ေမြးရပ္ေျမ

ကၽြန္မ ဆယ္တန္းတုန္းက ျဖစ္သည္။
“မႀကီး သီတာ ဆုရလာတယ္။ စာစီစာကံုးၿပိဳင္တာ၊ ေခါင္းစဥ္က ‘ဇာတိခ်က္ေႂကြ၊ ေမြးရပ္ေျမ။’ ”
“ဟုတ္လား။ ျပစမ္းပါဦး၊ စာစီစာကံုးကို။” “ဟင္? ရြာအေၾကာင္းႀကီးေရးထားတာပဲ၊ သီတာက ရန္ကုန္မွာ ေမြးတာပဲဟာ။ ရြာက မႀကီးတို႔ရဲ႕ ေမြးရပ္ေၿမ။ မႀကီးေတာင္ အဲ့ဒီေလာက္ မေရးတတ္ဘူး။”
ဟုတ္ပါသည္။
ကၽြန္မ အစ္မႀကီးႏွင့္၊ အစ္ကို သံုးေယာက္တို႔၏ ေမြးရပ္ေျမ။
အေဖႏွင့္၊ အေမတို႔၏ ေမြးရပ္ေျမ။
အဖိုးႏွင့္၊ အဖြားတို႔၏ ေမြးရပ္ေျမ။
“ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္၊ ႐ုပ္ဆိုင္ေက်းရြာ။”
*****
ကၽြန္မ ႏွစ္တန္းတုန္းက ျဖစ္သည္။
အတန္းပိုင္ဆရာမက ျမန္မာစာ သင္ခ်ိန္တြင္၊ စာလံုးေတြ ေပးၿပီး၀ါက်ဖြဲ႕ ခိုင္းသည္။
‘သြားသည္။’ ဆိုေသာ စာလံုးပါသည္။
ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲ၊ ေခါင္းထဲရွိေသာ စာလံုးေတြႏွင့္ ၀ါက်ဖြဲ႔လိုက္သည္။
“ကၽြန္မသည္ ႐ုပ္ဆိုင္သို႔သြားသည္။”
ဆရာမ ဆီမွ စာအုပ္ျပန္ရလာေတာ့၊ ထို၀ါက်ကို အမွားျခစ္ထားသည္။
အံ႔ၾသမႈေတြႏွင့္၊ “ဆရာမ ဒါဘာျဖစ္လို႔ မွားတာလဲဟင္?”
“ကၽြန္မသည္ အ႐ုပ္ဆိုင္သို႔သြားသည္။ ဆိုရင္ ‘အ’ ျပဳတ္က်န္ခဲ့တယ္ေလ။”
“အ႐ုပ္ဆိုင္ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ။”
ေၾသာ္၊ ‘အ႐ုပ္ဆိုင’္ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင၊္ ‘ရွပ္ဆိုင္’လို႔ ေရးခ်င္တာလား။ ရွပ္ဆိုင္ဆိုရင္၊ ဟတ္ထိုး။ တစ္ေခ်ာင္းငင္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာမက ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္မ စာအုပ္တြင္ မွင္နီျဖင့္ တစ္ေခ်ာင္းငင္ကို ဟတ္ထိုး ျပင္ၿပီး၊
“သြား။ သံုးေခါက္ အမွားျပင္ခဲ့။”
“ရွပ္ဆိုင္ဆိုတာ ဘာလည္း ဆရာမ?”
