Sunday, August 25, 2013

ဖိနပ္ေလး တစ္ရံ (တဂ္ပို႔စ္)

ရုပ္၀တၳဳေတြ ေပါမ်ားလြန္းလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္တ့ဲ၊ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဖိနပ္ေတြက အရံရံ…။ မွတ္မွတ္ယယ စြဲလန္းခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးေပမဲ့့ စင္ဒရဲလား ပံုျပင္ထဲကလို တရိုတေသ သိမ္းဆည္းထားေလာက္တဲ့ ဖိနပ္ရယ္လို႔လည္း ရွိမေနျပန္။ စီးခ်င္တုန္းစီးခဲ့ၿပီး… ပစ္ခ်ိန္တန္ရင္ ပစ္ခဲ့တာခ်ည္းသာ။

ဖိနပ္ေလးတရံ တဂ္ပို႔စ္ကို ေရးဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ စဥ္းစားတဲ့အခါ ၾကည္ႏူးစရာအျဖစ္ေတြကို ျပန္သတိရမိသလို… ေၾကကြဲစရာေလးေတြလည္း ျပန္သတိရမိရဲ႕။ ဖိနပ္ဆိုတာကလည္း အ၀တ္အစားမ်ားလို ဖက္ရွင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနသမို႔… ေတြးရင္းေတြးရင္း ငါဟာ ေတာ္ေတာ္အလွမက္တဲ့ မလွခ်င္ႀကီးပါလားဆိုျပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္ပိုသိလာခဲ့။

ၾကည္ႏူးစရာဆိုတာကေတာ့ မူလတန္းအရြယ္ ပညာရည္ခ်ြန္ဆုေပးပြဲေတြမွာ ၀တ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြကို ျပန္အမွတ္ရလို႔ပါ။ ေျခေခ်ာင္းကားျပီး ဗ်က္ႀကီးတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္မို႔ ပြဲေနပြဲထိုင္ ဖိနပ္လွလွဆိုရင္ ေျခေထာက္အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို အုပ္ေနတဲ့ ကြင္းထိုးကိုသာ ေရြးခ်ယ္တတ္ခဲ့တာ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက… အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ေလဒီရွဴး ေခတ္မစားေသးဘူး။

ေၾကကြဲစရာဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ မလွေၾကာင္း လက္မခံခ်င္ ခံခ်င္နဲ႔ ဒင္းနဲ႔ ဒါသာ တန္တယ္ဆိုတဲ့ အငုံ႔စိတ္နဲ႔ ေယာက်္ားစီး သားေရဖိနပ္ေတြ စီးခဲ့တဲ့ တခ်ိန္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာ ရွိခဲ့တာရယ္… ေနာက္ စက္မႈေက်ာင္းေတာ္မွာ.. အျဖဴေရာင္ ပံုဆန္း ေဒါက္ပါးပါးေလး တရံ ၀တ္မိပါတယ္… “သူ႔ေျခေထာက္မည္းမည္းႀကီးနဲ႔ ဖိနပ္ကေလးမွ အားမနာ” လို႔ ေျပာခံထိတယ္…။ တကယ္ေတာ့ လွတဲ့ဖိနပ္ အျပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး… မလွတဲ့ ေျခေထာက္အျပစ္လည္းမဟုတ္ဘူး… ရွိဳးမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ကို တန္ရာတန္ရာလုပ္လို႔ ပညာေပးခ်င္တာသာ ျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ေလးတခု…။ မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာ ေနတယ္…။ အတန္းထဲမွာ နာမည္တူ အတန္းေဖာ္တေယာက္ရွိတယ္…။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အရမ္းႀကီးလည္း မခင္ၾကဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္…။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မေခၚၾကဘူး။ မေခၚၾကဘူး ဆိုတာ သိတယ္မလား။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားမေျပာၾကဘူး…မၾကည့္ၾကဘူး ဒီေလာက္ပါပဲ…။ နာနာၾကည္းၾကည္း မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ အေျခအေနမ်ိဳးထိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္စီးေနတဲ့ အျဖဴေပၚမွာ အနီအသည္းပံုေလးေတြ ကာတြန္းပံုေလးေတြ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲပါတဲ့ ယိုးဒယားေျခညွပ္ဖိနပ္က အလတ္ႀကီးရွိေသးရက္နဲ႔ သည္းႀကိဳးတဖက္ ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြေလ သိပ္ဆိုးတယ္… အဲ့ဒီဖိနပ္ျပတ္ကို ယူၿပီး ဟို ကိုယ္နဲ႔ မေခၚတဲ့ တေယာက္ကို ျပင္ခိုင္းတယ္။ အဲ့ဒီတေယာက္ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက တြယ္ခ်ိတ္ထုတ္ၿပီး ကိုယ့္ဖိနပ္သည္းႀကိဳးကို တြယ္ေပးတယ္ …။ ၾကည္ႏူးရင္း ေၾကကြဲရပါတယ္။

