က်ေနာ္ စကားျပန္ဆရာ

မႏၲေလးၿမိဳ႕ဆိုသည္မွာ သာသနာထြန္းကားရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္လတ္လတ္ မည္သူမဆို ေက်ာင္းရိပ္၊ ကန္ရိပ္၊ ဘုရားရိပ္ႏွင့္ နီးစပ္ၾကသူမ်ားခ်ည္းသာ ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကပင္ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ား ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္ရာ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသို႔ ၀င္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးမွအစ မဂၤလသုတ္အလယ္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို အားလပ္သည့္ ဦးပဥၨင္းတပါးပါးထံမွ ေလ့လာ ဆည္းပူးရင္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရပါ၏။ တခါတြင္ေတာ့ မွတ္မွတ္ယယျဖစ္ရသည့္ ႏိုင္ငံျခားသား အေမရိကန္ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ဧည့္သည္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာ၏။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာေသာ မန္းသားတို႔ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ဧည့္သည္မ်ားကို ၿမိဳ႕ေတာ္တခြင္ႏွင့္ ေရာက္သင့္ သြားသင့္ေသာ ၀န္းက်င္တ၀ိုက္ကို အလည္အပတ္လိုက္ပို႔ရန္ ဦးပဥၨင္းတပါး တာ၀န္က်ေလ၏။ ဦးပဥၨင္းသည္ ရင္းႏွီးရင္းစြဲရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားရင့္မာႀကီး က်ေနာ့္ကို စကားျပန္အျဖစ္ လိုက္ပါရန္ အေဖာ္ေခၚေလ၏။

ပထမေန႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္တခြင္ လွည့္လည္စဥ္ အစီအစဥ္အရ ဘုရားႀကီးသြားမည္၊ မႏၲေလးေတာင္တက္မည္ ျဖစ္သည္။ စာသင္ထားေသာ္လည္း ေျပာစမရွိေသာ ဘာသာစကားသည္ အစပိုင္း၌ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တလံုးတပါဒမွ တိုး၍ ထြက္မလာပါ။ ဦးပဥၨင္း၏ “ေျပာျပလိုက္ေလ၊ ရွင္းျပလိုက္ေလ” ဆိုသည့္ တိုက္တြန္းစကားမ်ားေအာက္မွာ ေနရထိုင္ရ အလြန္ခက္လွ၏။ ထိုအေျခအေနမွ ဧည့္သည္ ဇနီးသည္ ျဖစ္သူသည္ ျမန္မာစကားကို စတင္ေလ့လာ သင္ၾကားေနသူမို႔ ျမန္မာလို မေတာက္တေခါက္ ေျပာျခင္းျဖင့္ တေျဖးေျဖး ေခ်ာေမြ႕လာ၏။ မႏၲေလးေတာင္ေပၚ တက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ အေတာ္ေလး အရွိန္ရလာေပၿပီ။ က်န္စစ္သား လွံေထာက္ေသာေနရာ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္က ဦးပဥၨင္းကို “ဦးဇင္း… ဒါေတာ့ ယုတၱိမရွိဘူးေနာ္ ရွင္းျပမေနပါႏွင့္ေတာ့” ဟု (က်ေနာ္လည္း ဘယ္လို ေျပာရမည္မွန္းမသိ၍) ေျပာေသာ္လည္း၊ ဦးဇင္းက လက္မခံပါ။ “ရွင္းျပလိုက္၊ ရွင္းျပလိုက္ပါ” ဟုသာ ဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေျပာေတာ့ ေျပာျပလိုက္ပါေသးသည္။ ေႃမြႀကီး ႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း Two Guardian Snakes ဆိုေတာ့ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ဟုတ္လို႔…။ ဦးပဥၨင္းက သူတို႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးသည့္အခါမိ်ဳးတြင္လည္း ဧည့္သည္ဇနီးျဖစ္သူက “ဦးဇင္းက လိမၼာတယ္၊ သိပ္လိမၼာတယ္” ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။ သူ ထိုသို႔ေျပာတိုင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲ ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ရေသာ္လည္း ဘယ္လို ေျပာရမယ္ ဟုေတာ့ ျပင္မေပး ျဖစ္ခဲ့ပါ။ (ျပင္မွ ျပင္မေပးတတ္တာ)

ဒုတိယေန႔တြင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စစ္ကိုင္းဘက္ကို ကူးၾကမည္ျဖစ္သည္။ ဧည့္သည္ေယာက်္ားသည္ ဇနီးသည္ကဲ့သို႔ ျမန္မာစကားကို ေလ့လာသင္ၾကားျခင္း မျပဳရေသးေသာ္လည္း အခ်ိန္အား ရလွ်င္ရသလို တရားထိုင္ျခင္းအလုပ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႔သူျဖစ္ရကား သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ၾကသည့္ ေနရာသို႔ သြားရေတာ့မည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ စိတ္ေဇာတက္ႂကြ ရႊင္လန္းေနပံုရပါ၏။ ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးတြင္ ေစတီပုထိုးမ်ားသာမက ရဟန္း၊ သီလရွင္တို႔ သီတင္းသံုးေနထိုင္ရာ ေခ်ာင္ေတြပါလည္ၾကသည္။ ေခ်ာင္တခုတြင္ေတာ့ လူအ႐ိုးစု အပံုလိုက္ႀကီးရွိေန၏။ အနီး၌လည္း ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားသံုးသည့္ လူတေယာက္၏ ခႏၶာေဗဒ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ႀကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ၏။ ထိုေခ်ာင္၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္သူ တရားအားထုတ္ရာတြင္ အေထာက္အကူအျဖစ္ အသံုးျပဳျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ ဤေနရာတြင္လည္း ဦးပဥၨင္းက “သံုးဆယ့္ႏွစ္ ေကာ႒ာသ ဆိုတာ ရွင္းျပလိုက္ ရွင္းျပလိုက္” ဟု ဆိုလာျပန္၏။ က်ေနာ္မွာ ဤ႐ုပ္ပံုႀကီးၾကည့္ၿပီး အစိတ္အပိုင္း အားလံုးကို ဘယ္ေနရာက ဘာဆိုတာ အဂၤလိပ္လိုမဆိုထားႏွင့္ ျမန္မာလိုပင္ မသိပါသျဖင့္ ႀကီးစြာေသာ အခက္ႀကံဳရေလ၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဆရာသမားစကားကို ပယ္ရွား၀ံ့ရိုးထံုးစံမရွိရကား… အားလံုးကို သိမ္းက်ံဳး၍ “thirty two parts of body for meditation” ဟု အားယူေျပာလိုက္ရာ ဧည့္သည္ဆရာ၀န္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး ရွိၾကေလ၏။

