ေလးဆယ္ဘူတာ

မသီတာက ရန္ကုန္သူ… မန္းေလးသား ကိုဧရာနဲ႔ အေၾကာင္းပါေတာ့ မီးရထားႀကီးစီးၿပီး မႏၲေလး သြားတာေပါ့…။ ရထားလမ္းခရီးမွာ ဘူတာတိုင္းကေတာ့ အေရးပါတဲ့ ဘူတာေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလ…ဆင္တူ႐ိုးမွား ဘူတာေလးေတြလည္း ရွိသေပါ့။ အဲ ေတာင္ငူလို သာစည္လို ဘူတာမ်ိဳးမွာေတာ့ အျမန္ရထားႀကီးက ခဏတျဖဳတ္ျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ၾကတယ္။ ေရာက္ခါနီးေတာ့လည္း “က်မတို႔ ရန္ကုန္ မႏၲေလး အဆန္ရထားႀကီးဟာ မၾကာခင္ အခိ်န္အတြင္းမွာ ေတာင္ငူဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္ပါေတာ့မယ္ရွင္” ဆိုတာမ်ိဳး ေလာ္စပီကာက ေၾကာ္ျငာေပးေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီသေဘာပဲ ဘ၀ခရီးကိုလည္း ႏွင္လာလိုက္တာ တႏွစ္ခ်င္း မွတ္တိုင္ ဘူတာေလးေတြ မွန္မွန္ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း… “မၾကာခင္ အခိ်န္အတြင္းမွာ ေလးဆယ္ဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္ပါေတာ့မယ္ရွင္”
*****
ေလးဆယ္ဘူတာ ေရာက္လာတဲ့ မသီတာ… အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်ရွိမေနေတာ့ မိတ္ေဆြအမေတြက သူတို႔ အလုပ္မွာ လာလုပ္ပါ။ “ဗိသုကာဆိုင္ရာ ပံုေတြဆြဲရမွာ၊ သင္ေပးပါမယ္” တဲ့…။ “အမရယ္ သင္ဖို႔ တတ္ဖို႔ ေနာက္က်ေနပါျပီ” လို႔ အေၾကာင္းျပန္ရင္း၊ retired ယူဖို႔ကလည္း ေစာေနျပန္ေသး…။

ေစာလြန္းသည္ႏွင့္ ေနာက္က်သည္… ပ်င္းရိျခင္းတရားေျခာက္ပါးထဲမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား အက်ံဳး၀င္လို႔…။ မသီတာ အျပင္အလုပ္ထြက္မလုပ္ဘူး…အိမ္ထဲမွာပဲ ေနတယ္ဆိုေတာ့… “မပ်င္းဘူးလား” လို႔ မၾကာခဏ အေမးခံရပါတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ေလးဆယ္ဘူတာကိုေရာက္သည္ထိ မသီတာ တလမ္းလံုး အိပ္လာတာ…။ အိပ္မက္ထဲက ကိုဧရာလည္း ထိပ္ႀကီး ေျပာင္လိုက္လာ၊ သားႀကီး ေရခ်မ္းေတာင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးျဖစ္၊ သားငယ္ ေရစင္လည္း ကေလးေလးကေန ကေလးႀကီး ျဖစ္လာေပါ့၊ အေဖတို႔ အေမတို႔လည္း အခ်ိန္ တခုကို ေစာင့္ေနၾကရပါၿပီေလ။ ခရီးေဖာ္ေတြကလည္း ေအးေဆးၿငိမ္သက္ၾကေတာ့ မသီတာတို႔ မပင္မပန္းပါပဲ ပ်င္းတိုင္း အိပ္သေပါ့…။

သြားေနတာကေတာ့ ေသရြာကိုပါေလ…။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ဘာေတြစားစား aging က တားမွ မရပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မတာကို မသီတာတို႔ အလဟႆ သဲထဲေတာ့ ေရသြန္မပစ္ပါဘူး…။
ဘာေတြ ယူသြားရမယ္။
ဘာေတြ ခ်န္ခဲ့ရမယ္။
ဘယ္လို ခရီးဆက္ရမယ္။
သိပါတယ္။
*****
ေက်းဇူးတရားနဲ႔ ေမတၱာတရားအေၾကာင္းေလးလည္း တေထာက္တနား ဒီေနရာေလးမွာ အမွတ္တယေဖာ္က်ဴးပါရေစ
အေမနဲ႔ အေဖ
ခင္ပြန္းနဲ႔ သား
ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္း
မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း
ေတြ႔ဆံု ႀကံဳခဲ့ရသူ အားလံုးကို မသီတာမွာ အထီးက်န္မည့္ အက်ည္းတန္တဲ့ အထုပၸတၱိေတြ ရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ…လို႔

မသီတာ
ေခတၱ - ေလးဆယ္ဘူတာ