သတင္းစာသမား ျဖစ္လာတဲ့ သူက
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး လိုက္မေရးမိခဲ့တဲ့
“ကြိ” ကို ဘာသာျပန္သြားတယ္။
အေရးႀကံဳေတာ့
အေရးေတာ္ပံုတပ္သားလို႔
သူ႔ကိုယ္သူ သတ္မွတ္ၿပီး...
“မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာမွန္သမွ်
(တာ၀န္အရ) ဖီဆန္ၾက” တဲ့။
သူ အက်ဥ္းက်ခဲ့ပါတယ္။
ႀကိဳးကိုင္လိုသူေတြက သူ႔ကို
ႀကိဳးကိုင္သူလို႔
အထင္တႀကီး စြတ္စြဲခဲ့ၾကေပမယ့္၊
သူကေတာ့ …
သစၥာရွိတဲ့ ေနာက္လိုက္တဦး အျဖစ္သာ
ခံယူသြားခဲ့တယ္။
ေရွ႕မွာ အမ်ားနဲ႔ေရာေယာင္ ေထာက္ခံျပၿပီး
ေနာက္ကြယ္မွာ ေဖာက္ျပန္ၾကသူေတြလို မဟုတ္၊
သူျမင္ရာကို ေထာက္ျပၿပီး၊
ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္တတ္တာကိုက
သူ႔ရဲ႕ ႐ိုးသား သစၥာရွိမႈ တစ္ခုပဲ။
သိမ္းပိုက္လိုသူေတြက
သူ႔အသိုက္အၿမံဳကို သိမ္းယူ ၿဖိဳခြဲခဲ့ေပမယ့္၊
သူကေတာ့ ရွိသမွ်ကို ေ၀ခြဲ
ၿပိဳကြဲသြားသူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ေပးရင္း
ရေသ့တဦးရဲ႕ ဘ၀လို ေနထိုင္သြားခဲ့တယ္။
သူစြဲၿမဲစြာ၀တ္ခဲ့တဲ့
အျပာေရာင္ အက်ဥ္းသား အက်ႌေအာက္မွာ
မိုးေကာင္းကင္ျပာလို က်ယ္ေျပာလွတဲ့
သူ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ႏွလံုးကို
ေကာင္းေကာင္း ခံစားသိႏိုင္တယ္။
အခုေတာ့…
ေခတ္၀န္ကို ထမ္း၊ ေခတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္း
သူ က်ဆံုးခဲ့ၿပီ။
ခရီးမဆံုးေသးေပမယ့္
သူက်ဆံုးတာ လမ္းခုလပ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
သူ ေသခ်ာ မွာ သြားခဲ့တယ္။
သူ က်ဆံုးခဲ့တာ ...
“လမ္းဆံုလမ္းခြ” မွာ …။
(ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္သြားေသာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္အား ဤစာျဖင့္ ဂါရ၀ျပဳပါသည္။)
2 comments:
အနစ္နာခံ ခဲ့သူတေယာက္ကိုု ဒီထက္ပိုုျပီး ဂရုုစိုုက္ၾကလိုုက္ရမွာ... အဲတာ ပိုုရင္နာဘိုု႕ ေကာင္းတယ္.. အားလံုုးမွာ တာဝန္ရွိခဲ့တယ္
ေကာင္းလိုက္တဲ့ကဗ်ာေလးဆရာ.
တကယ့္ကို လမ္းဆံုလမ္းခြေရာက္ေအာင္ သူ ပို ့ေပးခဲ့တာပါ.
သူ ့ေျပာစကားနားေထာင္ျခင္းျဖင့္ ညီညြတ္ၾကရင္ သူသြားေစခ်င္တဲ့လမ္း ေရာက္မွာမလြဲပါဘူး
စာေတြျပန္ေရးပါဦး မ နဲ ့ ဆရာေရ.
Post a Comment