တတိယေန႔တြင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မင္းကြန္းဘက္ ခရီးဆက္ၾကျပန္ပါ၏။ မင္းကြန္းတြင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းသလဲ မေမးပါႏွင့္။ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ ေခါင္းေလာင္းႀကီး တို႔၌ The greatest … The biggest... ဆိုသည့္ စကားလံုးမ်ားကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဆိုသလို၊ ပိန္႐ႈံ႕ရံႈ႕ ရင္ေလးကို ေကာ့ကာေကာ့ကာျဖင့္ ေျပာခဲ့ရသည္ကို က်ေနာ္ စကားျပန္ဆရာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနပါေသး၏။ သို႔ေသာ္… ေခါင္းေလာင္းႀကီးမွ အျပန္ က်ေနာ္တို႔သည္ လည္ပတ္စရာ ေနာက္တေနရာကို ဦးတည္သြားေနပါၿပီ။ ဧည့္သည္မ်ားက “ဒါဘယ္ကို သြားေနတာလဲ” ဟု ေမး၏။ က်ေနာ္မွာ ခ်က္ခ်င္းေျဖစရာ ေခါင္းထဲက ထြက္မလာ…။ သြားေနသည္ကေတာ့ ေဒၚဦးဇြန္း ဘိုးဘြားရိပ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အေခၚအရ ေဒၚဦးဇြန္း လူအို႐ံု…။ “အင္း လူအို႐ံုကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚပါလိမ့္…” ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔မရ။ သူတို႔ကလည္း ထပ္ခါထပ္ခါေမးေန၏။ ေမးဖန္မ်ားေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွ “လူအို႐ံု”၊ ႏႈတ္မွ “Old Man Station” ဟု ေျဖလိုက္၏။ ထိုအခါ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ “Old Man Station … Old Man Station…” ဟု ႏႈတ္မွဖြဖြ ရြတ္ရင္း၊ မ်က္ေမွာင္မ်ားလည္း က်ံဳ႕ၾကေလ၏။ လူအို႐ံုတြင္ လွည့္လည္ ၾကည့္ရွဳရင္းမွ ဧည့္သည္မ်ားလည္း Old Man Station ၏ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္သြားၾကဟန္ေပၚ၏။ အျပန္လမ္းတြင္ေတာ့ “အဲ့ဒါ Retirement Home လို႔ေခၚတယ္။ Man ဆိုေပမဲ့ Woman ေတြလည္း ေနပါတယ္ကြာ” ဟု ဧည့္သည္ဇနီးသည္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ စကားျပန္ပါေလ၏။

မိုးကေလး ညိဳလာရင္...

စကၤာပူတြင္ က်မတို႔ ေနထိုင္ရာေျမာက္ပိုင္းအရပ္၌ ညေနပိုင္း ေရာက္လာပါက အာကာတခြင္လံုး မဲေမွာင္ကာ လွ်ပ္စီးမ်ား တထိန္ထိန္လက္၍ ထစ္ခ်ဳန္းသံ တဒိန္္းဒိန္းျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလို မိုးရြာသြန္းေနသည္မွာ တလနီးပါးခန္႔ပင္ရွိေလၿပီ။
ဒီပို႔္စ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္

ဤသို႔ေသာ ရာသီဥတု အေျခအေနသည္ ေလေအးစက္  တပ္ဆင္ထားေသာ အလံုပိတ္အေဆာက္အဦထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရသူမ်ားအတြက္ ပိုမိုေအးစက္လာသည့္ အထိအေတြ႔ကိုသာ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မလို အိမ္ထဲ၌ ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေလးမ်ားကို ေထြလီကာလီ လုပ္ေနသူတေယာက္အဖို႔မွာမူ လြမ္း၍ အလြန္ေကာင္းေသာ အေနအထား ျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္မွာ ေမြး၍ ရန္ကုန္တြင္ ႀကီးေသာ က်မသည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ လြမ္းရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ငယ္စဥ္က ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္သာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ အဖိုးအဖြားတို႔ ရြာကိုသာ လြမ္းပါသည္။ အဖိုးအဖြားတို႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က သည္းသည္းလႈပ္ ခ်စ္ခဲ့သည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း၊ အခုလို လြမ္းရသည့္အခါမ်ိဳးမွာ အဖိုးအဖြားတို႔၏ ေမတၱာတရားႀကီးမားပံုကို သတိျပဳမိရပါသည္။

အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီးအၿပီး တေပါင္းလကုန္ေလာက္မွစ၍ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကုန္ဆံုးသည့္ မိုးဦးက် ေလဦးက် နယုန္လဆန္းေလာက္ ေရာက္သည္အထိ ရြာမွာေနရေလ့ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ အတာသႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္းက ဘေလာ့ဂ္တြင္ တရက္တပို႔စ္ ေရးဖို႔ရန္ စိတ္ကူးမိခဲ့ေလသည္။ ရြာက သႀကၤန္အေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္မိသေလာက္ ေရးလိုခဲ့ေသာ္လည္း ေၾကကြဲဖြယ္ အျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္ကူးတို႔ ဖမ္းဆုပ္မရႏိုင္ေအာင္ လြင့္စင္ခဲ့၍ မေရးလိုက္ရ။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္သည္ ဒီေရႏွင့္အတူ မိုးဦးက် ေလဦးက် လြမ္းရသည့္ ကမ္းေျခမွာ ဆိုက္ေလေတာ့့သည္။

*****
မိုးေတြ ရြာၿပီ ဆိုမွျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရေတြ ေဖြးေနေတာ့သည္။ ေရျပင္ေပၚ မိုးေရစက္ေတြ ဖေနာင့္ကေလး ေပါက္ကာ ေပါက္ကာ က်သည္ကို အိမ္ေရွ႕ကျပင္တြင္ ေမးတင္၍ ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တခါတေလလည္း အိမ္ေနာက္ေဖး ကြမ္းသီးၿခံက ကလန္ကလား ကြမ္းသီးပင္ႀကီးေတြ မိုးမႈန္မ်ားအၾကား ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ယိမ္းထိုးၾကသည္ကို အိမ္တိုင္ေလး မွီထိုင္ရင္း ေငးခဲ့မိသည္။

ဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေခ်ာင္းထဲ မိေခ်ာင္း လာတတ္သည္ဟု ကေလးမ်ားအတြင္း ေကာလဟာလ ပ်ံ႕၏။ မိေခ်ာင္းက ဆႏြင္းေၾကာက္သည္ဆို၍ လူႀကီးမ်ားအလစ္တြင္္ မီးဖိုထဲမွ ဆႏြင္းေတြႏိႈက္ ေခ်ာင္းေရထဲ သြန္ၾကသည္။ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ အကြက္ေပၚသြားေသာ ေခ်ာင္းေရကို ၾကည့္ၿပီး မိေခ်ာင္းရန္ ကင္းေလၿပီဟု စိတ္ခ် ယံုၾကည္လိုက္ရေသာ စိတ္အစဥ္သည္ ေအးခ်မ္းလွ၏။

တေႏြလံုး ပဲနဲ႔ အာလူး၊ အေျခာက္အျခမ္းမ်ားျဖင့္သာ ၿပီးရေသာ အူသည္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ပုစြန္ဆိတ္မ်ိဳး၊ ငါးမ်ိဳး၊ ဖားမ်ိဳး တုို႔ျဖင့္ စိုရ ေျပရေလ၏။ ေႁမြပါး ကင္းပါး ေပါလာသလို၊ ဂ်ပ္လံုး၊ ဂ်ပ္ျပား ဆိုတာေတြလည္း ရွိေသးသည္။ တႏွစ္လားမွာေတာ့ ေျခရင္းအိမ္က ကိုတင္အုန္း၊ မလွရွင္ တို႔၏ သားေလး ဂ်ပ္လံုးကိုက္ခံရတယ္ ဆိုၿပီး ေသေလ၏။ ၉ႏွစ္အရြယ္ သားေထြးေလးမို႔ ညေနတိုင္လွ်င္ မလွရွင္တေယာက္ ေခ်ာင္းေရျပင္ၾကည့္၍ သားကို တ, တ ငိုသည္မွာ ၾကားရသူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလံုးကို ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေစ၏။

