ရုပ္၀တၳဳေတြ ေပါမ်ားလြန္းလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္တ့ဲ၊ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဖိနပ္ေတြက အရံရံ…။ မွတ္မွတ္ယယ စြဲလန္းခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးေပမဲ့့ စင္ဒရဲလား ပံုျပင္ထဲကလို တရိုတေသ သိမ္းဆည္းထားေလာက္တဲ့ ဖိနပ္ရယ္လို႔လည္း ရွိမေနျပန္။ စီးခ်င္တုန္းစီးခဲ့ၿပီး… ပစ္ခ်ိန္တန္ရင္ ပစ္ခဲ့တာခ်ည္းသာ။
ဖိနပ္ေလးတရံ တဂ္ပို႔စ္ကို ေရးဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ စဥ္းစားတဲ့အခါ ၾကည္ႏူးစရာအျဖစ္ေတြကို ျပန္သတိရမိသလို… ေၾကကြဲစရာေလးေတြလည္း ျပန္သတိရမိရဲ႕။ ဖိနပ္ဆိုတာကလည္း အ၀တ္အစားမ်ားလို ဖက္ရွင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနသမို႔… ေတြးရင္းေတြးရင္း ငါဟာ ေတာ္ေတာ္အလွမက္တဲ့ မလွခ်င္ႀကီးပါလားဆိုျပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္ပိုသိလာခဲ့။
ၾကည္ႏူးစရာဆိုတာကေတာ့ မူလတန္းအရြယ္ ပညာရည္ခ်ြန္ဆုေပးပြဲေတြမွာ ၀တ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြကို ျပန္အမွတ္ရလို႔ပါ။ ေျခေခ်ာင္းကားျပီး ဗ်က္ႀကီးတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္မို႔ ပြဲေနပြဲထိုင္ ဖိနပ္လွလွဆိုရင္ ေျခေထာက္အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို အုပ္ေနတဲ့ ကြင္းထိုးကိုသာ ေရြးခ်ယ္တတ္ခဲ့တာ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက… အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ေလဒီရွဴး ေခတ္မစားေသးဘူး။
ေၾကကြဲစရာဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ မလွေၾကာင္း လက္မခံခ်င္ ခံခ်င္နဲ႔ ဒင္းနဲ႔ ဒါသာ တန္တယ္ဆိုတဲ့ အငုံ႔စိတ္နဲ႔ ေယာက်္ားစီး သားေရဖိနပ္ေတြ စီးခဲ့တဲ့ တခ်ိန္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာ ရွိခဲ့တာရယ္… ေနာက္ စက္မႈေက်ာင္းေတာ္မွာ.. အျဖဴေရာင္ ပံုဆန္း ေဒါက္ပါးပါးေလး တရံ ၀တ္မိပါတယ္… “သူ႔ေျခေထာက္မည္းမည္းႀကီးနဲ႔ ဖိနပ္ကေလးမွ အားမနာ” လို႔ ေျပာခံထိတယ္…။ တကယ္ေတာ့ လွတဲ့ဖိနပ္ အျပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး… မလွတဲ့ ေျခေထာက္အျပစ္လည္းမဟုတ္ဘူး… ရွိဳးမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ကို တန္ရာတန္ရာလုပ္လို႔ ပညာေပးခ်င္တာသာ ျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ေလးတခု…။ မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာ ေနတယ္…။ အတန္းထဲမွာ နာမည္တူ အတန္းေဖာ္တေယာက္ရွိတယ္…။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အရမ္းႀကီးလည္း မခင္ၾကဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္…။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မေခၚၾကဘူး။ မေခၚၾကဘူး ဆိုတာ သိတယ္မလား။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားမေျပာၾကဘူး…မၾကည့္ၾကဘူး ဒီေလာက္ပါပဲ…။ နာနာၾကည္းၾကည္း မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ အေျခအေနမ်ိဳးထိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္စီးေနတဲ့ အျဖဴေပၚမွာ အနီအသည္းပံုေလးေတြ ကာတြန္းပံုေလးေတြ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲပါတဲ့ ယိုးဒယားေျခညွပ္ဖိနပ္က အလတ္ႀကီးရွိေသးရက္နဲ႔ သည္းႀကိဳးတဖက္ ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြေလ သိပ္ဆိုးတယ္… အဲ့ဒီဖိနပ္ျပတ္ကို ယူၿပီး ဟို ကိုယ္နဲ႔ မေခၚတဲ့ တေယာက္ကို ျပင္ခိုင္းတယ္။ အဲ့ဒီတေယာက္ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက တြယ္ခ်ိတ္ထုတ္ၿပီး ကိုယ့္ဖိနပ္သည္းႀကိဳးကို တြယ္ေပးတယ္ …။ ၾကည္ႏူးရင္း ေၾကကြဲရပါတယ္။
