အူမေတာင့္ျခင္းႏွင့္ သီလေစာင့္ျခင္း

မိမိအေနျဖင့္ “အူမ ေတာင့္မွ သီလေစာင့္တယ္” ဆိုသည့္ စကားကို သေဘာမက်။ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္မႈအား စား၀တ္ေနေရးကို အေၾကာင္းျပကာ ဆင္ေျခေပးတတ္ၾက၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အူမ ေတာင့္ပါလွ်က္ သီလမေစာင့္ပဲ ၀ိသမေလာဘ ေနာက္လုိက္ေနတတ္ၾက၍ ျဖစ္သည္။

ဤဆို႐ိုးစကား၏ မူရင္းဇစ္ျမစ္ကို ေသခ်ာ မသိ။ သို႔ေသာ္ စကၠ၀တၱိသုတ္ကို ၾကည့္၍ ေရွးလူႀကီးမ်ားက ေျပာဆိုေရးသားခဲ့ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ ေနာင္တြင္ မာ့က္စ္၀ါဒလႊမ္းမိုးေသာ ကြန္ျမဴနစ္ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ေၾကာင့္ ပို၍ အသံုးတြင္ခဲ့ဟန္ ရွိ၏။ စကၠ၀တၱိသုတ္အရ စၾက၀ေတးမင္းတို႔တြင္ (၁) ျပည္သူျပည္သားတို႔အား တရားႏွင့္အညီ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရျခင္းႏွင့္ (၂) စား၀တ္ေနေရး ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားအား ေငြေၾကးဥစၥာေထာက္ပံ့ေပးရျခင္းဟူေသာ တာ၀န္၀တၱရားႏွစ္ပါးရွိသည္။ အကယ္၍ ဒုတိယတာ၀န္ျဖစ္ေသာ ေထာက္ပံ့မႈပ်က္ကြက္ပါက ဆင္းရဲမြဲေတမႈသည္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာမည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ က်ယ္ျပန္႔လာပါက ခိုးယူျခင္းအစ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈ ထူေျပာလာမည္။ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈကို အခ်ိန္မီ မကုစားပါက, သို႔မဟုတ္ ကုစားနည္းမမွန္ပါက ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈအျပင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားပါ တိုးပြားလာမည္။ ဤကား စကၠ၀တၱိသုတ္မွ စီးပြားေရးႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သီလတို႔ဆက္ႏြယ္ပံုျဖစ္သည္။

စီးပြားေရး အရင္းခံျပ႒ာန္းမႈသေဘာ(economic determinism) ကို ယံုၾကည္သည့္ မာ့က္စ္၀ါဒအရ စီးပြားေရးသည္ အေျခခံ အေဆာက္အအံုျဖစ္၍ အသိပညာ, ကိုယ္က်င့္တရား, ယဥ္ေက်းမႈတို႔သည္ စီးပြားေရးပံုစံေပၚတြင္ မွီတည္ေနေသာ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအံုျဖစ္သည္။ “အူမ ေတာင့္မွ သီလေစာင့္တယ္” ဟူေသာစကားအား စီးပြားေရး အရင္းခံျပ႒ာန္းမႈသေဘာကို ေဖာ္ၫႊန္းသည့္ ေဆာင္ပုဒ္အျဖစ္ တြင္တြင္ သံုးခဲ့ၾကဟန္တူသည္။

