လမ္းထဲက FRC ေတြ

လမ္းထဲက အေဒၚႀကီးေတြ အေၾကာင္းေရးခဲ့ၿပီး အခု လမ္းထဲက FRCေတြ အေၾကာင္း ေရးခ်င္ျပန္ပါသည္။ FRC ဆိုသည္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမဟုတ္သူမ်ား ကိုင္ေဆာင္ရန္ ထုတ္ေပးေသာ လက္မွတ္ျဖစ္ပါသည္။ (ဤပို႔စ္မွ FRC သည္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကိုသာ ရည္ရြယ္ပါသည္။) ဘယ္ကေန အေတြးစ ရလည္း ဆိုပါလွ်င္ ေအာက္တိုဘာလက စသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ မသီတာအတြက္ ေအာက္တိုဘာလသည္ အမွတ္ရစရာ မ်ားေသာလျဖစ္ပါသည္။ ဒီလမွာ ေမြးသည္။ ဒီလမွာ မဂၤလာေဆာင္သည္။ ဒီလမွာ စကၤာပူသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။

ေအာက္တိုဘာလ စ၀င္ကတည္းက လူက ခပ္ငိုင္ငိုင္ေလးေတြးမိသည္။ “အင္း ငါဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားသား FRC အျဖစ္ေနလာလိုက္တာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာပါေကာလား…”။ ထိုအေတြးစမွ တဆင့္ FRC တေယာက္အေနႏွင့္ ဘယ္လို ေနသင့္၊ ထိုင္သင့္၊ စိတ္သေဘာထားသင့္သလဲ ဆိုသည့္ အေတြးဆက္ကာ ငယ္စဥ္ လမ္းထဲက အမွတ္တရ အေၾကာင္းေလးေတြ တေရးေရးေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အေဖ ဒီအိမ္ႀကီးကို က်မေမြးကာစမွာ ၀ယ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ႏွစ္ထပ္ သစ္သားအိမ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး အခန္းခန္း အေဆာင္ေဆာင္ ထပ္ခိုးအဆင့္ဆင့္မွာ အိမ္ေထာင္စုေတြ တၿပံဳႀကီးႏွင့္ ျဖစ္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ယခင္အိမ္ရွင္မွ အပိုင္းပိုင္းျဖင့္ အိမ္ငွားခ်ထားသူမ်ားကို အေဖက တရစ္ခ်င္း ရွင္းလာၿပီး က်မ သိတတ္ေသာအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အိမ္ငွားဟူ၍ အေပၚထပ္ ေျခရင္းခန္း၌ ေနေသာ တ႐ုတ္မိသားစု တစုသာ က်န္ေတာ့သည္။

ထိုမိသားစုမွာ မိဘမ်ားမရွိၾကေတာ့ပါ။ လူပ်ိဳႀကီးလား၊ အိမ္ေထာင္မရွိတာလား မေသခ်ာေသာ သူတို႔၏ ဦးေလးဟုသိရေသာ အန္းက်ိတ္ဟု ေခၚၾကသည့္ အလြန္ပိန္သည့္ ဦးေလးႀကီးက သူတို႔ မိသားစု၏ အာဏာမရွိေသာ အုပ္ထိန္းသူ လူႀကီးျဖစ္ပါသည္။ အန္းက်ိတ္သည္ ေသာ့ျပင္ဆရာ တဦးျဖစ္ၿပီး ေသာ့တံေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားသာ သံကြင္းကို လက္၌ဆြဲကာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တလမ္း၀င္ တလမ္းထြက္ “ေသာ့ျပင္တယ္” ဟု ေအာ္ရျခင္းသည္ သူ၏ ေန႔စဥ္ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး မရွိၾကေတာ့သည္သာမက သူတို႔၏ သမီးအႀကီးဆံုးမွာလည္း တူတူး၊ ငန္ငန္းႏွင့္ မီမီး ဆိုေသာ ကေလးသံုးေယာက္ကို ေလာကအလယ္၌ ေစာစီးစြာပင္ ထားသြားခဲ့ပါသည္။ ဆံုးပါးသြားသူမ်ား အားလံုး၏ တူညီမႈမွာ တီဘီေရာဂါျဖင့္ မရဏ ေသမင္းေခၚေဆာင္ရာကို လိုက္ပါသြားခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တူတူးတို႔ အေဖကေတာ့ ဒီအိမ္မွာမေနပါ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာေနသည္ဟု သိရၿပီး တပတ္တခါေလာက္ သူ႔သားသမီးေတြကို လာေတြ႔တတ္သည္။

