ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတၱဇေတြ… (၁)၊ (၂)

ေရးခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ
မေရးရတာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့
*****
အၾကည္က ခပ္တည္တည္ ဟိုဘက္လွည့္ထိုင္ေနတယ္
ျမင္ေနရတယ္ ဒါေပမဲ့ နားလည္ေအာင္ မွန္းဆဖို႔ၾက ခက္ေနျပန္တယ္

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္တိုင္တယ္
စာၾကည့္စားပြဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္တယ္
ဘာမွ ထြက္မလာတဲ့အဆံုး ဒုကၡေျခရင္း ၀ပ္ဆင္းလိုက္ရတယ္… ကေတာက္
*****
မိတ္ေဆြ အမေတြက ေျပာတယ္။ “၀ လာလိုက္တာ..” တဲ့..။ ဆက္ေျပာေသးတယ္ “ဘေလာ့ဂ္မွာ သိပ္မေတြ႔ရေတာ့လို႔ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” တဲ့။ အိမ္က သားႀကီးကေတာ့ “ေမေမ ပိန္ခ်င္ရင္ ဘေလာ့မလုပ္နဲ႔ေတာ႔” လို႔ ေျပာလာတယ္။ “ဟုတ္တယ္ေလ.. ေမေမက စားၿပီးေတာ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ… ဗိုက္ႀကီးက ပူလာတာေပါ့” တဲ့။ “ေမေမက သားေျပာတာ လုပ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..” လို႔ ညည္းေျပာေလး ေျပာေသးတယ္။
*****

ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတၱဇေတြ… (၁)

တေန႔က သားငယ္ေလးနဲ႔ အတူ အိပ္တယ္။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းေလာက္မွာ သားငယ္ေလးက ငုတ္တုတ္ကေလး ထထိုင္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလာတယ္။ “ေမေမ သား မီးခဏေလာက္ ဖြင့္မယ္ေနာ္” တဲ့။ “အင္း” လို႔ မ်က္စိမဖြင့္ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူမီးခလုတ္ဆီ ထသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ… သူ အိပ္ယာထဲ ရွဴးေတြမ်ား ေပါက္ခ်ေလသလားလို႔ အိပ္ယာခင္းကို ကပ်ာကယာ စမ္းမိတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္ယာခင္းေပၚ ပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ ကဒ္ေတြကို မီးေရာင္နဲ႔ ျမင္လိုက္ရၿပီး သူ႔ေနရာျပန္ေရာက္လာတဲ့ သားငယ္က “သားကဒ္ေတြ ေအာက္က်ကုန္လို႔” လို႔ ေျပာရင္း သူ႔ကဒ္ေတြကို ေကာက္စီေနေတာ့တယ္။ (အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ဥစၥာေျခာက္ေလး... သူ ကစားတဲ့ ကဒ္ေတြကို ေခါင္းအံုးေအာက္ ထားအိပ္တတ္တယ္။)

