၂၀၀၈ ကိုႏႈတ္ဆက္ျခင္း

၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ လက္တြဲခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သီခ်င္းေလးနဲ႔ ေက်းဇူးတင္လိုက္တယ္...
video ေလးလုပ္ၿပီးမွ ခင္မင္ခြင့္ရလို႔ က်န္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သီခ်င္းေလး တူတူနားေထာင္မယ္ေနာ္...SONATA-CANTATA မွာ ဆံုၾကသူ အားလံုးအတြက္...

(Leo အဖြဲ႔ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို ကိုဧရာရဲ႕ ညီက တီးခတ္ သီဆိုထားၿပီး ဟာမိုနီ ကိုဧရာႏွင့္ ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္ပါတယ္။)

စိတ္ကူးယဥ္ အမွ်င္တန္းကို...

Craton ေရ စိတ္ကူးယဥ္ရမယ္ ဆိုရင္…
အသက္အရြယ္အရ ကဗ်ာက သိပ္ဆန္လို႔မရေတာ့ဘူး။
အိမ္မက္ရင္ေတာင္ ေခ်ာက္ျခားစရာေတြသာ ေရြးမက္ေနေတာ့သလားလို႔ ေတြးရမဲ့ အေျခအေနမွာ
အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ယဥ္လိုက္ခ်င္စမ္းေတာ့တယ္…
ယဥ္ယဥ္ေလး႐ူးေတာ့မယ္…။

ပိုက္လိုင္းကေန ေသးငယ္တဲ့ ေရလံုးနဲ႔ ထြက္က်လာတဲ့ ေရက ခံထားတဲ့ ဇလံုကိုျပည့္ဖို႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ရတယ္။ ဇလံုထဲေရျပည့္လုၿပီဆိုေတာ့ ေရပံုးထဲကိုခပ္ထည့္။ ေရပံုးထဲေရျပည့္ေတာ့ ေရပံုးကို အားနဲ႔ေျမႇာက္ ေဘးနားက တိုင္ကီထဲသြန္ထည့္။ ဇလံုထဲေရျပည့္ဖို႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ရျပန္တယ္။ ေရပံုးထဲကေရေတြ သြန္ခ်လိုက္စဥ္က တိုင္ကီထဲရွိေနတဲ့ေရေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္သြားျခင္း၊ ေရမႈံေရမႊားေတြ ႐ိုက္ခတ္ျခင္းေၾကာင့္ အနက္ေရာင္ တိုင္ကီရဲ႕ အတြင္းနံရံမွာ ထင္သြားတဲ့ အ႐ုပ္ေတြ… ဒါက ဘုရင္ႀကီး ဆင္ႀကီးကို စီးလို႔၊ ေဘးကမွ စစ္သည္ဗိုလ္ပါေတြ ၿခံရံလို႔။ ဒီဟာကေတာ့ စစ္သူႀကီးျဖစ္ရမယ္။ ဒီလိုဦးထုပ္မိ်ဳးက စစ္သူႀကီးေတြမွ ေဆာင္းတာ။ ဓားေတြ လွံေတြ တလြင့္လြင့္နဲ႔ သူတို႔ ဘယ္ကိုမ်ား သြားတိုက္ၾကမွာပါလိမ့္။ ႏိုင္ေရာ ႏိုင္လာၾကမွာလား။ ႏိုင္လာေစဦးေတာ့ ဒီအထဲက ဘယ္သူေတြမ်ားေသ က်န္ခဲ့ေလမလဲ…။ ေဟာေဟာ ဇလံုထဲမွာေရျပည့္ျပန္ၿပီ။ လွ်ံမက်ခင္ ေရပံုးထဲအျမန္ ခပ္ထည့္မွ တိုင္ကီထဲမွာ အ႐ုပ္တစ္မိ်ဳးရဦးေတာ့မယ္။ အခုန အ႐ုပ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွတူမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စစ္တိုက္တဲ့ပံု မလိုခ်င္ပါဘူး…။ (((ဘြမ္း))) ဟင္ဒီတစ္ခါလည္း စစ္တိုက္တဲ့ ပံုႀကီးပဲရျပန္ၿပီ…။ ေတာင္တန္းေလးမွာ ေနေရာင္ျခည္ေလးေတြ ယွက္ျဖာလို႔ ငွက္ကေလးေတြ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ပံုမ်ိဳးရေအာင္ ေရကို ဘယ္လိုေလာင္းထည့္ရပါ့။ ငါ့ႏွယ္ေရာ ႐ူးလိုက္တာ.. မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာ… ဒါဆို တိုင္ကီထဲက ေရေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးန႔ဲ႔တို႔ တိုင္ကီနံရံမွာ ငါလိုခ်င္တဲ့ပံု ဆြဲတယ္ကြာ။ ေဟာေဟာ ဇလံုထဲမွာ ေရျပည့္ျပန္ၿပီ...။ (((ဘြမ္း))) အမေလး ငါဆြဲထားတဲ့ ပံုေလး ပ်က္ပါၿပီေတာ္...

ငယ္ငယ္တုန္းက ေရျဖည့္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးကိုပဲ ျပန္ေရးရင္း ငယ္မူျပန္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
(tg ကိုတက္ဂ္မလို႔ Craton တက္ဂ္ၿပီးသားမို႔ ျပန္တက္ဂ္ရမဲ့လူ ရွာေတြ႔ေသးဘူး။)

ယံုလြယ္လြန္းလိုက္တာေလ

ဤပံုကို emailမွ ရပါသည္။ (သာရာေစမႈ ကို သာယာေစမႈ ဟုျပင္ဖတ္ပါ)

"မမေရ ၾကားလိုက္ရရင္ေတာ့ အသစ္ေတြခ်ည္းပဲ။"
ျမန္မာျပည္မွ ျပန္ေရာက္လာကာစ ေမာင္၀မ္းကြဲေလးက ခရီးေရာက္မဆိုက္ ေျပာလာသည္။
"ဘာေတြလဲဟဲ့ ဆိုစမ္းပါဦး။"

