အိပ္မက္သည္ လိပ္ျပာတေကာင္၏ အေတာင္ကဲ့သို႔ ဆန္းျပား ႏူးညံ့သေလာက္၊ လွ်ပ္စီးေရာင္ကဲ့သို႔ စူးရွ တိုေတာင္းလွ၏။ အိပ္မက္သည္ ေမွာ္ဆရာ ဖန္ဆင္းထားသည့္ ျပကြက္တစ္ခု ပမာသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ထိုမွ် တိုေတာင္းလွသည့္ အခိုက္အတန္႔ေလးအတြင္းရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း အားလံုးသည္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ရွိကာ တသက္ တကမၻာေလာက္ပင္ ရွည္ၾကာေနတတ္ပါသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို တိမ္ေတြေပၚကၿမိဳ႕ဟု အမည္ေပးထားသည္။
ၿမိဳ႕ေလးက ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး မဟုတ္သလို၊ ေက်းလက္ေတာ႐ြာလည္း မဟုတ္။ ေတာင္ခါးပန္းတစ္ခုတြင္ ရွိသည့္ အိမ္ေျခသိပ္ မမ်ားေသာ သာမာန္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္က ေတာင္ေျခကို လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ထူထဲေသာ ျမဴခိုးမ်ားက ပိတ္ဆို႔ထားသည္။ စင္စစ္ ျမဴခိုးဆိုသည္ထက္ တိမ္တိုက္ဟု ဆိုလွ်င္ ပို၍ မွန္မည္။ ေတာင္ခါးပန္းမွ ေအာက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ အလိပ္လိပ္ ထေနသည့္ တိမ္စိုင္ တိမ္တိုက္မ်ားက လိႈင္းထေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ပင္ ပို၍ တူေနသည္။ ညေန ဆည္းဆာဆိုလွ်င္ ထိုတိမ္တိုက္မ်ားေပၚသို႔ ပန္းႏုေရာင္ ေနျခည္ ထိုးလိုက္ေသာအခါ တိမ္တိုက္တို႔၏ အေရာင္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၿပီး လိေမၼာ္ေရာင္၊ ပန္းေသြးေရာင္၊ ခရမ္းေရာင္ စသျဖင့္ အေရာင္မ်ိဳးစံု ျဖစ္သြားကာ ေဒါင္းၿမီး ျဖန္႔၍ ကေနသလိုပင္။ ေနလံုးႀကီးက တိမ္တိုက္ႀကီးထဲသို႔ ျမဳတ္၀င္သြားလွ်င္ေတာ့ တိမ္တိုက္တို႔ကို ျဖတ္၍ တက္လာေသာ ဆည္းဆာေရာင္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးက ေရာင္စံုမီးမ်ား ထြန္းထားသည့္နယ္ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနေစာင္းၿပီဆုိလွ်င္ ေတာင္ခါးပန္းတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား၊ ခံုတန္းေလးမ်ားတြင္ ထိုင္ေနသူမ်ား၊ ေလတံခြန္ လႊတ္သူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနကာ အပန္းေျဖ ပင္လယ္ကမ္းေျခတခုႏွင့္ တူေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္ခါးပန္း အစပ္သို႔ကား မည္သူမွ် မသြားၾက။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက အလြန္တရာ နက္ေစာက္ကာ တိမ္တိုက္မ်ားျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေနေသာၾကာင့္ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းလွသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အကာအရံကား မရွိ။ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္မ်ားလည္း မရွိ။ “ေတာင္ခါးပန္းစပ္သို႔ မသြားရ” ဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ခံလူေတြအတြက္ လူမွန္းသိတတ္ စကတည္းက သိေနၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထူးတလည္ သတိေပးေနရန္ မလိုေတာ့။
တကယ္ေတာ့ ေတာင္ေျခတြင္ ဘာရွိသည္ဟု ဘယ္သူမွ် ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မသိၾက။ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မ်ားျဖင့္သာ ၾကားဖူးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေျခတြင္ ျမစ္တစ္စင္းရွိသည္။ ထိုျမစ္ အလြန္တြင္ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ လူ႔အသံုးအေဆာင္မ်ိဳးစံု ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ိဳးစံု ရွိ၍ လိုတရ နတ္ဘံုနတ္နန္းသဖြယ္ တင္စားေျပာဆိုၾကသည္။ ၀ိဇၨာဓိုရ္မ်ားက စီရင္ ဖန္ဆင္းထားသည့္အလား နည္းပညာ ထြန္းကားလွသည္။ သူတို႔၏ ဦးေခါင္းတြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္း ကိရိယာအကူအညီျဖင့္ စိတ္ျဖင့္ ေစခိုင္းႏိုင္ေသာ စက္ယႏၲရားမ်ား၊ ယာဥ္ရထားမ်ားကို အသံုးျပဳၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း စိတ္ျဖင့္ပင္ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုႏိုင္ၾကသည္။ ဇီ၀ေဆးပညာ ထြန္းကားလွသျဖင့္ ယိုယြင္းသည့္ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္မ်ား အားလံုးလိုကိုပင္ အစားထိုးလဲလွယ္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ ဇရာကို အံတုႏိုင္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အစစအရာ ျပည့္စံုေနသည္ကား မဟုတ္။ သူတို႔တြင္ အားလပ္ခ်ိန္ဟူ၍ မရွိ။ ကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႔ဘ၀ဟူ၍ မရွိ။ တစ္ဦးတည္း ထုိင္ေနသည့္ အခိုက္၌ပင္ တၿမိဳ႕လံုးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် သတင္းမ်ား၊ ေစခိုင္းခ်က္မ်ားက ဦးေခါင္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ေနသည္။ ထိုင္လွ်က္ပင္ တၿမိဳ႕လံုးမွ လူအားလံုး လိုလိုႏွင့္ စကားေျပာေနရသည္။ စင္စစ္ သူတို႔ ၀တ္ဆင္ထားရသည့္ ေခါင္းေဆာင္းသည္ သူတို႔အား ေစာင့္ၾကည့္ အမိန္႔ေပးေနသည့္ ကိရိယာပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ထိုေခါင္းေဆာင္းကို ေခတၱမွ်ပင္ ခၽြတ္ၾကည့္ရန္ စိတ္ကူးမိၾကပံု မရ။ ထိုေခါင္းေဆာင္းကို ခၽြတ္လိုက္ပါက အက်ဥ္းက်ေနသူ တစ္ဦးသဖြယ္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ တကယ္လည္း အျပစ္က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္း ျဖဳတ္၍ ဒဏ္ခတ္ အျပစ္ေပးေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္း မရွိေတာ့လွ်င္ သူတို႔၏ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ စနစ္မ်ားလည္း ရွိမည္မဟုတ္ေတာ့။ ထိုထက္ ပိုဆိုးသည္က ၿမိဳ႕၏ ေလထုသည္ အလြန္ ညစ္ညမ္းလွေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္း မပါဘဲ နာရီပိုင္းထက္ ပို၍ အသက္ရွင္ရန္ မလြယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေတြ႕ေနရသည့္ တိမ္ပင္လယ္ႀကီးသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ထြက္ေသာ မီးခိုးေငြ႔မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသူက ဆိုသည္။ ၿမိဳ႕ေဘးတြင္ ပတ္၍စီးေနသည့္ ျမစ္သည္လည္း ပုတ္ပြေနေသာ အေသေကာင္မ်ား၊ မီးေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ဆီကြက္မ်ား၊ ၀ါၾကန္ၾကန္အဆိပ္ရည္မ်ားျဖင့္ ညစ္ညမ္းေနသည္။ ျပစ္မႈႀကီးႀကီး က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ရဲမ်ားက ဤျမစ္အတြင္းသို႔ ျပစ္ခ်၍ ေသဒဏ္ေပးသည္။ အက္စစ္ရည္မ်ား၊ အဆိပ္မ်ားျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္းကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆံုးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးက ဒ႑ာရီမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ တိမ္တိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ ထိုၿမိဳ႕ႀကီး တကယ္ရွိ မရွိပင္ မသိ။ ေစ်းထိပ္တြင္ တဲထိုးေနေသာ အဖိုးအိုက ကေလးမ်ားအား ေျပာသည့္ ပံုျပင္ကို ခ်ဲ႕ကားကာ တဆင့္စကား ေျပာဆိုေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မရွိဟုလည္း တတစ္ခ် မေျပာႏိုင္။ ေတာင္ေျခမွ ျပန္လာသူဟု တဦးတေလမွ် မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျပန္လာသူမရွိဟု ေျပာရသည္မွာလည္း သြားသူေတြေတာ့ ရွိေန၍ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလး၏ အထြက္တြင္ အလြန္နက္သည့္ ေတာအုပ္တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုေတာအုပ္၏ အလြန္တြင္ ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းေသာ လမ္းရွိသည္။ အဆင္းလမ္းသာ ရွိ၍ အတက္လမ္း မရွိ။ လမ္းထိပ္တြင္ ကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည့္ မုခ္ဦးႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ မုခ္ဦးထိပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွ ႏႈတ္ဆက္ေသာ စာတမ္းကို စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးထားသည္။ မုခ္ဦးအလြန္တြင္ တိမ္ေတြကိုသာ ျမင္ရသည္။ မုခ္ဦးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စာတမ္းက လြမ္းေမာဖြယ္ အႏုပညာလက္ရာ အလြန္ေျမာက္လြန္းလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဤသို႔မထင္။ မုခ္ဦးသည္ ထြက္ခြာသြားသူမ်ားအတြက္ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာအားလံုးႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလးကို ရာသက္ပန္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့မည့္ သေကၤတျဖစ္ေန၍သာ ေၾကကြဲ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းမည့္သူမ်ားက မုခ္ဦးေရွ႕တြင္ တန္းစီ၍ေနၾကပါသည္။
တခါေတာ့ အဖိုးအိုကို ကိုယ္တုိင္ သြားေမးသည္ - “အဖိုးေျပာတဲ့ ေတာင္ေျခက ၿမိဳ႕ႀကီးက တကယ္ ရွိလို႔လား”။ အဖိုးအိုက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿပံဳးေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဖိုးအိုက မိမိကို ဆြဲေခၚသြားၿပီး၊ ေတာစပ္ အေရာက္တြင္ ေတာင္ထိပ္သို႔ တက္ေသာ လမ္းကေလးတစ္ခုကို ျပသည္။ လမ္းဟုဆိုေသာ္လည္း ဆူးၿခံဳမ်ားျဖင့္ ဖံုးပိတ္ေနၿပီး ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တြယ္ကပ္ကာ ခက္ခက္ခဲခဲ တက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မျမင္ရ။ ျမဴတိမ္ကင္း၍ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကိုသာ ျမင္ရသည္။ တသက္လံုး တိမ္ေတြကိုသာ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ တိမ္ေတြေအာက္က ၿမိဳ႕ႀကီးအေၾကာင္းသာ မေမာတမ္း ေျပာဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ ကိုယ္ တသက္လံုးေနလာခဲ့သည့္ ေတာင္၏ ထိပ္ကို တခါမွ် ေမာ္ မၾကည့္ခဲ့ဖူးသည့္ မိမိအျဖစ္ကို တအံ့တၾသ သတိထားမိသည္။ “ဟိုး အထက္မွာ ႐ြာေလးတစ္႐ြာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာမွ ဆန္းဆန္းျပားျပား စိတ္၀င္စားစရာ မရွိဘူး။ ဘာအလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးေအးလူလူေတာ့ ေနလို႔ရတယ္။ ကဲ ေမာင္ရင္ ဒီကေန တက္ေပေတာ့” - အဖိုးအိုက ေတာင္ထိပ္သို႔ လက္ညိဳး ညႊန္ျပၿပီး သူႏွင့္မဆိုင္ေတာ့သလို ျပန္ထြက္သြားသည္။ အထက္သို႔ ထပ္၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ ဆုတ္၍ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးသည္ ပို၍ က်ယ္၀န္းလာသည္ဟု ထင္ရသည္မွ အပ ဘာမွ် မထူး။ ေနာက္သို႔ ထပ္၍ ထပ္၍ ဆုတ္ၾကည့္သည္။ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသလို ထင္ရ၍ ခႏၶာကိုယ္ကို ေလေအးတခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ လွပ္ကနဲ ရင္ထဲတြင္ ေအးစိမ့္သြားသည္။ ပက္လက္ လန္လွ်က္ ေရာင္စံုတိမ္တိုက္အတြင္း အိ၀င္၍ က်သြား၏။ အရာရာသည္ ေနာက္က်သြားခဲ့ ၿပီျဖစ္သည္။
 |
| Image from Google |
