၊ ေငြစေလးေတြ ထုတ္ေပးတယ္။”
႐ိုးသားျခင္း၊ ႀကိဳးစားျခင္း၊ စိတ္ကူးဉာဏ္ ေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ ရြက္ကုန္ဖြင့္။
သမၺန္တက္ကို လက္ေတြေပါက္ ေသြးထြက္ေအာင္ ေလွာ္ခဲ့။
ဆန္စက္မ်ားရဲ႕ အ၀ယ္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္။
ႀကိဳးစားရင္း၊ ႀကိဳးစား။
ေခၽြတာရင္း၊ စုေဆာင္း။
ေမာင္တထမ္း၊ မယ္တရြက္။
သားသမီးေလးေတြကလဲ၊ လိမၼာသကြဲ႕။
ဒီလိုနဲ႔...
လမ္းခုလတ္မွာ၊ ေမွာက္လ်က္ထိုး။
ျပည္သူပိုင္နဲ႔၊ တည့္တည့္တိုး။
ဆန္စက္လုပ္သား၊ ေမာင္ခမ်ာရယ္။
အလုပ္လက္မဲ့၊ မေနႏိုင္တယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ၊ ေခါက္တံု႔ေလွ်ာက္။
ရွာစမ္းပါဟဲ့၊ ေငြ၀င္ေပါက္။
လမ္းေဘးအိမ္သာ၊ ေခါင္းကိုထိုး။
ျဖတ္သန္းရတဲ့၊ ေန႔, ညဆိုး။
ေတြ႕ပါၿပီတဲ့၊ ေငြေပၚလြယ္။
ငါးပြဲစားတဲ့ကြယ္။
ေရာက္ရျပန္ေပါ့၊ ေမြးေျမတစ္ေခါက္။
ျမစ္ႀကိဳေခ်ာင္းၾကား၊ ထိုနယ္တစ္ေလွ်ာက္။
ဟိုတုန္းကေတာ့၊ စပါး၀ယ္။
ခုမ်ားမွာေတာ့၊ ငါးရွာတယ္။
သိရက္ႏွင့္ပင္၊ မ်က္ေစာင္းထိုး။
အကုသိုလ္မ်ိဳး၊ ထိုအကိ်ဳး။
*****
အညိႈးအေတႀကီးတဲ့၊ ဘုရားက်မ။
နာဂစ္ကိုေတာ့၊ လက္မိႈင္ခ်။

(ကၽြန္မကို ေမြးမွ) ဖခင္မႀကိဳက္ေသာ အလုပ္ကို ‘ငါတစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းစားဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားေကာင္းစားဖို႔’ ဟု (ကိုယ့္လိပ္ျပာ၊ ကိုယ္မလံုႏိုင္ဘဲ) ႀကံဳး၀ါးရင္း၊ ‘အေဖ႔ သားသမီးေတြ အကုန္ ပညာတတ္တယ္’ ဟု မၾကာခဏ သက္ျပင္းခ်ေလ့ရွိေသာ
အေဖမသိေအာင္၊ ႀကိတ္ဆုေတာင္း။
တံငါဘ၀မွ၊ လြတ္ေစေၾကာင္း။

*****
အို လာျခင္းေကာင္းေသာ၊ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔
သင္တို႔၏ ရခဲလွေသာ ဘ၀တန္ဖိုးကို အက်ိဳးမဲ့၊ အခ်ီးႏွီး မျဖစ္ၾကေစကုန္လင့္။

Friday, May 2, 2008

ကၽြန္မရဲ႕ မာရ္ဆိုး


ကိုယ့္ထက္သာက၊ မနာလိုပါ
တန္းတူေတ႔ြလ႔ို၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕တာ
ေအာက္လူမ်ား၊ ပ်ပ္လွ်ိဳးခစားပါ။

(ရွိခိုးဆုေတာင္း)
မာရ္ညစ္ရန္ဆိုး၊ ျဖတ္ခ်ိဳးေအာင္ျမင္
ဘုန္းေတာ္ေရာင္လ်ွမ္း၊ ေအာင္ပန္းသခင္
လက္စံုမိုး၍၊ ရွိခိုးဦးတင္
ေအာင္ေစေၾကာင္း၊ ဆုေတာင္းပႏၷာဆင္။
(မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္။)

လိုေနတာက၊ ေမတၱာ ပညာ
သတိထားလို႔၊ ႀကိဳးစားပြားမွာ
ေအာင္မေလးးးးးးးးးး၊ အဆံုး ေနာင္မတ,ခင္။