သူ႔စတိုင္

ေလာကမွာ လူေတြ အမိ်ဳးမ်ိဳးရွိၾကတဲ့ အနက္က ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေလာကကို ရႊင္လန္းလြတ္လပ္စြာ ျဖတ္သန္းၾကသူေတြဟာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကိုပါ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးဆက္ ရႊင္ျမဴးေစတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာတိုင္း ကိုေက်ာ္ဇံကို သတိရမိတယ္။ ကိုေက်ာ္ဇံနဲ႔ ဆံုခဲ့ရတာ ဟိုးျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း ၀န္းသိုၿမိဳ႕ အနီးက ရြာေလးတရြာမွာပါ။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီရြာကို တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္သြားေတာ့ ကိုေက်ာ္ဇံက အဲ့ဒီ ေက်ာင္းေလးက အလယ္တန္းျပဆရာ လူပ်ိဳႀကီး… ။ မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းကထိန္ပြဲမွာ စတိတ္ရႈိးထည့္ေတာ့ ရြာထဲက ဟိုလူ သည္လူေတြက ဆရာ လူပ်ိဳႀကီး ကိုေက်ာ္ဇံအတြက္ ေတာင္းဆိုလိုက္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “ေမ့ကြက္ကိုရွာ” … ။

တေန႔လားမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုေက်ာ္ဇံတေယာက္ ေက်ာင္းဆိုင္းဘုတ္ကို ေဆးျပန္သုတ္ေနတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာက္ခံ အစိမ္းေပၚမွာ အေျခခံ ပညာအလယ္တန္းေက်ာင္း… စတဲ့ စာလံုးေတြကို အျဖဴေရာင္ေဆးနဲ႔ ေရးေနတာပါ။ သူေရးေနတာ ေတာ္ေတာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိတယ္။ အနားရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ္က “ဆရာက မဆိုးဘူးပဲ၊ လက္ရာေကာင္းတယ္” လို႔ ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုမိေတာ့ သူက “က်ေနာ္ ပန္းခ်ီဆြဲတတ္တယ္ဗ်” လို႔ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေျဖတယ္။ ဒီအခါမွာ ေဘးနားက ဆရာတေယာက္က “ဟာ ကိုေက်ာ္ဇံ ပန္းခ်ီ မ်က္စိရွိတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ …။ တႏွစ္လားဗ်ာ… ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းစိမ္းပိတ္စေတြ ထုတ္ေရာင္းေပးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ ဆရာေတြပါ လံုခ်ည္ေတြ ေလာက္ေလာက္ငင ခ်ဳပ္၀တ္ႏိုင္ၾကတယ္ဗ်။ ဒါေတာင္ပိုေနေသးေတာ့ ေဟာဒီဆရာေက်ာ္ဇံ ေက်ာင္းစိမ္းစကို ရွပ္အကႌ်ခ်ဳပ္၀တ္တယ္။ ေနာက္တေန႔ေက်ာင္းလာေတာ့ နံနက္မိုးေသာက္ ေက်ာင္းေရွ႕က ကြင္းျပင္မွာ စားပြဲခံုေပၚတက္ၿပီး  အားကစားေဘာင္းဘီက အျဖဴ၊ ရွပ္အကႌ်က အစိမ္းနဲ႔၊ ကာယေလ့က်င္ခန္း သရုပ္္ျပေနတဲ့ ကိုယ့္ဆရာ ဖက္ရွင္ကိုသာ မွန္းၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ” တဲ့…။