စီးပြားေရးသည္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၏ အေျခခံမ႑ိုဳင္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္က်င့္သီလသည္ ထိုအေျခခံတစ္ခုတည္းေပၚတြင္ ရပ္တည္ေနသည္ဟု ယူဆျခင္းသည္ မိမိတို႔၏ “လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္” ကို ျငင္းပယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ပိုင္ရွင္စနစ္, ေျမရွင္စနစ္, အရင္းရွင္စနစ္စေသာ စီးပြားေရးပံုစံေပၚတြင္တည္၍ လူတို႔ စဥ္းစားေတြးေခၚ ျပဳမူက်င့္ႀကံတတ္ၾကသည္ကို လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ လူတို႔၏ အေတြးအေခၚဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားႏွင့္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၏ ေအာင္ျမင္မႈကို စီးပြားေရးတစ္ခုတည္းကသာ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းထားသည္မဟုတ္။ အျခားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားစြာကလည္း လႊမ္းမိုးထားပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကိုယ္က်င့္သီလသည္လည္း (စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ စီးပြားေရးတို႔ထက္ မေလ်ာ့ပဲ) အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္က်င့္သီလ ပ်က္ျပားေသာ လူ႔အဖြဲ႔စည္းတြင္ စီးပြားေရးအေျခခံေကာင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းလာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ စီးပြားေရးႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သီလသည္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔အစည္း၏ အေျခခံမ႑ိဳင္ႏွစ္ခု (the twin pillars of civilization) ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “အူမ-ေတာင့္မွ သီလေစာင့္တယ္” ဟူေသာစကားအား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ “ေရစုန္သေဘာ” အျဖစ္လက္ခံေသာ္လည္း၊ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အေနျဖင့္ လုိက္နာက်င့္သံုးထိုက္ေသာ ထံုး, ဆင္ေျခေပးထိုက္ေသာ စကားအျဖစ္မူ လက္မခံႏိုင္ပါ။

ဧရာ (မႏၲေလး)

စာၫႊန္း

၁။ ဒီဃနိကာယ္၊ ပါထိက၀ဂ္၊ စကၠ၀တၱိသုတ္
၂။ Gold, The Golden Rule and Government: The civil society and the End of the State – D.G. White.

မင္းမဲ့စ႐ိုက္ ႏွင့္ အာဏာရွင္စနစ္

ရွစ္ေလးလံုးေနာက္ပိုင္းေခတ္မွာ “မင္းမဲ့စ႐ိုက္” ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရက သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ အေတာ္ေလး ေနရာယူလာပါတယ္။ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာက္စရာေကာင္းလို႔လဲ။ အာဏာရွင္စနစ္ကေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာက္စရာေကာင္းလို႔လဲ။ အကယ္၍ တရားဓမၼစိုးမိုး ေနခဲ့ရင္ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ေရာ… အာဏာရွင္စနစ္ေရာဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ မဆုိးပါဘူး။

