Wednesday, December 30, 2009

သြားႏွင့္ေလဦးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ

၁၉၈၄-၈၅ ပညာသင္ႏွစ္
အစဥ္အလာ အရွိန္အ၀ါႀကီးမားလွတဲ့ အ.ထ.က (၂) လသာရဲ႕ ဒႆမတန္း(က)
ေနာက္ဆံုးတန္း ညာဖက္အစြန္ဆံုးမွာ ၀ါ၀ါ၊ သီတာနဲ႔ သႏၲာ ဆိုတဲ့ သိုးမည္းေလး သံုးေကာင္ရွိေနခဲ့တယ္။
အမည္းတကာထက္မည္းတဲ့ သိုးမည္းေလးငါ သိုးအုပ္ႀကီးရဲ႕ တူရွဴသြားရာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါမမွီခဲ့ေတာ့ မင္းနဲ႔ ေ၀းခဲ့ရတာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းကပါပဲ…

ငါ မွတ္မိေနေသးတဲ့ မင္းက အသားညိဳ၀ါ၀င္း၀င္း၊ ေလးေထာင့္မက်တက် မ်က္ႏွာမွာ ရိုးစင္းတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးေတြ…။ မင္းေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ အရွိန္အ၀ါေတြကိုေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့… မင္းကလည္း ဒါေတြ ငါတို႔ေရွ႕ ဘယ္တုန္းကမွ ခ်မျပခဲ့သလို… ငါတို႔ကလည္း ျမင္ေနရေပမဲ့ မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး မင္းလက္ေရး ရွင္းရွင္းက်ဲက်ဲေလးေတြ ငါမွတ္မိေသးတယ္။ “ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမ” ဆိုတဲ့ စာစီစာကံုး အိမ္စာေပးေတာ့ ငါက အေဖအေမ အဖိုးအဖြားတို႔ရဲ႕ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက ရြာေလးအေၾကာင္း ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ မဟုတ္ပဲ အင္ လုပ္ၿပီး ေရးလာတာ။ မင္းကေတာ့ မင္းရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ အမွန္ ရွမ္းျပည္နယ္က ရြာေလးတရြာ အေၾကာင္း သံုးမ်က္ႏွာ ျပည့္ေအာင္ လက္ေရးက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေအာင္ ေရးလာခဲ့တာ…။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရြာထဲမွာ သူပုန္နဲ႔ အစိုးရတပ္ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း… ရြာသားေတြ ဘယ္လို ပုန္းၾကခိုၾကရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း… အဲ့ဒီကစ မင္းဟာ ငါအတြက္ မွတ္မွတ္ယယ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသြားခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ သိပ္ေစာလြန္းေသးတယ္လို႔ ငါ႐ူးမိုက္စြာ ေျပာပါရေစ…။ ဆရာ၀န္တေယာက္ ျဖစ္တဲ့ မင္းက မင္းအသက္ကို ငါ့ထက္သာေအာင္ ဆြဲဆန္႔မထားႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လားကြာ... မယံုခ်င္စရာ...

သူ႕အသက္ ၁၂ႏွစ္မွာ မိခင္ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၀ါ၀ါကေတာ့ မင္းကေလးေတြ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ၿပီလဲလို႔ တြက္ခ်က္ေနတယ္…။ ငါကေတာ့… တို႔ေတြ ဆံုခဲ့တဲ့ ဆယ္တန္း တႏွစ္တာမွာ ၀တ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေလးလို စိမ္းကားေအးစက္လြန္းတဲ့ မင္းကို သြားႏွင့္ေလဦးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ…လို႔ပဲ ရင္နာနာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္...


12 comments:

ဇြန္မိုးစက္ said...

hopefully 1st this time. :)

will give comment in mm language tonight cuz can't use mm font at office. :(

Anonymous said...

ေသဆံုးေပးရတာလည္း လူ႕ဘဝၿဖစ္စဥ္ထဲက တခုပဲ ဆိုတဲ႕ ဇာတ္ဝင္ခန္း တစ္ခုထဲ႕က စကားေလးကိုသတိရမိတယ္ ။ ဝမ္းသာစရာ သတင္းမဟုတ္တဲ႕ အတြက္ ဖတ္ရင္းေခါင္းထဲေရာက္လာတာပါ ။ တခုခုကို ရုတ္ခ်ည္းသတိရသြားသလိုၿဖစ္တဲ႕ အတြက္ မွတ္ခ်က္မွာဝင္ေရးခဲ႕ပါတယ္ ။

သက္ေဝ said...