ကိုေက်ာ္ဇံ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္း တက္တုန္းက အေၾကာင္းေလးကလည္း မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္။ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းလို႔ပဲ ႏႈတ္တြင္ၾကတဲ့ ဗဟို၀န္ထမ္းေလ့က်င့္ေရးတကၠသိုလ္မွာ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ေတာ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကို ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေတြ ေပးတယ္။ စနစ္တက် ေနတတ္ထိုင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရာ ေနရာဌာနႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။ အေျပာအဆိုမွာလည္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ အပိုင္းလိုက္၊ က႑အလိုက္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ဖို႔ကအစ မက်န္ေစရပါဘူး။ ကိုေက်ာ္ဇံတေယာက္ သင္တန္းမွာ ပို႔ခ်သမွ်ကို သင္တန္းတြင္းမွာတင္ပဲ ေလးေလးစားစားနဲ႔ တိတိက်က် လိုက္နာပါတယ္။ အ၀တ္အစားကအစ စမတ္က်ေအာင္ သင္တန္းမွာ ၀တ္ရတဲ့ ေဘာင္းဘီကို ကိုယ္တိုင္ေတာင္ေလွ်ာ္မ၀တ္ပဲ ပင္မင္းဆိုင္အပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ကိုေက်ာ္ဇံ ပင္မင္းသြားေရြးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ေဘာင္းဘီ ေျခတဖက္က ေရမေျခာက္တေျခာက္နဲ႔ ေၾကမြေနၿပီး၊ အျခားတဖက္ကေတာ့ မီးပူတိုက္ထားတာ ေကာ့ပ်ံေနပါသတဲ့။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲခင္ဗ်ာ” လို႔ ကိုေက်ာ္ဇံတေယာက္ နားမလည္ႏိုင္စြာနဲ႔ ေမးမိေတာ့ ဆိုင္၀န္ထမ္းေလးက “ဆရာညႊန္ၾကားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ ဆရာရယ္” လို႔ ျပန္ေျဖရွာပါတယ္။

ကိုေက်ာ္ဇံ ပင္မင္းအပ္ခဲ့ပံုက...

“ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ လုပ္ခ်င္တာ ႏွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္။ တစ္ပိုင္းက ေလွ်ာ္ၿပီး ေနာက္တစ္ပိုင္းက မီးပူတိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါ ျဖစ္ႏိုင္မလားခင္ဗ်ာ…” ပါတဲ့။

မႏၲေလးသားစစ္စစ္ႏွင့္ မလကာထန္းလ်က္

ေန႔လည္ဖက္ ႐ံုးအျပင္ထြက္၍ ထမင္းစားသြားခ်ိန္တြင္ မေလးရွားႏိုင္ငံထုတ္ Proton ပ႐ိုတြန္ကားတစ္စီးက ေရွ႕က ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ ကား၏ ေမာ္ဒယ္လ္က Wira ... ။ စကၤာပူႏိုင္ငံသားတစ္ဦးက နံေဘးမွ မေလးရွားႏိုင္ငံသားအား “Wira ဆိုတာဘာလဲလို႔” ေကာက္ေမးရာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ျမန္မာစာသင္ခန္းစာမွ “၀ီရရသ” ကိုေျပးသတိရသည္။ မေလးရွားႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္က စဥ္းစားေနခိုက္ “ရဲရင့္ျခင္းျဖစ္မယ္ ထင္တယ္” ဟုမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရာ သူက “အင္း…ဟုတ္တယ္ သူရဲေကာင္းကိုေျပာတာ” တဲ့။

ထမင္းစားအၿပီး ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္ၾကျပန္ရာ ေဖ်ာ္ရည္၏ အရသာမွာ အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ ယခင္ေသာက္ဖူးေသာ ႏို႔ဆီ, သၾကားတို႔၏ အနံ႔အရသာမ်ိဳးမဟုတ္။ မိမိႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ရင္းႏွီးေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ထန္းလ်က္၏ အနံ႔အရသာမ်ိဳး…။ ေမးၾကည့္ေတာ့ “Gula Melaka” ဟုေျပာသည္။ “မလကာျပည္နယ္က ထြက္တဲ့သၾကားတစ္မ်ိဳးေပါ့” လို႔ အဓိပၸါယ္ျပန္ေပးၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အဘိဓာန္တြင္ရွာၾကည့္ေတာ့ ပါဠိစကား “ဂုဠ” သည္ “ႀကံသကာခဲ, ထန္းလ်က္” ဟုေတြ႕ရသည္။

မေလးေ၀ါဟာရအခ်ိဳ႕သည္ ပါဠိစကားလံုး, သကၠတစကားလံုမ်ားႏွင့္ အေတာ္ေလးနီးစပ္ပါသည္။ စကၤာပူဟူေသာ အမည္သည္ပင္ ျခေသၤ့ၿမိဳ႕ေတာ္ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ သကၠတအမည္ျဖစ္သည္။ ရထားဘူတာ႐ံုမ်ားတြင္ Bahaya (အႏၲရာယ္ရွိသည္) ဟူေသာ မေလးစကားသည္လည္း ပါဠိ သကၠတ “ဘယ” မွ ဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားကိုလည္း မေလးလို Bahasa ဟုေခၚသည္။ ပါဠိ, သကၠတမွ S သံကို ျမန္မာတို႔က သ-သံထြက္ဖတ္သည္။

