ထိုႏွစ္ေယာက္

မိဘမ်ား အေနႏွင့္ သားသမီးတို႔၏ ပညာေရးကို အေလးထားတတ္ၾကျခင္းသည္ အထူးေျပာစရာ မလိုေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ သားသမီးတို႔ ဆြတ္ခူးသည့္ ေအာင္ပြဲမ်ားကိုလည္း ၾကည္ႏူး ေက်နပ္တတ္ၾကပါသည္။
...............
အေဖသည္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳေန႔တိုင္း မလုပ္ေသာ္လည္း စာေမးပြဲရက္မ်ားႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္ေသာ က်ဴရွင္ခ်ိန္မ်ားကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ႀကိဳပို႔တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆုေပးပြဲႏွင့္ ယွဥ္တြဲလုပ္သည့္ မိဘဆရာ အသင္း အစည္းအေ၀းပြဲမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါဘူးမွ မတတ္ေရာက္စဖူး။ (အေမသာ သူ႔ သားသမီးေတြ ထည္လည္းႏွင့္ ထိုပြဲမ်ိဳးႏြဲျခင္းျဖစ္သည္။) အဆံုးစြန္ဆံုး ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခန္းအနားမ်ိဳးတြင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ အထဲမ၀င္ အျပင္တြင္သာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခံၿပီး ျပန္တတ္သည္။ ပထမတစ္ေယာက္ အလွည့္လည္းမ၀င္၊ ဒုတိယတစ္ေယာက္ အလွည့္မွာလည္းမ၀င္။ သူ႔ကိုေမးေတာ့လည္း "အထဲမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ရမွာ အေဖ အအိုက္မခံႏိုင္ဘူး" ဟုသာ ေျပာတတ္သည္။ တတိယ တစ္ေယာက္ အလွည့္က်ေတာ့လည္း ကာယကံရွင္က အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သူက M. B, နဲ႔ B. S ကိုယူမွာကိုး … သို႔ေသာ္လည္း အေဖ့ဘက္ကတုန္႔ျပန္မႈကေတာ့ ေရွးနည္းအတိုင္း။ ဓါတ္ပံုေတြထဲတြင္လည္း ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိလွ သျဖင့္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားၾကားတြင္ “ဘာေၾကာင့္လဲ? ဘာအတြက္လဲ?” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္သာ ေနာက္လူေတြရဲ႕ အလွည့္ေတြမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ၾကေတာ့ပါ။

အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းဖို႔ရန္အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ သူ႔ဘ၀ကို ၿငီးတြားသည့္အသံ အေဖ့ထံမွ ၾကားရခဲေသာ္လည္း၊ ထမင္းစားေရေသာက္ ပညာေလာက္သာ တတ္ခဲ့ရျခင္းကိုေတာ့ မခ်ဥ္႔မရဲ ဆိုသလို မၾကာခဏ ၿငီးတြားတတ္သည္။ အေျခအေနေပးသေလာက္ကို ႐ို႐ိုေသေသ၊ ေလးေလးစားစား ခံယူခဲ့သည္မွာေတာ့ အလြန္ေသခ်ာသည္။ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္ကို က်မ စာအုပ္ၾကည့္၍ ပူေဇာ္ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ သူက ေဘးမွ အလြတ္ပူေဇာ္သည္။ က်မ၏အသံထြက္ အမွားမ်ား ျပင္ေပးတတ္သည္။ ဘယ္ေန႔သားက ဘာစီးပြားေရးမ်ိဳး လုပ္သင့္သည္။ ဘယ္ေန႔သားနဲ႔ ဘယ္ေန႔ သမီး အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ သင့္ျမတ္သည္။ ကေလးနံမည္ အညြန္႔တတ္ေအာင္ ဘယ္လိုမွည့္မည္ အစရွိသည့္ ေဗဒင္ ဂါထာမ်ားကိုလည္း အေၾကာင္းသင့္လွ်င္ ႏႈတ္တတ္ရြတ္သည္။ ဘယ္ဟာက ဘယ္ဆရာဘုန္းႀကီးက သင္ေပးတာဟုလည္း သူ႔ဆရာသမားမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို သတိရတတ္သည္။ သူ႔ကုန္သည္ အရင္းအျခာႀကီးေတြဆီ ေန႔တိုင္းလိုလို စာေရးသည္ (အနည္းဆံုးေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္သံုးမ်က္ႏွာ)။ တေန႔စာအတြက္ အလုပ္ေငြစာရင္း မခ်ဳပ္ရေသးသ၍ေတာ့ အိပ္လိမ့္မည္ မထင္ေလႏွင့္။

