ေလာကဇတ္ခံု

ျပာေသာေကာင္းကင္
ျဖဴေသာ တိမ္တိုက္
စိမ္းေသာ ေရျပင္
တိုးေသာ ေလညွင္း

ခ်စ္သူ
မခ်စ္သူ
ခ်စ္သလိုလို မခ်စ္သလိုလို
ခ်စ္သည္တခါ မခ်စ္သည္မလွည့္
 
အားလံုးအတြက္

My Model

S-C မွာ ပို႔စ္ေတြ က်ဲျပန္ၿပီ… ဆိုေတာ့ကာ
ပို႔စ္အနည္းအမ်ားက ႏိုင္ငံေရး ဒီေရ အတတ္အက်နဲ႔မ်ား ဆက္စပ္ေနေလသလား
ဘေလာ့ဂ္အေပၚ ျပတ္သားတဲ့ သေဘာထား မရွိသူလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ သံသယ၀င္ေလၿပီလား

အင္ထရို၀င္ေနတာနဲ႔ပဲ နာေတာ့ လက္ေကာက္နံ႔ ေမႊးလာၿပီ...
တလြဲမေတြးၾကပါနဲ႔ ေပါက္တို႔ သက္ေ၀တို႔ ဆီက လက္ေကာက္ပါ။

တရံေရာအခါက မသီတာ အပ္ခ်ဳပ္သင္ပါတယ္။ ဆရာမကေတာ့ ကိုယ့္အတိုင္းနဲ႔ကိုယ္ ပံုစံခ်ၿပီး သင္ေပးတာပါ။ ဒါကို မသီတာ ရွည္ေတေတက ပိတ္စေခၽြတာၿပီး miniature လုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ သားငယ္ေရစင္ model ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။

ဒီပို႔စ္ေတာ့ အပိုင္ဆံုးပဲ (Eညွစ္ေနတာ)

mouse walk

model ေမာၿပီ

အဲ့ဒီစကတ္ေလးကို အတူတက္တဲ့ သင္တန္းသူတေယာက္က သူ႔သမီးေလးကိုခ်ဳပ္ေပးခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး ငွားသြားလိုက္တာ... ျပန္မရေတာ့ဘူး။ 


ဆိုင္ေရွ႕က ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္း ေသခ်ာဖတ္သြားဦး

ယေန႔ အပ္ထည္ လက္မခံပါ။

ပံု/စြယ္စံုရ ဘေလာ့ဂ္ပညာရွင္

ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…(၃)

တခိ်ဳ႕မ်ား သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတယ္။ တိရစၧာန္ေလးေတြကိုေတာင္ ဘယ္လို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ ယုယတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရေတာ့ ဒီက မိန္းမၾကမ္းႀကီး မသီတာ သတိသံေ၀ဂ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီက အဖို႔မွာေတာ့ ဘယ္ေခြးတေကာင္၊ ေၾကာင္တၿမီးကိုမွ် မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တိရစၧာန္မေျပာပါနဲ႔၊ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ လူေလးႏွစ္ေကာင္ ေရခ်မ္းနဲ႔ ေရစင္ကိုေတာင္ မနည္း ႀကိဳးစားခ်စ္ေနရသူပါ။ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ …
*****
ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…