ႏွစ္စဥ္လို ပိုးထိ၍ ေသၾကသူမ်ားရွိသလို၊ မိုးႀကိဳးခ၍ ေသၾကသူမ်ားလည္း ဟိုကဒီက ၾကားရစၿမဲပင္။ ပတ္၀န္းက်င္၏ သြန္သင္မႈအရ လိုအပ္လွ်င္ “ဘုရားစူး၊ မိုးႀကိဳးပစ္၊ ကားတိုက္ေသ၊ ေႁမြကိုက္ေသ” ဟု က်ိန္တြယ္ေသာ အတတ္ကိုလည္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ရြာသို႔အသြား ေခ်ာင္းထဲသို႔ ေမာ္ေတာ္ကေလး တအိအိ၀င္ေနခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းတဖက္တခ်က္ ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္၌ မိုးႀကိဳးထိထားေသာ အုန္းပင္ငုတ္တို ကြမ္းသီးပင္ငုတ္တိုမ်ားကို ဟိုမွာဒီမွာ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ငုတ္တိုတတိုကို ျမင္ေလတိုင္း အသက္တေခ်ာင္း ေဘးရန္ကင္းေလၿပီဟု ရင္မွာျဖစ္မိ၏။ ကေလးအေတြးသည္ လြယ္ကူ၍ ႐ိုးရွင္းေလသည္။ မိုးၿခိမ္းလွ်င္ လူအမ်ားစုရင္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္တတ္ၾကစၿမဲ မဟုတ္ပါလား။

*****
လြမ္းလွ်င္ ေလးတတ္ေလ၏။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေလးလံေနပါေစ ညေန ေျခာက္နာရီထိုး ေက်ာင္းဆင္းေသာ သားငယ္ကို ႀကိဳဖို႔ရန္ အိမ္မွထြက္ရေလသည္။ ဘုရားစူးတာ ဘယ္လိုမွန္း ယခုအခ်ိန္ထိ မရွင္းမရွင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ မိုးႀကိဳးပစ္ခံထိမွာေတာ့ အလြန္စိုးရြံလွပါသည္။ မ႐ွဳမလွ ေသရမည့္ အျပင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကိုလည္း ေဆာင္ပါေသး၏။ သို႔ပါ၍ သြားေနက်လမ္းအတိုင္း မသြားမူပဲ အမိုးေအာက္မ်ားမွ တရွည္တလ်ား သြားရေလေတာ့သည္။

သားငယ္ကို မိုးကာအကႌ်၀တ္ေပးၿပီး ထီးတေခ်ာင္းနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ မိုးေရစက္ေတြက ကိုယ္ေပၚ စင္၏။ “အို မိုးေရစိုတာ ဘာျဖစ္လဲ ငါေၾကာက္တာ မိုးႀကိဳးပဲဟာ” ဟု အေတြး၀င္ေသာအခါ လတ္တေလာ ရထားသည့္ အက္စစ္မိုးေရဆိုသည့္ SMSကို ဖ်တ္ကနဲသတိရမိရင္း လက္ေမာင္းသားေတြပဲ ပဲ့ကုန္ၿပီလား ရြဲ႕ကုန္ၿပီလား ကဗ်ာကယာၾကည့္မိၿပီးမွ ဖာသာ ၿပံဳးမိရေလ၏။

*****
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အလြမ္းသည္ အတိတ္၌သာ တည္၏။ မွီ၏။

ကဆုန္လျပည့္ သို႔မဟုတ္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၏ သေကၤတ

ပို႔စ္အေဟာင္းကိုပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
*****

“အေဂၢါဟမသၼိ ေလာကႆ။
ေဇေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ။
ေသေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ။
အယမႏၲိမာ ဇာတိ, နတၳိဒါနိ ပုနဗၻေ၀ါ”တိ။ [မ-၃-၂၀၇-အစၧရိယအဗၻဳတသုတၱံ]

“ငါသည္ ေလာကတြင္ ထိပ္ဆံုးျဖစ္၏။
ငါသည္ ေလာကတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္၏။
ငါသည္ ေလာကတြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။
ဤေမြးဖြားျခင္းသည္ကား ေနာက္ဆံုးေမြးဖြားျခင္းတည္း။
ေနာင္တစ္ဖန္ ဘ၀ျဖစ္ျခင္း မ႐ွိေတာ့ၿပီ။”

ကဆုန္လျပည့္ေန႔သည္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၏ သေကၤတျဖစ္သည္။ ေလာကတြင္ သာမာန္လူႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာလူဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိသည္။ လူသာမာန္တို႔သည္ ေလာကသဘာ၀အရ ရယူမႈကို အလို႐ွိၾကသည္။ မိမိတို႔၏ စီးပြားခ်မ္းသာကို အလို႐ွိၾကသည္။ ခ်ီးမြမ္္းေျမႇာက္ပင့္မႈကို အလို႐ွိၾကသည္။ အေခၽြအရံတို႔ကို အလို႐ွိၾကသည္။ ၾသဇာအာဏာကို အလို႐ွိၾကသည္။ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ကား လူအမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မိမိတို႔၏ စီးပြားခ်မ္းသာကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ မိမိတို႔၏ အသက္ကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ ၾသဇာအာဏာတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ ေလာကအတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ လကၡဏာျဖစ္သည္။

ဤကဆုန္လျပည့္တြင္ ေလာက၏ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ အေလာင္းလ်ာကို ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မယ္ေတာ္မာယာေဒ၀ီသည္ အေလာင္းေတာ္၏ သေႏၶကို လြယ္ၿပီးဆယ္လအၾကာတြင္ မိမိ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား႐ွိရာ ေဒ၀ဒဟျပည္သို႔ အသြားလမ္းခရီး ပင္လံုးႂကြတ္ပြင့္ေနေသာ အင္ၾကင္းပင္မ်ားရွိေသာ လုမၺနီဥယ်ာဥ္တြင္ ေခတၱ အနားယူ၏။ ထိုသို႔အနားယူခိုက္ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈-ခု ၀ိသာခါနကၡတ္ ႏွင့္ စန္းလယွဥ္ေသာ ကဆုန္လျပည့္ ေသာၾကာေန႔ နံနက္တြင္ အေလာင္းေတာ္ကို ဖြားျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တို႔သည္ အံ့ခ်ီးမခမ္းျဖစ္သကဲ့သို႔ပင္၊ သဘာ၀တရားက ထိုျမင့္ျမတ္သူတို႔အေပၚ တုန္႔ျပန္မႈသည္လည္း မယံုႏိုင္စဖြယ္ ျဖစ္ရသည္။ ဖြားျမင္စ အေလာင္းေတာ္သည္ ညီၫြတ္ေသာ ေျခတို႔ျဖင့္ ေျမ၌ ရပ္တည္ၿပီးလွ်င္ ေျမာက္အရပ္သို႔ ေရွး႐ႈ၍ ခုႏွစ္ဖ၀ါးလွမ္းကာ ႂကြေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ “ငါသည္ ေလာကတြင္ ထိပ္ဆံုးျဖစ္သည္။” စေသာ ႀကံဳး၀ါးေသာစကားကို ဆိုခဲ့၏။ ဗုဒၶ အေလာင္းေတာ္သည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔တြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေပ၏။

အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္ ျမတ္ျခင္း, တန္ခိုးအာဏာေၾကာင့္ ျမတ္ျခင္းတို႔သည္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း အစစ္မွန္မဟုတ္။ ေလာကအတြက္ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ေသာ ႏွလံုးသားကသာ ျမင့္ျမတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားသည္ မိမိပတ္၀န္းက်င္မွ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကရေသာ ေလာကသားတို႔အေပၚ သက္ေသာ ေအးျမသည့္ က႐ုဏာတရား အေပၚအေျခခံသည္။ ေလာကသားတို႔အား ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ အမိုက္ေမွာင္ကို ပယ္႐ွားႏိုင္ေသာ ပညာအလင္းေရာင္ အေပၚတြင္ အေျခခံရသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားသည္ ေကာက္႐ိုးမီးကဲ့သို႔ ၀ုန္းကနဲေတာက္၍ ၀ုန္းကနဲၿငိမ္းေပ်ာက္သြားေသာ သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားသည္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္၍ ယူရသည္။ ထိုသို႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းကို ပါရမီျဖည့္က်င့္သည္ ဟုေခၚသည္။