"မမတို႔ေလ (သူ႔အစ္မအရင္းကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္) သူတို႔ အျဖစ္က ရီလည္း ရီရတယ္။ ကိုေမာင္ (ေယာက္ဖျဖစ္သူ) ပုသိမ္ - ေက်ာင္းကုန္းဘက္ ဆိုင္းသြားတီးၿပီး အျပန္ အဲ့ဒီရြာက ဘုန္းႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ေတာ့ စိတ္ထဲမွန္းထားတာ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္း လွဴဖို႔ပါပဲ၊ အိတ္ထဲကထုတ္လိုက္ေတာ့ ငါးေသာင္းထြက္လာတာနဲ႔ ငါးေသာင္းလံုး ကန္ေတာ့လိုက္တယ္တဲ့…။ အဲ့ဒီမွာတင္ ဘုန္းႀကီးက ေရလွ်ံတယ္ဆိုၿပီး ႐ိုက္ေတာ့တာ။ ကန္ေတာ့ရင္း ကိုေမာင္က တစ္ေလာေလးကမွ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မိခင္ႀကီးကို ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းပါတယ္လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္မိတယ္။ ဘုန္းႀကီးက အဲ့ဒီအကြက္ ဖမ္းနင္းၿပီး ဒကာ့မိခင္ႀကီး ဒီေရာက္ေနတယ္… လို႔ စလိုက္ေတာ့ ကိုေမာင့္ဆိုင္းအဖြဲ႔ထဲက လူေတြ ပူးသူပူး စီးသူစီး ျဖစ္ကုန္ၾကတာ (အဲ့ဒီပူးတဲ့ စီးတဲ့ လူေတြဆိုတာကလည္း နတ္ဒိုးေလးမွ မတီးရဲေအာင္ကို အလကားေန ၀င္ခ်င္ေနၾကတဲ့ ဟာေတြ)။ ဘုန္းႀကီးက ဒီမွာ သာသနာျပဳရမယ္။ ဘုရားတည္ရမယ္ ထလုပ္ေတာ့တာ။

ကိုေမာင္ကလည္း ယံုတယ္ဗ်ာ။ မမကလည္း ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ဆိုေတာ့ သ႔ူေယာက်္ားလုပ္သမွ် ေနာက္ကလိုက္လုပ္ေတာ့တာ။ ရန္ကုန္နဲ႔ ေက်ာင္းကုန္းေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္သြား၊ တစ္ခါသြားရင္လည္း ဆန္၊ ဆီ အျပည့္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးက သတ္သက္လြတ္စားရမယ္ ဆိုလို႔ သတ္သက္လြတ္ မံု႔ဗူးေတြ အထပ္လိုက္ သယ္သြားနဲ႔။ ကုန္ေနၿပီ ကုန္ေနၿပီ…။ ဘုရားတည္ဖို႔ကလည္း သိန္းသံုးရာေလာက္ ကုန္မွာဆိုေတာ့ အဓိ႒ာန္စုဗူးေတြလည္း နီးစပ္တဲ့သူေတြဆီ ေ၀ငွလို႔…။ သူတို႔လည္း သိန္းဆယ္ဂဏန္း ထိေနၿပီ။ အဲ့ဒီေက်ာင္းမွာက သီလရွင္ေတြလည္း ရွိသတဲ့။ ေနာက္သူတို႔အိမ္က ေကာင္မေလးလည္း ႐ူးေၾကာင္၊ မူးေၾကာင္ျဖစ္လာလို႔ (အဲ့ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတုန္းက စိတ္ႂကြေဆးေတြ ဘာေတြ တိုက္လႊတ္လိုက္တာ ေနမွာေပါ့) သီလရွင္၀တ္ရမယ္ ျဖစ္ၿပီး သီလရွင္ဘ၀ ေရာက္တယ္။ ကိုေမာင့္တူမေတြလည္း သီလရွင္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲ့ဒီ ဘုန္းႀကီးကို ေခၚတာ ေဖဖုန္းတဲ့ (ကိုကိုဖုန္း လို႔ မေခၚတာေတာ္ေသး)။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီကေလးမေတြက ျပန္ေျပာလာတယ္။ ေက်ာင္းေပၚတက္သြားရင္ သီလရွင္က ဘုန္းႀကီး ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုး အိပ္ေနတာ...။ အဲ့ဒီဘုန္းႀကီးက ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ႏွစ္ခါနမ္းလိုက္တာ…။ အဲ့ဒီကမွ တစ္စတစ္စေပၚတာ လိမ္စဥ္ႀကီးဆိုတာ…"

ေရႊခဲၾကက္တူေရြး

ၾကက္တူေရြး ၾကက္တူေရြး
ေရႊခဲ ၾကက္တူေရြး။

ညီပုေလးကို စာအံသင္၊
ေရႊခဲ စာအံသင္။

ညီေလးခင္က စာျပန္တုန္း၊
ေရႊခဲ စာျပန္တုန္း။

၀လံုးေရးဖို႔ ညီေလးထိုင္၊
ေရႊခဲ မေရးႏိုင္။

ေငးမိႈင္ရွာေပါ့ ၾကက္တူေရြး၊
ေရႊခဲ ၾကက္တူေရြး။ ။


ဘ၀မွာ
မတူလို႔ မတုႏိုင္တဲ့ အခါေတြမွာ
သတိရမိတဲ့
ကဗ်ာေလးပါ…

ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ေရးသားခဲ့ၿပီး ဆရာႀကီးဦးဘဉာဏ္ရဲ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာ
အဂၤလိပ္သို႔ ဘာသာျပန္သူ ပါေမာကၡ လုစ္
(ေမာင္ေခြးဖို႔ ကဗ်ာမ်ား စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။)

ဘေလာ့ဂ္ တာ...(၁)

အခ်ိန္ကာလတို႔ အေရအတြက္တို႔နဲ႔ တိုင္းတာမယ္ဆိုရင္ sonata-cantata ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ ပို႔စ္အားျဖင့္ ရာျပည့္ခဲ့ၿပီ။

-- ဘေလာ့ဂ္ မစမီ အေျခအေန
ဘ၀ေပးအေျခအေနက သိပ္ကိုက်ဥ္းေျမာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေဒါမနႆေတြ... ေန႔ေန႔ညည ခံစားေနရျခင္းႏွင့္အတူ
ေလာဘႀကီးေနတယ္ပဲဆိုဆို၊ အတၱလြန္ကဲေနတယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ဖဲမ႐ိုက္ အရက္မေသာက္ေသာ္လည္း အဓမၼေတြမွာပဲ တ၀ဲလယ္လယ္ က်င္လည္ေနတဲ့အျဖစ္က ထြက္ေပါက္ရွာတာတဲ့… တငိုငိုတရီရီနဲ႔ မဂၤလာမရွိစြာ ဂ်ီက်ေနျခင္းပါ။ --

- မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ ပြင္းလင္းမႈ နည္းပါးၿပီး ခ်ဳပ္တည္း ၿမိဳသိပ္ရလြန္းတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္
အနည္းဆံုး ဒိုင္ယာရီေရးတာမ်ိဳးလို ဖြင့္ခ်မွတ္တမ္းတင္တတ္တဲ့ အေလ့အထ နည္းပါးလာတယ္။
- မည္သည့္ အေျခအေနတြင္မဆို ေခါင္းကို တြင္တြင္ႀကီးသာ ၿငိမ့္ရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ခံစားခ်က္၊ အေတြးအျမင္ေတြကို မွန္ကန္စြာ မထုတ္ေဖၚႏိုင္ေတာ့ဘူး။
- မေသခ်ာဘူး၊ မေရရာဘူး၊ မျဖစ္ေသးဘူးေတြသာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္ၿပီး ေယာင္၀ါး၀ါး သံသရာမွာ ေနသားက်လာတယ္။

