အိပ္မက္

အိပ္မက္ မက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

နံနက္ခင္းသည္ သာသာယာယာ ရွိလွ၍ လမ္းေလွ်ာက္လိုစိတ္ ျဖစ္မိသည္။ သိပ္မလွမ္းလိုက္ရဘဲ ကိုယ္က သခ်ႋဳင္း တစျပင္တခုတြင္ ေရာက္၍ ေနေလသည္။ လမ္းေလးသည္ အေကြ႕အေကာက္ အလြန္မ်ားစြာ ေဖာက္လုပ္ထား၍ သိပ္အသံုးတဲ့မည့္ဟန္ မရေသာ္လည္း၊ ေရစီးသန္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတြင္ ေမ်ာပါသြားသကဲ့သို႔ လမ္းေလးအတိုင္း ေမွ်ာလိုက္သြားျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရသည့္ ေလာေလာလတ္လတ္ ျမဳတ္ႏွံထားဟန္တူေသာ ေျမပံုမို႔မို႔ေလးဆီသို႔ သြားရန္ စိတ္ကူးေပါက္သည္။ ထိုေျမပံုက စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္လြန္းလွေသာ္လည္း အေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။ အခ်င္းခ်င္း ေရာယွက္ကာ တလူလူလြင့္ေနသည့္ အလံမ်ား၊ တံခြန္မ်ားက ကြယ္ေနသျဖင့္ ေျမပံုေလးကို မျမင္ တခ်က္၊ ျမင္ တခ်က္။ အလံကိုင္သူမ်ားကို မျမင္ရေသာ္လည္း၊ သူတို႔ အလြန္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနၾကလိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။

မ်က္စိက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမင္ကြင္းမ်ားတြင္ စူးစိုက္ေနဆဲ၊ ေျမပံုေလးက မိမိေလွ်ာက္ေနေသာ လမ္းနံေဘးတြင္ ေရာက္ေနသည္ကို အမွတ္တမဲ့ ျမင္လုိက္သည္။ ေက်ာ္သြားလု နီးနီးပင္။ လမ္းေဘး ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ခုန္ထြက္လိုက္သည္။ လမ္းအတိုင္း ေမွ်ာလိုက္လာသည္ကို အရွိန္သတ္လိုက္သျဖင့္ ယိုင္ထိုးသြားၿပီး ေျမပံုေလးေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္မိရက္သား ျဖစ္ေနေလသည္။ ေျမပံု၏ အေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည့္ လူႏွစ္ဦးက သူတို႔ သယ္လာသည့္ ကမၸည္းေက်ာက္စာတိုင္ကို ေျမႀကီးထဲသို႔ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာက္စာတိုင္က အဂၤေတကိုင္ထားသကဲ့သို႔ ေျမသားေပၚတြင္ ႀကံ့ႀကံ့တည္၍ ေနေလ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ခ်ံဳေနာက္ကြယ္မွ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ ပန္းခ်ီဆရာတဦးျဖစ္မည္ဟု တန္းေျပာႏိုင္သည္ (ပန္းတေမာ့ဆရာတဦးလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္)။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ၾကယ္သီး တလြဲစီ တပ္ထားသည့္ ရွပ္အက်ႌိကုိ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ေခါင္းထက္တြင္ ကတၱီပါ ဦးထုတ္တစ္လံုး ေဆာင္းထားသည္။ ႐ိုး႐ိုး ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ေလထဲတြင္ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ဆြဲရင္း အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