ေျမႀကီးမွာ ပေဒသာပင္ထြန္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းဦးဘံုေျမေခတ္က မင္းမရွိခဲ့။ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈ မရွိခဲ့။ လူတိုင္းက မိမိကိုယ္မိမိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ယူၾကရတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖိႏွိပ္သူ, အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစား ဟူ၍ မရွိခဲ့။ လူသားတိုင္း သာတူညီမွ် တစ္ဦးကို တစ္ဦး ႐ိုင္းပင္းကူညီ ခ်စ္ၾကည္စြာ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကားလ္မာ့က္စ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြလည္း ဒီလို မင္းမဲ့၀ါဒမ်ိဳးကို သေဘာက် စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အာဏာကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ကေကာ။ ဇမၺဴဒိတ္ကၽြန္းလံုးကို အစိုးရတဲ့ စၾကာ၀ေတးမင္းဟာ သားမယားကအစ တိုင္းသူျပည္သားအားလံုး, ယုတ္စြအဆံုး သားငွက္ တိရစၧာန္ေလးေတြပါမက်န္ အားလံုးအေပၚ တရားဓမၼနဲ႔အညီ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ကို ယူရတယ္။ လံုၿခံဳမႈေပးရတယ္။ ခ်ိဳ႕တဲ့သူကို ခ်ီးေျမႇာက္ ေထာက္ပံ့ရတယ္ (ဒီဃနိကာယ္- စကၠ၀တၱိသုတ္ကပါ)။ R2P (responsibility to protect) ဆိုတဲ့သေဘာတရားဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ မၾကာေသးခင္ကမွ ေရပန္းစားလာခဲ့ေပမယ့္ အေရွ႕တိုင္း ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေတြမွာ ရွိခဲ့ၿပီးသားပါ။ စကၠ၀တၱိသုတ္က “ဓမၼိက ရကၡာ၀ရဏ ဂုတၱိ” ဆိုတာဟာ R2P ပါပဲ။ ဟိႏၵဴေတြရဲ့ မဟာဘာရတက်မ္းမွာလည္း ဒီသေဘာမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြဟာ ဒီတာ၀န္၀တၱရားေတြကို အျပည့္အ၀ လိုက္နာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္၊ ႏိုင္ငံမွာ တရားဓမၼ စိုးမိုးေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ-အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားရွိေပမယ့္ ဖိႏွိပ္သူ, ဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားရယ္လို႔ မရွိပဲ သာယာ၀ေျပာေနမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ လူေတြက ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟေတြ ထူေျပာလာေတာ့ ပေဒသာပင္ထြန္းခဲ့တဲ့ မင္းမဲ့ဘံုေျမေခတ္ေရာ, ဇမၺဴဒိတ္ကၽြန္းလံုးပိုင္သတဲ့ စၾက၀ေတးမင္းေခတ္ေရာဟာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ မိမိကို မိမိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ မင္းမဲ့လူ႔အဖြဲ႔စည္းဟာ ႀကီးႏိုင္ငယ္ျငႇင္း ဇာတ္တူသားကိုေတာင္စားမယ့္ တိရစၧာန္ေလာကလို လံုၿခံဳမႈကင္းမဲ့ေစပါတယ္။ လက္နက္ရွိသူက လက္နက္မဲ့သူကို, ခြန္အားရွိသူက ခြန္အားမဲ့သူ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်တာဟာ ေခတ္သစ္မင္းမဲ့စ႐ိုက္ပါ။ ကေလးသူငယ္ေလးေတြကို အတင္းအဓမၼ ျပန္ေပးဆြဲၿပီး သူေတာင္းစားလုပ္ခိုင္း, ဒျမလုပ္ခိုင္း, စစ္သားလုပ္ခိုင္း ခံရတာဟာ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ပါ။ လူ႔ေလာကထဲမွာ သိကၡာရွိရွိ ရပ္တည္လို႔မရပဲ၊ စီးပြားေရး, လူမႈေရး, က်န္းမာေရးအဖက္ဖက္မွာ လံုၿခံဳမႈကင္းမဲ့သြားတာ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ပါ။

အာဏာရွင္စနစ္မွာလည္း အစိုးရေတြ မင္းေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ပ်က္ကြက္ယံုမက၊ အာဏာကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ မတရားတဲ့ အဓမၼက်င့္ထံုးေတြကို ဥပေဒအျဖစ္ စိတ္တိုင္းက် သတ္မွတ္ၿပီး မိမိတို႔ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ အသံုးခ်။ ျပည္သူေတြ ခ်စ္ၾကည္ အားကိုးရမယ့္ “မင္း” အစစ္မရွိေတာ့လို႔ အာဏာရွင္တိုင္းျပည္ဟာလဲ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္ပါပဲ။ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့ စ႐ိုက္ေတြကလည္း မင္းမဲ့စ႐ိုက္ရဲ့ လကၡဏာေတြနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အာဏာရွင္ေခတ္မွာေတာ့ အခြန္အတုတ္ေတြ တရား၀င္ ဆက္သရတာ ပိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ဟာ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ (မဟာဘာရတက်မ္းမွာဆိုရင္ ဒီလို တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ပ်က္ကြက္တဲ့ ဘုရင္မ်ိဳးကို ေခြး႐ူးလို ၀ိုင္းသတ္ရမယ္လို႔ေတာင္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။) သို႔ေသာ္လည္း အာဏာရွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ေနက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုတာက ေခြး႐ူးကို ၀ိုင္းသတ္တာ ေလာက္ေတာ့ လက္ေတြ႔မွ မလြယ္လွပါဘူး။

