ေနာက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီး၏ ဇနီး က်မတို႔ကေတာ့ သူ႔ကေလးမ်ား ေခၚသလို မာမား ဟုပင္ လိုက္ေခၚေသာ အန္တီႀကီးမွာလည္း တေျဖးေျဖးႏွင့္ ယဥ္ယဥ္ေလး စိတ္ေဖာက္ျပန္ လာပါေတာ့သည္။ တခိ်န္လံုး ၿပံဳးေနၿပီး ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ပါ။ ည ည ဆိုလွ်င္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း၍ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားတတ္ပါသျဖင့္ သူတို႔၏ သမီးအႀကီးဆံုး အမႀကီးမွာ မာမားကို အခ်ိန္ျပည့္ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္သူ ျဖစ္လာရပါေတာ့သည္။ ထိုအမႀကီး၏ ေအာက္တြင္ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေအာက္ မိန္းကေလး ၃ေယာက္မွာ အႀကီးမက က်မအထက္က အမႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း၊ အလတ္မက က်မႏွင့္ရြယ္တူ၊ အငယ္မေလးက က်မညီမေလးႏွင့္ အရြယ္တူ အတန္းတူ ကစားေဖာ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။
သူတို႔ညီအမ ၃ေယာက္လံုး ကစားသန္ၾကပါသည္။ အလတ္မမွာ အျငင္းပါသန္ပါသည္။ ထုတ္ဆီးတိုးၾကၿပီေဟ့ ဆိုလွ်င္ သူတို႔ညီအမမ်ားသည္ ေခါင္သူႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အလယ္စည္းမွ တဖက္အသင္းသား ေက်ာကုန္းကို အုံးကနဲ ေနေအာင္ ႐ိုက္ဖမ္းႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း သူတို႔၏ မာမားကိုမူ ၾကမ္းႀကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆို ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳး တခါဖူးမွ မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ မာမားကို ကေလးတေယာက္လိုပင္ အလိုလိုက္ထားၾကပါသည္။ စေန တနဂၤေႏြလိုေန႔မိ်ဳးတြင္ မာမားကို ေခၚ၍ ၿမိဳ႕ထဲလိုမ်ိဳး ထြက္ေပးၾကသည္။ စိတ္ေဖာက္ေနသည့္ အေမႀကီးဆိုၿပီး ေခ်ာင္ထိုးမထား။ အိမ္နီးနားခ်င္းတို႔၏ အလွဴ၊ မဂၤလာပြဲမ်ားကို မာမားအား သစ္လြင္ေသာ အ၀တ္အစားေလးမ်ား ၀တ္ေစ၍ သမီး တေယာက္ေယာက္နဲ႔ အတူသြားေစသည္။ မာမား ေရာက္မလာေသာ အလွဴပြဲ ဆိုလွ်င္ပင္ အလွဴရွင္က “ဟဲ့ မာမား ေနမေကာင္းဘူးလား၊ လာတာမေတြ႔ေသးဘူး၊ ေနမေကာင္းဘူး ဆိုရင္ ခိ်ဳင့္နဲ႔ သြားပို႔ေပး”ဟု စီစဥ္တတ္ၾကသည္အထိ ပတ္၀န္းက်င္က မာမားကို အေလးထားၾကပါသည္။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ မာမားကို အေလးထားၾကပံုေလး အမွတ္တရတခုမွာ… က်မတို႔ အေဖသည္ အိမ္မွာ ကက္ဆက္ေတာင္ မဖြင့္ရ ဆူညံဆူညံေတြ မႀကိဳက္တတ္ေၾကာင္း ပို႔စ္တခုတြင္ ေရးၿပီးျဖစ္ပါသည္။ နယ္မွာေနေသာ အေဖ့ညီ ဦးဦးမွာ အေဖ့လို မဟုတ္ပါ။ ကေလး၊ လူငယ္မ်ားကို အလိုလိုက္တတ္၍ ပစၥည္းေကာင္းႀကိဳက္တတ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အလုပ္အားခိ်န္ ပိုက္ဆံလည္းလက္ထဲမွာ ရွိေနမည္ ဆိုပါလွ်င္ ရန္ကုန္တက္လာၿပီး TV လာ၀ယ္ျခင္း၊ ဗြီဒီယို ေအာက္စက္လာ၀ယ္ျခင္း စသျဖင့္ လုပ္တတ္ပါသည္။ အခုတေခါက္မွာ ကာယာအိုေကစက္ လာ၀ယ္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး တညသာ က်မတို႔အိမ္မွာ အိပ္ၿပီး မနက္သေဘၤာႏွင့္ နယ္ျပန္မည္ ျဖစ္ပါ၍ ဒီတညသာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ကာယာအိုေကစက္ႏွင္ မိုက္ ေကာင္းမေကာင္း စမ္းသပ္ခြင့္ရၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က သန္းႏိုင္၏ “ဆု” အေခြ ေပါက္ေန၏။ “စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္ ကိုယ္႐ိုင္းေနရင္…” စသည့္ သီခ်င္းေအးေအးေလးမ်ား ပါသလို “ေရာင္စံုမမ သိပ္လွတယ္ဗ်…” ဆိုတာမ်ိဳး တအံုတမႀကီး ၀ိုင္းေအာ္လို႔ ေကာင္းေသာ သီခ်င္းမ်ားလည္း ပါ၏။ ေရာင္စံုမမ သီခ်င္းမွ အခ်ပိုဒ္ေလး “အို မမ အိုး မမ ”ကို အသံျဖင့္ “အို မာမား အိုး မာမား ” ဟု သံုးေလးေခါက္ ေအာ္ဆိုေနၾကၿပီးမွ ကိုေလးက “ဟဲ့ နင္တို႔ … မာမားက သူ႔ေခၚတယ္ ေအာင္းေမ့ၿပီး ဆင္းလာေနဦးမယ္” ဟု သတိေပးေတာ့မွ အဲ့ဒီေနရာေလးေရာက္ရင္ အသံကို ႏွိမ့္ဆိုခဲ့ၾကပါသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ႀကီးေကာင္ေလးေတြ ၀င္လာၾကေတာ့ က်မနဲ႔ရြယ္တူ အလတ္မမွာ သူ႔အမမ်ားနဲ႔ မတူ တမူထူးျခားၿပီး သိသိသာသာ တေသြးတေမြး ျဖစ္လာသည္။ အသားအေရမွာလည္း တေန႔ထက္တေန႔ စြတ္စြတ္ျဖဴႏုလာသည္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေလးမွာလည္း ေကာက္ေၾကာင္းေလးႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ က်မတို႔ႏွင့္လည္း အေခၚအေျပာနည္းလာသည္။ “ဒီမိန္းမ လွလာသေလာက္ ေသြးႀကီးလာတယ္ ငါတို႔ကိုေတာင္ ရွိတယ္ မေအာင္းေမ့ေတာ့ဘူး” လို႔ ကြယ္ရာတြင္ အတင္းေျပာၾကသည္။ ထံုးစံအတိုင္း လူႀကီးေတြ စပ္ေပးစား၍ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္။ သူ႔ အမ်ိဳးသားမွာ အေမရိကန္တြင္ ေနထိုင္သူဟု သိရပါသည္။ သူတို႔ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔ သူတို႔အိမ္ ၀ရံတာမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာကို က်မတို႔ အိမ္ကေန လွန္းၾကည့္လိုက္ရၿပီး သူ႔အမ်ိဳးသားက သူ႔ထက္ အရပ္ပုတယ္ ဆိုတာသာ မွတ္မိလိုက္ပါေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါသြားသည္။
က်မ စကၤာပူ ေရာက္လာၿပီးမွ သူတို႔အိမ္ႀကီးကို အိမ္ပိုင္ရွင္က ပိုင္ရွင္အသစ္ဆီ ေရာင္းလိုက္၍ သူတို႔လည္း လမ္းထဲမွာ မရွိၾကေတာ့သလို၊ မာမားလည္း ျမန္မာျပည္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ အလတ္မက သူ႔အေမကို သူ႔နဲ႔အတူ ေခၚထားခဲ့ပါၿပီ။ မာမားမွာ သူ႔ေျမးေတြ ထိန္းေက်ာင္းရင္း က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းမြန္ေနသည္ဟု ၀မ္းသာဖြယ္ၾကားသိရပါသည္။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ အၾကီးမနဲ႔ အငယ္မပါ အလတ္မဆီ လိုက္သြားၾကၿပီလို႔ ထပ္မံၾကားသိရပါသည္။
ပထမပို႔စ္ႏွင့္ ယခုပို႔စ္ပါ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိပါ၊ ေနရပ္လိပ္စာ မသိပါ။ အားလံုး မသီတာရဲ႕ memoryထဲမွာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ (Titanic ထဲက ခိုးခ်တာ)
Tuesday, October 6, 2009
လမ္းထဲက FRC ေတြ - ၂
က်မတို႔အိမ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ႏွစ္ထပ္ သစ္သားအိမ္ၾကီး၏ အေပၚထပ္ ေျခရင္းခန္းတြင္ တ႐ုတ္မိသားစု တစု ေနထိုင္ၾကပါသည္။ သူတို႔၏ ဖခင္ႀကီးမွာ က်မတို႔ ငယ္ငယ္မွာပင္ သူ႔အသက္လည္း သိပ္မႀကီးေသးပဲ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါသည္။ ဘာေရာဂါလည္းေတာ့ အေသအခ်ာ မသိခဲ့ပါ။ က်မ အကိုႀကီး ျပန္ေျပာသေလာက္ မွတ္မိေနခဲ့သည္မွာ… “အန္ကယ္ႀကီးက ေအးေဆးၿပီး သိပ္သေဘာေကာင္းတာ၊ ေသခါနီးမွ ဘာျဖစ္သြားတယ္ မသိဘူး စိတ္ေဖာက္ျပန္ သြားရွာတယ္…” ဟူ၍သာ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္မသီတာ... စိတ္ဝင္စားတယ္... အပိုင္း၃ရွိအုန္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္... လူေတြရဲ႕ ကြဲၿပားတဲ႔ ဘဝေနမႈေတြက တကယ္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြေပါ႔ေလ.. ဒီေလာက္သတင္းၾကားရတာပဲ ေတာ္လွေနျပီ..
