တိမ္ေတြေပၚမွာ နင္ရယ္၊ ငါရယ္၊ သူတို႔ရယ္...

ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ပို႔စ္ပါ။ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ရွိေနခြင့္ရတဲ့ အေျခအေနေလးကို ၀မ္းသာေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဘေလာ့ဂ္တာ…ဆိုၿပီး ပို႔စ္ေလးေတြ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရးလာတာ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ ၇ ၈ အထိေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္မွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါအျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္မွာ ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို အမွတ္ရ တိုးတိတ္ တမ္းတရင္းေရးပါတယ္။ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အမည္ေတြကိုေတာ့ ခ်မေရးေတာ့ပါဘူး။

၂၀၀၇ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ စဖတ္ၿပီး၊ ၂၀၀၈ ႏွစ္စ မွာ Sonata-Cantata ကို စေရးပါတယ္။ ဆိုဒ္ဘားမွာ “အလည္ေရာက္လာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ Blog Lists လုပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆီမွာ ေကာ္မန္႔ေရးခဲ့ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ Cbox မွာ ေျခရာခ်န္ခဲ့ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသစ္ဆိုရင္ List ထဲကို မပ်က္မကြက္ ထည့္ထားလိုက္ၿပီး၊ ပို႔စ္အသစ္တက္တိုင္း သိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ malware ေၾကာင့္ Blog Lists ကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ရၿပီးေနာက္မွာေတာ့၊ ပို႔စ္အသစ္တက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြက တဆင့္သာ သြားႏိုင္ပါေတာ့တယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေနာက္ကြယ္က ဘေလာ့ဂ္ဂါ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာကို အသိခံသူနဲ႔ အသိမခံလိုသူ အယူအဆေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ကိုယ္လည္း ဖံုးရမလား၊ ေဖာ္ရမလား စိတ္ကစားေနတုန္း… သိပ္ၾကာၾကာေတာ့လည္း မကစားလိုက္ရပါဘူး… မသီတာဆိုတာ နာမည္ အရင္းမို႔ ဟင္းလင္းႀကီးပဲ ထားလိုက္ပါတယ္။

မူလအစပထမ ဧရာသီတာ တို႔က ေၾကာက္တာလား၊ ရြံ႕တာလား၊ မာနႀကီးတာလား၊ ႀကီးက်ယ္တာလား ဘာလဲေတာ့မသိပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မို႔ ေျပာတာမဟုတ္…။ လူပံုက ေတာ္ေတာ္ အပိုးက်ိဳးပါတယ္။ တခါတခါလည္း ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔…။ တခါတေလလည္း မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္လိုလို…။ တခါတရံမ်ားဆို ဘုရားလူႀကီးဂိုက္ေတာင္ ဖမ္းထားတတ္ပါေသးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္တခု အရင္းျပဳမိေတာ့မွ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတာထဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တိုးရင္း၊ လူေတာလည္း တိုးပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ကတဆင့္ ခင္မင္ရသူေတြနဲ႔ ျမန္မာသံ႐ံုးမွာ စကားလက္ဆံုၾကဖူးတယ္။ ေသြးစတင္ လွူျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြကို ျမန္မာစာသင္ေပးတယ္။ တရုတ္သီခ်င္း သင္ယူဖူးတယ္။ ကာရာအိုေက ဆိုဖူးတယ္။ မေလးရွားကို ကထိန္အလွဴသြားခဲ့ၾကတယ္။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ သြားတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ သြားတယ္။ ညစာအတူ စားၾကတယ္။ ေရကူးကန္ထဲမွာ ေရစိမ္ရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕တယ္။ ဖုန္းဆက္တယ္။ Gtalk တယ္။ Gmail တယ္။ ဒီလို ဆိုရင္ျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ဟာ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္စရာလို႔ ထင္စရာပါ။ ေပ်ာ္စရာရွိရင္ လြမ္းစရာလည္းရွိပါတယ္… ဒါဓမၼတာပါ။

ဘေလာ့ဂ္ လမ္းေၾကာင္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ အခ်ိန္၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္း၊ ေစတနာေတြ နဲ႔ တလွမ္းခ်င္းတဆင့္တက္ အားစမ္းခဲ့တယ္။ လမ္းေျဖာင့္မွာ ဟန္ခ်က္ညီ တြဲလက္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရသလို၊ လမ္းေထာင့္ကေန ရပ္ၾကည့္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ လမ္းသြယ္မွာ တစ္ဦးကို တစ္ေယာက္က ေဖးမ… လႊလႊေလး သြားခဲ့တာေတြရွိသလို၊ လမ္းေကြးမွာ အလြမ္းအေဆြးေတြ အန္ထုတ္ခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္…။

ဘေလာ့ဂ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ လိုက္ပါစီးေမ်ာဖို႔ ပို႔စ္ေတြ ဖတ္ရမယ္။ ပို႔စ္ေတြ ေရးရမယ္။ ေကာ္မန္႔ေတြ ေပးရမယ္။ စီေဘာက္မွာ ႏႈတ္ဆက္မယ္။ အရည္မရ အဖတ္မရ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ ဒီလိုေလး ေျဖခ်င္တယ္။ လူဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ စိတ္ကူး၊ ၀ါသနာ၊ အေလ့စ႐ိုက္၊ တန္ဖိုးထားရာျခင္း မတူကြဲျပားၾကပါတယ္။ အဲ့လို လူေတြ အတူေနဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့ လူေတြမွာ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ညီမွ်ျခင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ျခင္း ဆိုတဲ့ အေျခခံတူတဲ့ အခ်က္ေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေျခခံနဲ႔ တိမ္တိုက္ေတြေပၚမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ၾကရင္း ဘေလာ့ဂင္းေနၾကပါတယ္။

ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိုင္ငံ) တဂ္လို႔ ေရးပါတယ္။