ျပင္သစ္ စာေရးဆရာ ကမူး၏ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီႏွင့္ အျခားစာတမ္းမ်ား (The Myth of Sisyphus and Other Essays) ကုိ ဖတ္ရသည့္အခါ အေဖ ေျပာေလ့ရွိသည့္ “ရွမ္းျပည္မွာ အၿငိမ့္ၾကည့္ရသလိုပဲ” ဆိုသည့္ စကားကို အမွတ္ရမိသည္။ အလုပ္ကိစၥတခုျဖင့္ ရွမ္းျပည္သို႔ အလည္ေရာက္လာသည့္ အေဖသည္ မိတ္ေဆြမ်ားက ေခၚသျဖင့္ အၿငိမ့္ပြဲ လိုက္ၾကည့္သည္။ လူရႊင္ေတာ္က ပ်က္လံုးမ်ား ပ်က္ေတာ့ ပရိသတ္က တဝါးဝါးျဖင့္ ရယ္ၾကသည္။ ရွမ္းလို ပ်က္ျခင္းျဖစ္၍ ဘာမွ် နားမလည္ေသာ္လည္း ေဘးက လူတိုင္း ရယ္ေနၾကေတာ့ အေဖလည္း တခါတရံ လိုက္ရယ္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ ဇာတ္ခံုေပၚမွ လူ႐ႊင္ေတာ္ႏွင့္ နံေဘးက ပရိသတ္မ်ားကို ၾကည့္ကာ မိမိ၏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွေသာ အျဖစ္ကို ေတြးမိသည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘဝႀကီးသည္ ဘာမွန္း မသိဘဲ အမ်ားနည္းတူ ရယ္လိုက္၊ အမ်ားနည္းတူ ငိုလိုက္ႏွင့္ နိစၥဓူဝျဖစ္စဥ္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းကာ ေသ႐ြာဆီသို႔ ဦးတည္သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သတိရမိသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိမိအျဖစ္သည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဧည့္သည္တဦးႏွင့္ တူသည္ကို ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။
ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာမွာ Absurd ပင္ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ကမူးေရးခဲ့သည့္ ဝတၳဳမ်ား၊ စာတမ္းမ်ားအားလံုး၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာလည္း ျဖစ္၍၊ ကမူးကို Absurdist တစ္ဦးဟုပင္ ကင္ပြန္းတပ္ေလ့ရွိသည္။ Absurd ကို အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ျခင္း (meaninglessness) ဟု ဘာသာျပန္ေလ့ ရွိၾကေသာ္လည္း၊ “မျဖစ္ႏိုင္ျခင္း၊ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ဝိေရာဓိျဖစ္ျခင္း” စသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ားလည္းရသည္။ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီကို ဖတ္ရသည့္အခါ “ရွမ္းျပည္မွာ အၿငိမ့္ၾကည့္ရသလိုပဲ” ဟူသည့္ အေဖ့စကားကို ျပန္ အမွတ္ရကာ feeling of Absurd ကို “အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ျခင္း” ဟု ဘာသာျပန္လိုစိတ္ ျဖစ္သည္ (ကမူး၏ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ကေလာ္တုတ္ခ်င္ေကာင္း တုတ္ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္)။ နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိသည္ကို “အူ” သည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မတူဘဲ ကြဲထြက္ေနသည္ကို “ေၾကာင္” သည္ဟု လည္းေကာင္း ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ စင္စစ္ ကမူးေျပာသည့္ Absurd တြင္ ထိုသေဘာလကၡဏာမ်ား ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ Absurd ကို “အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ျခင္း” ဟု ျမန္မာမႈျပဳလွ်င္ ေလးနက္မႈကင္းမဲ့့ ေနပါလိမ့္မည္။ စင္စစ္ ကမူးက Absurd ကို ေဆြးေႏြးရာတြင္ ေသေရး ရွင္ေရးတမွ် အေလးအနက္ထားသည္ကို ဆစ္စဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း၏ အဖြင့္စာသားကို ၾကည့္လွ်င္ေတြ႔ႏိုင္သည္။
ကမ႓ာႀကီး လံုးျခင္း-ျပားျခင္း ဟူေသာ ျပႆနာ၊ ရွမ္းျပည္နယ္စပ္မွ ႐ြာေလးတစ္႐ြာတြင္ အေလာင္းစည္သူမင္း ေဖာင္ဆိုက္ခဲ့ျခင္း ရွိ-မရွိ ဟူေသာ ျပႆနာမ်ားသည္ ဗဟိဒၶအမွန္တရား (objective truths) မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုျပႆနာတို႔ မွန္ျခင္း-မွားျခင္းေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသရန္ အေၾကာင္းမရွိ။ အကယ္၍ ဘဝသည္ ေနေပ်ာ္ျခင္း မရွိဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္လွ်င္မူ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဘဝသည္ ရွင္သန္ေနထိုင္ရန္ အဓိပၸါယ္ ရွိပါ၏ေလာ” ဟူသည့္ ေမးခြန္းသည္ အျခားေသာ ဒႆနျပႆနာမ်ားထက္ ပို၍ အေရးပါသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္ဟု ကမူးက ယူဆသည္။
တနလၤာေန႔ ေရာက္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အသိက ႐ုံးဝန္ထမ္းတဦး၏ တနဂၤေႏြကို ေျခာက္လွန္႔ ေလွာင္ေျပာင္တတ္သည္။ တနလၤာေန႔သို႔ တကယ္ ေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ မဆံုးႏိုင္သည့္ နိစၥဓူဝ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားတြင္ စီးဝင္ေမ်ာပါကာ ရက္သတၱပတ္ ကုန္လြန္သြားျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အျပန္ျပန္ ေျပးသြားက်င္လည္ကာ ေန႔မ်ား၊ လမ်ား၊ ႏွစ္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ႐ုံးဝန္ထမ္းတဦး အတြက္သာ မဟုတ္၊ စီးပြားေရးသမား တဦးျဖစ္ေစ၊ အၿငိမ္းစားသမားတဦးျဖစ္ေစ မည္သူမဆို (အနည္းဆံုး စားလုိက္ အိပ္လိုက္) နိစၥဓူဝမ်ားတြင္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ က်င္လည္ေနရသည္။ ဤသို႔ႏွင့္ ဆံျဖဴသြားက်ိဳးကာ ေသတြင္းေသဝသို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအျဖစ္ကို ေျခာက္ျခား ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ကိစၥတရပ္အျဖစ္ ေတြးမိသည့္ အခ်ိန္ကမူ အလြန္ရွားပါး တိုေတာင္း လြန္းေနတတ္သည္။
စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ “မနက္ျဖန္ … ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့… ေနာင္တမလြန္ဘဝမွာ” စသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလတခုသို႔ ျဖန္႔ထုတ္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္ေနၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ နိစၥဓူဝျဖစ္စဥ္ႀကီးတြင္ သံသရာလည္ေနခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရက္စက္ခါးသီးသည့္ အမွန္တရားမွာ ထိုေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား မျပည့္ဝေသးမီ ကိစၥမ်ား မၿပီးဆံုးေသးမီပင္ ေသျခင္းတရားျဖင့္ ရင္ဆိုင္ အဆံုးသတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ လူသားက မိမိ ရွင္သန္ရသည့္ ဘဝကို အဓိပၸါယ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔ ျပည့္ဝေနေစခ်င္သည္။ ေလာကႀကီးထံမွ တရားမွ်တမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အဓိပၸါယ္ရွိမႈတို႔ကို ရယူလိုသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးက ထိုေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ဘာမွ် မေပးႏိုင္။ တုဏွိဘာေဝ ဆိတ္ဆိတ္သာေနသည္။ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္သလို ထင္ေယာင္ထင္မွား လွည့္စားထားသည့္ အတုအေယာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အဓိပၸါယ္မ်ား၊ တန္ဖိုးမ်ားကို ခြာခ်လိုက္ေသာအခါတြင္ သူ႔ဘာသာသူ ရွိေနေသာ ေလာကႀကီးသည္ အသံတိတ္ဆိတ္ကာ ဥေပကၡာ ဆန္လြန္းလွသည္ကို ေတြ႔ရမည္။ ယခင္ကဲ့သို႔ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာသဖြယ္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေလာကႀကီး အလယ္ တစိမ္း ဧည့္သည္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကမူးေျပာသည့္ Absurd သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အဓိပၸါယ္မ်ားကို တစာစာ ေတာင္းယူလိုသည့္ လူသားႏွင့္ အသံတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ဥေပကၡာ ေလာကႀကီးတို႔၏ ကြာဟေနမႈကိုပင္ ဆိုလိုသည္။ အတၱႏွင့္ ေလာက၏ ရင္ၾကားေစ့၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြာၿပဲသြားေသာ ဝိေရာဓိသေဘာ ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ေလာကအလယ္တြင္ တစိမ္းဧည့္သည္ တဦးသဖြယ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနသည္ကို ခံစားရမည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း မုန္းတီးျခင္း ျမင့္ျမတ္ျခင္း ေသးသိမ္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း က်ဆံုးျခင္းတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ဘဝႀကီး တခုလံုးသည္ ေနာက္ဆံုး ဘာမွမဟုတ္သည့္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္သည္ကို နက္႐ိႈင္းစြာ သိျမင္ခံစားရသည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုပင္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဆာ့တ္ (Sartre) က ေအာ္ဂလီဆန္သည့္ ေဝဒနာ (Nausea) ဟု ကင္ပြန္းတတ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ ေဝဒနာမ်ိဳးကို နိစၥဓူဝလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ေမာပန္းၿငီးေငြ႔ေနေသာအခိုက္တြင္ သိရွိခံစားေကာင္း ခံစားရႏိုင္သည္။ မိမိကိုယ္ မိမိ အခ်ိန္ ေရစီးေၾကာင္းတြင္ ေမ်ာပါေနေသာ သစ္တုံးတတံုးသဖြယ္ သိျမင္ခံစားမိလိုက္ေသာ အခိုက္တြင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အမည္ပညတ္မ်ားကို ခြာခ်လိုက္သည့္အခါ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့စြာ ဗလာသက္သက္ တည္ရွိေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အရာဝတၳဳမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ အသုဘ ႐ုပ္အေလာင္းေကာင္ကို ျမင္ရေသာအခါ ဤသည္ပင္ မိမိ၏ မေရွာင္လႊဲႏုိင္သည့္ ေအးစက္ အဓိပၸါယ္မဲ့လွေသာ ခရီးဆံုးျဖစ္သည္ကို သိျမင္လိုက္ေသာ ခဏတြင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ေသာ အသိအျမင္မ်ိဳးကို ခံစားရသည့္ အခ်ိန္က အလြန္ရွားပါး တိုေတာင္း လြန္းေနပါလိမ့္မည္။