အဲ့ဒီေန႔ မနက္ကေတာ့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ တေယာက္ထဲပဲ ဆိုေတာ့ အစပိုင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သတၱ၀ါေတြကို ေမတၱာပို႔တယ္။ ရာသီဥတုက ညိဳညိဳမိႈင္းမိႈင္း အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းဆိုေတာ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အတူ အေတြးေရယာဥ္ေက်ာ ေမ်ာေကာင္းလွတယ္။ ဒီေန႔ မိုးရြာမလား… ေနပူမလား… ငါေတာ့ မသိဘူး… သားေတြကေတာ့ သိလိမ့္မယ္… သူတို႔က မိုးေလ၀သ ခန္႔မွန္းခ်က္ ၃ရက္စာ ႀကိဳေဟာတာကို တီဗြီကေန ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒီေန႔ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္လဲ… လဆန္းလား လဆုတ္လား… ဒါလည္း ငါမသိျပန္ဘူး… ေအာ္ ငါဟာ ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနတတ္သူပါလား။ ဟိုးငယ္ငယ္ ရြာမွာေနတုန္းကလည္း အမွတ္အသားမရွိခဲ့တာပါေလ… အိမ္ေရွ႕ကေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ေရတက္ ေရက်၊ ေရေသ ေရထေတြက ဒီလဆန္းလဆုတ္ရက္ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတာပဲ… အဲ့ဒီတုန္းကလည္း လူႀကီးေတြ အလုပ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ သိခ်င္တဲ့အခ်ိန္ တေယာက္ေယာက္ ေကာက္ေမးလိုက္တာပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ သိေအာင္ေတာ့ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ အင္း ငါေတြးေနျပန္ၿပီ… ေတြးၿပီ ဆိုေတာ့လည္း အတိတ္အေၾကာင္းေတြ ခ်ည္းပါပဲလား။ ငါ အနာဂတ္ကို ဘာေၾကာင့္မေတြးတတ္တာလဲ… တခါတေလမ်ား အနာဂတ္ကို ေတြးၾကည့္ပါဦးလားဟယ္။ အနာဂတ္ကို ေတြးရတာက အားစိုက္ရတယ္။ အနာဂတ္ကိုေတြးတဲ့ ငါ့အေတြးေတြဟာ တလံေလာက္မွာပဲ ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ တံု႕ကနဲ ရပ္သြားတတ္တယ္။ (ဖ်တ္ကနဲ အေတြးထဲ ၀င္လာျပန္တာက) ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာမွာသြားေနရင္း အေဒၚအပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ျဖဴလြလြ အိပ္ယာခင္း အက်ခင္းထားတဲ့ မထူမပါး ေမြ႕ယာေလးေပၚ သေဘာေခြစြာ အိပ္ခြင့္ရခဲ့တယ္… အဲ့ဒီ ၾကည္ႏူးမႈေလးက ၾကာၾကာမခံပဲ… ေခ်ာက္ခ်ားစရာေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္… အိပ္ယာထဲ ရွဴးေပါက္မိလို႔ လူႀကီးေတြ မသိခင္… ကိုယ့္အ၀တ္ေတြ ထလဲ… နံေစာ္ စိုရြဲကုန္တဲ့ ေစာင္ေတြ အိပ္ယာခင္းေတြ ဖ်ာေတြကို ခိုးထုတ္ခိုးထည္ေတြအလား… ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ… မနက္မိုးလင္းရင္ “သီတာ အိပ္ယာထဲ ေသးေပါက္တယ္မလား” လို႔ အစစ္ခံရေတာ့မယ္… ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလိုက္တာ…
ေအာ္ အခုေတာ့သိၿပီ… ငါ လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ား ဟန္ေဆာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေနျခင္းဟာ ငယ္ငယ္က အိပ္ယာထဲ ႐ွဴးေပါက္ခ်တတ္ျခင္းက အစ ျပဳခဲ့တာပါလား...။
*****
ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေလးတြဲ႕လ်က္ပါပဲ….။

ပန္ပန္နဲ႔ မေလးကို ဒီေနရာကေန ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။
*****

ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတၱဇေတြ… (၂)

ပံုမွန္ အားျဖင့္ေတာ့ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းလည္း အိမ္တံခါးေတြ ပိတ္ၿပီး သားအမိတစ္ေတြ အိမ္ထဲ ေနၾကတာပဲ…။ အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ သားႀကီးကို ကိစၥတခုနဲ႔ ေအာက္ဆင္းဖို႔ ခိုင္းလိုက္ေတာ့ သူ တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္တယ္။ ၀ရံတာကို ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ “ေမေမ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုက္ကယ္ Accident ျဖစ္ထားတယ္” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ကိုယ္လည္း “ဟုတ္လား သား” ဆိုၿပီး ၀ရံတာထြက္လာၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ ႐ိုးရိုးရဲကားတစီး၊ အက္စိဒင့္ ျဖစ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္၊ ယာဥ္ထိန္းရဲ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးကို ေတြ႔ရတယ္။ အႀကီးအက်ယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပံုစံေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခဏေနေတာ့ Civil Defence က မီးသတ္ကားႀကီး ေရာက္လာတယ္။ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ေမတၱာတစ္ခ်စ္ႏွစ္ခ်က္ပို႔ၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။

