ဆရာ႔ စကား

စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က Lecture ေကာင္းေကာင္းလိုက္တတ္သူ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ Lecture စာအုပ္မ်ားက သိမ္းဆည္းထားစရာ မေကာင္းလွ။ ဆရာတို႔၏ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားထက၊္ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေရးျခစ္ထားေသာ စာသားမ်ား၊ ႐ုပ္ပံုမ်ား၊ သင္ၾကားေသာ သင္ခန္းစာအေပၚ မိမိထင္ျမင္ခ်က္မ်ားႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္သည္။ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္စာ ကုန္ဆံုးေသာအခါ မိမိ၏ Lecture စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို ပိသာခ်ိန္ျဖင့္ ေရာင္းခ်ပစ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း၊ ထိုစာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုမူ မေရာင္းရက္ပဲ သိမ္္းထားခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္ေလးသည္ ယခုခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ရွိမေနခဲ့ပါ။ သို႔တိုင္ ထို Lecture စာအုပ္၏ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာေပၚမွ မင္သားထူထူ စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးခ်ထားျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာ၏ စကားတစ္ခြန္းကို စိတ္မ်က္စိျဖင့္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပင္...။

ဆရာတို႔သည္ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ စာေပမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း၊ ထိုမွ်မက ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္းႏွင့္ အသိပညာဟူေသာ လူ႔ဘ၀၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ တရား (၃)ပါးကို သြန္သင္ ေပးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ပို၍ သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါသည္။

တခါက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ တစ္ခုတြင္ လွ်ပ္စစ္ဌာနမွ ဆရာ ဦးစိန္၀င္းက ဤသို႔ဆို၏။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ “ဆရာရယ္.. ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ Circuit ေတြကို ဟိုကလွည့္တြက္လိုက္၊ ဒီကလွည့္တြက္လိုက္ Laplace transform ေတြသံုးလိုက္၊ Fourier transform ေတြသံုးလိုက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေခါင္းကိုခ်ာခ်ာလည္လို႔၊ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ထဲလည္းေရာက္ေရာ V=IR ေလာက္ကလြဲလို႔၊ ပိုၿပီး အသံုးခ်စရာ သိပ္မရွိပါဘူး” တဲ့။ ဒီေတာ့ဆရာက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ေအးဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ကို အဘက္ဘက္က ၾကည့္တတ္ေအာင္၊ IQ ေကာင္းေအာင္ သင္ေပးလိုက္တာ။ သမိုင္းဆရာေတြကလည္း သမိုင္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြ IQ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာ။ ငါကလည္း Circuit ေတြ တြက္ျပၿပီး IQ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာ။”

အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္ဖို႔၊ ေလွနံဓါးထစ္ တရားေသ၀ါဒ မျဖစ္ဖို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနႏွင့္အညီ အရာရာကို ႐ႈျမင္သံုးသပ္တတ္ဖို႔၊ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ ေကာက္ယူနိုင္မည္ ထင္ပါသည္။

မိမိနားႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ နာယူခြင့္ မရခဲ့သည့္တိုင္၊ အလြန္ႏွစ္သက္ခဲ့မိသည့္ စကားလက္ေဆာင္ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကိုလည္း သတိရေနဆဲပင္။ မိမိနဲ႔ ဘာသာရပ္ မတူတဲ့ အတန္းတစ္ခု၏ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေနာက္ဆံုး Lecture တစ္ခုမွာ ဆရာကေက်ာင္းသားေတြကို ဤပံုျပင္ေလး ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ေရွးေခတ္က ျပင္သစ္ျပည္မွာ ေသဒဏ္က်ခံရမဲ့ ရာဇ၀တ္သားေတြကို ေခါင္းျဖတ္စက္နဲ႔ ကြပ္မ်က္ေလ့ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ အခြင့္အေရး တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ရာဇ၀တ္သားေတြကို ေနာက္ဆံုးဆႏၵတစ္ခု ေဖၚထုတ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ အကယ္၍ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ မေသခဲ့ရင္လည္း အျပစ္က လြတ္ကင္းခြင့္ရပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးရယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးရယ္ဟာ ရာဇ၀တ္သားအျဖစ ္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အလွည့္မွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးဆႏၵအျဖစ္ ဘုရားသခင္ထံမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းခြင့္ကို ယူၿပီး၊ ရဲရင့္ တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ပဲ ေခါင္းျဖတ္စက္ေအာက္မွာ ေသမင္းကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကံေကာင္း ေထာက္မလို႔ပဲလား။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ ေခါင္းျဖတ္စက္ဟာ jammed ျဖစ္ေနၿပီး၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေသဒဏ္က လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ရသြားပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာေတြက သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကို ေမးျပန္ပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဟာ ေခါင္းျဖတ္စက္ကို ေလးနက္ၿငိမ္သက္စြာ ၾကည့္ၿပီး၊ ‘ဒီစက္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနပါတယ္။ သူ ျပင္ပါရေစ။’ လို႔ ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။ သူဟာ စက္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျပင္နိုင္ခဲ့ၿပီး၊ အဲ့ဒီ စက္ေအာက္မွာ ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲၿပီး ေသပြဲ၀င္ခဲ့ရပါတယ္။

ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို မိမိယံုၾကည္ခ်က္ အတြက္၊ မိမိတန္ဖိုးထားတဲ့ အရာအတြက္၊ အသက္ကိုပင္ စြန္႔ရဲတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစလိုဟန္တူပါသည္။ မိမိတို႔မွာ ျပတ္သားသည့္ Clear-cut value ရွိၿပီလားဟုလည္း ဆန္းစစ္ေစလိုဟန္ တူပါသည္။ ေနာက္ ဆရာက ဆက္၍ ေျပာပါေသးသည္။ Theory သင္ၿပီး၍ Assignment ေပးျခင္းလားေတာ့မသိ။ ‘သူ႔ကို နိုင္ငံျခား ကုမဏီတစ္ခုက ဆက္သြယ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲက သူတို႔ ကုမဏီမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူ ရွာေပးဖို႔ပါ။ လခက အစိမ္း တစ္ေထာင္ေပးမယ္။ အဲ ဒါေပမဲ့ interview မဲ့ေန႔ကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖမဲ့ေန႔နဲ႔ တိုက္ေနပါတယ္။ စိတ္၀င္စားတဲ့သူ ဆရာ့ဆီမွာ စာရင္းေပးနိုင္ပါတယ္။’ ဟု...။

ဘ၀မွာ ဆံုးျဖတ္ရ၊ ေရြးခ်ယ္ရ တာေတြ ၾကံဳတိုင္း ဆရာ႔ရဲ႕ ပံုျပင္ေလးကို သတိရမိပါသည္။ “လူေတြဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူသားေတြျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္၊ ဆံုးျဖတ္နိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။ ထို႔အတူ အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈက ရလာတဲ့ ရလဒ္ကိုလည္း တာ၀န္ယူရမယ္” ဟုလည္း ေတြးယူမိပါသည္။

ဆရာတို႔သည္ စက္မႈအတတ္၊ ပညာရပ္ သက္သက္မွ်ကို သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတြက္လည္း၊ ဆရာတို႔ အေပၚ အထူးေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီး၍ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းၿပီးေသာ အခ်ိန္ ဆရာ ကန္ေတာ့ပြဲ တစ္ခုတြင္ ႐ူပေဗဒဌာနမွ ဆရာဦးသာလိႈင္ကို ျပန္လည္ေတြ႕ေသာအခါ မိမိ မစြန္႔ပစ္ရက္ပဲ၊ သိမ္းဆည္းထားျဖစ္ခဲ့ေသာ Lecture စာအုပ္ေလး အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေျပာျပလိုစိတ္ အလြန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းမသင့္၍ မေျပာခဲ့ရ။

ဒုတိယႏွစ္ စာသင္ႏွစ္၏ ေနာက္ဆံုး ႐ူပေဗဒ စာသင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာက ဤသို႔ ဆိုခဲ့၏။
“...သက္ကယ္တဲေလး တစ္လံုးရွိတယ္ကြာ။ အဲဒါ လူတစ္ေယာက္ကေန လာၿပီး၊ သက္ကယ္တစ္မွ်င္ထဲပါ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း၊ သူလည္းတစ္မွ်င္ထဲပါဆိုၿပီး ယူျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္သာ၊ ယူလိုက္ၾကရင္...။” ဆရာက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အသံကို ခပ္ေလးေလး ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း နားထား၏။
ေနာက္မွ “...ျမန္မာျပည္ဟာ သက္ကယ္ တဲေလး တစ္လံုးပါကြာ။ အဲဒါကို မင္းတို႔က တစ္မွ်င္ထဲပါဆိုၿပီး မႏႈတ္လိုက္ၾကပါနဲ႔...။” ဆရာက ဤသို႔ပင္ ေနာက္ဆံုး ၾသ၀ါဒကို ေခၽြၿပီး၊ ‘ L’ ေဆာင္ Stage ေပၚက ဆင္း၍သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႐ူပေဗဒ Lecture စာအုပ္၏ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာတြင္ "သက္ကယ္တစ္မွ်င္တည္း..." ဟု မင္သားထူထူ စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးျခစ္မိခဲ့ပါသည္။ ထိုစာအုပ္ေဟာင္းေလးကို ယေန႔တိုင္ မစြန္႔ပစ္ရက္ခဲ့ပါ။

မိမိကိုယ္မိမိ ဆရာ့စကားကို လိုက္နာသူျဖစ္ပါ၏ေလာ ဟုဆန္းစစ္မိတိုင္းလည္း၊ စဥ့္ကူေဆာင္ အေဆာင္မႈး နိုင္ငံေရးသိပၸံဆရာ ဦးသာဒင္၏ “ေစာင့္ထိန္းနိုင္သည္၊ ဆိုေစကာမူ။ အခြင့္သာက၊ ေရွာင္နိုင္ခဲ၏။” ဟူေသာ၊ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ လက္ကမ္းစာေစာင္ တစ္ခုမွ ၾသ၀ါဒကိုသာ သတိရမိေနပါေတာ့သည္။

ဧရာ (မႏၱေလး)
၀၈-၀၄-၂၀၀၃