သူပါပဲ…။ ကိုယ္အပ်ိုေဖာ္၀င္စ ရာသီလာခ်ိန္… ေက်ာင္းမွာ ကိစၥမ်ားေတာ့ အခုအခံေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့တယ္…။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ တခါသံုးေတြ ေခတ္မစားေသးဘူး။
မသီတာ… နင့္ကို ငါ သတိရေနပါတယ္…။ အ.ထ.က (၃) အလံု က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရေနပါတယ္။

ဖိနပ္လုပ္ငန္း လုပ္တဲ့ မိသားစုက လူနဲ႔ အေၾကာင္းပါသမို႔... ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကြက္တိ ကတီၱပါဖိနပ္ အရံရံ အတြက္လည္း ဒီပို႔စ္ေရးရင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Saturday, August 17, 2013

လူသားတဦး ေမြးဖြားျခင္း

သားႀကီးေရခ်မ္းကို စက္တင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ တပတ္မွာ ရန္ကုန္ျပန္ဦးမလား က်မကေမးပါတယ္။
ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး သံုးရာေက်ာ္နဲ႔ ေနရမွာက တပတ္တည္း မတန္လို႔ မျပန္ေတာ့ပါဘူး ေျဖတယ္။
ေနာက္ဆက္ျပီး… “ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလည္း သံုးေလးရက္ေလာက္က trust building လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္က ယူရဦးမယ္” တဲ့… ေျပာပံုက…

က်မက ရယ္ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ဟုတ္တယ္ေလ ေရာက္ကာစဆို ကိုျဖိဳး(သူ႔အကို ၀မ္းကြဲ)က အနားကပ္တာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သားက ဒီမွာဆို သူက ဟိုေထာင့္မွာ… ေနာက္ သံုးေလးရက္ေလာက္ေနမွ ပုခံုးေလး ဘာေလးဖက္… အဲ့လို ျဖစ္သြားတာ… ဒီကို ျပန္လာကာနီးဆို ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့” ဆိုျပီး… သူ႔စကားကို ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေဆြမနီး မ်ိဳးမနီး ႀကီးျပင္းရတဲ့ က်မ သားႀကီး ဒီေန႔ အသက္ ၁၅ႏွစ္ျပည့္ပါျပီ။ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံရမႈေတြ ေခတ္စားတဲ့ ေဒသနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး၊ အေျခအေနအရ ျပင္ပေရာက္ေနတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရတဲ့ သားအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ စကားေလး ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ေပးပါတယ္။


“The times are more powerful than our brains” (Prince Pandolfo Petrucci)တဲ့။
သားေရ…ေခတ္ေတြကို ေမေမတို႔ အသိဉာဏ္ေတြက ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ဘ၀ အဲဒီေခတ္ အဲဒီေဒသရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆအေလ်ာက္ ၆ႏွစ္တာ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီတရားေတြက ဥတၱရိမႏုႆဓမၼကို ရႏိုင္တဲ့လမ္း မဟုတ္လို႔ စြန္႔လႊတ္ၿပီး၊ အျခားတရားကို ေျပာင္းလဲရွာေဖြခဲ့တယ္။ ဥတၱရိမႏုႆဓမၼဆိုတာက လူသာမန္ေတြ ရႏိုင္တဲ့ ငါးပါးသီလလံုျခင္း စတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြထက္ သာတဲ့ တရားထူးကို ဆိုလိုတာ။ ဒီေတာ့ ဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမကို လိုက္နာက်င့္သံုးေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက လူသာမာန္ေတြ ရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ကုသိုလ္တရားထက္ သာတဲ့တရားထူးေတြကို ရဖို႔ ရည္မွန္းသင့္တယ္။ အကယ္၍ တရားထူးမရရင္ေတာင္ လူသာမာန္ေတြ က်င့္သံုးရမယ့္ “မႏုႆဓမၼ” ေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားလိုက္နာၿပီး လူပီသေစခ်င္ပါတယ္။