ေလွ်ာ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ လွန္းေနတုန္း၊ ေရခ်မ္း ေက်ာင္းက ျပန္လာေစ
မေအ။ ။ၾကည့္စမ္းဟယ္… ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ေနတာပဲ… သြား သြား … ေရခ်ိဳး။ အကႌ်ခ်ြတ္… ေလွ်ာ္မည့္ထဲ ထည့္ … ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တခါထဲ၀င္… ေရစြတ္ ေခ်းႏွဴးထား… ငါ လာခဲ့မယ္
သား။ ။ (အကႌ်ကို ေလးတြဲစြာ ခ်ြတ္ရင္း ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနရာမွ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာ)
ဂ်ာမန္ စခန္းကို ေရာက္သြားၿပီ… ပိုလန္ေတြ ဂ်ဴးေတြကို ႏွိပ္စက္ေတာ့မယ္
*****
မေအ။ ။ဟယ္ ေခါင္းေတြလည္း စိုလို႔… ေခါင္းက ေလွ်ာ္မွာလား …
သား။ ။အင္း
Shampoo ေတြ လက္ထဲထည့္ၿပီး ေရခ်မ္းေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္
ေရပန္းကို ဂိတ္ဆံုးဖြင့္
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ခိုင္းထားလို႔ ထိုင္ေနသူအေပၚ ေရေတြ ဖ်န္းေတာ့
သား။ ။ဒါက ဂ်ပန္… ေမးခြန္းေတြ ေမး၊ မေျဖလို႔ ေရပိုက္ႀကီးနဲ႔ ထိုးေနတာ
*****
နည္းနည္းေတာ့ ရယ္ခ်င္သြားတယ္… မေအကို ကင္ေပတိုင္ လုိ႔ ဆိုလိုတာေပါ့ေလ … မရယ္အားဘူး
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဆက္ခ်ိဳး ဆို ထားခဲ့ၿပီး
*****
ေက်ာက္ျပင္ခ် သနပ္ခါးေသြးေနတုန္း
သား။ ။ေမေမကလည္း သနပ္ခါး မလိမ္းခ်င္ပါဘူးဆို
မေအ။ ။ဘာေျပာတယ္
သား။ ။ကိုယ္လံုးပဲ လိမ္းမွာမဟုတ္လား မ်က္ႏွာ မလိမ္းဘူးေနာ္…
မေအ။ ။စကားမရွည္နဲ႔ ငါ မ်က္ႏွာပါ လိမ္းထည့္လိုက္ရ
သား။ ။ဒါက ျမန္မာစတိုင္
... ... ...

... ... ...

... ... ... 
*****
ေရစင္က မေအရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္ေမြ႔ေစသေလာက္
ေရခ်မ္းကေတာ့ အဲ့သလို...
က်မ သိပ္သေဘာက်တယ္...
*****
တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ား အမူအယာက ညင္သာ၊ အေျပာအဆိုက ခ်ိဳသာ… တို႔မ်ားျဖင့္…
သာယာ ညွင္းေပ်ာင္းကို မရွိဘူး...
ပိသာေလးနဲ႔ နံေဘးပစ္...
*****
ဒီအေရာင္ နဲ႔ ေရးထားတာေလးေတြက မသီတာ အေမ ေျပာတတ္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြ...
(အေမက သမီးကို ခ်စ္သလို သမီးကလည္း သားတို႔ကို ခ်စ္လိုပါ၏။)

အိပ္မက္ထဲေတာင္...

“သီတာ အိပ္မက္ မက္တယ္ေလ~~ ေတြးေတြးၿပီးရွက္လိုက္တာ EEရာ~~”

မသီတာ အိပ္မက္ကို စီကာပတ္ကံုး မက္တတ္ပါတယ္။
*****
စာသင္ခန္းတခုထဲေရာက္ေနတယ္။ စာသင္မည့္ ဆရာက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ။ အတန္းမစခင္မို႔ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတယ္။ တိုးသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္တာက မသီတာကို ဒီအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ျပဳဖို႔ သင့္၊ မသင့္။ ဆရာမက “ေနာက္ သူ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့လည္း အလိုလို က်န္ခဲ့ပါေစေလ… အခုေတာ့ တတ္ပါေစ” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာအတန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ လက္ခ်ာေတြ ေပးတယ္ေပါ့။ အမယ္ ေက်ာင္းသားေတြ ထဲမယ္ အိမ္ကလူႀကီး ကိုဧရာပါလား။ 