ဤကဆုန္လျပည့္သည္္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားကို စတင္သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ အခါကာလလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ အေလာင္းေတာ္သည္ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ႂကြေရာက္လာမည့္ လမ္းအား သန္႔႐ွင္းေနၾကသည့္လူတို႔ထံမွ “ျမတ္စြာဘုရား” ဟူေသာစကားသံကို ၾကားေသာအခါ၊ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့သည္ အလြန္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္ရသည္။ ျမင့္ျမတ္ျခင္းသည္ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္မွ တစ္ဆင့္ ကူးလူးဆက္ဆံေသာ သေဘာလည္း ႐ွိရကား၊ သုေမဓာသည္ အမ်ားနည္းတူ လမ္းသန္႔႐ွင္းေရးတြင္ ကူညီပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ႂကြလာေသာအခါတြင္ အေလာင္းေတာ္သည္ မိမိ၏ ဆံပင္တို႔ကို ေျဖ၍၊ သကၤန္း, စမၼခဏ္ သားေရပိုင္းတို႔ကို ျဖန္႔က်က္၍၊ မိမိ၏ ကိုယ္ကို အလ်ားေမွာက္ကာ တံတားခင္း၍ ေပးသည္။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ကာ ေလာကအား ေက်းဇူးျပဳလိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚဆုေတာင္းေလသည္။ ဤသည္ကို ၾကာပန္း႐ွစ္ခိုင္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားအား ပူေဇာ္ရန္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ သုမိတၱာသည္ ျမင္၏။ ဤတြင္ ၾကာပန္းငါးခိုင္အား သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့အတြက္, က်န္သံုးခိုင္အား မိမိအတြက္ထား၍ ဘုရား႐ွင္အားလွဴဒါန္းကာ သုေမဓာ႐ွင္ရေသ့၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမႈတြင္ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ပါ၀င္ေလသည္။ “ဤကမၻာမွ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းထက္တြင္ သုေမဓာရေသ့သည္ ျမတ္စြာဘုရားျဖစ္လတၱံ။ ဤသတို႔သမီးသည္ သင္ရေသ့ႏွင့္ တူမွ်ေသာ စိတ္, တူမွ်ေသာ ကံ, တူမွ်ေသာအမႈရွိ၍၊ သင့္အား အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္လွ်က္ ပါရမီ ျဖည့္လတၱံ” ဟု ဒီပကၤရာဘုရားက ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ ဤကဆုန္လျပည့္တြင္ ဒီပကၤရာဘုရား၏ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို႔သည္ သုေမဓာ၏ စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းႀကံဳးယူကာ၊ ကူးလူး သေႏၶတည္ခဲ့၏။

ထိုမွစ၍ သိဒၶတၳ ႏွင့္ ယေသာ္ဓရာ အေလာင္းလ်ာေမာင္ႏွံတို႔သည္ ျဖစ္ရာဘ၀, ေရာက္ရာေနရာမွ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားတို႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္။ မိမိတို႔အက်ိဳးစီးပြားထက္ ေလာက၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ပဓာနျပဳ၍၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ, အေသြးအသား, အသက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္။ သိဒၶတၳမင္းသားဘ၀ေရာက္ေသာ္ ထိုပါရမီတို႔သည္ အထြတ္ေခါင္သို႔ေရာက္ေလၿပီ။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ လူသားစင္စစ္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာေသာ္လည္း၊ သာမာန္လူသားမဟုတ္ေတာ့။ ျမင့္ျမတ္ေသာ မဟာလူသားျဖစ္ေလၿပီ။ ျမင့္ျမတ္သူတစ္ကာတို႔ထက္ ျမတ္ေသာ အထြတ္ေခါင္ျဖစ္ေလၿပီ။

သိဒၶတၳမင္းသားသည္ အသက္ ၂၉-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာအံ့ေသာ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ကာ သတၱ၀ါတို႔ အက်ိဳးအတြက္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ရရန္ အားထုတ္ခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ျဖင့္္ ေလာကသားတို႔ကို ေလာကဆင္းရဲမွ လြတ္ရန္ မေရတြက္ႏိုင္ေသာကမၻာမ်ားစြာ အားထုတ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခုေနာက္ဆံုးဘ၀ ေရာက္ေသာအခါ၌ကား သတၱ၀ါတို႔အား သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ကယ္မ, ထုတ္ေဆာင္ရန္ အားထုတ္ေလၿပီ။ ေလာကဆင္းရဲႏွင့္ သံသရာဆင္းရဲႏိႈင္းစာလွ်င္၊ ေလာကဆင္းရဲသည္ ေျပာပေလာက္ေသာ ဆင္းရဲမဟုတ္ေတာ့။ သံသရာမွ မလြတ္သေရြ႕ ဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႕ရမည္သာ။ ဆင္းရဲဟူသမွ်၏ အရင္းျမစ္ကို ခ်ိဳးျဖတ္ရန္အတြက္ တစ္ေျပာင္းတစ္ျပန္ျပန္ ေျပးသြားက်င္လည္ေနရေသာ သံသရာကို ျဖတ္ေတာက္ ရေပမည္။ ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္ရန္ ဦးစြာပထမ မိမိကိုယ္တိုင္ သံသရာဆင္းရဲအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ က်ိဳးပမ္းရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြျခင္းဟူေသာ ျမတ္ေသာ႐ွာေဖြျခင္း (အရိယာပရိေယသန) ကို အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့၏။

ဤကဆုန္လျပည့္သည္ ေလာက၏ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူေသာေန႔ ျဖစ္သည္။ ‘ဗုဒၶ’ ဟူသည္ ႏိုးၾကားသိျမင္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဒုကၡခပ္သိမ္း၏ အရင္းျမစ္ကို ႐ွာေဖြသိျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶ ဟူ၍ အမည္ရသည္။ အေလာင္းေတာ္သည္ ဂယာအရပ္မွ ဥ႐ုေ၀ဠေတာ ေသနနိဂုံး ေဗာဓိပင္ရင္းတြင္ “ဘုရားမျဖစ္သေ႐ြ႕, ဤေနရာမွ မထေတာ့”ဟူေသာ ခိုင္ၿမဲေသာစိတ္ျဖင့္ အားထုတ္ေတာ္မူရာ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခု ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔အကုန္ အာ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္ ၀ိသာခါနကၡတ္ႏွင့္ စန္းလတို႔ ယွဥ္ခိုက္တြင္ ဗုဒၶဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့သည္။

“အေနကဇာတိသံသာရံ၊ သႏၶာ၀ိႆံ အနိဗၺိသံ။
ဂဟကာရံ ဂေ၀သေႏၲာ၊ ဒုကၡာ ဇာတိ ပုနပၸဳနံ။”
“ဂဟကာရက ဒိေ႒ာသိ၊ ပုန ေဂဟံ နကာဟသိ။
သဗၺာ ေတဖာသုကာ ဘဂၢါ၊ ဂဟကူဋံ ၀ိသခၤတံ။
၀ိသခၤါရဂတံ စိတၱံ၊ တဏွာနံ ခယမဇၩဂါ”တိ။ [ဓမၼပဒ-ဇရာ၀ဂ္-ဂါထာ-၁၅၃, ၁၅၄]


ဆင္းရဲဒုကၡကို အဖန္ဖန္ျဖစ္ေစတတ္ေသာ လက္သည္ (အိမ္ေဆာက္လက္သမား)အား ရွာေဖြခဲ့ပါေသာ္လည္း၊ မေတြ႕သျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာသံသရာကို က်င္လည္ခဲ့ရေလၿပီ။
အို... အိမ္ေဆာက္လက္သမား၊ ငါသည္ သင့္အား ယခု ျမင္ၿပီ။
သင္သည္ ေနာက္တစ္ဖန္ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့။
သင္၏ ကိေလသာဟူေသာ အျခင္ရနယ္တို႔ကို ခိ်ဳးဖ်က္ခဲ့ၿပီ။
အ၀ိဇၨာတည္းဟူေသာ အိမ္အထြတ္ကို ဖ်က္ဆီးအပ္ၿပီ။
ငါ၏ စိတ္သည္ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္းကင္းရာနိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၿပီ။
တဏွာကုန္ေၾကာင္း အရဟတၱဖိုလ္ကို ရၿပီ။