ဒီအမွားေတြကို ျပင္သင့္ၿပီဆိုတဲ့ အသိတရား တစ္စြန္းတစ္စရခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ဂ္ လုပ္ပါလားဆိုတဲ့ ကိုဧရာရဲ႕အႀကံကို လက္ခံလိုက္တယ္။

ေမာဟဥခြံထဲကေန ႀကိဳးစားၿပီး တိုးထြက္ၾကည့္မယ္။ ဦးေခါင္းေလး စထြက္မယ္။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ကိုယ္လံုးေလး ထိုးထြက္မယ္။ တေန႔မွာေတာ့ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ရရွိမယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း…

ဘေလာ့ဂ္ေတြမွတစ္ဆင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား၊ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားမ်ား၊ အားလံုး ကို နားလည္ လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း…

ဘေလာ့ဂ္ ဆိုတာကို ဘေလာ့ဂ္ေရး ရင္း နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္ပါ။

*****

ဘေလာ့ဂ္စေတာ့ နာမည္တစ္ခု ေရြးဖို႔ လိုလာတယ္။ sonata, cantata ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးေတြကို ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ အျမင့္သို႔ အာ႐ံုညြန္႔တက္ျခင္း (သို႔မဟုတ္) ကဗ်ာဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ရပါတယ္။

ကိုဧရာ နဲ႔ မသီတာ - ကိုဧရာက sonata ျဖစ္လိုက္၊ မသီတာက cantata ျဖစ္လိုက္။ အျပန္အလွန္ ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ခရီးစခဲ့ပါၿပီ။

ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့ စာေတြေရး႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္က စာေတြလည္း ဖတ္တယ္။ ေကာ္မန္႔ေတြေရးတယ္။ ကိုယ္ေရးတာေတြအတြက္လည္း ေကာ္မန္႔ေတြ ရတယ္။ သေဘာက်လို႔ အၿမဲဖတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေကာ္မန္႔ မေရးျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ရွိသလို အမွတ္တမဲ့ ေရာက္သြားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေကာ္မန္႔ေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့တာလည္းရွိတယ္။ ေတြးတယ္။ ေရးတယ္။ ဖတ္တယ္။ ေဖၚထုတ္တယ္။ လက္ခံတယ္။ ျငင္းဆန္တယ္။ အားလံုးဟာ ေစတနာအစု သခၤါရကၡႏၶာ အလုပ္ေတြမို႔ အလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ ‘တာ’ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေလးကိုပဲ ဒီေနရမွာ ယူသံုးလိုက္ပါရေစ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြ အားလံုးဟာ sonata-cantata ရဲ႕တာ အတြင္းမွာ ႐ိုးသားစြာ တည္ရွိေနၾကပါတယ္။

tag ခံရရင္ ကိုယ္ကျပန္ tag ရတယ္ဆိုတာလည္း ပထမဦးဆံုးtag ပို႔စ္ေရးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္နားမလည္ေသးလို႔ ျပန္ မtag မိတဲ့ အမွားပါးပါးေလး အတြက္ ဒီေနရာက ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ မသိျခင္းဟာ ဆိုး၀ါးပါတယ္။

User on line ထည့္ထားဖူးတယ္။ User on line 2, 4 နဲ႔ ျပေနတာ ေတြ႔ေတာ့ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ.. တစ္ခါေတာ့ ည သန္းေခါင္ ၁နာရီ ေလာက္မွ User on line 20 ေတာင္ျပၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ 1 ကို ျပန္ေရာက္သြားေတာ့.. ဘာမ်ားျဖစ္သလဲေပါ့.. ေနာက္ေတာ့ ဟို သီခ်င္းစာသား (ရင္ခုန္ရလြန္းလို႔ ႐ူးမွာပဲ) ကိုေၾကာက္လို႔ ျဖဳတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုႏုေလးမို႔… Hit Counter ပါထည့္ရင္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြ (Hit မတက္လို႔ suicide လုပ္သြားပါတယ္ ဆိုတာမိ်ဳး) ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကိုဧရာေျပာေနေပမဲ့ တင္းခံထားတယ္ မထည့္ဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးေနသလဲ။ ဘေလာ့ဂ္ကို ဘာေတြနဲ႔ လဲလွယ္ေနသလဲ။ monitor လုပ္ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းဟာ လိုအပ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေပမဲ့ ဘာအတြက္ ဘာကို ေစာင့္ၾကည့္ပါသလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းမို႔ အကိ်ဳးသြားရလဒ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္တယ္။

sonata-cantata ဟာထီးတည္း ျဖစ္တည္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကို ...အဓိပတိေတြ, အညမညေတြ, အတၳိေတြ, နတၳိေတြ, ...ေတြ, ...ေတြ, ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္...

ဧရာသီတာ

ရင့္က်က္မႈ ဆယ္စုႏွစ္ခရီး အစ ႏွင့္ Road Less Traveled

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး စာၾကည့္ၾက, ဂီတာတီး သီခ်င္းဆိုၾက, ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရးေတြ လုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္း သီခ်င္းေရးဆရာ တစ္ဦး (အခုေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ) ၏ ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စကားေျပ၀ိုင္းျပန္ၾကသည္ (၁၀-တန္းျမန္မာစာ စာေမးပြဲအတြက္ ကဗ်ာ စကားေျပျပန္သလို) ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားရပါးရ သမၿပီးမွ၊ ကဗ်ာပိုင္ရွင္က “မင္းတို႔ကလည္းကြာ … ဒီလိုေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ ဘာလို႔ ကဗ်ာ ေရးေနဦးမလဲ” လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေလသံနဲ႔ ညည္းရွာ၏။ အခုကၽြန္ေတာ္က “ရင့္က်က္မႈ ဆယ္စုႏွစ္ခရီး အစ” အေၾကာင္းျပန္ေျပာမယ္လုပ္ေတာ့ “ေၾသာ္… သူသာရွိေသးရင္ မင္းကလည္း လုပ္ျပန္ၿပီေကာ” လို႔ ေျပာဦးမလား မသိ။ ကိုယ္ေရးသည့္ ကဗ်ာ (ကာရန္, နရီေတြမပါ၍ မ၀ံ့မရဲသာ ကဗ်ာလို႔ ေခၚရပါသည္) ကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေျပာတာဆိုေတာ့ ခြင့္ေတာင္းေနစရာေတာ့ မလိုေတာ့ပါ။