ဖိနပ္ေလးတရံ တဂ္ပို႔စ္ကို ေရးဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ စဥ္းစားတဲ့အခါ ၾကည္ႏူးစရာအျဖစ္ေတြကို ျပန္သတိရမိသလို… ေၾကကြဲစရာေလးေတြလည္း ျပန္သတိရမိရဲ႕။ ဖိနပ္ဆိုတာကလည္း အ၀တ္အစားမ်ားလို ဖက္ရွင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနသမို႔… ေတြးရင္းေတြးရင္း ငါဟာ ေတာ္ေတာ္အလွမက္တဲ့ မလွခ်င္ႀကီးပါလားဆိုျပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္ပိုသိလာခဲ့။
ၾကည္ႏူးစရာဆိုတာကေတာ့ မူလတန္းအရြယ္ ပညာရည္ခ်ြန္ဆုေပးပြဲေတြမွာ ၀တ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြကို ျပန္အမွတ္ရလို႔ပါ။ ေျခေခ်ာင္းကားျပီး ဗ်က္ႀကီးတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္မို႔ ပြဲေနပြဲထိုင္ ဖိနပ္လွလွဆိုရင္ ေျခေထာက္အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို အုပ္ေနတဲ့ ကြင္းထိုးကိုသာ ေရြးခ်ယ္တတ္ခဲ့တာ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက… အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ေလဒီရွဴး ေခတ္မစားေသးဘူး။
ေၾကကြဲစရာဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ မလွေၾကာင္း လက္မခံခ်င္ ခံခ်င္နဲ႔ ဒင္းနဲ႔ ဒါသာ တန္တယ္ဆိုတဲ့ အငုံ႔စိတ္နဲ႔ ေယာက်္ားစီး သားေရဖိနပ္ေတြ စီးခဲ့တဲ့ တခ်ိန္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာ ရွိခဲ့တာရယ္… ေနာက္ စက္မႈေက်ာင္းေတာ္မွာ.. အျဖဴေရာင္ ပံုဆန္း ေဒါက္ပါးပါးေလး တရံ ၀တ္မိပါတယ္… “သူ႔ေျခေထာက္မည္းမည္းႀကီးနဲ႔ ဖိနပ္ကေလးမွ အားမနာ” လို႔ ေျပာခံထိတယ္…။ တကယ္ေတာ့ လွတဲ့ဖိနပ္ အျပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး… မလွတဲ့ ေျခေထာက္အျပစ္လည္းမဟုတ္ဘူး… ရွိဳးမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ကို တန္ရာတန္ရာလုပ္လို႔ ပညာေပးခ်င္တာသာ ျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ေလးတခု…။ မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာ ေနတယ္…။ အတန္းထဲမွာ နာမည္တူ အတန္းေဖာ္တေယာက္ရွိတယ္…။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အရမ္းႀကီးလည္း မခင္ၾကဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္…။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး.. သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မေခၚၾကဘူး။ မေခၚၾကဘူး ဆိုတာ သိတယ္မလား။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားမေျပာၾကဘူး…မၾကည့္ၾကဘူး ဒီေလာက္ပါပဲ…။ နာနာၾကည္းၾကည္း မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ အေျခအေနမ်ိဳးထိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္စီးေနတဲ့ အျဖဴေပၚမွာ အနီအသည္းပံုေလးေတြ ကာတြန္းပံုေလးေတြ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲပါတဲ့ ယိုးဒယားေျခညွပ္ဖိနပ္က အလတ္ႀကီးရွိေသးရက္နဲ႔ သည္းႀကိဳးတဖက္ ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြေလ သိပ္ဆိုးတယ္… အဲ့ဒီဖိနပ္ျပတ္ကို ယူၿပီး ဟို ကိုယ္နဲ႔ မေခၚတဲ့ တေယာက္ကို ျပင္ခိုင္းတယ္။ အဲ့ဒီတေယာက္ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက တြယ္ခ်ိတ္ထုတ္ၿပီး ကိုယ့္ဖိနပ္သည္းႀကိဳးကို တြယ္ေပးတယ္ …။ ၾကည္ႏူးရင္း ေၾကကြဲရပါတယ္။
သူပါပဲ…။ ကိုယ္အပ်ိုေဖာ္၀င္စ ရာသီလာခ်ိန္… ေက်ာင္းမွာ ကိစၥမ်ားေတာ့ အခုအခံေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့တယ္…။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ တခါသံုးေတြ ေခတ္မစားေသးဘူး။
မသီတာ… နင့္ကို ငါ သတိရေနပါတယ္…။ အ.ထ.က (၃) အလံု က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရေနပါတယ္။
ဖိနပ္လုပ္ငန္း လုပ္တဲ့ မိသားစုက လူနဲ႔ အေၾကာင္းပါသမို႔... ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကြက္တိ ကတီၱပါဖိနပ္ အရံရံ အတြက္လည္း ဒီပို႔စ္ေရးရင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