ဗုဒၶဘုရားျဖစ္သည္ႏွင့္ ဤ “အေနကဇာတိ” အစခ်ီေသာ ၀မ္းေျမာက္ေသာ ဥဒါန္းစကားကိုဆို၏။ ဆင္းရဲအေပါင္းတို႔၏ လက္သည္ရင္းျမစ္သည္ မသိမႈ ‘အ၀ိဇၨာ’ ႏွင့္ တပ္မက္မႈ ‘တဏွာ’ ျဖစ္ေၾကာင္းသိေလၿပီ။ ၄၅-၀ါကာလပတ္လံုး မနားတမ္း မိမိသိေသာ အသိတရားကို မွ်ေ၀၍ ေဟာၾကားခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ဘ၀တြင္ စည္းစိမ္, အာဏာ, ကိုယ္လက္အဂၤါ, အသက္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္၍ ေလာကသားတို႔အား ကယ္တင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶအျဖစ္တြင္ သစၥာေလးပါးတရားကို ေဟာၾကား၍ သတၱ၀ါတို႔ကို သံသရာမွကယ္တင္ခဲ့သည္။


ဟႏၵဒါနိ, ဘိကၡေ၀, အာမႏၲယာမိ, ၀ယဓမၼာ သခၤါရာ, အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။ [ဒီ-၂-၁၈၅-မဟာပရိနိဗၺာနသုတၱံ]
ရဟန္းတို႔... အက်ဥ္းလိုရင္းကို ဆိုအံ့။ အလံုးစံုေသာ သခၤါရာတရားတို႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိကုန္၏။ မေမ့မေလ်ာ့ေသာသတိတရား ရွိၾကကုန္ေလာ့။

အင္ၾကင္းပင္တို႔ အၾကားတြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ဗုဒၶသည္ အင္ၾကင္းပန္းတို႔ပြင့္ေသာ ဤကဆုန္လျပည့္ေန႔ (မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခု ကဆုန္လျပည့္ အဂၤါေန႔ အ႐ုဏ္တက္ခါနီး အခ်ိန္တြင္) မလႅာမင္းတို႔၏ ဥယ်ာဥ္အတြင္းရွိ အင္ၾကင္းပင္ရင္း၌ပင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့သည္။ သာမာန္လူသားတို႔အျမင္တြင္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အရိယာသူေတာ္စင္တို႔ အျမင္၌ကား ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္း၍ လံုး၀ေအးၿငိမ္းမႈကိုျပဳသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကား ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ ထိပ္ဆံုးျမင့္ျမတ္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္ျဖစ္သည့္ ဗုဒၶသည္ ဤကဆုန္လျပည့္တြင္ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” ဟူေသာ ေနာက္ဆံုးၾသ၀ါဒ စကားျဖင့္ ေလာကသားတို႔အား ေက်းဇူးျပဳသြားခဲ့ေလသည္။

*****

သားငယ္ ၀က္သက္ေပါက္ေနလို႔

ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမေရးပဲ ပစ္ထားေတာ့
ဘေလာ့ဂ္ သူေယာင္မယ္ေလးေတြက ဆီေဘာက္မွာ ကိုယ္ေယာင္လာျပၾကလို႔
သီတာေဇာ္ဂ်ီ ေဆးအႀကိတ္ရပ္ၿပီး ပို႔စ္တင္လိုက္ပါတယ္။

ဒီပံုေလးက ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို လို႔ အမည္ရပါတယ္။

ဒါကၾကာသံုးခိုင္ဓာတ္ပံု…

ဒါက ကိုဧရာ့လက္ရာ…ေရေဆးမွန္ေဘာင္လည္းသြင္းမေပးဘူးလို႔ ဂ်ီက်ေနတယ္။

အေဖနဲ႔သား (သို႔) Father and Son ေပါ့

ဒါက သူေယာင္မယ္ေလးေတြအတြက္
ပ်ိဳပ်ိဳအိုအိုနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းမမ
ၾကာသံုးခိုင္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္း တဲ့လားကြယ္...

ေဟာဒီမွာ သႀကၤန္က်ေနၿပီ

႐ိုးရာ ဓေလ့ ထံုးစံ ဆိုတာက လက္ဆင့္ကမ္းရတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။
ေရွ႕ေရွ႕လူေတြက ေနာက္ေနာက္လူေတြကို ဦးေဆာင္ လမ္းျပ လက္တြဲေခၚသြားၾကတာမ်ိဳးပါ။
*****
အက်ေန႔ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို ေရစပက္ၿပီေပါ့
အိမ္ေရွ႕မွာ ေရတိုင္ကီ ေရစည္ပိုင္း ေရဇလံု ေရပံုး ေရဖလား ေရခြက္ အစံုအလင္နဲ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေတာင္ စေနပါၿပီ…
ဟိုသူမလာေသးဘူးလား ဒီသူမေရာက္ေသးဘူးလားနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ေတြ လိုက္ေခၚသူကေခၚ
တို႔မ်ား အတို႔ပဲ မခံႏိုင္သလိုလို၊ အဆိတ္ပဲ မခံႏိုင္သလိုလိုနဲ႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ပဲမ်ားေနၿပီ ဆိုမွျဖင့္
အေမက “ဟဲ့ မထြက္ေသးဘူးလား.. မကစားေသးဘူးလား” ေက်ာင္းေပးရပါေသးတယ္။
“အေမကလည္း ဘယ္သူ႔ကို ပက္ရမွာလဲလို႔ လမ္းထဲမွာ လူမွ မရွိတာ ပ်င္းစရာႀကီး” မူပါေသးတယ္။
“လူက ဒီလိုပဲ ေရာက္လာမွာေပါ့…သြားသြား... ဟိုမွာသြား အိမ္ေရွ႕မွာ နင္တို႔ ဆရာ ညိဳျမ လုပ္ေနၿပီ” ဆိုရင္
အိမ္ေရွ႕အိမ္က အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာဆီ ေရဖလားနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး သႀကၤန္္ကို ဖြင့္ရေလ့ရွိပါတယ္။
ဆရာလူပ်ိဳႀကီးလည္း သႀကၤန္ေရေတြဆိုသြားေတာ့မွ ကေလးေတြကို ေရျဖည့္ေပးသလိုလို၊ ကားအသြားအလာေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေပးသလိုလိုနဲ႔ ဥပုသ္မေစာင့္ပဲ ေနခြင့္ရသြားပါေတာ့တယ္။