ခြင့္ေတာင္းစရာ မလိုေသာ္လည္း၊ အသိေပးစရာတစ္ခု က်န္သြား၍ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ စာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးသည္ဟု ေျပာ၍ မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အၿမဲတမ္းလိုလို ေအာက္တြင္ စာၫႊန္းေလး ထည့္ေပးေလ့ရွိသည္။ မိမိကိုယ္ပိုင္ ဉာဏ္ျဖင့္ ေရးျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံလို၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အကယ္၍ ပို၍ အရင္းျမစ္က်က် ဖတ္႐ႈလိုပါက ထိုစာၫႊန္းမ်ားအား ရွာ၍ ဖတ္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလို၍လည္း ျဖစ္သည္။ ဤကဗ်ာေလး ေရးစဥ္ကေတာ့ ‘ကဗ်ာပဲေလ’ ဟုဆို၍ စာၫႊန္း မထည့္လိုက္မိ။

ေမြးေန႔ ေရာက္လာေတာ့ မိမိကိုယ္ မိမိျပန္၍ သံုးသပ္ၾကည့္ရင္း “ငါဟာအေတာ္ေလး မရင့္က်က္ေသးပါလား”ဟု ေတြးမိသည္။ ‘ဗာလ’ ဟူေသာ ပါဠိေ၀ါဟာရ၏ အဓိပၸါယ္ကို စဥ္းစားမိသည္။ ‘လူမိုက္’ ဟူေသာ အနက္ကို လူအမ်ား နားလည္ထားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ‘ကေလးသူငယ္’ ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ရပါေသး၏။ အဓိပၸါယ္ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး အက်ံဳး၀င္ေအာင္ ဘာသာျပန္ၾကည့္ရလွ်င္ ‘ကေလးဆန္ေသာသူ, မရင့္က်က္ေသးေသာသူ’ ဟုဆိုႏိုင္မည္။ ကေလးဘ၀တြင္ ကေလးဆန္ျခင္းသည္ ျဖဴစင္႐ိုးသား အျပစ္ကင္းသည္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း၊ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားတိုင္ ကေလးဆန္ေနလွ်င္ေတာ့ ‘ျဖဴစင္သည္’ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ထိုက္တန္မည္ မဟုတ္။

ရင့္က်က္မႈကို ကေလးဘ၀မွ စ၍ တျဖည္းျဖည္း ေလ့က်င့္ သင္ယူရသည္။ ထိုသို႔ ‘သင္ယူျခင္း၊ တပည့္ခံျခင္း’ ကိုပင္ discipline ဟုေခၚႏိုင္သည္။ discipline သည္ disciple (တပည့္သာ၀က) ဟူေသာေ၀ါဟာရမွ ဆင္းသက္လာသည္ မဟုတ္ပါလား။ စည္းကမ္းဟူသည္ လူႀကီးမိဘ ခိုင္းသည္ကို ေၾကာက္၍ တေသြမတိမ္း လိုက္နာရသည္မ်ိဳးထက္၊ မိမိကိုယ္မိမိ ထိမ္းထိမ္း သိမ္းသိမ္း ေနတတ္ရန္၊ စည္းစနစ္က်ရန္ လူႀကီးမိဘမ်ားထံမွ နည္းယူ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေသာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုဟု ယူဆႏိုင္သည္။

ဤသေဘာအား M. Scott Peck ၏ Road Less Traveled ဟူေသာ စာအုပ္တြင္ေတြ႕ရသည္။ တိုးတက္ႀကီးပြားေရး စာအုပ္မ်ိဳးမ်ားအား သိပ္ဖတ္ေလ့ မရွိေသာ္လည္း၊ ဤစာအုပ္ကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ Discipline, Love, Growth and Religion, Grace ဟူ၍ အပိုင္း ေလးပိုင္းခြဲ၍ ေရးထားသည္။ အႏွစ္ သံုးဆယ္ကာလအတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ုိက္ႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ရေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးႏႊယ္ေသာ ေနာက္ပိုင္းအခန္းမ်ားအား ေ၀ဖန္သူ (ခရစ္ယာန္ေရာ, ခရစ္ယာန္ မဟုတ္သူေရာ) အခ်ိဳ႕က မႏွစ္သက္ၾကေသာ္လည္း၊ Discipline အပိုင္းကိုေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္သက္ၾကသည္။ (လက္ေတြ႔မဆန္, စာအုပ္ႀကီး ဆန္လြန္းသည္ဟု ေ၀ဖန္သူ အနည္းငယ္လည္း ရွိပါသည္။)

ဘ၀ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းသည္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္းပင္သည္။ ထိုသို႔ ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ခြန္အားေမြးၾကရသည္။ အနာခံမွ အသာစံရမည္ဟူေသာထံုးအတိုင္း ေအာက္ပါ စည္းမ်ဥ္း ေလးခုကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားထားသင့္သည္။ (1) Delay Gratification, (2) acceptance of responsibility, (3) dedication to truth, (4) balancing တို႔ျဖစ္သည္ဟု Discipline အခန္းတြင္ ေရးသားထားသည္။ ဤစည္းမ်ဥ္း ေလးခုထဲမွ ပထမသံုးခုအား ယူ၍ “ရင့္က်က္မႈ ဆယ္စုႏွစ္ ခရီး အစ”ကို ဖန္တီးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶစာေပမ်ား၌ လူဘ၀သက္တမ္းကို ‘ဒသက’ ေခၚ ‘ဆယ္စုႏွစ’္ ဆယ္ခုႏွင့္ အသက္တစ္ရာတမ္းထိ ပိုင္းျခားျပေလ့ ရွိသည္။ အသက္ ေလးဆယ္ႏွင့္ ငါးဆယ္ၾကားကာလအား ‘ပညာဒသက’ ဟုေခၚသည္။ အသိပညာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ အ႐ြယ္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ အသိပညာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ၏ အတိုင္းအတာသည္ ရင့္က်က္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဒသကကို “ရင့္က်က္မႈ ဆယ္စုႏွစ္” ဟု ဘာသာျပန္ခဲ့သည္။

ကဗ်ာအဖြင့္ ေရးသားလို၍ မဟုတ္ပါ။ စာၫႊန္းမထည့္မိခဲ့ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေရးသည္မဟုတ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဟ၀န္ခံလို၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္၀င္စားမည္ဆိုပါက “Road Less Traveled” ကုိ ဖတ္ၾကည့္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလို၍ ျဖစ္ပါသည္။

ဧရာ (မႏၲေလး)