သားႀကီးက လာေျပာျပန္တယ္။ ေမေမ “မီးသတ္ကားႀကီးက ေသြးကြက္ေတြကို ေဆးေနတယ္။ နီရဲေနတာပဲ” တဲ့။ “ဟုတ္လား သား” ဆိုၿပီး တခါထြက္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ မီးသတ္သမားေတြ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ အကြက္တကြက္ကို ဆပ္ျပာအျမွဳပ္ေတြကို ထလို႔ တံျမတ္စည္းတံအရွည္ေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ၿပီး အေသအခ်ာကို ေဆးေနၾကတယ္။ “သူတို႔ သံုးတဲ့ ေဆးက အနီေရာင္မို႔လို႔ပဲလား…ေသြးေတြ မို႔လို႔ပဲလားေတာ့မသိဘူး…နီေတာ့ နီေနတယ္ေနာ္ ေမေမ” လို႔ သားႀကီးက ေျပာျပန္တယ္။ “အင္း” လို႔ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။ က်မစိတ္ထဲကေတာ့ ဓာတ္ဆီတို႔ အင္ဂ်င္၀ိုင္တို႔ ဖိတ္သြားတဲ့ အကြက္ကို ေဆးေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သားႀကီးကိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ပါဘူး… ငါ့သားကေတာ့ Drama ေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီလို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳရင္း သူ႔အေတြးနဲ႔သူ ေတြးခ်င္သလို ေတြးေနပါေစလို႔ လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ သားႀကီးက အဲ့ဒီလိုပါပဲ သူ႔အေတြးေတြက က်မတို႔ အထင္ အမွန္တရားနဲ႔ မနီးစပ္တဲ့ ဒရမ္မာေတြ သိပ္မ်ားပါတယ္။ (ဒါလည္း ဘမ်ိဳးဘိုးတူတာလား၊ မိမ်ိဳးဖြားတူတာလားမွ မသိတာေနာ့။)

လမ္းေပၚ ေမာင္းလာၾကတဲ့ ကားေတြက ေဆးေၾကာေနၾကတဲ့ လူတသိုက္အနားအေရာက္မွာ အရွိန္ေလွ်ာ့ သတိထားၿပီး ေကြ႔ေရွာင္ ေမာင္းေနၾကတယ္။ က်မလည္း စိတ္ကူးနဲ႔ ကားေမာင္းၾကည့္လာမိတယ္။ အဲ့ဒီနားအေရာက္မွာ လမ္းေပၚကအကြက္ကို ကားဘီးမနင္းမိေအာင္၊ ယုတ္စြအဆံုး ပိုက္နဲ႔ ထိုးေဆးေနတဲ့ ေရေတြ လမ္းၾကမ္းျပင္ကိုထိၿပီး ျပန္ကန္တက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေရေတြ က်မကားကို မစင္မိေအာင္ ဆတ္ဆတ္လူး ေကြ႔၀ိုက္ေရွာင္တိမ္း ေမာင္းေနမိတယ္။ ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိ သားေျပာတဲ့ ေသြးေတြ ျဖစ္ေနရင္ က်မကားကို ေသြးစက္ေရ စင္မိပါၿပီတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးက ကပ္ၿငိပါလာေလသေယာင္… စိတ္ထဲ မသတီလိုက္တာ…

ခ်က္ခ်င္းဆိုလလိုပဲ သတိ၀င္မိပါတယ္။ ဘာမွန္း ညာမွန္း အေသအခ်ာ မသိတဲ့ အရည္ေတြကို ဓာတ္သေဘာသတ္သတ္မျမင္ပဲ… အသက္ လိပ္ျပာ ၀ိညာဥ္ တစံုတရာအလား ထင္ေယာင္ထင္မွား ခိုင္တယ္ ၿမဲတယ္ ကူးတယ္ ေျပာင္းတယ္ လို႔ ယူဆေနတဲ့ သႆတဒိ႒ိရဲ႕ အေတြးေတြပါလားဟု…။