တခါေတာ့ … “အေဖတို႔ ပညာမတတ္လို႔ပါ သမီးရာ၊ ပညာမ်ားတတ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ အေဖ မေၾကာက္ပါဘူး။ မတတ္တာကလည္း အေျခအေန မေပးလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္လို စကားမ်ိဳးေျပာရမယ္ဆိုတာ အေဖသိပါတယ္။ အခုေခတ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ သိုင္းက်ဴး၊ ရက္၊ ႏိုး ေလးမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ လူေတာလည္း မတိုးခ်င္ေတာ့ပါဘူးကြာ။” ဟု ဆိုေလရာ အေမ့ဆီမွ “နင္တို႔အေဖက နင္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို မနာလိုျဖစ္ေနတာေဟ့” ဟူ၍ အေဖ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာလိုက္ေသာ အသံၾကားမွပင္ က်မတို႔လည္း တစ္ခ်ိန္တခါဆီက သံသယတို႔ကို “ေၾသာ္.. အေဖရယ္” ဟု ၿငီးတြားရင္းသာ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကကုန္ေလရာ၏။
...............
အေမကေတာ့ သူ႔နာမည္ ႏွစ္လံုးကိုပင္ ေျဖာင့္ေအာင္တန္းေအာင္ အေတာ္ေလး အားစိုက္ေရးရသူ ျဖစ္သည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ က်မကို ရပ္ကြက္ထဲက မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ သူငယ္တန္းအပ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေအးၾကည္ ႐ံုးခန္းထဲမွာ က်မရယ္၊ အေမရယ္၊ ဆရာႀကီးရယ္။ အေမေစ်းသြားလွ်င္ က်မတို႔ ညီအမေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲ လိုက္ရသည္။ က်မအထက္က အမ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ျခင္းဆြဲတာ၀န္ က်မဆီက်သည္။ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ အေမ့မိတ္ေဆြေတြက မ်က္ႏွာသစ္က်မကို ျမင္ေတာ့ “ဟိုသမီးေလးေကာ”လို႔ အလာပ သလာပ စကားစလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ “မီးမီးလား၊ မီးမီး ပလယ္တီကယ္ရွိလို႔ ေစာေစာသြားရတယ္ေလ”ဟု ဟန္ပါပါျဖင့္ ေျဖပါေလေတာ့သည္။ အေမ၏ အသံထြက္ အမွားမ်ားကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ က်မ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ ေစ်းျခင္းဆြဲရင္း ေန႔တိုင္းလိုလို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ တခါေတာ့ အေမသည္ သူ႔ရင္ဘတ္မွ အသားပို အဖုကို ေဆး႐ံုႀကီး အေရျပားဌာန၌ ေဆးထိုးေနရ၏။ ေဆးထိုးရန္ ရက္ခ်ိန္းက်သည့္ အဂၤါ တေန႔၌ က်မႏွင့္ အငယ္မတို႔ အေမႏွင့္ အေဖာ္လိုက္ခြင့္ရၾကသည္။ သားအမိေတြ ဘတ္စကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတ၀က္ေရာက္မွ အေမထိုးရမည့္ ေဆးပုလင္း ပါမလာေႀကာင္းသိၾကသည္။ အျပစ္ရိွသူ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေျပးၿပီး ျမန္ျမန္ယူရန္ “အေမ ေဆးပုလင္းက ဘယ္နားမွာလဲဟင္” ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေမးမိသည္။ “ငါ့အိပ္ယာေဘးက စင္ေပၚမွာ၊ ကနယ္ေကာ့ ေလ နင္တို႔ စာ မဖတ္တတ္ၾကဖူးလား” ဟူသတည္း… ေျပာၿပီးမွ သူ႔ဖာသူ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားသည္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တခြီးခြီးရယ္ရင္း အိမ္ဖက္တခ်ိဳးတည္း ေျပးၾကေလေတာ့သည္။

က်မတို႔ဘယ္လိုမွ လိုက္မမွီေအာင္ စည္းစနစ္ေကာင္းလွေသာ ဖခင္ႀကီး သိမ္းဆည္းထားသည့္ က်မ ဆယ္တန္းႏွစ္က က်ဴရွင္Report Card

ေနာက္ၿပီးက်မမွာႂကြားစရာကလည္း ဒါေလးေတြပဲရွိလို႔ပါ။
သခၤ်ာ ရာျပည့္ က်ဴရွင္ တက္ဖူးသူမ်ား အတြက္လည္း ဆရာ့ေက်းဇူးကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ သတိရေစရန္၊ အမွတ္တရေလးမ်ား ေနာက္ Post တစ္ခုေရးပါရေစ။