မင္းမရွိ ငါမရွိ ...

“မင္းမရွိ ငါမရွိ အားလံုး ဘယ္သူမွ မရွိ…” ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စကို ဆိုညည္းမိရင္း သားႀကီး ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းတစ္ခုကို သတိရသည္။ စကားေျပာတတ္စ သားကို ေခါင္း၊ လက္၊ မ်က္စိ စသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း အမည္မ်ားကို သင္ေပးရင္း၊ မိလိႏၵပဉႇာမွ မိလိႏၵမင္းႀကီးႏွင့္ ရွင္နာဂေသနတို႔ ေတြ႔ဆံုခန္းက အေတြးထဲ ေရာက္လာသည္။ မိလိႏၵမင္းႀကီးက “ဆံပင္သည္ နာဂေသနေလာ၊ အေမြး လက္သည္း၊ ေျခသည္းတို႔သည္ နာဂေသနေလာ…” စသျဖင့္ ပညာစမ္းသည္။ ထိုအခါ ဘီး၊ ၀င္႐ိုး၊ ထမ္းပိုးစေသာ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႔သည္ ရထား မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ထိုအစိတ္အပိုင္းတို႔ေၾကာင့္ ရထားဟူေသာ အမည္ ပညတ္ရေၾကာင္း၊ ႐ူပကၡႏၶာစေသာ ခႏၶာတို႔ကို အစြဲျပဳ၍ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္အပ္ေသာ ပညတ္တရားျဖစ္ေၾကာင္း အရွင္နာဂေသနက ျပန္လည္ေျဖရွင္းသည္။ ထိုအေမးအေျဖကို ေတြးမိရင္း သား၏ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေလးမ်ားကို ျပကာ ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္သည္။

ေမး။ ။ ဒါ ဘယ္သူေလးလဲ…။
ေျဖ။ ။ သားသား
ေမး။ ။ ဒါက ဘာလဲ…။
ေျဖ။ ။ သားသား ေခါင္း။
ေမး။ ။ ဒါကေကာ …။
ေျဖ။ ။ သားသား လက္။
ေမး။ ။ ဒါဆို ဒါကေကာ …။
ေျဖ။ ။ သားသား မ်က္စိ။

“ဒါဆုိ သားသားက ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးခြန္းထုတ္ရန္ ျပင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္သြားရသည္။ သားအေျဖက အေတြး တစ္ခုကို ေပးသည္။ ပညတ္ေတြ ပရမတ္ေတြကို အာေဘာ္အာရင္း သန္စြာ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနၾကေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အသိစိတ္ အစဥ္တြင္ စြဲကပ္ေနသည့္ “ငါ” ကို ခပ္လြယ္လြယ္ ဆြဲခြာခ်ရန္ မလြယ္... ။

စကားေျပာတတ္စ သားကသာ မိမိကို တရားခ်ခဲ့သည္ မဟုတ္။ မသီတာကလည္း တရားခ် ျပန္သည္။ အခုတစ္ေလာ ၾကားဖူးနား၀ ေဆးၿမီးတိုမ်ား ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္ တိုက္ေသာ္လည္း မသီတာ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က မက်။ တစ တစသာ တိုး၍ လာသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ ျဖစ္တာပါလိမ့္လို႔ ေျပာမိေတာ့… “ရွင္ဟာေလ သခၤါရတရားကို ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနတယ္၊ တကယ္ မသိေသးပါလား” ဟု ဆိုေလသည္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱတရားတို႔ကို ႐ႈမွတ္ဆင္ျခင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးရပါလိမ့္ဦးမည္။