ေက်ာက္စာတိုင္ အထက္နားတြင္ ခဲတံျဖင့္ စတင္ ေရးျခစ္လိုက္သည္။ ေက်ာက္တိုင္က အေတာ္ေလးျမင့္၍ ကုန္း ေရးရန္ မလို။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ေက်ာက္စာတိုင္ၾကားမွ ေျမပံုေပၚသို႔ တက္မနင္းလိုသျဖင့္ ေရွ႕ကို ကိုင္းထားရသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ထားရသျဖင့္ ဟန္ခ်က္ညီေစရန္ ဘယ္လက္ျဖင့္ ေက်ာက္စာတိုင္၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ေထာက္ထားသည္။ ႐ုိး႐ိုးခဲတံ တစ္ေခ်ာင္းကိုသံုးကာ ေ႐ႊေရာင္စာလံုးမ်ားကို ေရးထိုးလိုက္သည္မွာ အေတာ္ကၽြမ္းက်င္ ေျပာင္ေျမာက္လွေပသည္။ “ဤေနရာတြင္ …” ။ ေရးလုိက္ေသာ စာလံုးတိုင္း ခပ္နက္နက္ ေရးထိုးထားသည့္ ေ႐ႊေရာင္စစ္စစ္ျဖင့္ လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္ ရွိလွသည္။ ထိုစာလံုးမ်ားကို ေရးထိုးၿပီးေနာက္ သူက ကိုယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူဆက္ေရးမည့္ စာလံုးမ်ားကိုသာ စိတ္ေစာ၍ ေက်ာက္သားျပင္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ကို သိပ္ဂ႐ု မစုိက္မိ။ ဆက္ေရးရန္ သူ ျပန္လွည့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုခုက ဟန္႔ထားသလို ဆက္ေရး၍ မရဘဲ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ ခဲတံကို ေက်ာက္သားျပင္တြင္ ေထာက္ကာ ကိုယ္ကို လွည့္ၾကည့္ ျပန္သည္။ သည္တစ္ခါတြင္ ကိုယ္က သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအေတာ္ေလး အားတုန္႔အားနာ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိ။ အေစာပိုင္းက သူ႔၏ တက္ႂကြ ဖ်တ္လပ္မႈမ်ား အားလံုး လြင့္ေပ်ာက္သြားသည္။ သည့္အတြက္ ကိုယ္လည္း ႐ိႈးတိုး႐ွန္႔တန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ တဦးကို တဦး အားကိုးရာမဲ့ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ မည္သို႔မွ် ေျဖရွင္းမရႏိုင္သည့္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ နားလည္မႈလြဲမွားျခင္းတစ္ခု ရွိေနေလၿပီ။ သခ်ႋဳင္းဇရပ္ဆီက ေၾကးစည္သံကို အခ်ိန္မေတာ္ ၾကားရသည္။ ပန္းခ်ီဆရာက လက္ကို ပင့္လိုက္ေတာ့ ေၾကးစည္သံ တိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ ေၾကးစည္သံကို ျပန္ၾကားရျပန္သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္ အသံက ခပ္သဲ့သဲ့။ အသံ စမ္းေနသလို ႐ုတ္ခ်ည္း တိတ္သြားျပန္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ေရးထိုးမည့္ စာလံုးမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲ နင့္သြားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အုပ္ကာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ငို႐ိႈက္ေနမိသည္။ ကိုယ္ စိတ္ၿငိမ္သြားသည္အထိ ပန္းခ်ီဆရာက ေစာင့္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မထူးေတာ့သည့္အတြက္ သူက ဆက္လက္ ေရးထိုးလိုက္ေလသည္။ ပထမဆံုး ေရးလိုက္သည္မွာ “ဧ” ျဖစ္သည္။ သူ အေတာ္ေလး တြန္႔ဆုတ္စြာ ေရးေနရပံုပင္။ သူ႔လက္ရာက ယခင္လို မလွေတာ့။ ေ႐ႊေရာင္လည္း မ၀င္းေတာ့။ ေရးခ်က္သည္ မညီမညာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ႏိုင္လွၿပီး၊ စာလံုးက ႀကီးလြန္းေနသည္။ “ရာ” ဆိုေသာ စာလံုးကို ေရးအၿပီးတြင္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေျမပံုကို ေျချဖင့္ နင္းေဆာင့္လိုက္သည္။ ခပ္ညစ္ညစ္ ေျမမႈန္႔မ်ားက ျပန္႔က်ဲသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ သူ႔ကို နားလည္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေတာင္းပန္ရန္ ေနာက္္က်သြားေလၿပီ။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ေျမသားကို ထုိးဆြလိုက္သည္။ ဘာအခုအခံမွ် မရွိေတာ့ပါ။ အရာရာသည္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၿပီးသကဲ့သို႔ ရွိေနေလသည္။ အေပၚယံ ေျမသားလႊာသည္ ျပယုဂ္သက္သက္သာ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေျမသားလႊာ၏ ေအာက္တြင္ ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ တြင္းတခုရွိသည္။ ထိုတြင္းထဲသို႔ ေက်ာခင္း၍ အသာလိမ့္ခ်လိုက္သည္။ ဦးေခါင္းက လည္ပင္း အထက္၌ မတ္မတ္ရွိလွ်က္ပင္ အသူတစ္ရာ ေခ်ာက္ထဲသို႔ က်သြားသည္။ ကိုယ့္အမည္ကေတာ့ ေက်ာက္သားျပင္ထက္တြင္ ခန္႔ျငားထည္၀ါစြာ က်န္ခဲ့သည္။

ထိုျမင္ကြင္းျဖင့္ပင္ ပီတိ တစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ကာ အိပ္မက္မွ ႏိုးထလာပါသည္။


(အမေရႊစင္ တဂ္လို႔ A Dream by Kafka ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။)