ရပ္ကြက္လမ္းေလးထဲ ဆိုေတာ့ လူအသြားအလာ က်ဲပါတယ္။ ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့ တေယာက္တေလကိုပဲ ကေလးတသိုက္က ၀ိုင္းဆြမ္းႀကီးေလာင္းရတာပါ။ ပ်င္းတင္းတင္းျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ အေမက သူလုပ္ထားတဲ့ သႀကၤန္မုန္႔ေတြ တအိမ္တက္ဆင္း ေ၀ခိုင္းပါတယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔႔ ေရပက္ခံ စထြက္ပါတယ္။ အၿမဲလိုလို မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ကိုႀကီးက စိတ္ေကာင္း၀င္လာဟန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲတပတ္လိုက္ပို႔မယ္ ဆိုလိုက္ရင္… “ေဟး” ဆိုၿပီး ေပါင္မုန္႔ကားႀကီးေပၚ တိုးေ၀ွ႔တက္ၾကေတာ့တာပဲ… လူေတြမွ အမ်ားႀကီးဆန္႔တယ္။ ကေလးေတြတင္ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ေခါင္းရင္းအိမ္၊ အိမ္ေရွ႕အိမ္၊ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ က အမေတြ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ေနကာမ်က္မွန္ေတြနဲ႔ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာၾကတာ။ လမ္းမေတာ္၊ လသာ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၊ ျပည္လမ္း၊ အလံုလမ္း တပတ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ညေနခင္းဆိုရင္ေတာ့ လမ္းထဲမွာတင္ ဘယ္ပက္ေတာ့မလဲ။ လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီ…ကမ္းနားလမ္းေပၚ…။ ေရပက္ခံကားေတြကို ပက္ရၿပီ။ ဟိုတေခတ္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးေတြက လမ္းထိပ္မွာ ေရပက္မ႑ပ္ လုပ္ေပးပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့လို႔ လူႀကီးေတြလည္း စိတ္ေကာင္းၾကဟန္မတူပါဘူး ။ ႀကံဳတဲ့သူ ၀ယ္လာေပးတဲ့ ေရခဲေပါင္တံုးႀကီးေတြ တိုင္ကီထဲ ႏွစ္ထည့္ထားလိုက္တာ။ ေရပက္ခံကားေပၚက အပက္ခံခ်င္သူေတြကလည္း ထြန္႔ထြန္႔လူး၊ ေရပက္တဲ့သူေတြကလည္း အရိပ္အေယာင္ျမင္တာနဲ႔ ေဟာ ဟိုမွာလာၿပီလာၿပီ ဆိုၿပီး အင္တိုက္အားတိုက္ ပက္ၾကတာပဲ…။

ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာက အလွျပကားဆုေပးမ႑ပ္ တခုတည္းရွိတာ။ ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းမေပၚမွာ… နာမည္ေလးက ေရႊစင္ဦးတဲ့။ ဒီလို မ႑ပ္မ်ိဳးဆိုတာ ေငြေၾကးစိုက္ထုတ္ႏိုင္တဲ့သူရွိမွ ျဖစ္တာမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ေထာင္ေပးတဲ့ ဂိုက္မ်ားတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေနတာ ယေန႔ထက္တုိင္ပဲ။ မ႑ပ္ေသးေတာ့ ကားအလာက်ဲတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ကားေတြ ဆက္တိုက္၀င္ပါတယ္။ ကေလးပါးစပ္၊ အ႐ူးစကား၊ ယဥ္ေက်းေမာင္ … တို႔ မွတ္မိပါေသးတယ္။

ေရးေတာ့မယ္ကြယ့္ သႀကၤန္အေၾကာင္း

တို႔မ်ားငယ္ငယ္တုန္းက သႀကၤန္ရက္မတိုင္မွီ ဟိုးမစြကပင္ ျပင္ၾကဆင္ၾကရသည္။
*****
အေမ

အုန္းသီးေတြကေတာ့ အပင္ေပၚက ခ်ထားတာ ဆယ္လံုးေလာက္ရွိသည္။
သာကူေစ့၊ ထန္းညက္ကေတာ့ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းက လဆန္းထဲက ၀ယ္ထားၿပီးသား...။
ေကာက္ညွင္းတၿပည္ ဆန္သံုးျပည္ ႀကိဳႀကိတ္ထားရမည္။ ဆန္ေတြ ေရစိမ္ထားၿပီ။
ေနာက္ေဖးလမ္းက မံု႔ႀကိတ္စက္က သႀကၤန္တြင္း ပိတ္မလားမသိ။
အုန္းသီးျခစ္တဲ့ ဆိုင္ကိုလည္း သႀကၤန္တြင္း ဖြင့္မွာလားလို႔ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးထားတာပဲ။
မုန္႔လက္ေဆာင္းဖက္ က စမ္းေခ်ာင္းမွာ သြား၀ယ္ရမွာ။ ဘယ္သူကို လႊတ္ရပါ့။
ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေ၀ဖို႔ ကင္ပြန္းသီးေတာ့ ႀကိဳျပဳတ္ထားလိုက္ေတာ့မည္။
ဟဲ့ ကေလးမေတြ လာ တေရာ္ေတြ ထုထားၾကေတာ့…
ဘုရားစင္ေအာက္က အတာအိုး ေဆးေၾကာထားလိုက္ဦး…


*****
အိမ္ကအကိုေတြ (ေလာင္ကိန္းခ်ိ - ကိုႀကီး၊ အိေလးဂြမ္ - ကိုလတ္၊ ဘာဘူ - ကိုေလး)* နဲ႔ လမ္းထဲက အကိုႀကီးေတြ သႀကၤန္လည္ရင္ အကႌ်ဆင္တူ၀တ္ၾကမည္။ ဘယ္ဒီဇိုင္းကို ဘယ္ပံုခ်ဳပ္မည္ ဆိုတာကစလို႔ အေရာင္အေသြး ေရြးၾကေသးသည္။
အေရာင္…ေႏြေနပူမွာ ထင္းေနေစရမည္။ ဒီဇိုင္း…ေဟာ့ေနရမည္။ ပိတ္စကေတာ့ ေရစိုစိုနဲ႔ အီလက္စတစ္ပဲ ေကာင္းမည္…။
ေရြးခ်ယ္မႈမ်ား အဆံုးသတ္လို႔ ေနာက္ဆံုးအတည္ျပဳခ်က္ရၿပီဆိုရင္ အေဒၚလုပ္သူက တူ ၃ေယာက္အတြက္ ဒိုင္ခံခ်ဳပ္ရေတာ့သည္။ အလတ္ေကာင္ ေခ်းအထူဆံုး။ ျပန္ေျဖဦး ျပန္ခ်ဳပ္ဦးနဲ႔။ ဒီလို...ဒီလို...

ငွားထားတဲ့ ဂ်စ္စုတ္မွာလည္း စေကာစကာစုတ္ေတြ ခ်ိတ္ၾကေသးသည္။
*****
တို႔မ်ားကေလးေတြ

ဟဲ့ ေရမလာရင္…ငါတို႔ကို ေမာ္တာ ဘယ္သူေမာင္းေပးမွာလဲ…
ေဇာ္ေဇာ္ ဟိုေန႔က ပူေဖာင္းေတြ အထုတ္လိုက္ နင့္ဆီမွာေတြ႔တယ္ေနာ္…နင္ေရပူေဖာင္းနဲ႔ ေပါက္မလို႔ မဟုတ္လား။ ေပးေပး ငါ့ကို အကုန္ေပး။ နင့္ အဲ့လိုလုပ္လို႔ကတာ့ ေရမပက္ရေအာင္ လူႀကီးေတြကို တိုင္ပလိုက္မယ္ ဘာမွတ္လဲ။
ငါတို႔ကို ခြက္ေစာင္းလာလာခုတ္တဲ့ အေကာင္ေတြ ဒီႏွစ္လာရင္ ဒင္းတို႔ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္ၿပီ ဆိုကတည္းက ၀ီဆယ္မႈတ္ၿပီး အခ်က္ေပးရမယ္။ တို႔လမ္းထဲက ကေလးအားလံုး ၀ိုင္းေလာင္းလႊတ္ရင္ ဒင္းတို႔ ေနာက္လာရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေရခဲေရနဲ႔ ပက္ခ်င္တယ္ဟာ…ေရခဲတုံး၀ယ္ေပးေအာင္ ဘယ္သူ႔ကို ပူဆာၾကမွာလဲ
ငါတို႔အိမ္က ေရပက္ခံ လိုက္ပို႔ရင္ နင္တို႔လည္း လိုက္ခဲ့ေနာ္.. သြားမယ္ေဟ့ဆို အၾကာႀကီး မေစာင့္ရေစနဲ႔ တဘက္ေတြ အဆင္သင့္လုပ္ထား
ကားပ်က္လို႔ တြန္းရရင္လည္း တၿပံဳႀကီး ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့...။
*****

