အိပ္မက္ထဲေတာင္...

“သီတာ အိပ္မက္ မက္တယ္ေလ~~ ေတြးေတြးၿပီးရွက္လိုက္တာ EEရာ~~”

မသီတာ အိပ္မက္ကို စီကာပတ္ကံုး မက္တတ္ပါတယ္။
*****
စာသင္ခန္းတခုထဲေရာက္ေနတယ္။ စာသင္မည့္ ဆရာက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ။ အတန္းမစခင္မို႔ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတယ္။ တိုးသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္တာက မသီတာကို ဒီအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ျပဳဖို႔ သင့္၊ မသင့္။ ဆရာမက “ေနာက္ သူ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့လည္း အလိုလို က်န္ခဲ့ပါေစေလ… အခုေတာ့ တတ္ပါေစ” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာအတန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ လက္ခ်ာေတြ ေပးတယ္ေပါ့။ အမယ္ ေက်ာင္းသားေတြ ထဲမယ္ အိမ္ကလူႀကီး ကိုဧရာပါလား။ 

အဂၤလိပ္လို သင္ေနတာျဖစ္မယ္ ကိုယ္ကေတာ့ ျမန္မာလိုပဲ နားလည္ေနတယ္။ ဆရာက စာသင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္နား ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကိုယ္လိုက္ေရးေနတာေတြ မွန္ မမွန္ စစ္တဲ့သေဘာ။ ဆရာက စာလံုးတလံုးအတြက္ Spelling စာလံုးေပါင္းေခၚေပးေတာ့ “ဆရာရယ္ ဒီေလာက္ေတာ့ က်မ ေပါင္းတတ္ပါတယ္ ဒီမွာၾကည့္ ဆရာေျပာတာေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီး မွတ္ထားပါေသး” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔၊ ဆရာက “ဒါဆိုလည္း ware ေတြ အေၾကာင္းသိသေလာက္ ေျပာစမ္းကြာ” တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ stageစင္ဘက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး စင္ေပၚကေန “ကဲ ေျပာေလ…” လုပ္ေနေတာ့… သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျဖစ္ညွစ္ စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ ware ေတြ… Hardware, Software, firmware… အဲ တခုခ်င္းစီ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့။ Hardware ကလြယ္တယ္.. Hardware က အရင္ေျပာမယ္ လို႔ စဥ္းစားရင္း စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္တာေတာ့ Hardware ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာရဲ႕… ဆိုၿပီး ဆက္ေပၚလာတာက ကုန္မာဆိုင္က အိုးေတြ.. ခြက္ေတြ.. ပလတ္စတစ္ပံုးေတြ…

*****
အိပ္မက္ကို ဆက္ရရင္…
*****
ကိုဧရာက ဇတ္ကေလးပုၿပီး အေျဖကို ေလသံ ခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ လွမ္းေျပာျပေနရွာတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ ဒီက ေက်ာင္းအမကေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေခြးအ လည္နင္ေနပါၿပီ… ဂလုဂလုနဲ႔ တံေတြးေတြသာ ၿမိဳခ်ေနရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ စာေတြ ဆက္သင္တယ္။ ဆရာက “မနက္ဖန္ ရွစ္နာရီ အတန္း စမယ္ ေစာေစာလာၾကပါ” လို႔ မွာရင္း သင္ခန္းစာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းထဲက ထြက္ၾကၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသကၤာတဲ့ မသီတာ ဆရာကို သြားေမးပါတယ္။ “မနက္ဖန္အတန္း က်မ လာရပါမလား” လို႔ပါ။ ဆရာလည္း ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားၿပီး၊ အေျဖရွာရဟန္ မတူတဲ့အဆံုး “လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့” လို႔ ဆိုပါတယ္။ မသီတာ စိတ္ထဲက သိလိုက္ပါတယ္၊ ငါ့ကိုေတာ့ ၀င္ခြင့္ေရြးခ်ယ္ေရးေကာင္စီ အဖြဲ႔၀င္ေတြဆီ ေခၚသြားၿပီလို႔…။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ ေလွခါးထစ္ေတြ တက္၊ ေထာင့္ခိ်ဳးတခုေကြ႔လိုက္ၿပီး ၀င္လိုက္တဲ့ အခန္းထဲမွာ ဆရာႀကီးေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ သူ သံုးေလးေယာက္ရွိေနပါတယ္။ ဆရာတေယာက္ရဲ႕ စားပြဲမွာ Singaporean ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္က သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ Project ကို ဆရာနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ မွန္ေတြ ကြဲေၾကေနတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္တလက္က စားပြဲေပၚမွာ။ အဲ့ဒီ ကြဲေၾကေနတဲ့ အစေတြရဲ႕ အလႊာအလႊာေတြကို လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ထုတ္ရင္း ေက်ာင္းသူေတြက သူတို႔ သိခ်င္တာေတြ ဆရာကို ေမး၊ ဆရာႀကီးက ဒါကဘာေၾကာင့္…၊ ဒါကဘာေလ ရွင္းျပတာကို ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ၊ ေခါင္းက ၿငိမ့္၊ လက္က လိုက္ေရးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေနာက္က နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ name tag ကို လွမ္းဖတ္လိုက္ေတာ့ Professor Dr. Tin Myint (Ph. D) တဲ့။ ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ဆရာႀကီးက ျမန္မာပါလို႔…
*****
မက္လိုက္တဲ့ အိပ္မက္ရဲ႕ တပိုင္းတစပါ
*****

(ခင္မင္ရေသာ မမKTM ရဲ႕ တူ၊ NUS မွ Electronic Major ျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီး၍ စကၤာပူႏိုင္ငံမွ ေပးေသာ စေကာ္လာျဖင့္ Ph. D ဆက္လက္ ဆည္းပူးခြင့္ရေၾကာင္း သိရသည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္)