ေအာ.. သီတာက မသႏၱာ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလား...
ကိုၾကီးနဲ႕ မသႏၱာက တတန္းထဲ တႏွစ္ထဲ ေက်ာင္းၿပီးတာေလ... သူတို႕ အတူတူ တဖြဲ႕တည္းပဲ...
သ နဲ႕ အ ေလ...။
ကေလးေတြ သနားပါတယ္ေနာ္...
ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တယ္ ေျပာတာပဲ...
တကယ္ စိတ္မေကာင္းစရာ...။

ဇြန္မိုးစက္ said...

၈၄-၈၅ ဆုိေတာ့ ဇြန္တုိ႔က သူငယ္တန္း။ ဇြန္႔မွာလည္း သူငယ္တန္းတုန္းကဓာတ္ပုံေလး ခုထိရွိေသးတယ္။ အျဖဴအမည္းနဲ႔ပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ ကာလာနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီ။
ဇြန္တုိ႔ classmate တစ္ေယာက္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္ေလာက္က မီးဖြားရင္း ဆုံးသြားလုိ႔ အံ့ၾသ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္ မရယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ကဆုိ သူ႔အသက္ ၂၅ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေသျခင္းတရားဆုိတာ အသက္အရြယ္မေရြး၊ လူမေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြးဘဲ ေခၚေဆာင္တတ္ပါလားဆုိတာ ဆင္ျခင္မိတယ္ မေရ။

အၿပံဳးပန္း said...

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္၊
ႏွလံုးသားက အခုတေလာ မခုိင္ခ်င္ဘူး၊

သင္းႏြယ္ဇင္ said...

သတင္းျကားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာ.. လူမမယ္ကေလးေတြပါက်န္ခဲ့တယ္ဆို ပိုသနားစရာေနာ္။

pN said...

၄၃ဆို ငယ္ေသးတယ္ ေျပာရမယ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆံုးပါးသြားတာလဲ မသိဘူးေနာ္။

ေမဓာ၀ီ said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
ေဒါက္တာသႏၱာကို မသိေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ ေက်ာင္းတေက်ာင္းထဲ တက္ခဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ေရာ (ေနရပ္က ဖိုးစိန္လမ္းဆိုေတာ့) ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က သူတေယာက္အေနနဲ႔ေရာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

ရြာသားေလး၀ိုင္တီယူ said...

ဝင္လာျပီး ျပန္ထြက္သြားၾက ဒီအခန္းမွာ.....

Nge Naing said...

ထပ္တူထပ္မွ်ခံစားရပါတယ္။ သြားေလသူအတြက္ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။

WWKM said...

စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ မမရယ္..အသက္ ၄၃ နွစ္ဆို ငယ္ေသးတာပဲေနာ္..ေၾသာ္..သတၱ၀ါဆိုတာ ေျပာလို႔မွ မရတာပဲေလ..ကိုယ္ေတာင္ ၄၃ နွစ္အထိ ေနရပါ႔မလား မသိ။
၀ါ႔အသိ ဆရာ၀န္တစ္ဦးလည္း ကားေမာင္းေနရင္း ဦးေနွာက္ေၾကာျပတ္ေသသြားတယ္ မမေရ.
ငယ္သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ေတြလည္း မထင္မွတ္တဲ႔ အခ်ိန္
ေတြမွာ နွဳတ္မဆက္ပဲ ထြက္ခြါသြားခဲ႔ၾကတယ္။

စိတ္မေကာင္းမိပါဘူး မမေရ.
ထပ္တူမဟုတ္ေတာင္မွ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆံုးရံွဳးရတဲ႔အတြက္ နားလည္ခံစားမိပါတယ္ရွင္။
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ပါေစ။

ညီမ
၀ါ၀ါ

ေလးမီ said...

မယ္သီတာ ငါသူ့ ကို မမွတ္မိဘူး။ ဒါမဲ့ လသာ ၂ ေက်ာင္းသူေဟာင္း အေနနဲ့ ဝမ္းနည္း မိပါတယ္။
တရားလဲ ပိုရလာၿပီ... တို့ အသက္ေတြက နာေရးေၾကာ္ညာနဲ့ တအားရင္းႏွီးလာ ၿပီ...

စကား မဆပ္.. မသက္ေဝ...သိၿပီ သိၿပီ သူဘဲ သူဘဲ၊