*(ရွင္ဂြမ္းဂြိ၊ ေလာင္ကိန္းခ်ိ၊ အိေလးဂြမ္၊ ဘာဘူ ၊ အာက်ယ္၊ ဟိန၊ ကုလားမ ဟု ေမာင္ႏွမ ၇ေယာက္ ရွိေလသည္။)

ဆရာဦးေ႐ႊေအာင္ႏွင့္ အရစၥတိုတယ္

အေနာက္တိုင္း အေတြးအေခၚတို႔ကို ျမန္မာဆန္ဆန္ေတြးၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္အား ျပန္လည္တင္ျပသူမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ႏွင့္ ဦးေ႐ႊေအာင္တို႔ ႏွစ္ဦးကို သေဘာက်မိသည္။ ေ၀ါဟာရအသစ္မ်ား သံုးသြားသည့္တိုင္ စလံုးစခု မျဖစ္, တစိမ္းတရံစာ မျဖစ္ပဲ အေတြးထဲသို႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ၀င္ေအာင္ေရးႏိုင္၍ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေရးႏိုင္ျခင္းမွာလည္း ျမန္မာအေတြးအေခၚထဲမွ အနီးစပ္ဆံုးကို လြယ္လင့္တကူဆြဲယူ ႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စာေက်၍ ျဖစ္မည္။
ဆရာဦးေ႐ႊေအာင္၏ ဘ၀အျမင္သစ္ထဲမွ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို ၾကည့္ပါ။

“အက်ိဳးတရား တစ္ခုကို ျဖစ္ေပၚေစမႈ၌ အေၾကာင္းတရားတို႔သည္ ေလးပါး ပါ၀င္ၾကရ၏။ ကံလည္း လို၏။ ဉာဏ္ႏွင့္၀ီရိယလည္းလို၏။ ဆႏၵလည္း လို၏။ စိတ္ထားလည္း လို၏။ ဆႏၵ, စိတၱ, ၀ီရိယ, ၀ီမံသ ေပါင္း ေလးခုတို႔ကို ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါး ဟုေခၚ၏။ ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုမွ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္၏။ ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါးႏွင့္ ကံအေၾကာင္းတရားတြင္ ကံသည္ ဥပါဒါနကာရဏ မည္၏။ ဥပါဒါနကာရဏဟူသည္မွာ ကိုယ္ထည္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ စားပြဲလုပ္ရာ၌ သစ္သားသည္ ကိုယ္ထည္အေၾကာင္းျဖစ္သကဲ့သို႔ပင္ အက်ိဳးေပးရာ၌ ကံသည္ ကိုယ္ထည္အေၾကာင္းျဖစ္၏။ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယသည္ နိမိတၱကာရဏ မည္၏။ နိမိတၱကာရဏဟူသည္မွာ ဗိသုကာအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ စားပြဲလုပ္ရာ၌ လက္သမားမပါလွ်င္ မျဖစ္သကဲ့သို႔ အက်ိဳးေပးရာ၌လည္း ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယ မပါလွ်င္ မျဖစ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဉာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယ ဗိသုကာအေၾကာင္းျဖစ္၏။ ဆႏၵသည္ ပတၳနာကာရဏ မည္၏။ ပတၳနာကာရဏဟူသည္မွာ ရည္မွန္းခ်က္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ရည္မွန္းခ်က္မရွိလွ်င္ ဘာမွ် ျဖစ္မလာႏိုင္သကဲ့သို႔ပင္ အက်ိဳးေပးရာ၌ ဆႏၵမပါလွ်င္လည္း ဘာမွ် မျဖစ္လာႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္အက်ိဳးေပးရာ၌ ဆႏၵကိုလည္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္အေနျဖင့္ လိုအပ္၏။ စိတ္သည္ သမ၀ါယိကကာရဏ မည္၏။ သမ၀ါယိကကာရဏဟူသည္မွာ ပံုစံအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ စားပြဲလုပ္ရာ၌ စားပြဲပံုစံရွိပါမွ စားပြဲကိုလုပ္၍ ရ၏။ ထို႔အတူ အက်ိဳးတရားတစ္ခု ျဖစ္ေပၚေစရာ၌ အေၾကာင္းအေနျဖင့္ ပါ၀င္ရသည္ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဒႆနက်မ္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပၾကေသာ အဆိုအမိန္႔မ်ား ျဖစ္ေလ၏။” (ဘ၀အျမင္သစ္ - စာမ်က္ႏွာ ၁၂၄)

စင္စစ္ ဤအဆိုအမိန္႔မ်ားကား (မည္သည့္ ဒႆနက်မ္းစာမ်ားမွ အဆိုအမိန္႔မ်ားျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း)* ဂရိအေတြးအေခၚဆရာ အရစၥတိုတယ္၏ Metaphysics က်မ္းမွ material cause, efficient cause, final cause, formal cause ဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေလးပါးကို (http://plato.stanford.edu/entries/aristotle-causality/#FouCau) ျမန္မာမႈအေတြးအေခၚမွ ေ၀ါဟာရမ်ားႏွင့္ ႏွီးႏြယ္တင္ျပသြားျခင္း ျဖစ္သည္(ဟု မိမိအေနႏွင့္ ယူဆမိပါသည္။)* ေ၀ါဟာရအသစ္မ်ား သံုးသြားသည့္တိုင္ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္မေနပါ။ ဆရာဦးေ႐ႊေအာင္၏ အေတြးႏွင့္ အေရးကို သေဘာက်မိပါသည္။

* ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ခ်က္မ်ား

မွတ္ခ်က္။ ။

ရည္ညႊန္းစာပိုဒ္ပါ “ဤသည္မွာ ဒႆနက်မ္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပၾကေသာ အဆိုအမိန္႔မ်ား ျဖစ္ေလ၏။” ဆိုသည့္ေနာက္ဆံုး၀ါက်အရ “ဆရာဦးေ႐ႊေအာင္က ဒႆနက်မ္းမ်ားမွ ကိုယ္ထည္အေၾကာင္း၊ ဗိသုကာအေၾကာင္း၊ ရည္မွန္းခ်က္အေၾကာင္း၊ ပံုစံအေၾကာင္း ဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေလးပါးကို ဗုဒၶစာေပ႐ႈေထာင့္ အေတြးအျမင္ျဖင့္ တင္ျပထားသည္” ဟူ၍ မိမိအေနျဖင့္ ဆရာႀကီးအား ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိ၏ အယူအဆသည္ စာဖတ္သူတို႔အတြက္ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ စာေရးသူ, စာဖတ္သူမ်ား အကုသိုလ္မပြားမ်ားၾကေစရန္ ဆရာႀကီး၏ မူရင္းစာကိုယ္ကို ခ်န္၍ မိမိ၏ အယူအဆကို ပယ္ဖ်က္ထားလိုက္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးလက္နက္

႐ႈံးနိမ့္မႈတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ စိတ္ဓာတ္ႀက့ံခိုင္သူတို႔ပင္ ေတြေ၀ တြန္႔ဆုတ္သြားတတ္ၾကသည္။ ငါတတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ကုန္ၿပီဟု လက္ေလွ်ာ့အ႐ံႈးေပး တတ္ၾကသည္။ ငယ္စဥ္က သင္ခန္းစာတြင္ သင္ခဲ့ရေသာ “မပုႂကြယ္ႏွင့္ ခ႐ုငယ္” လိုပံုျပင္မ်ိဳးက အားငယ္ေနခ်ိန္တြင္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္သည္။ သားတို႔ကိုေတာ့ “The Prince five-weapons and sticky-hair monster” ပံုျပင္ကို မၾကာခဏ ေျပာျပျဖစ္သည္။ စင္စစ္ဤပံုျပင္မွာ တရားဓမၼက်င့္ႀကံပြားမ်ားမႈမွ အားေလွ်ာ့အ႐ံႈးေပးေတာ့မည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ အားေပးစကားျဖစ္သည္။

ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္း စိုးစံစဥ္က မိဖုရားေခါင္ႀကီးတြင္ သားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သည္။ ထိုမင္းသားသည္ေနာင္တြင္ လက္နက္ငါးမ်ိဳးကို ကိုင္တြယ္ရာတြင္ အလြန္ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ပုဏၰားေတာ္မ်ားက နိမိတ္ဖတ္၍ ပၪၥ၀ုဓမင္းသား (ပၪၥ - ငါး + ၀ုဓ - လက္နက္) ဟုအမည္ရသည္။ အ႐ြယ္ေရာက္ေသာအခါ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံတြင္ ပညာသင္ၾကား၏။ ပညာစံု၍ ေနရပ္သို႔ျပန္ေသာ္ ဆရာႀကီးက ပၪၥ၀ုဓမင္းသားအား လက္နက္ငါးမ်ိဳး ေပးအပ္လိုက္သည္။ ထိုလက္နက္တို႔ကိုယူ၍ ေမြးရပ္ေျမသို႔ျပန္လာေသာ္ ေတာအုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ရသည္။

ဤေတာအုပ္တြင္ ေစးကပ္ေသာ အေမႊးရွိသည့္ ဘီလူး (သိေလသေလာမယကၡ) တစ္ေကာင္ရွိ၍ ထိုဘီလူးသည္ ျမင္ျမင္သမွ် လူတို႔ကို သတ္ျဖတ္ေသာေၾကာင့္ ဤေတာကိုျဖတ္၍ မသြားရန္ လူအခ်ိဳ႕က တားျမစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲရင့္၍ မိမိကုိယ္မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိေသာ ပၪၥ၀ုဓမင္းသားက မဆုတ္ပဲ ေတာကိုျဖတ္၏။ ေတာအုပ္အလယ္တြင္ ထန္းပင္မွ်ျမင့္ေသာ ဘီလူးႏွင့္ ေတြ႔ကာ “ရပ္ေလာ့….။ သင္သည္ ငါ၏အစာျဖစ္ၿပီ”ဟု အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ဟန္႔တားသည္။ မင္းသားကား မေၾကာက္။ အဆိပ္လူးျမားျဖင့္ ပစ္ခတ္သည္။ ျမားတစ္စင္းၿပီး တစ္စင္းပစ္ေသာ္လည္း ျမားအားလံုးသည္ ဘီလူး၏ အေမႊးအမွ်င္မ်ားတြင္သာ ကပ္ၿငိ၍ ေနေလသည္။ ဘီလူးက ကိုယ္ကို လႈပ္ရမ္း၍ ကပ္ေနေသာ ျမားမ်ားကို ခါခ်ၿပီး မင္းသားအနားသို႔ ကပ္သည္။ ထိုအခါ မင္းသားက သံလွ်က္ျဖင့္ ခုတ္၏။ သံလွ်က္လည္း ဘီလူး၏ အေမႊး၌သာ ကပ္၍ ေနသည္။ မင္းသားက လွံျဖင့္ ထိုး, တင္းပုတ္ႏွင့္ ထုေသာ္လည္း လက္နက္အားလံုးတို႕သည္္ ဘီလူး၏ အေမႊးတို႔တြင္သာ ကပ္ၿငိေနျပန္သည္။

ထိုအခါ မင္းသားက “ငါသည္ ပၪၥ၀ုဓအမည္ရေသာ္လည္း ေလးျမားလက္နက္တို႔ကို အားကိုး၍ ဤေတာအုပ္သို႔ ၀င္လာျခင္းမဟုတ္။ မိမိကုိယ္ကို အားကိုး၍ ၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ငါသည္ သင့္အား အမႈန္႔ေခ်ပစ္အ့ံ” ဟု ႀကံဳး၀ါးကာ ဘီလူးအား လက္သီးျဖင့္ ထိုးႏွက္၏။ လက္ယာလက္သည္ ဘီလူးတြင္ ကပ္၍ ျပန္ခြာမရေသာအခါ လက္၀ဲလက္ျဖင့္ ထိုးႏွက္၏။ ျပန္ခြာမရ။“ ငါသည္ သင့္အား အမႈန္႔ေခ်ပစ္အံ့” ဟုႀကံဳး၀ါးကာ ဒူးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တိုက္၏။ ဦးေခါင္းျဖင့္ တိုက္၏။ ေျခလက္ဦးေခါင္း ငါးမ်ိဳးလံုးသည္ ဘီးလူးတြင္ ကပ္၍သာ ေနသည္။

သို႔တိုင္ မင္းသားသည္ မတုန္လႈပ္၊ မေၾကာက္႐ြံ႕။ ဤသို႔ ရဲစြမ္းသတၱိရွိသူမ်ိဳး မႀကံဳဖူးဟူ၍ ဘီလူးကသာ တုန္လႈပ္စျပဳလာသည္။ “အသင္ ဘာေၾကာင့္ ေသမွာ မေၾကာက္သလဲ” ဟုေမးေသာ္ မင္းသားက “ဘီလူး ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရမည္နည္း။ တစ္ဘ၀တြင္ တစ္ႀကိမ္သာ ေသ႐ိုးထံုးစံရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ငါ၏ ၀မ္း၌ ၀ရဇိန္လက္နက္ရွိ၏။ အသင္ ငါ့အား စားေသာ္လည္း ဤ၀ရဇိန္လက္နက္သည္ ေက်ပ်က္မည္မဟုတ္။ သင္၏ အူ, အသည္းတို႔သာ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေတာက္ကာ သင္လည္း ငါႏွင့္အတူ ေသအံ့” ဟု ျပန္လည္ ႀကိမ္း၀ါးသည္။ ထိုအခါ ဘီလူးလည္း မစားရဲေတာ့ပဲ မင္းသားအား ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေလသည္။

ပၪၥ၀ုဓမင္းသား၏ ေနာက္ဆံုးလက္နက္သည္ကား ျပင္ပမွ ေလးျမား ဓားလွံ လက္နက္မ်ား မဟုတ္။ မိမိ၏ ယံုၾကည္မႈေပၚတြင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရပ္တည္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အသိဉာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္သည့္ မေၾကာက္တရား ျဖစ္သည္။ မတြန္႔ဆုတ္မႈျဖစ္သည္။

ေယာ အလီေနန စိေတၱန၊ အလီနမနေသာ နေရာ။
ဘာေ၀တိ ကုသလံ ဓမၼံ၊ ေယာဂေကၡမႆ ပတၱိယာ။
ပါပုေဏ အႏုပုေဗၺန၊ သဗၺသံေယာဇနကၡယႏၲိ။
(ဇာတက-၅၅၊ ဧကကနိပါတ္-ပၪၥာ၀ုဓဇာတက)

မတြန္႔မဆုတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးရွိသည္ျဖစ္၍
အေႏွာင္အဖြဲ႕ထမ္းပိုး (ေယာဂ)မွ လြတ္ရန္
ေကာင္းမႈတို႔ကို ပြားမ်ားသူသည္
အလံုးစံုေသာ ေႏွာင္ႀကိဳး(သံေယာဇဥ္)မ်ား ကုန္ရာသို႔
အစဥ္အတုိင္း ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။


ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္ ပို႔စ္
ေရာင့္ရဲျခင္းႏွင့္ သည္းခံျခင္း

စာၫႊန္း
ဇာတက-၅၅၊ ဧကကနိပါတ္-ပၪၥာ၀ုဓဇာတ္