တခ်ိန္က သု၀ဏၰဘူမိေခၚ ဆုမၾတာကၽြန္းဆြယ္သည္ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈ, ဟိႏၵဴႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ လြမ္းမိုးခဲ့သည့္ေဒသမ်ားျဖစ္၍ ေရွးေဟာင္းေခတ္ မေလးဘာသာစကား (Old Malay)ကို သကၠတ ဘာသာစကားက လြမ္းမိုးထားသည္မွာ သိပ္ေတာ့မဆန္း။ The World is Flat စာအုပ္တြင္ Thomas Firedman က ကိုလံဘတ္ ႐ြက္လြင့္ခဲ့ေသာ ၁၄၉၂-ခုႏွစ္မွာ Globalization ပထမေခတ္ စသည္ဟု ဆို္သည္။ အေရွ႕-အေနာက္ ကမၻာႏွစ္ျခမ္းကို မဆက္မိေသးသည့္တိုင္ ကိုလံဘတ္မတိုင္မီကပင္ Globalozation က အေရွ႕ေတာင္အာရွတခြင္ေတာ့ ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ျမန္မာ, ယိုဒယား, ကေမၻာဒီယာႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွားတို႔တြင္ ရာမလကၡဏယဥ္ေက်းမႈက ယခုေခတ္ ဟစ္ေဟာ့ေတးေတြလို ကူးစက္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျဖစ္ျပန္, ပ်က္ျပန္ ေလာကဓံဆိုသလို မေလးရွား, အင္ဒိုနီးရွားေဒသသို႔ အာရပ္ယဥ္ေက်းမႈ, အစၥလာန္ယဥ္ေက်းမႈလိႈင္း ႐ိုက္လိုက္ေသာအခါ ဘာလီလို ေနရာမ်ိဳးတြင္သာ ရာမလကၡဏက်န္ခဲ့သည္။ Borobudur လုိ ဘာသာေရး အေဆာက္အအံုႀကီးမ်ားလည္း တိမ္ျမဳတ္သြားသည္။ မေလးဘာသာစကားလည္း တစ္မ်ိဳးတမည္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေရွးေဟာင္းေခတ္ မေလးဘာသာစကား (Old Malay)ကို ယခုေခတ္မေလးစကားေျပာသူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ၾကေတာ့။

**** ***** ****

မႏၱေလး အႏွစ္ ၁၅၀-ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပေသာ “မႏၲေလးအႏုပညာပံုရိပ္ပြဲေတာ္” DVDေခြ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ မႏၲေလးမွ လူ႐ႊင္ေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ခ်စ္စရာ, ဒီပါတို႔၏ “မႏၲေလးသား စစ္စစ္ႀကီးပါဗ်” ဟူေသာ တစ္ခန္းရပ္ ဟာသျပဇာတ္ပါသည္။ နယ္မွ မႏၲေလးသို႔ လာလည္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ အဖြဲ႔အား ခ်စ္စရာက မႏၲေလးၿမိဳ႕အေၾကာင္းကို တ႐ုတ္သံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ ရွင္းျပသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား, ဘုရားမ်ား, လမ္းမ်ား, ေစ်းမ်ားအေၾကာင္းကို သမိုင္းခ်ီ၍ အေသးစိတ္ေျပာျပေတာ့… နယ္မွ ဧည့္သည္မ်ားက လူမ်ိဳးျခားျဖစ္လွ်က္ မႏၲေလးၿမိဳ႕အေၾကာင္း ယခုလို ဂဃဏန ရွင္းျပေပး၍ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဆိုၾကသည္။ ထိုအခါ ခ်စ္စရာက လူမ်ိဳးျခား မဟုတ္ေၾကာင္း မႏၲေလးသားျဖစ္ေၾကာင္း ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာ၍ု မွတ္ပံုတင္ပါထုတ္ျပသည္ကိုပင္ မယံုၾက။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ စကားသံ ဒီေလာက္၀ဲေနရသလဲ ဆိုလာေတာ့ ခ်စ္စရာက “ေရမ်ားေရ… မီးမ်ား မီး ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ သူတို႔နဲ႔ အတူတူေနရတယ္။ စီးပြားေရး အတုခိုးရ.. ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ႀကိဳက္ရနဲ႔… ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္တို႔လိုေကာင္ေတြ မ၀ဲ ခံႏိုင္ မလား။ နန္းေတာ္တိုင္ ဖက္ေမြးလာတဲ့ မႏၲေလးသားစစ္စစ္ပါဗ်…” ဟု ေအာ္ငိုကာ တစ္ခန္းရပ္လိုက္ေပသည္။