တကယ္ေတာ့ ေတာင္ေျခတြင္ ဘာရွိသည္ဟု ဘယ္သူမွ် ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မသိၾက။ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မ်ားျဖင့္သာ ၾကားဖူးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေျခတြင္ ျမစ္တစ္စင္းရွိသည္။ ထိုျမစ္ အလြန္တြင္ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ လူ႔အသံုးအေဆာင္မ်ိဳးစံု ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ိဳးစံု ရွိ၍ လိုတရ နတ္ဘံုနတ္နန္းသဖြယ္ တင္စားေျပာဆိုၾကသည္။ ၀ိဇၨာဓိုရ္မ်ားက စီရင္ ဖန္ဆင္းထားသည့္အလား နည္းပညာ ထြန္းကားလွသည္။ သူတို႔၏ ဦးေခါင္းတြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္း ကိရိယာအကူအညီျဖင့္ စိတ္ျဖင့္ ေစခိုင္းႏိုင္ေသာ စက္ယႏၲရားမ်ား၊ ယာဥ္ရထားမ်ားကို အသံုးျပဳၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း စိတ္ျဖင့္ပင္ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုႏိုင္ၾကသည္။ ဇီ၀ေဆးပညာ ထြန္းကားလွသျဖင့္ ယိုယြင္းသည့္ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္မ်ား အားလံုးလိုကိုပင္ အစားထိုးလဲလွယ္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ ဇရာကို အံတုႏိုင္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အစစအရာ ျပည့္စံုေနသည္ကား မဟုတ္။ သူတို႔တြင္ အားလပ္ခ်ိန္ဟူ၍ မရွိ။ ကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႔ဘ၀ဟူ၍ မရွိ။ တစ္ဦးတည္း ထုိင္ေနသည့္ အခိုက္၌ပင္ တၿမိဳ႕လံုးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် သတင္းမ်ား၊ ေစခိုင္းခ်က္မ်ားက ဦးေခါင္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ေနသည္။ ထိုင္လွ်က္ပင္ တၿမိဳ႕လံုးမွ လူအားလံုး လိုလိုႏွင့္ စကားေျပာေနရသည္။ စင္စစ္ သူတို႔ ၀တ္ဆင္ထားရသည့္ ေခါင္းေဆာင္းသည္ သူတို႔အား ေစာင့္ၾကည့္ အမိန္႔ေပးေနသည့္ ကိရိယာပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ထိုေခါင္းေဆာင္းကို ေခတၱမွ်ပင္ ခၽြတ္ၾကည့္ရန္ စိတ္ကူးမိၾကပံု မရ။ ထိုေခါင္းေဆာင္းကို ခၽြတ္လိုက္ပါက အက်ဥ္းက်ေနသူ တစ္ဦးသဖြယ္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ တကယ္လည္း အျပစ္က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္း ျဖဳတ္၍ ဒဏ္ခတ္ အျပစ္ေပးေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္း မရွိေတာ့လွ်င္ သူတို႔၏ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ စနစ္မ်ားလည္း ရွိမည္မဟုတ္ေတာ့။ ထိုထက္ ပိုဆိုးသည္က ၿမိဳ႕၏ ေလထုသည္ အလြန္ ညစ္ညမ္းလွေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္း မပါဘဲ နာရီပိုင္းထက္ ပို၍ အသက္ရွင္ရန္ မလြယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေတြ႕ေနရသည့္ တိမ္ပင္လယ္ႀကီးသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ထြက္ေသာ မီးခိုးေငြ႔မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသူက ဆိုသည္။ ၿမိဳ႕ေဘးတြင္ ပတ္၍စီးေနသည့္ ျမစ္သည္လည္း ပုတ္ပြေနေသာ အေသေကာင္မ်ား၊ မီးေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ဆီကြက္မ်ား၊ ၀ါၾကန္ၾကန္အဆိပ္ရည္မ်ားျဖင့္ ညစ္ညမ္းေနသည္။ ျပစ္မႈႀကီးႀကီး က်ဴးလြန္သူမ်ားကို ရဲမ်ားက ဤျမစ္အတြင္းသို႔ ျပစ္ခ်၍ ေသဒဏ္ေပးသည္။ အက္စစ္ရည္မ်ား၊ အဆိပ္မ်ားျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္းကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆံုးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးက ဒ႑ာရီမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ တိမ္တိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ ထိုၿမိဳ႕ႀကီး တကယ္ရွိ မရွိပင္ မသိ။ ေစ်းထိပ္တြင္ တဲထိုးေနေသာ အဖိုးအိုက ကေလးမ်ားအား ေျပာသည့္ ပံုျပင္ကို ခ်ဲ႕ကားကာ တဆင့္စကား ေျပာဆိုေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မရွိဟုလည္း တတစ္ခ် မေျပာႏိုင္။ ေတာင္ေျခမွ ျပန္လာသူဟု တဦးတေလမွ် မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျပန္လာသူမရွိဟု ေျပာရသည္မွာလည္း သြားသူေတြေတာ့ ရွိေန၍ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလး၏ အထြက္တြင္ အလြန္နက္သည့္ ေတာအုပ္တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုေတာအုပ္၏ အလြန္တြင္ ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းေသာ လမ္းရွိသည္။ အဆင္းလမ္းသာ ရွိ၍ အတက္လမ္း မရွိ။ လမ္းထိပ္တြင္ ကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည့္ မုခ္ဦးႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ မုခ္ဦးထိပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွ ႏႈတ္ဆက္ေသာ စာတမ္းကို စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးထားသည္။ မုခ္ဦးအလြန္တြင္ တိမ္ေတြကိုသာ ျမင္ရသည္။ မုခ္ဦးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စာတမ္းက လြမ္းေမာဖြယ္ အႏုပညာလက္ရာ အလြန္ေျမာက္လြန္းလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဤသို႔မထင္။ မုခ္ဦးသည္ ထြက္ခြာသြားသူမ်ားအတြက္ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာအားလံုးႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလးကို ရာသက္ပန္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့မည့္ သေကၤတျဖစ္ေန၍သာ ေၾကကြဲ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းမည့္သူမ်ားက မုခ္ဦးေရွ႕တြင္ တန္းစီ၍ေနၾကပါသည္။
တခါေတာ့ အဖိုးအိုကို ကိုယ္တုိင္ သြားေမးသည္ - “အဖိုးေျပာတဲ့ ေတာင္ေျခက ၿမိဳ႕ႀကီးက တကယ္ ရွိလို႔လား”။ အဖိုးအိုက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿပံဳးေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဖိုးအိုက မိမိကို ဆြဲေခၚသြားၿပီး၊ ေတာစပ္ အေရာက္တြင္ ေတာင္ထိပ္သို႔ တက္ေသာ လမ္းကေလးတစ္ခုကို ျပသည္။ လမ္းဟုဆိုေသာ္လည္း ဆူးၿခံဳမ်ားျဖင့္ ဖံုးပိတ္ေနၿပီး ေက်ာက္တံုးမ်ားကို တြယ္ကပ္ကာ ခက္ခက္ခဲခဲ တက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မျမင္ရ။ ျမဴတိမ္ကင္း၍ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကိုသာ ျမင္ရသည္။ တသက္လံုး တိမ္ေတြကိုသာ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ တိမ္ေတြေအာက္က ၿမိဳ႕ႀကီးအေၾကာင္းသာ မေမာတမ္း ေျပာဆိုလာခဲ့ၾကသည္။ ကိုယ္ တသက္လံုးေနလာခဲ့သည့္ ေတာင္၏ ထိပ္ကို တခါမွ် ေမာ္ မၾကည့္ခဲ့ဖူးသည့္ မိမိအျဖစ္ကို တအံ့တၾသ သတိထားမိသည္။ “ဟိုး အထက္မွာ ႐ြာေလးတစ္႐ြာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာမွ ဆန္းဆန္းျပားျပား စိတ္၀င္စားစရာ မရွိဘူး။ ဘာအလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးေအးလူလူေတာ့ ေနလို႔ရတယ္။ ကဲ ေမာင္ရင္ ဒီကေန တက္ေပေတာ့” - အဖိုးအိုက ေတာင္ထိပ္သို႔ လက္ညိဳး ညႊန္ျပၿပီး သူႏွင့္မဆိုင္ေတာ့သလို ျပန္ထြက္သြားသည္။ အထက္သို႔ ထပ္၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ ဆုတ္၍ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးသည္ ပို၍ က်ယ္၀န္းလာသည္ဟု ထင္ရသည္မွ အပ ဘာမွ် မထူး။ ေနာက္သို႔ ထပ္၍ ထပ္၍ ဆုတ္ၾကည့္သည္။ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသလို ထင္ရ၍ ခႏၶာကိုယ္ကို ေလေအးတခ်က္ တိုးေ၀ွ႔သြားသည္။ လွပ္ကနဲ ရင္ထဲတြင္ ေအးစိမ့္သြားသည္။ ပက္လက္ လန္လွ်က္ ေရာင္စံုတိမ္တိုက္အတြင္း အိ၀င္၍ က်သြား၏။ အရာရာသည္ ေနာက္က်သြားခဲ့ ၿပီျဖစ္သည္။