တူတူးမွာ က်မႏွင့္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၍ မူလတန္းေက်ာင္း တေက်ာင္းတည္းမွာလည္း တက္ၾကပါသည္။ တ႐ုတ္ကေလးမွာ စာေတာ္တတ္ၾကေသာ္လည္း တူတူးမွာ စာမေတာ္ပါ။ တႏွစ္တခါ စာေမးပြဲနီးလွ်င္ စာအုပ္ေပ်ာက္တတ္ေသာ က်မအတြက္ တူတူးဆီမွ မျပည့္မစံု မလွမပေရးထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို က်မအမႏွစ္ေယာက္မွ ငွားယူၿပီး ကိုယ့္အပိုင္းႏွင့္ကိုယ္ တာ၀န္ခြဲေ၀၍ ႏွစ္ရက္ေလာက္ႏွင့္ အၿပီးကူးယူရသည္မွာလည္း စာေမးပြဲဖက္ရွင္တခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တူတူးသည္ သူ႔ထက္ စာေတာ္၍ သူတို႔၏ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေသာ က်မအေပၚ က်ိဳးႏြံပါသည္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ငန္ငန္းႏွင့္ မီမီးက စြာခ်င္သည္။ က်မတို႔ ကစားရင္း ရန္ျဖစ္ၾကလွ်င္ က်မတို႔ဖက္က “တ႐ုတ္ တ႐ုတ္ ေသာက္စားပုတ္” ဟု ေအာ္လွ်င္ ငန္ငန္းက မခံပါ “ျမန္မာ ျမန္မာ လူလိမၼာ” ဟု ျပန္ေအာ္တတ္ပါသည္။

ကေလးမ်ားကသာ ႏိုင္စားသည္မဟုတ္။ လူႀကီးမ်ားက႑တြင္လည္း ေန႔စဥ္လိုလို ေမာင္ႏွမတေတြ ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္တတ္ၾကေသာ ထိုအိမ္ငွားမိသားစုကို က်မ အေဖႏွင့္ အကိုေတြက မ်က္ႏွာသာမေပးၾကပါ။ ခပ္တည္တည္ ခပ္တန္းတန္းသာ ေနၾကပါသျဖင့္ သူတို႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံစရာရွိလွ်င္ က်မ အေမႏွင့္သာ အေခၚအေျပာ လုပ္၀ံ့ၾကပါသည္။ အန္းက်ိတ္မွအစ သူ႔ထက္ အသက္ငယ္ေသာ က်မအေမကို အေဒၚႀကီးဟု အၿမဲတေစ တ႐ိုတေသ ေခၚေျပာပါသည္။ မွတ္မွတ္ယယ တေန႔ေသာ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ေလာက္တြင္ အေမႏွင့္ က်မတို႔ မိသားစုေတြ ထမင္းစားေနၾကသည္။ က်မတို႔ မစားမီ အေဖကို ဦးစြာ ထမင္းတ၀ိုင္း ျပင္ဆင္ေပးရေလ့ရွိ၍ မီးဖို ထမင္းစားခန္းထဲမွာ အေဖရွိမေနေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္ သံတံခါး ပိတ္ထားေသာ ေနာက္ေဖးေပါက္ အျပင္ဘက္မွ အန္းက်ိတ္ က “အေဒၚႀကီး တူရွိလား” ဟု ခပ္အုပ္အုပ္ အသံျဖင့္ လွမ္းေမးပါသည္။ အေမလည္း ထမင္းစားေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ မၾကားသျဖင့္ “ဘာလဲ” ဟု ထပ္ေမးပါသည္။ “အေဒၚႀကီး တူရွိလား…တူရွိရင္ ငွားခ်င္လို႔” ဟု အန္းက်ိတ္က ထပ္ေျပာရာ အေမ က “တူေတာ့ မရွိဘူး၊ ရဲဒင္းပဲရွိတယ္” ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္ရာ အန္းက်ိတ္လည္း တံခါးေပါက္မွ လွစ္ကနဲ ေနေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။ တေအာင့္ၾကာေသာ္ ထမင္း၀ိုင္းထဲမွ တေယာက္က “အေမ အန္းက်ိတ္က ထမင္းစားမလို႔ တူ လာ ငွားတာထင္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္မွ အားလံုး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္ၾကရပါေတာ့သည္။