Globalization ဟုဆိုလွ်င္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး, ကမၻာကုန္သြယ္ေရးအဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကိုသာ ေျပး ျမင္တတ္ၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးက တဟုန္ထိုး တိုးတက္လာသည္။ Globalization ကသယ္ေဆာင္လာမည့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကိုသာ ထည့္တြက္၍ မရေတာ့။ ထိုလိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားသည္ တားဆီး၍ ရမည္လည္း မဟုတ္။ လိႈင္းႏွင့္အတူ တြင္ ေရးခဲ့ဖူးသလို မည္သို႔ေသာ ယဥ္ေက်းမႈကို စားသံုး၍ မည္သို႔ေသာ ယဥ္ေက်းမႈအား ေထြးအံရမည္ ဆိုသည့္ “ယဥ္ေက်းမႈစားသံုးျခင္း အတတ္ပညာ” ကို သတိရွိရွိက်င့္သံုးၾကဖို႔ လိုသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ခ်စ္စရာေျပာသလို “မ၀ဲ ခံႏိုင္႐ိုးလားဗ်ာ” ဟုသာ မခ်ိတင္ကဲ ဆိုရမည့္ကိန္း ဆိုက္ေပလိမ့္မည္။

Real urbane person of Mandalay from mdymedia on Vimeo.

စာၫႊန္း

http://veda.wikidot.com/malay-words-sanskrit-origin
http://en.wikipedia.org/wiki/Malay_language

မႏၲေလးအႏုပညာပံုရိပ္ပြဲေတာ္ DVD ေခြ

The White Tiger

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြႏွင့္ စကားစပ္မိရင္း Avravind Adiga ေရးတဲ့့ The White Tiger ၀တၱဳကို ငွားဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားဘ၀ကေန စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့တဲ့ Balram Halwai က အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ သ႐ုပ္မွန္ကို ဖြင့္ထုတ္ဖို႔အတြက္ တ႐ုတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀မ္က်ားေပါင္ဆီ ေရးသားေပးပို႔လုိက္တဲ့့ e-mail စာရွည္ခုႏွစ္ေစာင္ အျဖစ္နဲ႔ ၀တၳဳကို ေရးထားတာပါ။ ဇာတ္လမ္းအေနႏွင့္ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ မရွိလွေပမယ့္ အိႏၵိယရဲ႕ အေမွာင္ေလာကကို သ႐ုပ္ေဖာ္သြားပံုႏွင့္ အျမင္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

အိႏၵိယလို႔ေျပာလိုက္ရင္ Call Center လို အေမရိကရဲ့ outsourcing လုပ္ငန္းေတြႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ဘန္ဂလိုတို႔, မြန္ဘိုင္းတို႔လို ၿမိဳ႕ေတြကိုပဲ ကမၻာကအသိမ်ားၾကပါတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳရဲ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း႐ိုးတန္းတေလွ်ာက္က ကုန္းတြင္းပိုင္း ေက်းလက္ေဒသကို အေမွာင္ေလာကလို႔ တင္စားထားပါတယ္။ ဒီလိုအေမွာင္ေလာကမွာ ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားလူမ်ားစုဟာ သူတို႔ရဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္ ေျမရွင္ႀကီးေတြကို ခယ၀တ္တြားၿပီး သူတို႔ရဲ့ ေခၽြးနည္းစာေတြထဲကေန ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး လံခ်ားဆြဲစားသူကေတာင္ သူ႔၀င္ေငြရဲ့ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အာဏာပိုင္မ်ားရဲ့ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေၾကာင့္ ပညာေရး, က်န္းမာေရးစတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကလည္း ပ်က္စီးေနတယ္။ ေရသိုးေျမာင္းေကာင္းေကာင္း မရွိ။ လွ်ပ္စစ္မီး လံုလံုေလာက္မရွိ။ ေဆး႐ံုမွာ ဆရာ၀န္မရွိ။ ဆရာ၀န္ေတြက အစိုးရေဆး႐ံုေတြမွာ မထိုင္ပဲ စာရင္းညာျပၿပီး၊ အျပင္ေဆးခန္းေတြမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေန႔လည္စာအတြက္, ေက်ာင္း၀တ္စံုအတြက္ အစိုးရကထုတ္ေပးထားေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာေတြက စားလိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ မရၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပ်က္စီးေနတာကို အျပစ္မျမင္ၾကဘူး။ “ငါလည္း သူတို႔ ေနရာေရာက္ရင္ ဒီလိုပဲလုပ္မွာပါ” လို႔ေတြးေနၾကတာကိုး။ “ပိပိရိရိ လုပ္တတ္ၾကေပရဲ့”လို႔ေတာင္ အခ်ိဳ႕က ႀကိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္း ေနတတ္ၾကသတဲ့။