ဆြမ္းေတာ္ကပ္

က်မ အဖြား (အေဖရဲ႕ အေမ) က တ႐ုတ္ကျပား။ အဖြားရဲ႕ အေဖက ဦးအမြိဳင္တဲ့ (တ႐ုတ္ျပည္က လာတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီး) အေမ ကေတာ့ ေဒၚဆင့္တဲ့ (ျမန္မာပါ)။ ေဒၚဆင့္ ဖဲအားႀကီး ႐ိုက္တယ္။ အိမ္ကပ္တယ္ မရွိ။ ရြာစဥ္ေလွ်ာက္ ကစားတယ္။ ေဒၚဆင့္ တစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာမိႈင္ေနရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္။ လက္ကိုင္ေလး လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီဆိုရင္ တဘက္ေလး ေခါင္းေပါင္းၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာ။ ဦးအမြိဳင္ တ႐ုတ္ႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာ ကုန္စံုဆိုင္ႀကီး ဖြင့္ၿပီး စီးပြားရွာတယ္။ တဖက္ကလည္း အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္လို႔ အိမ္က ဘုရားကို ဆြမ္းပြဲေလးျပင္ၿပီး ဆြမ္းေတာ္ကပ္တယ္။

“အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုေတာ့ မဆင့္လာမွ ေျပာပါလိမ့္မယ္ ဘုရား” တဲ့။

အမိ်ဳးသားေတြ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ရင္ အကိ်ဳးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာေျပာတတ္ေအာင္ လုပ္ထားၾကေနာ္။ ေတာ္ၾကာ ဦးအမိြဳင္လို မဆင့္ကိုပဲ အားကိုးေနရမယ္။

ဘ၀၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ - ဆရာမ

ေဘာင္ အေၾကာင္းေရး ၿပီးေတာ့
အေရာင္ ကို ေရးပါတယ္။
အခုေတာ့ ေထာင္ အေၾကာင္းေလး ေရးပါရေစ။
႐ူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္နဲ႔ ဘာေတြေရးေတာ့မလဲလို႔ေတာ့ မေတြးလိုက္ပါနဲ႔။
ဘေလာ့ဂ္ေလးက စာေရးျဖစ္ေအာင္ ေဒါင္ေဒါင္နဲ႔ သံေခ်ာင္းေခါက္ လို႔ပါ။

ေလာကီလူ႔ေဘာင္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေထာင္ေတြထဲက Drug Rehabilitation Center လို႔ ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေထာင္မွာ (၂) လတာ အေတြ႔အၾကံဳေလးပါ။

ဒီက Computer School တစ္ခုမွာ trainer လုပ္ေနခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ ေက်ာင္းက အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္မွာ သင္ဖို႔ Contract ရထားေလရဲ႕။ အယင္သြားသင္ေနက် အိႏၵိယ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း မသိ ကိုယ့္အလွည့္ဆိုၿပီး က်လာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မျငင္းပါဘူး။ မျငင္းတတ္တာရယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အျခား Inhouse Training ေတြနဲ႔စာရင္ ဒီေနရာကို ေစတနာ ရွိလို႔ပါ။ ေစတနာလို႔ ဆိုရတာကေတာ့ ကိုယ့္ အေတြ႔အႀကံဳအရေပါ့ေလ ေက်ာင္းမွာ သင္ရတာက ဆရာ၊ တပည့္သေဘာ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔စည္း ကိုယ့္စည္း ေဘာင္ထဲမယ္ ေခ်ာေမြ႔ေသးတယ္။ Inhouse Traing ဆိုတာမ်ိဳး သူတို႔ ကုမၸဏီေတြမွာမ်ား သြားသင္ရရင္ေတာ့ စည္းလြတ္၊ ၀ါးလြတ္ ညွင္းခ်င္တိုင္း ညွင္းၾကေတာ့တာပဲ။ သူတို႔ ခံုေပၚက အလုပ္ေတြက စလို႔ သူတို႔႐ံုးခ်ဳပ္ Server ရွိရာ ခ်က္ခ်င္းၾကြျမန္းရေတာ့မဲ့ အေျခအထိပါ။ ပညာစမ္းတာလည္း အလူးအလဲ ခံရပါတယ္။ ဥပမာဆုိပါေတာ့ “worksheet ကို ဒီလို lock လုပ္လို႔ ရတယ္” ဆိုရင္၊ သူတို႔က hack လုပ္ၿပီး “ဒီလိုဖြင့္လို႔ရတယ္” ျပန္လုပ္ၾကတာ။ ပညာေဆြးေႏြးဖလွယ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးဆို ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းပါတယ္။ လူမ်ိဳးျခားမို႔ ႏွိမ္ခ်င္သလိုဆိုရင္ေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ Microsoft ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဆုေငြထုတ္ယူႏိုင္ပါတယ္” လို႔ပဲ ေျပာရပါေတာ့တယ္။

သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး။ Basic Computer Knowledge နဲ႔ Microsoft Office Applicaton Softwares ေတြပါ။ ေက်ာင္းမွာ သင္တဲ့ WebPage Design ေတာင္ သင္႐ိုးညႊန္းတန္းထဲ မပါပါဘူး။ ေပ့ါေပါ့ပါးပါး ျပင္ဆင္မႈ အေနနဲ႔ အိမ္ကလူကို “ကိုေရ ေထာင္ထဲသြားရမွာဆိုေတာ့ က်မတို႔ခ်င္း ဆက္သြယ္ဖို႔ ဟန္းဖုန္းေလး တစ္လံုးစီေတာ့ ရွိထားမွ ထင္တယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဟန္းဖုန္း ၀ယ္ၾကပါတယ္။ ဒါက ပထမဆံုး ဟန္းဖုန္း ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းပါ။ တစ္ေသြးထဲ တစ္ေရာင္ထဲ။ (နံပါတ္ေတာင္ တစ္ခုတည္းယူလို႔ မရလို႔… အဟတ္) ကပ္လ်က္နံပါတ္ရွာၾကေသးတာ မတတ္သာ ခပ္ခြာခြာနဲ႔ နံပါတ္တစ္ခုေက်ာ္တာ ယူလိုက္ရတယ္။

သင္တန္း စတဲ့ေန႔ ရထားတစ္တန္၊ taxi တစ္တန္နဲ႔ ေရာက္ပါၿပီ ေထာင္ဘူး၀ … (ပထမဦးဆံုးသြားရတဲ့ ေနရာေတြကို ေျမပံု ၾကည့္တာတို႔ Street Directory ၾကည့္တာတို႔က ကိုယ့္ အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ Secretary ကိုဧရာ့ အလုပ္ပါ။ သူကေတာ့ Directory ထဲက သြားမဲ့ေနရာေျမပံုကို သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ ျပန္ဆြဲပါတယ္။ ၿပီးမွ နံပတ္ေတြကို မွားကူးတတ္လို႔ လမ္းေပၚမွာ ေယာင္လည္လည္ မၾကာခဏ ျဖစ္ရပါတယ္။ Secretary အသစ္ေျပာင္းခန္႔ဖို႔ေတာ့ အစီအစဥ္ မရွိပါဘူး။ Secretary က ကိုယ့္ကို အလုပ္ျဖဳတ္မွာ စိုးလို႔ပါ။ သူပဲ Boss ေလ။ HR head လည္း သူပဲလားလို႔ေတာ့ ရြဲ႕ မေမးနဲ႔ေတာ့။)