မင္းမဲ့စနစ္နဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ေတြမွာ တရားဓမၼစိုးမိုးေရးကို အာမ, မခံႏိုင္တဲ့အတြက္၊ “လြတ္လပ္မႈ, ညီမွ်တဲ့ အခြင့္အလမ္းညီမွ်မႈ, တရားမွ်တမႈ” ေတြကိုပိုၿပီး အာမခံႏိုင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကသာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြအလယ္မွာ မ်က္ႏွာပန္းလွပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြေတာင္မွ ဒီမိုကေရစီကို ေပၚေပၚတင္တင္ မဆန္႔က်င္ရဲပါဘူး။ သူတို႔ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြကို အပိုေဆာင္း နာမ၀ိေသသနေလးေတြ ေရွ႕မွာထည့္ၿပီး ဒီမိုကေရစီတံဆိပ္ ကပ္ၾကပါေသးတယ္။ People’s Democracy (ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြ), Guided Democracy (အင္ဒိုနီးရွားက Sukarno), Organic Democracy (စပိန္က Franco), Basic Democracy (ပါကစၥတန္က Ayub Khan), Neo-Democracy (ဒိုမီနီကန္က Trujillo), Presidential Democracy (အီဂ်စ္ Nasser), Selective Democracy (ပါရာေဂြးက Stroessrner) စသျဖင့္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကတာကို The Man on Horseback စာအုပ္မွာ နမူနာထုတ္ ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေခတ္တစ္ခု, စနစ္တစ္ခုရဲ့ အေကာင္းအဆိုးကို မင္းမဲ့စနစ္, အာဏာရွင္စနစ္, ဒီမိုကေရစီစနစ္စတဲ့ အမည္နာမေတြ သက္သက္နဲ႔ တိုင္းထြာလို႔ မရပါဘူး။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြ ရွိျခင္း, မရွိျခင္းသက္သက္နဲ႔ တိုင္းထြာလို႔ မရပါဘူး။ တရားဓမၼစိုးမိုးမႈတကယ္ ရွိ, မရွိနဲ႔ တိုင္းထြာရပါမယ္။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီစနစ္ဟာ တရားဓမၼစိုးမိုးမႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ တိုင္းထြာရပါမယ္။ စည္းကမ္းဥပေဒေတြ ရွိမရွိ, ဥပေဒေတြကို လိုက္နာမႈ ရွိမရွိသက္သက္နဲ႔ တိုင္းထြာလို႔မရပါဘူး။ အဲဒီဥပေဒေတြဟာ တရားမွ်တမႈရွိရဲ့လား ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ တိုင္းထြာရပါလိမ့္မယ္။

ဧရာ (မႏၲေလး)

စာၫႊန္း။
၁။ ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂ္၊ စကၠ၀တၱိသုတ္
၂။ ပါရဂူ - မဟာသမၼတ
၃။ International Coalition for Responsibility to Protect - http://www.responsibilitytoprotect.org/
၄။ Samuel Finer – The Man on Horseback : The Role of The Military in Politics

လွေသာ ဘေလာ့ဂ္

မိတ္ေဆြ သင္ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးပါသလား
ယဥ္ဖူးပါတယ္ဆိုရင္ ထပ္ေမးပါရေစဦး
သင့္စိတ္ကူးေတြကို အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ဖူးပါသလား

သင့္ကို သင့္ကိုယ္သင္ထက္ သိေနတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္
့္အနားမွာရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ႏိုင္ပါ့မလား

သင့္ရင္ထဲကအေၾကာင္းေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ၊ ဆႏၵေတြ
တစံုတေယာက္ကို တိုင္တည္ခြင့္ရေနတယ္ မဟုတ္လား

သင္ဟာ ကံထူးသူပါ မိတ္ေဆြ

သင္ဟာ ကာလသံုးပါးမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသူ ျဖစ္သလို
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းမွလည္း အနားရေပတယ္
အလွတရားေတြက ေလေျပညွင္းလို သင့္ရင္ထဲ တိုးေ၀ွ႔၀င္လာတတ္ၾကသလို
အသိတရားေတြကေတာ့ သင့္ႏွလံုးသားကို ေျခကုပ္ယူလို႔ ဖူးပြင့္ၾကတယ္