ဒီေတာ့ ဒီလိုအေမွာင္ေလာကထဲမွာ လူေတြက သက္တမ္းေစ့ မေနႏိုင္ပဲ တီဘီလိုေရာဂါမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေသၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ပညာကို ဆံုးေအာင္မသင္ႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဖတ္တဲ့စာ ဘယ္အဓိပါၸယ္ေပါက္တာ မသိတဲ့ မေတာက္တေခါက္, မက်က္တက်က္ (half-baked) ေတြ။ ပညာကို ဆံုးခမ္းတိုင္ေအာင္ သင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေတြကေန ဘြဲ႔ရလာသူေတြကေတာ့၊ ကုမၸဏီေတြမွာ အလုပ္၀င္၊ အ၀တ္အစား က်က်နန၀တ္ၿပီး သူမ်ားခိုင္းတာလုပ္ရင္း သူတို႔ဘ၀ ကုန္ဆံုးသြားရတယ္။ စီးပြားေရးသမားျဖစ္လာသူေတြက သူလို “မက်က္တက်က္” ေတြပါလို႔ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ Balram Halwai က သေရာ္သလို ေျပာျပသြားတယ္။

စာေရးသူ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုက “ဘာေၾကာင့္ အေမွာင္ေလာက ဆင္းရဲမြဲေတမႈဘ၀ကေန ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္သလဲ” ဆိုတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါကို သူက ၾကက္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ (Rooster Coop) တစ္ခုနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ျပတယ္။ သံဇကာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ ၾကက္ေတြဟာ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ တိုးေ၀ွ႔တုိက္ခိုက္္ၿပီး အသက္႐ႈဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္အေပၚက သစ္သားစဥ္းတံုးေပၚမွာေတာ့ ေလာေလာလပ္လပ္ ခုပ္ထစ္ထားတဲ့ အသားတုံးေတြ, ကလီစာေတြတင္ထားၿပီး ေသြးေတြနဲ႔ ေပက်ံေနတယ္…။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ၾကက္ေတြက သူတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ့ ကလီစာေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ေသြးနံ႔ေတြ ရေနတယ္။ ေနာက္ သူတို႔အလွည့္ဆိုတာလဲ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ၾကဘူး။ ဒီႏိုင္ငံက လူေတြရဲ့ အျဖစ္က ဒီအတိုင္းပါပဲတဲ့။

ဒါကလည္း အိႏၵိယမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သေႏၶတည္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္စိတ္ (servitude) ေၾကာင့္လို႔ စာေရးသူကဆုိတယ္။ ရာမမင္းအေပၚမွာ သစၥာရွိရွိ နာခံအမႈထမ္းခဲ့တဲ့ ဟာႏုမာန္ေမ်ာက္မင္းကို ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ အဂၤလိပ္ေတြက ထပ္အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ဒီကၽြန္စိတ္ေၾကာင့္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ပိတ္ေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒီကၽြန္စိတ္က ျပင္းသလဲဆိုရင္ … လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ေသာ့ကို လက္ထဲထိုးထည့္ရင္ေတာင္ ေသာ့ကို ျပန္လြင့္ပစ္ၿပီး ဆဲလိမ့္မယ္တဲ့။