အက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕ ဧည့္သည္ေတြ မွတ္ပံုတင္ရတဲ့ ေကာင္တာမွာ register လုပ္ေတာ့ အထဲကို “ဟန္းဖုန္း လံုး၀ယူသြားလို႔ မရပါဘူး” တဲ့။ ပစၥည္းေတြကို locker ထဲ ထည့္၊ ေသာ့ တစ္ေခ်ာင္းသာ ကိုင္ၿပီး ဖြင့္ေပးတဲ့ လူတစ္ကိုယ္၀င္စာ သံတံခါးကေန ၀င္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဉာဏ္အေျမွာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ခ်ီးက်ဴးရင္း စကၤာပူ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဒီေနရာက်မွ ဘာလို႔ ကြက္ေမွာင္ေနတာလဲလို႔ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေထာင္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ေမွာင္ကို ေမွာင္ရမဲ့ ေနရာမ်ိဳးေလလားလို႔ ရွိစုမဲ့စုဉာဏ္ကိုလည္း အားကုန္ ဖ်စ္ညွစ္ ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီေနရာမွာတင္ ခႏၶာကိုယ္ ရွာေဖြမႈေတြ လုပ္ပါတယ္။ သြားလို႔ရပါၿပီ… ဆိုလို႔ အထဲကို၀င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္က သံတံခါးႀကီးျပန္ပိတ္လို႔ ခ်ိမ္းဆိုတဲ့ အသံႀကီးၾကားလိုက္ေတာ့ Terminator 2 – Judgement Day ထဲက Sarah Connor ေထာင္ထဲက ထြက္ေျပးတဲ့ အခန္းကို သတိရျဖစ္ေအာင္ ရလိုက္ေသးတယ္။ ကတၱရာခင္းကားလမ္းမ တစ္ခုကို ျဖတ္ၿပီး အေဆာင္တစ္ခုထဲကို ၀င္လိုက္တယ္။ ထပ္ၿပီး သတင္းပို႔။ ခဏထိုင္ေစာင့္ပါဆိုလို႔ အဲ့ဒီနားမွာ ဖုန္သုတ္၊ ၾကမ္းတိုက္လုပ္ေနၾကတဲ့ ရင္ဘတ္မွာ နံပါတ္ေတြရိုက္ႏွိပ္ထားတဲ့ ၀ါက်င္က်င္ ၀တ္စံုေတြနဲ႔ inmate ေတြကို ေငးေနမိတယ္။ ဘာကိုပဲလုပ္ေနလုပ္ေန ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ေစျဖစ္ေစ သူတို႔စိတ္ဟာ သူတို႔ကိုယ္မွာ မရွိဘူးဆိုတာ သူတို႔မ်က္လံုးေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ ရဲေမတစ္ေယာက္က တံခါးတစ္ခုဖြင့္ေပးၿပီး ဒီေလွခါးအတိုင္း တက္သြားပါတဲ့။

ေလွကားထစ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ထစ္ေလာက္ တက္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ ေရွ႕မွာ တက္စရာ ေလွကားထစ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အင္တာကြန္းကေန ဟယ္လို ဟယ္လို လုပ္လိုက္ေတာ့ တပ္ၾကပ္ရဲေမ တစ္ေယာက္ တံခါးလာဖြင့္ ေပးတယ္။ သူက ဒီအေဆာင္က တာ၀န္ခံပါ။ ေကာ္ရစ္ဒါ တစ္ေလ်ာက္ အခ်ဳပ္ခန္း သံုးခုကို ျဖတ္ၿပီး သူ႔ေနာက္က လိုက္သြားေတာ့ တစ္ဖက္ အစြန္းမွာ ႐ံုးခန္းကိုေရာက္တယ္။ တာ၀န္ခံရဲေမက အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ မေဆြးေႏြးဖို႔၊ ဘာေၾကာင့္က်တာလဲ၊ ဘာအမႈလည္း မေမးဖို႔ တင္ႀကိဳသတိေပးပါတယ္။ ေနာက္ က်မလက္ထဲကို ေက်ာင္းသူ စာရင္း list ထည့္ၿပီး သင္ရမဲ့ အခ်ဳပ္ခန္း (ေကာ္ရစ္ဒါ အတိုင္းျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ဒီဘက္အစြန္း)ကို ျပန္လိုက္ပို႔တယ္။ ဒီအေဆာင္က အျခားရဲေမ တစ္ေယာက္ခြင့္ယူထားလို႔ တာ၀န္က်ရဲေမကို အလုပ္ အမ်ားဆံုး ႐ႈပ္ေစတာကေတာ့ တံခါးေသာ့ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္ လုပ္ရျခင္းပဲလို႔ က်မေတြးေနမိတယ္။

ၾကမ္းခင္း တမံသလင္းေပၚမွာ တန္းစီ ထိုင္ေနၾကတဲ့ အဲ့ဒီဟာေလးေတြ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က Good Morning Madam လုပ္ၾကတယ္။ ေၾကာင္အန္းအန္းနဲ႔ Good Morning လိုက္ရၿပီး သူတို႔ကို ကြန္ျပဴတာ နဲ႔ စားပြဲ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္း၊ Let me introduce myself ေတြ ဘာေတြၿပီးေတာ့ Language မကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်မ ထံုးစံအတိုင္း White Board ႀကီးေပၚ အေရာင္စံု softpen ေတြနဲ႔ Diagram ေတြ အျပည့္ဆြဲၿပီး Basic Computer Knowledge စပါေတာ့တယ္။ ၁၅မိနစ္၊ မိနစ္၂၀ ေလာက္ေနေတာ့မွ နားလည္ၾကရဲ႕လား ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ေ၀ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ သင္ၿပီးသေလာက္ထိ ျပန္ဖတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အတန္းေလးက မဆိုးပါဘူး ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္နဲ႔။ ေတြးပူထားသလို ကလန္ကဆန္ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႔ရဘူး။ အလြန္အကၽြံ ပ်င္းတဲ့သူ အခ်ိဳ႕ ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို ပစ္စလက္ခတ္ႀကီး မွီထိုင္႐ံုေလာက္ပဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ။ အႀကီးဆံုးကမွ ၂၂-ႏွစ္ Polytechnic ေက်ာင္းသူ တ႐ုတ္မေလး။ သူနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း ကုလားဆင္ မေလး ကေတာ့ တစ္မိ်ဳးပဲ သူ႔ပံုစံက ဂ်စ္ကန္ကန္ မဟုတ္ပါပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေကာ့လန္လန္ ျဖစ္ေနရပါလိမ့္ …ေၾသာ္ ကိုယ္၀န္နဲ႔ကိုး။ ဒိုင္ယာနာေကနဲ႔ ေအးတိေအးစက္ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ပံု တ႐ုတ္မေလးကေတာ့ တစ္မ်ိဳး .. လက္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းကို တက္တူး တစ္႐ုပ္စီ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းလံုးမွာ ထိုးထားေလရဲ႕။ သူေလးက အတန္းထဲမွာ အေခ်ာဆံုး… ။