သင့္ကို အဆီးအတား အပိတ္အပင္ လုပ္တတ္တဲ့ ေဘာင္ကို
သတိတရားဆိုတဲ့ ေသာ့နဲ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ေနတာကိုေတာ့
၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့ေလ
တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာမ်ား
သင္ဟာ နယ္နိမိတ္တို႔နဲ႔ သက္ဆိုင္မႈမရွိေတာ့တဲ့ အေျခကို ေရာက္ခဲ့ရင္
ဘယ္အရာကိုမ်ား ဦးခိုက္ေလမလဲ ဆိုတာသာ
သိခ်င္စမ္းပါရဲ႕

မသီတာ စာ တိုစိစိ ေလးေတြ ဘေလာ့ဂ္မွာေရးတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာကို မေပၚလြင္တာေတြရွိတယ္။ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာေတြ ေရးခ်တာ အမွန္ေပမဲ့ ပ်င္းတာေရာ ဖ်င္းတာေရာေၾကာင့္ တခါတခါ ျမွဳပ္ကြက္ေတြ မ်ားေနသလိုလို၊ ေစတနာ ရာႏႈံးျပည့္မပါသြားသလို ခံစားရတယ္။ အခုလည္း ေရးခ်လိုက္ျပန္တယ္။ မျပည့္စံုတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ျဖည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ကြက္လပ္တခု လို႔ ၀န္ခံရင္း ဆက္လက္ ဘေလာ့ဂင္း ပါဦးမယ္။

ေခတ္ မေကာင္း အခါ မေကာင္းဘူး ဆိုေသာ္ျငားလည္း

ေရွ႕လူႀကီးေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ ေခတ္ႀကီးကေတာ့ တေန႔တျခား ဆိုး၀ါးလာလိုက္တာ တဲ့
မသီတာေတာင္ ငါ့တသက္ ေခတ္ေကာင္းေလးမွ မွီပါဦးမလားလို႔ သံေယာင္လိုက္ခ်င္ခ်င္
အဲ ဒါေပမဲ့ သတိထားမိတာေလးတခုက
မသီတာတို႔ မေမြးခင္ တေခတ္တခါက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ ႏိုက္ကလပ္ ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ
မသီတာတို႔ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းေခတ္မွာေတာ့ အဲ့ဒါက အေတာ္ေလး ေမွးမွိန္ခဲ့တယ္
အခုမ်ားေတာ့ “႐ိုးတေလွ်ာက္ ၿဖိဳးေမာက္ပါတဲ့ လယ္ပတူ” ဆိုတာလို
လမ္းတေလွ်ာက္ ေပါလိုက္ပါတဲ့ ႏိုက္ကလပ္… ျပန္လည္ဆန္းသစ္လာလိုက္တာ
ဟူး…ေတာ္ပါေသးရဲ႕…မသီတာတို႔ သီသီေလး လြဲခဲ့ေပလို႔
ႏို႔မို႔႐ွိ ကိုဧရာတေယာက္ကို ဘယ္ႏိုက္ကလပ္ လိုက္ဖမ္းရမယ္မွန္း မသိ...

ဘေလာ့ဂ္တာ...(၅)

အခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ျမင့္မားလိုက္ၾကတာ… အခ်ိဳ႕ေတြၾကေတာ့လည္း နိမ့္ပါးလိုက္ၾကတာ… လူဆိုတာ ဘာလဲ လူျဖစ္မွေတာ့ လူပီသဖို႔လိုတယ္…လူနဲ႔တူရင္ေကာင္းမယ္… လု လူ လူး လူဆိုတာ… လုလိုက္ လူးလိုက္လား မလုလိုက္ မလူးလိုက္လား လုသည္လည္းမဟုတ္ လူးသည္လည္း မဟုတ္လား ဘာႀကီးလဲ … လူဆိုတာ သိပ္ fragile ျဖစ္တယ္ တဲ့ ငါကေတာ့ မေသေသးပါလား ဒါဆို လူဆိုတာ… ေသဆံုးခ်ိန္ မတိုင္မီအထိ ဘ၀ တခုေပါ့… ရွင္းရလြယ္ေအာင္ delta လုပ္လို႔ အေသးၿခံဳ႕လိုက္မယ္။ မေသေသးတဲ့ ငါ နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ငါ့ဘ၀ တခု။ ေလးလံေနတယ္ ေပါ့ပါးေနတယ္ဆိုတဲ့ ငါ့စိတ္ တခုလည္း ရွိတယ္။ ငါပါလို႔ လက္ညိွဳးထိုးျပလို႔ရတဲ့ ငါ့႐ုပ္ႀကီး တခုလည္းရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိသားစု မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ပတ္၀န္းက်င္ တာ၀န္ ကံၾကမၼာ ဗီဇ … … … nested loops ေတြလိုပဲ ႐ႈပ္ေထြးလာျပန္တယ္။ ေနပါဦး သင္က ႐ႈပ္ခ်င္တာလား ရွင္းခ်င္တာလား…ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့… ငါ ထြက္ေျပးလာခဲ့မိတယ္… ဘေလာ့ဂ္ ကမၻာဆီ