ဘဝ၏ အမွန္တရားသည္ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္ဆိုပါက မိမိကုိယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ျခင္းသည္သာ အေျဖမဟုတ္ေတာ့ ၿပီေလာဟု ေမးခြန္းထုတ္ရန္ ရွိသည္။ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ သြားၾကသူမ်ားသည္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုခု ရွိၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီးမွ အဆံုးစီရင္ သြားၾကသူမ်ားက အေတာ္ပင္ ရွားပါလိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဘဝႀကီးက အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သြားၿပီဟု ယူဆ၍ အဆံုးစီရင္သြားသည္ဟု ဆိုပါလွ်င္လည္း၊ စင္စစ္ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို အမွန္တကယ္ သိျမင္၍ မဟုတ္သည္က မ်ားသည္။ သူတို႔သည္ တစံုတရာအား ဘဝ အဓိပၸါယ္၊ ဘဝတန္ဖိုးအျဖစ္ ယူဆ သတ္မွတ္ထားၾကၿပီး၊ သူတို႔အေနျဖင့္ ထိုဘဝအဓိပၸါယ္ကို ရွိႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ခမ္းသြားသျဖင့္ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဥပမာ စာေမးပြဲက်၍ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္သြားသူသည္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းရျခင္း၊ ဘြဲ႕ေကာင္းေကာင္း ရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ လူပံုအလယ္တြင္ မ်က္ႏွာ မငယ္ရျခင္းတို႔သည္ ဘဝ၏ ရည္မွန္းခ်က္၊ အဓိပၸါယ္၊ တန္ဖိုးမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ထိုအဓိပၸါယ္ကို မရႏိုင္ေတာ့ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ (လက္ငင္းျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဟု ယူဆ၍လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္)။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝတြင္ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ဟု ယူဆပါလွ်က္ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္သြားၾကသူမ်ား ရွိသလို၊ ဘဝႀကီးသည္ မေနေပ်ာ္လွဟု ယံုၾကည္ပါလွ်က္ ဆက္လက္ အသက္ရွင္သြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
စင္စစ္ လူတို႔သည္ စဥ္းစားေတြးေခၚရန္ အေလ့အက်င့္ မရမီကပင္ ရွင္သန္ရန္အတြက္ အေလ့အက်င့္ရ ၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ႀကံဳေနရပါလွ်က္၊ အတြင္းစိတ္က ဘဝအဓိပၸါယ္ ကင္းဆိတ္မႈ၏ အက်ိဳးဆက္အျပည့္အဝကို ရင္မဆိုင္ဘဲ ေရွာင္ရွားေနတတ္ၾကသည္။ တမလြန္ဘဝကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဘဝအဓိပၸါယ္ေတြ႕လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ဘဝ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈ၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ရန္ ေရွာင္ရွားၾကသည္။ အတုအေယာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အဓိပၸါယ္မ်ား၊ တန္ဖိုးမ်ားကို ဖန္တီးယူသည္။ မိမိကုိယ္မိမိ ကာယကံေျမာက္ အဆံုးစီရင္ၿပီး အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈမွ ထြက္ေျပးမွသာ အဆံုးစီရင္ျခင္း မည္သည္ မဟုတ္။ ယုတၱိကင္းမဲ့သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အတုအေယာင္ အဓိပၸါယ္မ်ားျဖင့္ ဘဝကို ေနေပ်ာ္ေအာင္ စဥ္းစားေတြးေခၚကာ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို ေရွာင္ထြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္လည္း အေတြးအေခၚအားျဖင့္ အဆံုးစီရင္လိုက္ျခင္းပင္ (philosophical suicide) ျဖစ္သည္ဟု ကမူးက ဆိုသည္။ ယင္းသည္လည္း ကာယကံေျမာက္ အဆံုးစီရင္ျခင္းကဲ့သို႔ပင္ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ဝံ့သည့္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု ကမူးက ျငင္းပယ္သည္။
အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ျခင္း၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ျခင္းတုိ႔သည္သာ ဘဝ၏ ခါးသီးေသာ အမွန္တရားျဖစ္သည္ဟု သိရွိနားလည္ထားသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ ထိုအမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ကာ ေရွာင္ထြက္မေျပးသင့္။ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ ရင္ဆိုင္ရန္သာ ရွိသည္။ ႐ံႈးမည္မွန္းသိလွ်က္ (ထြက္မေျပးဘဲ) ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တုိက္ပြဲဝင္ေသာ သူရဲေကာင္းကဲ့သို႔၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိမွန္းသိလွ်က္ (အတုအေယာင္ မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား မရွာေတာ့ဘဲ) အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈႀကီးကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိျမင္ကာ (သို႔ေသာ္ စိတ္မပ်က္ဘဲ) ရွင္သန္ေနထိုင္သြားရန္ ကမူးက တုိက္တြန္းသည္။ ထိုသို႔ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ိဳးကို Absurd Hero ဟု သူကဆိုသည္။ ကမူးေရးခဲ့သည့္ ဝတၳဳမ်ားမွ ဇာတ္လိုက္္မ်ားသည္လည္း Absurd Hero ၏ စ႐ိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း” တြင္ Absurd Hero အျဖစ္ ဂရိဒ႑ာရီမွ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ကို ထုတ္ျပထားသည္။ ဆစ္ဆီဖပ္စ္သည္ နတ္ေဒဝါတို႔ကို အံတုဝံ့သူ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ေစာင့္နတ္၏ သမီးျဖစ္သူကို ဇူးနတ္မင္းက ခိုးယူသြားသည္ကို