က်မတို႔ အိမ္တြင္ ထိုစဥ္က အမွန္တကယ္ တူ (ထမင္း ဟင္းစားေသာ တူ) မရွိပါ။ သံ႐ိုက္ေသာ တူလည္း ရွိဟန္မတူပါ။ ထင္းခုတ္ေသာ ရဲဒင္းသာ ရွိပါသည္။ ရဲဒင္း၏ အသြားတဖက္မွာ ခုတ္ျဖတ္ရန္ သံုး၍ရၿပီး အျခားတဖက္မွာ တူကဲ့သို႔ပင္ ထုႏွက္ရန္ သံုး၍ရပါသည္။

က်မတို႔ ၃တန္းလား ၄တန္းလားေရာက္ေသာႏွစ္တြင္ တူတူးတို႔ အေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည္ဟု သိရပါသည္။ တူတူးတို႔ အေဖမွာ ႐ုပ္ေျဖာင့္သူတဦးျဖစ္ပါသည္။ ကြယ္လြန္သြားေသာ သူတို႔ အေမမွာလည္း သူတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ အေခ်ာဆံုးႏွင့္ က်န္သူမ်ားႏွင့္မတူ ယဥ္ေက်းႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းသည္ဟု မွီလိုက္သူမ်ားက ျပန္ေျပာတတ္ၾကပါသည္။ တခါတရံ တူတူးတို႔ မိေထြးျဖစ္မည့္သူပင္ သူ႔အေဖႏွင့္အတူ ပါလာတတ္ပါသည္။ သူတို႔ လာလွ်င္ က်မတို႔ ကေလးတသိုက္ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္ၾကသည္။ ကေလးအေတြးႏွင့္ မိေထြးဆိုေသာ အရာကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ေသးေသာ အရြယ္ျဖစ္ပါ၍ ဘယ္ေလာက္ပင္ ရန္ေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ စြာေတလန္ မီမီးကိုပင္ သနားစိတ္၀င္ခဲ့ပါသည္။ တေန႔မွာေတာ့ တူတူးတို႔အေဖက အေမရိကန္ကို သြားေတာ့မည္ဟု သိရေသာ အခါ “နင္တို႔ကိုေရာ ေခၚသြားမွာလား” ဟု ကမန္းကတန္း ေမးမိသည္။ “ငါတို႔ ၃ေယာက္စလံုးကို ေခၚသြားမွာ… ငါတို႔ ႀကီးလာေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားကို တိုးရစ္အျဖစ္လာမွာေပါ့ဟာ အဲ့ဒီအခါက်ရင္ နင္တို႔နဲ႔ ျပန္ေတြ႔…” ဟု တူတူးလား၊ ငန္ငန္းလား (မေသခ်ာေတာ့) က ေျပာခဲ့ပါသည္…ေျပာခဲ့ပါသည္…။

*****
မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က FRC သူငယ္ခ်င္းမိသားစု အေၾကာင္း ဆက္ရန္