“ရွပ္ဆိုင္ဆိုတာ ေယာက်ၤားရွပ္အကႌ် ခ်ဳပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္။”
အမွားဆိုတာကို မလိုခ်င္သည့္ စိတ္ရင္းဆြဲရွိသည့္ ကၽြန္မငယ္ငယ္သည္ ငါက ေယာက်ၤားလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ရွပ္ဆိုင္ကို သြားရမွာလဲ။ ငါက ရြာဆိုတာကိုမွ ထည့္မေရးမိတာကို၊ ဒါလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္သို႔ သြားသည္။ မႏၲေလးသို႔ သြားသည္။ ဒီလိုပဲ ေရးၾကတာပဲ ၿမိဳ႕လို႔ထည့္မေရးေပါင္။
ဆရာမ ကၽြန္မတို႔ ရြာနံမည္အား မသိျခင္းကို ၀မ္းနည္းမိျခင္းျဖင့္ပင္ အမွားျပင္ျခင္းကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။
ေနာက္မ်ားမွ ဆရာမကို ‘႐ုပ္ဆိုင’္ဆိုတာ သမီးတို႔ ရြာနံမည္လို႔ ေျပာျပရဦးမယ္။
*****
အေဖေျပာဖူးသည့္စကား။
“အေဖတို႔မ်ား လယ္သမား သားသမီး ဆင္းရဲပါတယ္ သမီးရယ္။ ၀ါဆိုလ ေရႀကီးႀကီးနဲ႔၊ သမီးတို႔ အဖြားမယ္၊ ေကာက္စိုက္ရင္း ဗိုက္နာလာလို႔၊ ေကာက္စိုက္တံခ် လယ္ထဲက တက္ေမြးရတာ သမီးတို႔ အေဖကိုေပါ့။ လဆန္း(၆)ရက္။ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား ၀တ္စရာအကႌ် မရွိလို႔ သင္တိုင္းႀကီးလို ေခါင္းကစြတ္ခ်ထားရတာ ဂံုနီအိတ္စလို ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးပါ။ အရြယ္ေရာက္လာ၊ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ေတာ့ သမီးတို႔ အဖိုးက အေဖ႔ကို ေျပာတယ္။ ငါ့သား မင္းလယ္ထဲေနရင္ေတာ့ ႀကီးပြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း သား၊ သမီးေလးေတြလည္း လယ္ထဲေရာက္မယ္။ မင္း စပါးကုန္ကူးေခ်ကြာ ဆိုၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး စုထားတဲ့ ေငြတို၊ ေငြစေလးေတြ ထုတ္ေပးတယ္။”
႐ိုးသားျခင္း၊ ႀကိဳးစားျခင္း၊ စိတ္ကူးဉာဏ္ ေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ ရြက္ကုန္ဖြင့္။
သမၺန္တက္ကို လက္ေတြေပါက္ ေသြးထြက္ေအာင္ ေလွာ္ခဲ့။
ဆန္စက္မ်ားရဲ႕ အ၀ယ္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္။
ႀကိဳးစားရင္း၊ ႀကိဳးစား။
ေခၽြတာရင္း၊ စုေဆာင္း။
ေမာင္တထမ္း၊ မယ္တရြက္။
သားသမီးေလးေတြကလဲ၊ လိမၼာသကြဲ႕။
ဒီလိုနဲ႔...
လမ္းခုလတ္မွာ၊ ေမွာက္လ်က္ထိုး။
ျပည္သူပိုင္နဲ႔၊ တည့္တည့္တိုး။
ဆန္စက္လုပ္သား၊ ေမာင္ခမ်ာရယ္။
အလုပ္လက္မဲ့၊ မေနႏိုင္တယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ၊ ေခါက္တံု႔ေလွ်ာက္။
ရွာစမ္းပါဟဲ့၊ ေငြ၀င္ေပါက္။
လမ္းေဘးအိမ္သာ၊ ေခါင္းကိုထိုး။
ျဖတ္သန္းရတဲ့၊ ေန႔, ညဆိုး။
ေတြ႕ပါၿပီတဲ့၊ ေငြေပၚလြယ္။
ငါးပြဲစားတဲ့ကြယ္။
ေရာက္ရျပန္ေပါ့၊ ေမြးေျမတစ္ေခါက္။
ျမစ္ႀကိဳေခ်ာင္းၾကား၊ ထိုနယ္တစ္ေလွ်ာက္။
ဟိုတုန္းကေတာ့၊ စပါး၀ယ္။
ခုမ်ားမွာေတာ့၊ ငါးရွာတယ္။
သိရက္ႏွင့္ပင္၊ မ်က္ေစာင္းထိုး။
အကုသိုလ္မ်ိဳး၊ ထိုအကိ်ဳး။
*****
အညိႈးအေတႀကီးတဲ့၊ ဘုရားက်မ။
နာဂစ္ကိုေတာ့၊ လက္မိႈင္ခ်။
(ကၽြန္မကို ေမြးမွ) ဖခင္မႀကိဳက္ေသာ အလုပ္ကို ‘ငါတစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းစားဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားေကာင္းစားဖို႔’ ဟု (ကိုယ့္လိပ္ျပာ၊ ကိုယ္မလံုႏိုင္ဘဲ) ႀကံဳး၀ါးရင္း၊ ‘အေဖ႔ သားသမီးေတြ အကုန္ ပညာတတ္တယ္’ ဟု မၾကာခဏ သက္ျပင္းခ်ေလ့ရွိေသာ
အေဖမသိေအာင္၊ ႀကိတ္ဆုေတာင္း။
တံငါဘ၀မွ၊ လြတ္ေစေၾကာင္း။
*****

အို လာျခင္းေကာင္းေသာ၊ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔
သင္တို႔၏ ရခဲလွေသာ ဘ၀တန္ဖိုးကို အက်ိဳးမဲ့၊ အခ်ီးႏွီး မျဖစ္ၾကေစကုန္လင့္။