ဆစ္ဆီဖပ္စ္က ျမစ္ေစာင့္နတ္အား ထုတ္ေဖာ္ေျပာသည္။ ထိုသုိ႔ ေျပာဆိုရန္အတြက္ သူ႔ႏိုင္ငံတြင္ နတ္စမ္းေရကို ဖန္ဆင္းေပးရမည္ဟုပင္ ေဈးကိုင္လိုက္ေသးသည္။ ဇူးနတ္မင္းက စိတ္ဆုိးကာ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ကို မရဏတိုင္းျပည္သို႔ ပို႔လိုက္သည္။ မရဏတိုင္းျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း ဆစ္ဆီဖပ္စ္က ေဟးဒီးနတ္မင္းကို လွည့္ဖ်ားကာ သံႀကိဳးျဖင့္ တုတ္ေႏွာင္လိုက္ျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး နတ္တို႔ကို ပမာမခံ့ျပဳဝံ့သည့္ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ကို ျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္သည္။ ျပစ္ဒဏ္မွာ အလြန္ႀကီးေလးသည့္ေက်ာက္တံုးႀကီးကို ေတာင္ထိပ္သို႔ တြန္းတင္ရမည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ပါက ေက်ာက္တုံးသည္ ျပန္လိမ့္က်သြားမည္ ျဖစ္ကာ၊ ဤအလုပ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ မနားတမ္း လုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ အခ်ည္းအႏွီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ အလုပ္ (futility and hopeless labor) သည္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ အေကာင္းဆံုး ျပစ္ဒဏ္ခတ္မႈျဖစ္သည္ဟု နတ္ေဒဝတာတို႔က ထင္မွတ္ထားၾကေလသည္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးအား ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္း ေတာင္ထိပ္သို႔ တြန္းတင္ၿပီးေနာက္၊ ျပန္က်သြားေသာ ေက်ာက္တုံးႀကီးအား ေနာက္တႀကိမ္ တြန္းတင္ရဦးမည္ဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေတာင္ေျခသို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည့္ ဆစ္ဆီဖပ္စ္၏ အဆင္းလမ္း ခဏာတာအား ကမူးက အေလးနက္ထား၍ သံုးသပ္သည္။
ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမရွိဘဲ နိစၥဓူဝ ေန႔စဥ္ဘဝႀကီးထဲတြင္ လံုးဝ နစ္ျမဳတ္ေနပါက “ဘဝအဓိပၸါယ္” ဆိုသည္ကို ေျပာဆိုေနရန္ပင္ မလို။ “ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမရွိေသာ ဘဝသည္ မေနေပ်ာ္” ဟူသည့္ ဆုိကေရးတီး၏ စကားအရ ဆိုလွ်င္ ထိုသုိ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမရွိဘဲ ဘဝထဲတြင္ နစ္ျမစ္ေနျခင္းသည္ ေနေပ်ာ္ေသာ ဘဝေနနည္း မဟုတ္။ တဖန္ ျမင္ၾကားထိသိမႈဟူသည့္ အေတြ႔အႀကံဳေဘာင္မွ လံုးဝ ထြက္ကာ ဆင္ျခင္တံုတရား သက္သက္ျဖင့္ ဘဝကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ပါကလည္း ယုတၱိမတန္သည့္ အတုအေယာင္ ဘဝအဓိပၸါယ္၊ အတုအေယာင္ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္သာ လမ္းဆံုးေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္သည့္ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳး၊ ထိုသို႔ ယံုၾကည္ယံုသာမက တံလွ်ပ္ကိုပင္ ေရအထင္ျဖင့္ အာသာငမ္းငမ္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနျခင္းမ်ိဳးကို အေတြးအေခၚအားျဖင့္ အဆံုးစီရင္ျခင္းဟု ကမူးက ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဆင္ျခင္ဘဲ ပစၥဳပၸန္ဘဝထဲတြင္ လံုးဝနစ္ျမဳတ္ေနျခင္းႏွင့္ ေဘာင္ေက်ာ္၍ အတုအေယာင္ ဘဝအဓိပၸါယ္မ်ားကို ရွာႀကံစဥ္းစားျခင္းဟူေသာ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ေရွာင္ကာ၊ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို ေလးေလးနက္နက္ သိျမင္ရင္ဆိုင္ျခင္းသည္ ခါးသီးရက္စက္သည့္ ၾကမၼာဆိုးကို ေအာင္ပြဲခံျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကမူးခံယူသည္။ ခါးသီးႏွိပ္စက္မႈကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳႏုိင္စြမ္းျဖင့္ မေက်ာ္လႊားႏိုင္သည့္ ၾကမၼာဆိုးဟူ၍ မရွိ။ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈဟူသည့္ ခပ္ပါးပါး ေလထုထဲတြင္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနထိုင္ရန္မွာ သူတို႔အား ခြန္အားမ်ားေပးႏိုင္မည့္ နက္နဲခုိင္မာသည့္ အေတြးအေခၚမ်ား မရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္။ ႐ႈံးနိမ့္မည္မွန္းသိသည့္ တိုက္ပြဲတစ္ခုတြင္ အတုအေယာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား မထားဘဲ သစၥာရွိရွိ တိုက္ခုိက္သည့္ သူရဲေကာင္းတဦးကဲ့သို႔၊ ဘဝအဓိပၸါယ္ ကင္းမဲ့ျခင္းဟူသည့္ အျဖစ္မွန္ကို သိရွိနားလည္ကာ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ထိုသုိ႔ ရွင္သန္ျခင္းမ်ိဳးကသာလွ်င္ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သည့္ ဘဝႀကီးထဲမွ အဓိပၸါယ္ကို ဖန္တီးယူျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ ႐ုန္းကန္၍ တက္သြားျခင္းသည္ပင္ လူသားတဦး၏ ႏွလံုးသားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ လံုေလာက္ပါသည္။ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမည္ကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ႏိုင္သည္” ဟု ကမူးက “ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း” ကို အဆံုးသပ္ထားသည္။
