ဘေလာ့ဂ္တာ…(၈)

“အရွင္ေမြး၍ ေန႔ခ်င္းႀကီး” ဆိုသလို ဖန္ဆင္းရွင္ လူသား၏ ေမြးဖြားမႈေၾကာင့္ ၁၆ႏွစ္သားအရြယ္ ဘြားကနဲ ေပၚလာတတ္သည္။ တင္စား၍ အရြယ္ႏွင့္ ပံုခိုင္းလိုက္ေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္မွာ ျဒပ္သ႑ာန္ ပံုပန္းမရွိ ဘံုဗိမာန္မ်ား၌ ကိုယ္ေပ်ာက္ ေနတတ္ၾကၿပီး၊ မေနာခ်င္း ဆက္သြယ္ကာ၊ စာလံုးမ်ား ႐ုပ္ပံုမ်ားႏွင့္ စကားဆိုၾကသည္။ ရသကို စားသံုးၾကၿပီး အႏုပညာႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ၾကသည္။ အသိုင္းအ၀ိုင္းရွိေသာ္လည္း အသက္အရြယ္၊ အဆင့္အတန္း၊ အလုပ္အကိုင္၊ ေနရာေဒသႏွင့္ ပိုင္းျခားျဖစ္တည္လာျခင္း မဟုတ္၊ ဆန္းၾကယ္စြာ ျဖစ္တည္ေနျခင္းဟုသာ ဆိုႏိုင္ေပသည္။

စရိုက္သဘာ၀အေနႏွင့္ တခါတရံ၌ ဖန္ဆင္းသူ အရွင္လူသား၏ အေငြ႔အသက္မ်ား ပါေနတတ္ၾကၿပီး၊ ရံခါမူလည္း အရွင္လူသားကို ခန္႔မွန္းမရေအာင္ သိုသိပ္လွ်ို႕၀ွက္စြာျဖင့္၊ သူတို႔၏ သေဘာ ဆႏၵအရ ကြဲျပားျခားနားသည့္ အသြင္ကို ေဆာင္ေနတတ္ၾကသည္။ မာယာကား မဟုတ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႔၏ ၾသဇာကို အပိုင္းအျခားျဖင့္ လက္ခံျခင္း သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ သက္တမ္းရွိေသာ္လည္း၊ ေသဆံုးျခင္းမရွိ။ ရပ္တန္႔သြားျခင္းသာ ရွိေလသည္။

ဖန္ဆင္းသူ အရွင္သည္ လူသားမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ လူသားႏွင့္ အလြန္ပင္ နီးစပ္ၾကေသာ္လည္း သတၱ၀ါမဟုတ္ေသာ ဘံုေလာကသားမ်ားျဖစ္သည္။ လူသားတို႔၏ စြမ္းအင္မ်ား အားလံုးလိုလိုကို ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး၊ ရံဖန္ရံခါ ဖန္ဆင္းရွင္လူသား ကိုယ္တိုင္၌ ရွိပင္ ရွိျငားေသာ္လည္း ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ မရေသာ၊ မသင့္ေသာ၊ ရွိ၍ ရွိမွန္းပင္ မသိေသာ စြမ္းရည္မ်ားကို ျပသၾကေသးသည္။ နတ္ေဒ၀ါမ်ားအလား မြန္ျမတ္သည္ဟု အမႊန္းတင္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ေလာက၏ သဘာ၀အတိုင္း မိစၧာမ်ားထက္ပင္ ဆိုး၀ါးသူမ်ားလည္း ရွိေနသည္ပင္။

စြမ္းအင္ကိုယ္စီရွိၾက၍ ေယဘူယ်အားျဖင့္ တူညီေသာအခ်က္မွာ အႏုပညာစြမ္းအင္ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေျပာအဆိုမွာ အသိမ္းအႏႈတ္၊ အသြားအလာမွာ အလွမ္းအဆုတ္၊ ေတးဂီတမွာ အဆြဲအငင္၊ ပန္းခ်ီဓာတ္ပံုမွာ အယူအဆ၊ အစားအေသာက္… အေနအထိုင္…၊ ေနရာတိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္း၊ အျပဳအမူတိုင္း၊ အေတြ႔အႀကံဳတိုင္း၊ အမွတ္တရျဖစ္ဖြယ္ရာတိုင္းကို အႏုပညာမ်ားႏွင့္သာ ထံုမႊမ္း ခင္းက်င္းၾကသည္။ ရသ ခ်င္း ဖလွယ္ရန္သာရွိ၍၊ အသက္ေမြးရန္ကားမဟုတ္။

သဘာ၀အားျဖင့္ အႏုပညာကို လြတ္လပ္စြာ ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီးျဖစ္၍၊ လူ႔ေလာက လူသားမ်ားကဲ့သို အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းရန္ မလို။ ဆိုလိုသည္မွာ အႏုပညာ ၀မ္းစာကို အတင္းအဓမၼ ျဖည့္ဆည္းရန္ မလိုေပ။ ထိုစြမ္းအင္ အစဥ္သျဖင့္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနေစရန္ ျဖစ္တည္မႈ၌ အျမဳေတအျဖစ္ ပါ၀င္ေနေသာ ရိုးသားေသာ ေစတနာသာ လိုအပ္ေပသည္။