အဂၤလိပ္လို သင္ေနတာျဖစ္မယ္ ကိုယ္ကေတာ့ ျမန္မာလိုပဲ နားလည္ေနတယ္။ ဆရာက စာသင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္နား ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကိုယ္လိုက္ေရးေနတာေတြ မွန္ မမွန္ စစ္တဲ့သေဘာ။ ဆရာက စာလံုးတလံုးအတြက္ Spelling စာလံုးေပါင္းေခၚေပးေတာ့ “ဆရာရယ္ ဒီေလာက္ေတာ့ က်မ ေပါင္းတတ္ပါတယ္ ဒီမွာၾကည့္ ဆရာေျပာတာေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီး မွတ္ထားပါေသး” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔၊ ဆရာက “ဒါဆိုလည္း ware ေတြ အေၾကာင္းသိသေလာက္ ေျပာစမ္းကြာ” တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ stageစင္ဘက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး စင္ေပၚကေန “ကဲ ေျပာေလ…” လုပ္ေနေတာ့… သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျဖစ္ညွစ္ စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ ware ေတြ… Hardware, Software, firmware… အဲ တခုခ်င္းစီ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့။ Hardware ကလြယ္တယ္.. Hardware က အရင္ေျပာမယ္ လို႔ စဥ္းစားရင္း စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္တာေတာ့ Hardware ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာရဲ႕… ဆိုၿပီး ဆက္ေပၚလာတာက ကုန္မာဆိုင္က အိုးေတြ.. ခြက္ေတြ.. ပလတ္စတစ္ပံုးေတြ…

*****
အိပ္မက္ကို ဆက္ရရင္…
*****
ကိုဧရာက ဇတ္ကေလးပုၿပီး အေျဖကို ေလသံ ခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ လွမ္းေျပာျပေနရွာတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ ဒီက ေက်ာင္းအမကေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေခြးအ လည္နင္ေနပါၿပီ… ဂလုဂလုနဲ႔ တံေတြးေတြသာ ၿမိဳခ်ေနရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ စာေတြ ဆက္သင္တယ္။ ဆရာက “မနက္ဖန္ ရွစ္နာရီ အတန္း စမယ္ ေစာေစာလာၾကပါ” လို႔ မွာရင္း သင္ခန္းစာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းထဲက ထြက္ၾကၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသကၤာတဲ့ မသီတာ ဆရာကို သြားေမးပါတယ္။ “မနက္ဖန္အတန္း က်မ လာရပါမလား” လို႔ပါ။ ဆရာလည္း ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားၿပီး၊ အေျဖရွာရဟန္ မတူတဲ့အဆံုး “လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့” လို႔ ဆိုပါတယ္။ မသီတာ စိတ္ထဲက သိလိုက္ပါတယ္၊ ငါ့ကိုေတာ့ ၀င္ခြင့္ေရြးခ်ယ္ေရးေကာင္စီ အဖြဲ႔၀င္ေတြဆီ ေခၚသြားၿပီလို႔…။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ ေလွခါးထစ္ေတြ တက္၊ ေထာင့္ခိ်ဳးတခုေကြ႔လိုက္ၿပီး ၀င္လိုက္တဲ့ အခန္းထဲမွာ ဆရာႀကီးေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ သူ သံုးေလးေယာက္ရွိေနပါတယ္။ ဆရာတေယာက္ရဲ႕ စားပြဲမွာ Singaporean ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္က သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ Project ကို ဆရာနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ မွန္ေတြ ကြဲေၾကေနတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္တလက္က စားပြဲေပၚမွာ။ အဲ့ဒီ ကြဲေၾကေနတဲ့ အစေတြရဲ႕ အလႊာအလႊာေတြကို လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ထုတ္ရင္း ေက်ာင္းသူေတြက သူတို႔ သိခ်င္တာေတြ ဆရာကို ေမး၊ ဆရာႀကီးက ဒါကဘာေၾကာင့္…၊ ဒါကဘာေလ ရွင္းျပတာကို ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ၊ ေခါင္းက ၿငိမ့္၊ လက္က လိုက္ေရးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေနာက္က နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ name tag ကို လွမ္းဖတ္လိုက္ေတာ့ Professor Dr. Tin Myint (Ph. D) တဲ့။ ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ဆရာႀကီးက ျမန္မာပါလို႔…
*****
မက္လိုက္တဲ့ အိပ္မက္ရဲ႕ တပိုင္းတစပါ
*****

(ခင္မင္ရေသာ မမKTM ရဲ႕ တူ၊ NUS မွ Electronic Major ျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီး၍ စကၤာပူႏိုင္ငံမွ ေပးေသာ စေကာ္လာျဖင့္ Ph. D ဆက္လက္ ဆည္းပူးခြင့္ရေၾကာင္း သိရသည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္)