ဧရာ (မႏၲေလး)
ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာမွာ Absurd ပင္ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ကမူးေရးခဲ့သည့္ ဝတၳဳမ်ား၊ စာတမ္းမ်ားအားလံုး၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာလည္း ျဖစ္၍၊ ကမူးကို Absurdist တစ္ဦးဟုပင္ ကင္ပြန္းတပ္ေလ့ရွိသည္။ Absurd ကို အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ျခင္း (meaninglessness) ဟု ဘာသာျပန္ေလ့ ရွိၾကေသာ္လည္း၊ “မျဖစ္ႏိုင္ျခင္း၊ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ဝိေရာဓိျဖစ္ျခင္း” စသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ားလည္းရသည္။ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီကို ဖတ္ရသည့္အခါ “ရွမ္းျပည္မွာ အၿငိမ့္ၾကည့္ရသလိုပဲ” ဟူသည့္ အေဖ့စကားကို ျပန္ အမွတ္ရကာ feeling of Absurd ကို “အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ျခင္း” ဟု ဘာသာျပန္လိုစိတ္ ျဖစ္သည္ (ကမူး၏ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ကေလာ္တုတ္ခ်င္ေကာင္း တုတ္ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္)။ နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိသည္ကို “အူ” သည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မတူဘဲ ကြဲထြက္ေနသည္ကို “ေၾကာင္” သည္ဟု လည္းေကာင္း ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ စင္စစ္ ကမူးေျပာသည့္ Absurd တြင္ ထိုသေဘာလကၡဏာမ်ား ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ Absurd ကို “အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ျခင္း” ဟု ျမန္မာမႈျပဳလွ်င္ ေလးနက္မႈကင္းမဲ့့ ေနပါလိမ့္မည္။ စင္စစ္ ကမူးက Absurd ကို ေဆြးေႏြးရာတြင္ ေသေရး ရွင္ေရးတမွ် အေလးအနက္ထားသည္ကို ဆစ္စဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း၏ အဖြင့္စာသားကို ၾကည့္လွ်င္ေတြ႔ႏိုင္သည္။
“တကယ္တမ္း အေလးအနက္ထားရမည့္ ဒႆနျပႆနာမွာ တခုတည္းသာျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ မိမိကိုယ္ မိမိ ေသေၾကာင္းႀကံျခင္းဟူသည့္ ျပႆနာပင္ ျဖစ္၏။ ဘဝသည္ ေနေပ်ာ္ျခင္း ရွိ, မရွိဟု ဆံုးျဖတ္ျခင္းသည္ ဒႆန၏ အေျခခံအက်ဆံုး ေမးခြန္းကို အေျဖေပးျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။” (ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း)
ကမ႓ာႀကီး လံုးျခင္း-ျပားျခင္း ဟူေသာ ျပႆနာ၊ ရွမ္းျပည္နယ္စပ္မွ ႐ြာေလးတစ္႐ြာတြင္ အေလာင္းစည္သူမင္း ေဖာင္ဆိုက္ခဲ့ျခင္း ရွိ-မရွိ ဟူေသာ ျပႆနာမ်ားသည္ ဗဟိဒၶအမွန္တရား (objective truths) မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုျပႆနာတို႔ မွန္ျခင္း-မွားျခင္းေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသရန္ အေၾကာင္းမရွိ။ အကယ္၍ ဘဝသည္ ေနေပ်ာ္ျခင္း မရွိဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္လွ်င္မူ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဘဝသည္ ရွင္သန္ေနထိုင္ရန္ အဓိပၸါယ္ ရွိပါ၏ေလာ” ဟူသည့္ ေမးခြန္းသည္ အျခားေသာ ဒႆနျပႆနာမ်ားထက္ ပို၍ အေရးပါသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္ဟု ကမူးက ယူဆသည္။
တနလၤာေန႔ ေရာက္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အသိက ႐ုံးဝန္ထမ္းတဦး၏ တနဂၤေႏြကို ေျခာက္လွန္႔ ေလွာင္ေျပာင္တတ္သည္။ တနလၤာေန႔သို႔ တကယ္ ေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ မဆံုးႏိုင္သည့္ နိစၥဓူဝ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားတြင္ စီးဝင္ေမ်ာပါကာ ရက္သတၱပတ္ ကုန္လြန္သြားျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အျပန္ျပန္ ေျပးသြားက်င္လည္ကာ ေန႔မ်ား၊ လမ်ား၊ ႏွစ္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားသည္။ တကယ္ေတာ့ ႐ုံးဝန္ထမ္းတဦး အတြက္သာ မဟုတ္၊ စီးပြားေရးသမား တဦးျဖစ္ေစ၊ အၿငိမ္းစားသမားတဦးျဖစ္ေစ မည္သူမဆို (အနည္းဆံုး စားလုိက္ အိပ္လိုက္) နိစၥဓူဝမ်ားတြင္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ က်င္လည္ေနရသည္။ ဤသို႔ႏွင့္ ဆံျဖဴသြားက်ိဳးကာ ေသတြင္းေသဝသို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအျဖစ္ကို ေျခာက္ျခား ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ကိစၥတရပ္အျဖစ္ ေတြးမိသည့္ အခ်ိန္ကမူ အလြန္ရွားပါး တိုေတာင္း လြန္းေနတတ္သည္။
စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ “မနက္ျဖန္ … ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့… ေနာင္တမလြန္ဘဝမွာ” စသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလတခုသို႔ ျဖန္႔ထုတ္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္ေနၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ နိစၥဓူဝျဖစ္စဥ္ႀကီးတြင္ သံသရာလည္ေနခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရက္စက္ခါးသီးသည့္ အမွန္တရားမွာ ထိုေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား မျပည့္ဝေသးမီ ကိစၥမ်ား မၿပီးဆံုးေသးမီပင္ ေသျခင္းတရားျဖင့္ ရင္ဆိုင္ အဆံုးသတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ လူသားက မိမိ ရွင္သန္ရသည့္ ဘဝကို အဓိပၸါယ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔ ျပည့္ဝေနေစခ်င္သည္။ ေလာကႀကီးထံမွ တရားမွ်တမႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အဓိပၸါယ္ရွိမႈတို႔ကို ရယူလိုသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးက ထိုေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ဘာမွ် မေပးႏိုင္။ တုဏွိဘာေဝ ဆိတ္ဆိတ္သာေနသည္။ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္သလို ထင္ေယာင္ထင္မွား လွည့္စားထားသည့္ အတုအေယာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အဓိပၸါယ္မ်ား၊ တန္ဖိုးမ်ားကို ခြာခ်လိုက္ေသာအခါတြင္ သူ႔ဘာသာသူ ရွိေနေသာ ေလာကႀကီးသည္ အသံတိတ္ဆိတ္ကာ ဥေပကၡာ ဆန္လြန္းလွသည္ကို ေတြ႔ရမည္။ ယခင္ကဲ့သို႔ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာသဖြယ္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေလာကႀကီး အလယ္ တစိမ္း ဧည့္သည္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကမူးေျပာသည့္ Absurd သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အဓိပၸါယ္မ်ားကို တစာစာ ေတာင္းယူလိုသည့္ လူသားႏွင့္ အသံတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ဥေပကၡာ ေလာကႀကီးတို႔၏ ကြာဟေနမႈကိုပင္ ဆိုလိုသည္။ အတၱႏွင့္ ေလာက၏ ရင္ၾကားေစ့၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြာၿပဲသြားေသာ ဝိေရာဓိသေဘာ ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ေလာကအလယ္တြင္ တစိမ္းဧည့္သည္ တဦးသဖြယ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနသည္ကို ခံစားရမည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း မုန္းတီးျခင္း ျမင့္ျမတ္ျခင္း ေသးသိမ္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း က်ဆံုးျခင္းတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ဘဝႀကီး တခုလံုးသည္ ေနာက္ဆံုး ဘာမွမဟုတ္သည့္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္သည္ကို နက္႐ိႈင္းစြာ သိျမင္ခံစားရသည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုပင္ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဆာ့တ္ (Sartre) က ေအာ္ဂလီဆန္သည့္ ေဝဒနာ (Nausea) ဟု ကင္ပြန္းတတ္သည္။
ထိုသို႔ေသာ ေဝဒနာမ်ိဳးကို နိစၥဓူဝလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ေမာပန္းၿငီးေငြ႔ေနေသာအခိုက္တြင္ သိရွိခံစားေကာင္း ခံစားရႏိုင္သည္။ မိမိကိုယ္ မိမိ အခ်ိန္ ေရစီးေၾကာင္းတြင္ ေမ်ာပါေနေသာ သစ္တုံးတတံုးသဖြယ္ သိျမင္ခံစားမိလိုက္ေသာ အခိုက္တြင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အမည္ပညတ္မ်ားကို ခြာခ်လိုက္သည့္အခါ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့စြာ ဗလာသက္သက္ တည္ရွိေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အရာဝတၳဳမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ အသုဘ ႐ုပ္အေလာင္းေကာင္ကို ျမင္ရေသာအခါ ဤသည္ပင္ မိမိ၏ မေရွာင္လႊဲႏုိင္သည့္ ေအးစက္ အဓိပၸါယ္မဲ့လွေသာ ခရီးဆံုးျဖစ္သည္ကို သိျမင္လိုက္ေသာ ခဏတြင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ေသာ အသိအျမင္မ်ိဳးကို ခံစားရသည့္ အခ်ိန္က အလြန္ရွားပါး တိုေတာင္း လြန္းေနပါလိမ့္မည္။
ဘဝ၏ အမွန္တရားသည္ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္ဆိုပါက မိမိကုိယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ျခင္းသည္သာ အေျဖမဟုတ္ေတာ့ ၿပီေလာဟု ေမးခြန္းထုတ္ရန္ ရွိသည္။ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ သြားၾကသူမ်ားသည္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုခု ရွိၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီးမွ အဆံုးစီရင္ သြားၾကသူမ်ားက အေတာ္ပင္ ရွားပါလိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဘဝႀကီးက အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သြားၿပီဟု ယူဆ၍ အဆံုးစီရင္သြားသည္ဟု ဆိုပါလွ်င္လည္း၊ စင္စစ္ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို အမွန္တကယ္ သိျမင္၍ မဟုတ္သည္က မ်ားသည္။ သူတို႔သည္ တစံုတရာအား ဘဝ အဓိပၸါယ္၊ ဘဝတန္ဖိုးအျဖစ္ ယူဆ သတ္မွတ္ထားၾကၿပီး၊ သူတို႔အေနျဖင့္ ထိုဘဝအဓိပၸါယ္ကို ရွိႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ခမ္းသြားသျဖင့္ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဥပမာ စာေမးပြဲက်၍ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္သြားသူသည္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းရျခင္း၊ ဘြဲ႕ေကာင္းေကာင္း ရျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ လူပံုအလယ္တြင္ မ်က္ႏွာ မငယ္ရျခင္းတို႔သည္ ဘဝ၏ ရည္မွန္းခ်က္၊ အဓိပၸါယ္၊ တန္ဖိုးမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ထိုအဓိပၸါယ္ကို မရႏိုင္ေတာ့ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ (လက္ငင္းျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဟု ယူဆ၍လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္)။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝတြင္ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ဟု ယူဆပါလွ်က္ မိမိကိုယ္ မိမိ အဆံုးစီရင္သြားၾကသူမ်ား ရွိသလို၊ ဘဝႀကီးသည္ မေနေပ်ာ္လွဟု ယံုၾကည္ပါလွ်က္ ဆက္လက္ အသက္ရွင္သြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