ဒီေန႔ တာ၀န္အရ ထမင္းဟင္းေတာင္ ေထြေတြ ထူးထူး ခ်က္စရာမလိုဘူး။ မေန႔က ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြရွိေနတယ္။ ေအာ္ မေန႔က လံု႔လ ၀ီရိယ ရွိခဲ့ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳး ဒီေန႔ ခံစားရတာပဲ…။ ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနလို႔ ရတယ္။ ဒါဆို ငါက ဒီေန႔ကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ လက္ခံရမယ္။ ဒါေသခ်ာရင္ မေန႔က ငါခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြက ဒီေန႔မွာပါ မပုတ္မသိုးေသးပဲ အလဟႆ မျဖစ္လို႔သာ ငါ ဒီလိုေနႏိုင္တာ… အကယ္၍မ်ား တခုခု မွားယြင္းခဲ့မယ္ဆိုရင္…။ ဉာဏ္ ပညာ ဆိုတဲ့ အခန္းဘက္က အခ်က္ျပမီး လင္းတာ သတိထားလိုက္မိသလို မနက္ဖန္ကို သတိရျပန္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းကို လိုအင္ေလာဘနဲ႔ လဲလိုက္ရတယ္။ … … … ဘ၀မွာ အတိတ္ကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီလား… ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာ ပမာဏအထိလည္း ျမင့္မားခဲ့ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ လူျဖစ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ… လြတ္လပ္တဲ့လူ လို႔ေတာ့ မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ဒါဆို ပစၥဳပၸန္မွာ လံုလ၀ီရိယ အကိ်ဳးေတြကို မိန္မိန္ႀကီး ခံစားေနတာေပါ့ ခံစားပါတယ္…ကုန္ဆံုးတတ္တဲ့ အရာေတြမို႔ အနာဂတ္အတြက္ ထပ္မံလည္း ျဖည့္ဆည္းေနရပါတယ္။ … … ေနာက္ ေသခ်ာေသးတာ တခုက ဘေလာ့ဂ္ရတာ ငါေပ်ာ္တယ္။ … ဘာလို႔လဲ ဟုတ္လား … လူဘ၀က လြတ္လို႔ေလ လူဘ၀က လြတ္မွ လူပီသတာ မဟုတ္လား…

သူအယင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး

သူမ်ားေတြ ေျပာကုန္ၾကၿပီ
"သူအယင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး" တဲ့။
မသီတာ တေယာက္ လူငယ္ေျခသြက္ေလး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
၂၀၀၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က စၿပီး ေျခက်လာတာ ၀န္ခံပါတယ္။
(ဘေလာ့လည္တာ ေျပာပါတယ္)

မသီတာ ဆယ္ရက္ေပ်ာက္ၿပီး ဘြားကနဲ ေပၚလာ...ရက္ႏွစ္ဆယ္ ေပ်ာက္မယ္ေျပာ။
က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ျပန္လာ...ဘယ္ႏွစ္လ ေပ်ာက္မယ္မွန္းမသိ။
(ဒါက ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ မွတ္ထားတာပါ)

၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုျခင္း

၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကို SONATA-CANTATA မွ လိႈက္လွဲပ်ဴငွာ ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္...