တီတီတာေျပာတာနဲ႔ အလတ္မဆိုတာကိုေတာင္ ျမင္ေယာင္ၾကည္႔သြားတယ္..
မာမားဆိုတာေရာ ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးလဲမသိ.. း)
FRC ေတြနဲ႔ အဲ႔လိုပဲရင္းရင္းႏွီးႏွီး အနီးကပ္ေနဖူးတယ္ .. တကယ္႔ကေလးေလးေတြနဲ႔ပါ။
အခုေတာ႔ လူပ်ိဳေပါက္ေတြျဖစ္ေရာေပါ႔ ..
ေက်းဇူးပါပဲ မသီတာ ..
သတိထားမိတာ တခုရွိတယ္။
သူတို႔ သားသမီးေတြက မာမားကို အေရးစိုက္ၾကလို႔ က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးကလည္း အေလးထားၾကတာ ျဖစ္မယ္။
မသီတာေရးတာ စိတ္၀င္စားစရာေလး ... ရိုးရိုးအေၾကာင္းအရာကိုပဲ စိတ္၀င္စားေအာင္ေရးတတ္တယ္ ... အရင္အပိုင္းေတြေတာင္ မဖတ္ရေသးဘူူး ...
ေနာက္ထပ္လာဖတ္ဦးမယ္ အစ္မ။
အမ ေရးတဲ့ ၂ပိုင္းလံုးဖတ္ေကာင္းလိုက္တာ အမရာ..
မိုမိဂ်ိ
ကိုယ္လဲ သူတို႔ေနရာမ်ိဳးေရာက္ေနလို႔လား မသိဘူး။ ပိုစိတ္၀င္စားမိတာ...
ေကာ္မန္႔ေတြ မျပန္ ျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။
Rose ေရ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ က်န္ေသးတယ္...ေနာက္မ်ား အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွပဲ ေရးေတာ့မယ္ေလေနာ့
Craton ေရ မာမား ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးလဲဆိုတာ ပံုေဖာ္ၾကည့္တာ အန္တီတာ့ပံု ေပၚေနတယ္မလား... း(
ကိုTinMinHtet အဲ့ဒါေလး သတိထားမိတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
TTSweet ေရ တို႔ေတြအခ်င္းခ်င္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတဲ့သေဘာေပါ့...
Momiji ေရ ေက်းဇူးပါ။
Rita ေရ အတိတ္စာအုပ္ေတြ လွန္ၿပီ္း အေျဖရွာၾကည့္တာပါ။
:)
ဆက္ေရးပါမသီတာ။
ၿမို႔ထဲတရုတ္တန္းတစ္၀ုိက္မွာသာ အစ္မေနခဲ႔မယ္ဆို ဒီထက္ေတာင္ေ၇းစရာေတြေပါမယ္ထင္တယ္။
mm
FRC သူငယ္ခ်င္း..မိတ္ေဆြ ေတြ.. လူတိုင္းလိုမွာ ရွိၾကတာေနာ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ နိုင္ငံျခားသား ေပၚလစီ အေၾကာင္း..ျပန္စဥ္းစား မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့..မသီတာ ေျပာသလို..ကုိယ္ေတြ လဲ..သူမ်ားနိုင္ငံ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ ေတာ့မွ.. second class citizen ဆိုတာရဲ႕.. အရသာ ကို သိေတာ့တယ္။ ဗမာျပည္မွာတုန္းက..ဘယ္ FRC ကိုမွ.. ခြဲျခား ဆက္ဆံတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ မိလုိ႕..၀႗္ေတာ့ မလိုက္ေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ.. ဟိ။
( မေနာ္ေဖာ ဆီမွာ... မန္႕ခဲ့တာ..ဒီမွာ ျပန္လာျပတာ..)
အေပၚက..မသီတာ ေျပာတာ..သေဘာက်လို႕..ဟိ..
မသီတာေရ..မတန္ခူး ဆီမွာ..ေအရိုးဘစ္ သြားတက္ေလ.. း))
Post a Comment