စင္စစ္ လူတို႔သည္ စဥ္းစားေတြးေခၚရန္ အေလ့အက်င့္ မရမီကပင္ ရွင္သန္ရန္အတြက္ အေလ့အက်င့္ရ ၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ႀကံဳေနရပါလွ်က္၊ အတြင္းစိတ္က ဘဝအဓိပၸါယ္ ကင္းဆိတ္မႈ၏ အက်ိဳးဆက္အျပည့္အဝကို ရင္မဆိုင္ဘဲ ေရွာင္ရွားေနတတ္ၾကသည္။ တမလြန္ဘဝကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဘဝအဓိပၸါယ္ေတြ႕လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ဘဝ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈ၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ရန္ ေရွာင္ရွားၾကသည္။ အတုအေယာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အဓိပၸါယ္မ်ား၊ တန္ဖိုးမ်ားကို ဖန္တီးယူသည္။ မိမိကုိယ္မိမိ ကာယကံေျမာက္ အဆံုးစီရင္ၿပီး အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈမွ ထြက္ေျပးမွသာ အဆံုးစီရင္ျခင္း မည္သည္ မဟုတ္။ ယုတၱိကင္းမဲ့သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ အတုအေယာင္ အဓိပၸါယ္မ်ားျဖင့္ ဘဝကို ေနေပ်ာ္ေအာင္ စဥ္းစားေတြးေခၚကာ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို ေရွာင္ထြက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္လည္း အေတြးအေခၚအားျဖင့္ အဆံုးစီရင္လိုက္ျခင္းပင္ (philosophical suicide) ျဖစ္သည္ဟု ကမူးက ဆိုသည္။ ယင္းသည္လည္း ကာယကံေျမာက္ အဆံုးစီရင္ျခင္းကဲ့သို႔ပင္ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ဝံ့သည့္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု ကမူးက ျငင္းပယ္သည္။
အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ျခင္း၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ျခင္းတုိ႔သည္သာ ဘဝ၏ ခါးသီးေသာ အမွန္တရားျဖစ္သည္ဟု သိရွိနားလည္ထားသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ ထိုအမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ကာ ေရွာင္ထြက္မေျပးသင့္။ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ ရင္ဆိုင္ရန္သာ ရွိသည္။ ႐ံႈးမည္မွန္းသိလွ်က္ (ထြက္မေျပးဘဲ) ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တုိက္ပြဲဝင္ေသာ သူရဲေကာင္းကဲ့သို႔၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိမွန္းသိလွ်က္ (အတုအေယာင္ မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား မရွာေတာ့ဘဲ) အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈႀကီးကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိျမင္ကာ (သို႔ေသာ္ စိတ္မပ်က္ဘဲ) ရွင္သန္ေနထိုင္သြားရန္ ကမူးက တုိက္တြန္းသည္။ ထိုသို႔ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ိဳးကို Absurd Hero ဟု သူကဆိုသည္။ ကမူးေရးခဲ့သည့္ ဝတၳဳမ်ားမွ ဇာတ္လိုက္္မ်ားသည္လည္း Absurd Hero ၏ စ႐ိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း” တြင္ Absurd Hero အျဖစ္ ဂရိဒ႑ာရီမွ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ကို ထုတ္ျပထားသည္။ ဆစ္ဆီဖပ္စ္သည္ နတ္ေဒဝါတို႔ကို အံတုဝံ့သူ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ေစာင့္နတ္၏ သမီးျဖစ္သူကို ဇူးနတ္မင္းက ခိုးယူသြားသည္ကို ဆစ္ဆီဖပ္စ္က ျမစ္ေစာင့္နတ္အား ထုတ္ေဖာ္ေျပာသည္။ ထိုသုိ႔ ေျပာဆိုရန္အတြက္ သူ႔ႏိုင္ငံတြင္ နတ္စမ္းေရကို ဖန္ဆင္းေပးရမည္ဟုပင္ ေဈးကိုင္လိုက္ေသးသည္။ ဇူးနတ္မင္းက စိတ္ဆုိးကာ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ကို မရဏတိုင္းျပည္သို႔ ပို႔လိုက္သည္။ မရဏတိုင္းျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း ဆစ္ဆီဖပ္စ္က ေဟးဒီးနတ္မင္းကို လွည့္ဖ်ားကာ သံႀကိဳးျဖင့္ တုတ္ေႏွာင္လိုက္ျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး နတ္တို႔ကို ပမာမခံ့ျပဳဝံ့သည့္ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ကို ျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္သည္။ ျပစ္ဒဏ္မွာ အလြန္ႀကီးေလးသည့္ေက်ာက္တံုးႀကီးကို ေတာင္ထိပ္သို႔ တြန္းတင္ရမည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ပါက ေက်ာက္တုံးသည္ ျပန္လိမ့္က်သြားမည္ ျဖစ္ကာ၊ ဤအလုပ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ မနားတမ္း လုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ အခ်ည္းအႏွီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ အလုပ္ (futility and hopeless labor) သည္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ အေကာင္းဆံုး ျပစ္ဒဏ္ခတ္မႈျဖစ္သည္ဟု နတ္ေဒဝတာတို႔က ထင္မွတ္ထားၾကေလသည္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးအား ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္း ေတာင္ထိပ္သို႔ တြန္းတင္ၿပီးေနာက္၊ ျပန္က်သြားေသာ ေက်ာက္တုံးႀကီးအား ေနာက္တႀကိမ္ တြန္းတင္ရဦးမည္ဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေတာင္ေျခသို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည့္ ဆစ္ဆီဖပ္စ္၏ အဆင္းလမ္း ခဏာတာအား ကမူးက အေလးနက္ထား၍ သံုးသပ္သည္။
“မဆံုးႏိုင္သည့္ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈႀကီး ရွိရာ ေတာင္ေျခဆီသို႔ ေလးလံေသာ္လည္း ေသခ်ာ ျခင့္ခ်ိန္ထားသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဆင္းသြားသည့္ လူသားတစ္ဦး ျမင္ေနရသည္။ ျပန္အတက္တြင္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ရန္ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အသက္႐ွဴခြင့္ရသည့္ ထိုအခ်ိန္ေလးသည္ (အခ်ည္းအႏွီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မႈအား ျပက္ျပက္ထင္ထင္) သိျမင္လိုက္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္ေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ထိပ္မွသည္ နတ္ေဒဝါတို႔၏ သားရဲတြင္းသို႔ တအိအိဆင္းသြားသည့္ ထိုအခိုက္အတန္႔မ်ားတြင္ သူသည္ သူ႔ၾကမၼာထက္ သာလြန္ ႀကီးျမတ္ေနၿပီး၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးထက္လည္း ပိုမိုသန္စြမ္းေနေလသည္။” (ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း)
ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမရွိဘဲ နိစၥဓူဝ ေန႔စဥ္ဘဝႀကီးထဲတြင္ လံုးဝ နစ္ျမဳတ္ေနပါက “ဘဝအဓိပၸါယ္” ဆိုသည္ကို ေျပာဆိုေနရန္ပင္ မလို။ “ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမရွိေသာ ဘဝသည္ မေနေပ်ာ္” ဟူသည့္ ဆုိကေရးတီး၏ စကားအရ ဆိုလွ်င္ ထိုသုိ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈမရွိဘဲ ဘဝထဲတြင္ နစ္ျမစ္ေနျခင္းသည္ ေနေပ်ာ္ေသာ ဘဝေနနည္း မဟုတ္။ တဖန္ ျမင္ၾကားထိသိမႈဟူသည့္ အေတြ႔အႀကံဳေဘာင္မွ လံုးဝ ထြက္ကာ ဆင္ျခင္တံုတရား သက္သက္ျဖင့္ ဘဝကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ပါကလည္း ယုတၱိမတန္သည့္ အတုအေယာင္ ဘဝအဓိပၸါယ္၊ အတုအေယာင္ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္သာ လမ္းဆံုးေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္သည့္ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳး၊ ထိုသို႔ ယံုၾကည္ယံုသာမက တံလွ်ပ္ကိုပင္ ေရအထင္ျဖင့္ အာသာငမ္းငမ္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနျခင္းမ်ိဳးကို အေတြးအေခၚအားျဖင့္ အဆံုးစီရင္ျခင္းဟု ကမူးက ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဆင္ျခင္ဘဲ ပစၥဳပၸန္ဘဝထဲတြင္ လံုးဝနစ္ျမဳတ္ေနျခင္းႏွင့္ ေဘာင္ေက်ာ္၍ အတုအေယာင္ ဘဝအဓိပၸါယ္မ်ားကို ရွာႀကံစဥ္းစားျခင္းဟူေသာ အစြန္းႏွစ္ပါးကို ေရွာင္ကာ၊ ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈကို ေလးေလးနက္နက္ သိျမင္ရင္ဆိုင္ျခင္းသည္ ခါးသီးရက္စက္သည့္ ၾကမၼာဆိုးကို ေအာင္ပြဲခံျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကမူးခံယူသည္။ ခါးသီးႏွိပ္စက္မႈကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳႏုိင္စြမ္းျဖင့္ မေက်ာ္လႊားႏိုင္သည့္ ၾကမၼာဆိုးဟူ၍ မရွိ။ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့မႈဟူသည့္ ခပ္ပါးပါး ေလထုထဲတြင္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနထိုင္ရန္မွာ သူတို႔အား ခြန္အားမ်ားေပးႏိုင္မည့္ နက္နဲခုိင္မာသည့္ အေတြးအေခၚမ်ား မရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္။ ႐ႈံးနိမ့္မည္မွန္းသိသည့္ တိုက္ပြဲတစ္ခုတြင္ အတုအေယာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား မထားဘဲ သစၥာရွိရွိ တိုက္ခုိက္သည့္ သူရဲေကာင္းတဦးကဲ့သို႔၊ ဘဝအဓိပၸါယ္ ကင္းမဲ့ျခင္းဟူသည့္ အျဖစ္မွန္ကို သိရွိနားလည္ကာ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ထိုသုိ႔ ရွင္သန္ျခင္းမ်ိဳးကသာလွ်င္ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သည့္ ဘဝႀကီးထဲမွ အဓိပၸါယ္ကို ဖန္တီးယူျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ ႐ုန္းကန္၍ တက္သြားျခင္းသည္ပင္ လူသားတဦး၏ ႏွလံုးသားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ လံုေလာက္ပါသည္။ ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမည္ကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ႏိုင္သည္” ဟု ကမူးက “ဆစ္ဆီဖပ္စ္ ဒ႑ာရီ စာတမ္း” ကို အဆံုးသပ္ထားသည္။
ဧရာ (မႏၲေလး)