အခန္းထဲမွာ ဖုန္ေတြက ထုတက္ေနသလို၊ သတိထားလိုက္မိေတာ့ ငါအသက္ကို တ၀က္ပဲ႐ွဴမိေနပါလား… ။ ေနဦး... အျပင္ကေလနဲ႔ ဒီကေလ ဘာကြာလဲလို႔ ေသခ်ာ႐ွဴၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ကြာတယ္… ကြာတယ္ … တကယ့္ကို ကြာတာပဲ… ။

ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ သူတို႔ကို ရဲေမက လာေခၚတယ္။ ကိုယ့္ကို ႐ံုးခန္းထဲမွာ ခဏထိုင္ေစာင့္ေနပါတဲ့။ ေကာ္ရစ္ဒါက ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့ ေၾသာ္ ကပ္ရပ္ အခန္းေတြမွာလည္း စာသင္ေနၾကတာပါလား။ တစ္ခန္းက English၊ ေနာက္တစ္ခန္းက Maths သင္ေနတယ္။

ကိုယ့္ကို ထမင္း အျပင္မွာ ထြက္စားခ်င္ရင္လဲ ရတယ္။ ဒီမွာ ၀န္ထမ္းေတြ စားတဲ့ ဆီမွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီး စားရင္လည္းရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အျပင္ထြက္စားရင္ ေနပူေနတာရယ္၊ တံခါးေတြ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္ရတာကို စိတ္ပ်က္တာရယ္ေၾကာင့္ ရဲေမနဲ႔အတူ ၀န္ထမ္းေတြ စားတဲ့ ေနရာမွာပဲ လိုက္စားလိုက္ပါတယ္။ စားေသာက္ေဆာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေနသူမ်ားကေတာ့ လြတ္ရက္နီးၿပီ ျဖစ္တဲ့ (အမ်ားစုကေတာ့ အခ်ိဳးက်ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတယ္လို႔ က်မစိတ္ထဲကထင္တဲ့) inmate ႀကီးေတြပါ။ ထမင္းစားခ်ိန္အျဖစ္ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ ကုန္သည္အထိ စားေသာက္ေဆာင္မွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီး စာသင္ေဆာင္က ရဲေမနဲ႔ အတူ အေဆာင္ကို ျပန္ပါတယ္။ စားေသာက္ေဆာင္ကို လာခဲ့တဲ့လမ္းနဲ႔ အျပန္လမ္း မတူတာကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဘးဘီေတြကို ၾကည့္လို႔ သတိထားမိေနတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အထဲမွာ အက်ဥ္းသား သံုးေလးေယာက္နဲ႔ မဟာယာနဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ရွိေနတဲ့အခန္း၊ ခရစ္ယာန္ သီလရွင္ေတြ ရွိေနတဲ့အခန္း၊ ေနာက္ ေခါင္းမူးၿခံဳဆရာမ ေတြ ရွိေနတဲ့အခန္း ေတြ ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ Counseling လုပ္ေနၾကတာတဲ့။

ေန႔လည္ တစ္နာရီမွာ သင္တန္း ျပန္စတယ္။ သင္တန္းသူေလး တစ္ေယာက္က က်မအတြက္ ေရေအးတစ္ခြက္ ေရေႏြးတစ္ခြက္ စားပြဲေပၚလာတင္ေပးတယ္။ ခုတင္ သူတို႔ေတြ ခ်က္တဲ့ အစာေတြ တနင့္တပိုး စားလာခဲ့ၿပီးမွ (အားလံုးဟာ ေဆးမႈနဲ႔ က်သူခ်ည္း မဟုတ္လို႔ က်မအတြက္ ေရခပ္ေပးသူေလးဟာ ေဆးသမား ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာေပမဲ့) သူခပ္ေပးတဲ့ ေရကို က်မ မသတီႏိုင္ခဲ့တာ ဆန္းၾကယ္တဲ့ လူ႔စိတ္ေနာ္ ။ ဒါေပမဲ့ က်မ မေသာက္ဖူး ဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ မသိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သို၀ွက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရကို မေသာက္ခဲ့ေပမဲ့ စာသင္အခ်ဳပ္ခန္းေလးထဲမွာပဲရွိတဲ့ တံခါးတ၀က္သာ တပ္ထားတဲ့ အိမ္သာကိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ႐ံုးခန္းထဲက ရဲေမကို “က်မ အိမ္သာ သြားခ်င္လို႔ လာေခၚပါ” လို႔ အင္တာကြန္းကေန ေအာ္ၿပီး အခြင့္ထူးခံ ကရိကထ မမ်ားခ်င္ပါဘူး။

ေန႔လည္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းတတ္လို႔ ေလ့က်င့္ခန္းေလးေတြ ေပးထားၿပီး၊ မစပ္စုရ လို႔ ဆိုထားေပမဲ့ ေန႔လည္စာ ဘာေတြ စားခဲ့ၾကလဲ၊ စားလို႔ ေကာင္းရဲ႕လား ဆိုတာမိ်ဳး အလာပ သလာပ ေလးေတြ စကားစလိုက္တယ္ဆို ေလ့က်င့္ခန္း ၿပီးသူေတြက ကိုယ့္နား၀ိုင္းလာၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခိ်ဳ႕ေသာ မ်က္ႏွာေသေလးေတြ (ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကေတာ့ လိမ္လည္မႈနဲ႔ က်ေနသူမ်ား)ကေတာ့ ေနၿမဲအတိုင္း…။ ရွိပါေစေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈကိုေတာင္ အေၾကာက္အကန္ ႀကိဳးစား တည္ေဆာက္ေနရတယ္ ဆိုတာ နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။

ညေန ငါးနာရီမွာ တစ္ေန႔တာ အတြက္ စာသင္ခ်ိန္ ကုန္ဆံုးလို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္။ တစ္ဖက္ခန္းက အဂၤလိပ္ သင္တဲ့ ဆရာမလဲ ထြက္လာၿပီ။ ျဖဴျဖဴေသးေသး ႏုႏုနယ္နယ္ ဆရာမက “ဘယ္လိုျပန္မလဲ။ ရထားနဲ႔ဆို ဘူတာထိ သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ” တဲ့။ သူ႔ကား နီနီေသးေသးေလးေပၚ ေရာက္ေတာ့ တပ္ထားတဲ့ အမွတ္တံဆိပ္ေတြေၾကာင့္ ဆရာမဟာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မွန္း သိရတယ္။ က်မထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ၾကီးၿပီး အက်ဥ္းေထာင္မွာ စာျပေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့။

တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ စာသင္ရက္ေတြကုန္လို႔ စာေမးပြဲစစ္ အမွတ္စာရင္းအတိုင္း ေအာင္စာရင္းေလးထုတ္ေပးတယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြ ေပးအၿပီး “တီခ်ယ္ တီခ်ယ္ Orchard မွာေတြ႔ရင္ ေခၚမယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္စကားေၾကာင့္ Orchard လမ္းေပၚေရာက္တိုင္း ဘယ္ေနရာကမ်ား ကိုယ့္ကို ေခၚလိုက္ေလမလဲလို႔ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ေပါ့။

ရာသီေျပာင္းခ်ိန္

ရာသီ စက္၀န္းေတြ သံသရာစက္၀ိုင္းမွာ

အၿမဲမျပတ္ တရစပ္ လည္ပတ္ေနတယ္

စက္၀ိုင္းရဲ႕ စမွတ္ "တစ္" ဆိုတာ

မသိႏိုင္တဲ့ အရာ...။

ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုက

လြင့္စင္လာတဲ့ သစ္ရြက္ေႂကြေတြ ေဟာတဲ့ တရား

စက္၀ိုင္းရဲ႕ ဆံုးမွတ္ "သုည" ဟာ

စက္၀န္းထဲမွာ... တဲ့။ ။

*****

5 Dec 08, 15:56

A Linn Nyi: ကဗ်ာလာဖတ္ပါတယ္။အဓိပၸါယ္ကုိ..ဆက္ေတြးေနမိတယ္။

Fri, Dec 5th 2008, 04:55 PM

S-C: ဘာေတြ ဆက္ေတြးမိလဲ? ေျပာဦး။ assignment ၃ရက္ေတာင္ အခ်ိန္ေပးတယ္ေနာ္။ (ဒီကေတာ့ ေရးရင္းနဲ႔ ခ်ာလည္လည္သြားလို႔ တံုးတိႀကီး ...တဲ့ နဲ႔ ပိတ္လိုက္ရတယ္။)

6 Dec 08, 14:42

A Linn Nyi: အပုိဒ္၁က လူေတြ ေမြးတဲ႕ ဇာတိ(မသိနုိင္တာ)၊ အပုိဒ္၂က မသိနုိင္တဲ႕ ဇာတိအမ်ိဳးမ်ိဳးကလာေပမယ္႕ ေသဆံုးတာတူမယ္
6 Dec 08, 14:42

A Linn Nyi: ဘာမွမယူသြားနုိင္ ဗလာနဲ႕ ဆုံးမွာက သိနုိင္(ေသခ်ာ)တယ္ လုိ႕ ေျပာခ်င္တာ..ဟုတ္လားဟင္ မသီတာ..

ရာသီ စက္၀န္းေတြ သံသရာစက္၀ိုင္းမွာ
အၿမဲမျပတ္ တရစပ္ လည္ပတ္ေနတယ္
စက္၀ိုင္းရဲ႕ စမွတ္ "တစ္" ဆိုတာ
မသိႏိုင္တဲ့ အရာ...။

ရာသီ စက္၀ိုင္း...
သံသရာ စက္၀န္း...
စက္၀ိုင္း တစ္ခုကို ဘယ္ေနရာက စဆြဲထားတယ္ ဆိုတာ မသိႏိုင္သလို
သတၱ၀ါတို႔ရဲ႕ အစဟာလည္း 'အပင္နဲ႔ မ်ိဳး' အစရွာမရသလို မသိႏိုင္တဲ့အရာ။

ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုက
လြင့္စင္လာတဲ့ သစ္ရြက္ေႂကြေတြ ေဟာတဲ့ တရား
စက္၀ိုင္းရဲ႕ ဆံုးမွတ္ "သုည" ဟာ
စက္၀န္းထဲမွာ... တဲ့။ ။

ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို အဆံုးသတ္ဖို႔
ဘ၀သံသရာ အဆံုးသတ္ဖို႔...

(A Linn Nyi ၏ တရားဂုဏ္ေတာ္ ေျခာက္ပါး ပို႔စ္မွ) ဗုဒၶျမတ္စြာက ေရာဟိတႆသုတၱန္မွာ “ေလာကရဲ႕အစ၊ ေလာကရဲ႕အဆုံးကုိ ဘယ္စၾကဝဠာမွာမွ လုိက္ရွာမေနနဲ႕။ ဤတစ္လံမွ်ရွိေသာ ခႏၶာကုိယ္မွာပဲ ေလာကရဲ႕ အစလည္းရွိတယ္။ ေလာကရဲ႕ အဆုံးလည္း ရွိတယ္” လုိ႔ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း သစ္ရြက္ေႂကြေတြ ေဟာတဲ့တရား၊ ခႏၶာေဟာတဲ့တရား “အနိစၥ” ကို အခါခါနာၾကားစို႔ရဲ႕။

၅ႏွစ္ျပည့္ ေရစင္

ထမင္း ၀ိုင္းမွာ ထိုင္ခံုက ေလးခံုသာရွိတယ္။ ဖြားဖြားရယ္၊ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ကိုကိုရယ္ ထိုင္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သားငယ္ထိုင္စရာ ခံုမရွိေတာ့လို႔ ေအာ္ေနတာ “သားသားလည္း ထိုင္ေစခ်င္၊ ထိုင္ေစခ်င္တယ္” တဲ့

ခံုတစ္ခု ထိုးေပးလိုက္ၿပီး ေနရာက်သြားျပန္ေတာ့ ပူဆာျပန္တယ္။ “ေမေမ အာလူးေၾကာ္ စားခ်င္တယ္” တဲ့။ အာလူးမရွိဘူး ကုန္ေနၿပီ သားရဲ႕ဆိုေတာ့ Sauce ပုလင္းကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး “ဒါဆိုသားက ဒါခ်ည္းဘဲ စားရမွာလား” တဲ့

ည အိပ္ယာ၀င္ခါနီး မိုင္လိုကို ႏို႔ဗူးနဲ႔ ေသာက္တယ္။ ႏို႔သီးေခါင္း အဖံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ အံ၀င္ခြင္က်ေအာင္ မပိတ္ေပးမိလို႔ ေဘးကေန စိမ့္ထြက္လာတဲ့ မိုင္လိုေတြေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္တာက “မိုင္လို မ်က္ရည္၊ မိုင္လို မ်က္ရည္” တဲ့

ဒီေန႔ ၅ႏွစ္ျပည့္တဲ့ သားငယ္ အတြက္ အမွတ္တရ ေခါင္းစဥ္ကို ခ်စ္တဲ့ ေဒၚေဒၚေတြ ေပးတဲ့ နာမည္ေလးတပ္လိုက္တယ္

ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္လို႔ ခဏထိုင္ခုိင္းထာတဲ့ ပံုပါ။