ဒုတိယအေနနဲ႔လည္း လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ မိသားစုဘ၀ကို ခ်ိန္ဆၾကရတဲ့အခါ လြတ္ေျမာက္မႈထက္ ကိုယ္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း, မိသားစုေတြရဲ့ စား၀တ္ေနေရးကိုပဲ ငဲ့လုိက္ၾကရတာမ်ိဳး ေတြရွိတယ္။ ဖိႏွိပ္သူေျမရွင္ႀကီးေတြ, အက်င့္ပ်က္အစိုးရအရာရွိႀကီးေတြက ဒီအားနည္းခ်က္ကုိသိေတာ့ တစ္စံုတစ္ဦးက မိမိတို႔ၾသဇာရိပ္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစား လာရင္ သူတို႔ရဲ့ မိသားစု၀င္ေတြကို ၿခိမ္းေခ်ာက္ ဒုကၡရွာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးတစ္ဦးဦးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ႀကံရင္ မိသားစု၀င္ေတြကပဲ စၿပီး၀ိုင္းတားၾက, ဖ်က္ၾကေတာ့တာေပါ့။

စာေရးသူက ေျပာျပသြားတဲ့ ဒီၾကက္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ဥပမာက သိပ္ထိေရာက္ေပမယ့္ သူဆက္ေရးျပသြားတဲ့ ဇာတ္လိုက္ Balram ရဲ့ လြတ္ေျမာက္ေရးကေတာ့ စနစ္တစ္ခုကို ေတာ္လွန္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ၊ ပုဂၢလိက လြတ္ေျမာက္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ဘာမွအေၾကာင္းခိုင္လံုမႈမရွိပဲ သူ႔အလုပ္ရွင္ကို သတ္, ေငြေတြယူ, ထြက္ေျပးၿပီး ဘန္ဂလိုၿမိဳ႕မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္အရာရွိေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးလုပ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္မႈလို႔ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္က ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေစတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ဆက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စာေရးသူက ထြက္ရပ္လမ္းမွန္ကို ျပသြားႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ထြက္ရပ္လမ္းအစစ္မရွိတာကိုပဲ ေရးျပလိုတာလားေတာ့ မသိပါ။ ဇာတ္သိမ္းကို ဘ၀င္မက်ႏိုင္တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

စာေရးသူက သူတို႔အိႏၵိယမွာ “ေရသိုးေျမာင္းမရွိ, လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ, လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းေကာင္းမရွိေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေတာ့ရွိတယ္” လို႔ခပ္ေထ့ေထ့ ေျပာသြားပါေသးတယ္။ အိႏၵိယဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေလာက္ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေကာင္းေတြ မရွိေသးတာေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းလို စီးပြားေရးမ်ိဳးေတြ ဖြံၿဖိဳတိုးတက္မႈ ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးတာကေတာ့ ျငင္းစရာမရွိေပမယ့္္ “ဒီမိုကေရစီဟာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈရဲ့ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ေနမလား” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ့ အဓိကျပႆနာေတြဟာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနၾကတာ, လူမ်ားစု ဆင္းရဲသားလူတန္းစားေတြရဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္း နိမ့္ပါးေနေသးတာ, ဇာတ္ခြဲျခားမႈလို စနစ္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ နာခံစိတ္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္စိတ္မကုန္ေသးတာေတြလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြ ေပါင္းစားသြားတဲ့ အမည္ခံသက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ လြတ္လပ္မႈ, အခြင့္အလမ္းတူညီမႈ, တရားမွ်တမႈေတြရွိမွသာ ဒီမိုကေရစီက အသက္၀င္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

http://en.wikipedia.org/wiki/The_White_Tiger

ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္

မသီတာက “ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲထြက္ျခင္း”လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုနဲ႔ ထားပစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြ ကြဲၾက, ဘာသာေရးဂိုဏ္းဂဏေတြ ကြဲၾက, သီခ်င္းဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေတြလည္း ကြဲၾကတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတရားေဟာဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေလ်ာ့ သြားသလိုပါပဲ။ ဘာသာေရးစာေတြ အဖတ္မ်ားေတာ့ ေတြးလိုက္သမွ်က ဘာသာေရးနဲ႔မလြတ္သလို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခုလည္း ဘုရားရွင္လက္ထက္က ေကာသမၺီျပည္မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ အခ်င္းမ်ားၿပီး အုပ္စုကြဲၾကစဥ္ေဟာခဲ့တဲ့ သာရဏီယတရား ၆-ပါးကို လွမ္းသတိရမိပါတယ္။

သာရဏီယတရားဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ခိုက္ရန္မျဖစ္ပဲ ခ်စ္ၾကည္မႈ, ေလးစားမႈ, စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈကို ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ အၿမဲမျပတ္ေအာက္ေမ့ထိုက္တဲ့ တရား ၆-ပါးကိုဆိုလိုပါတယ္။

(၁) တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေရွ႕မွာျဖစ္ေစ, ကြယ္ရာမွာျဖစ္ေစ ကာယကံေမတၱာထားရမယ္။
(၂) ၀စီကံေမတၱာ ထားရမယ္။
(၃) မေနာကံေမတၱာထားရမယ္။
(၄) ရရွိလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အတူမွ်ေ၀သံုးစြဲရမယ္။
(၅) ကိုယ္က်င့္သီလ တူညီေအာင္က်င့္ရမယ္။
(၆) ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း အျမင္တူမွ်ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ ၆-ခ်က္ပါ။

ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အျမင္တူညီဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္က အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းကို “ဒိ႒ိသီလသာမည” အျမင္တူ, အက်င့္တူတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ တင္စား ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိပါတယ္။ ေလာကီနယ္မွာေတာ့ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္တူ, အျမင္တူတဲ့ သူေတြျဖစ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး တစ္ဦးကို တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈေရွ႕ထားၿပီး, အက်ိဳးတူ မွ်ေ၀ခံစားဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ မတူကြဲျပားတဲ့ အျမင္ေတြရွိေနခဲ့ရင္ေတာင္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး အတူယွဥ္တြဲ ေနႏိုင္ၾကမွာပါ။ အိမ္ယာထူေထာင္ၾကမယ့္ ခ်စ္သူေတြ, လင္မယားေတြဆိုရင္ေတာ့ ဒီထက္မက အက်င့္စ႐ိုက္တူေအာင္, အျမင္တူေအာင္က်င့္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ခ်စ္သူမ်ား အသြင္တူ, အျမင္တူ၍ ခ်စ္ၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကပါေစ။

ရင္ထဲက ေဆာင္းမနက္ခင္းမ်ား

ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၂ - ျပည္ေထာင္စုေန႔
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔

ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ - ကေလးမ်ားေန႔

ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲထြက္ျခင္း

ဘေလာ့ဂ္ႏွစ္ခု ခြဲလိုက္ရျခင္းကေတာ့ ႏွစ္အိုး ႏွစ္အိမ္ ထူေထာင္လိုက္တာပါ။ CBox ကို တခုတည္း ထားျခင္းကေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္နဲ႔ ဒီဘက္အိမ္ ဧည့္ခန္းမွာ အေပါက္ေဖာက္ထားသလိုမ်ိဳးပါ။

အျဖစ္အပ်က္တိုင္းမွာ ေရွးၾကာျမင့္လွစြာေသာ ကာလကတည္းက သေႏၶတည္လာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတရားမ်ားနဲ႔ လတ္တေလာ အေၾကာင္းတရားမ်ားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကမၻာစစ္ႀကီးေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာတဲ့ အခါမွာ ခ်ဥ္းကပ္ရသလိုမ်ိဳးပါ။

SONATA-CANTATA ျဖစ္တည္စ ကနဦးကာလကတည္းက မသီတာက ခြဲဖို႔ ဆႏၵရွိခဲ့ပါတယ္။ ကိုဧရာက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ခါးခါးသီးသီးကို ျငင္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္စီမွာ အေၾကာင္းတရားေတြရွိပါတယ္။ ေပၚလြင္တဲ့ အခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာရရင္ မသီတာက အေပါ့ေတြေရးတယ္။ ကိုဧရာေရးတာက အေလးေတြ…။ မတူတဲ့အတြက္ ခြဲထားၾကရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ မသီတာက အဆိုတင္သြင္းပါတယ္။ ကိုဧရာက အတူတြဲထားၿပီးကာမွ ခြဲထုတ္လိုက္ရင္ လာလည္တဲ့သူေတြ ကရိကထမ်ားမယ္လို႔ အားနာပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က ကိုဧရာက စာနဲ႔ လူ အၿမဲတန္း တထပ္တည္းက်တယ္။ တေသြးတည္း တသားထဲ ျဖစ္တယ္။ မသီတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ရွဲဒိုးနဲ႔ေရးတာ မဟုတ္ေပမဲ့ စာနဲ႔ လူ အခါအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တထပ္တည္းမက်ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခါမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ တစံုတရာရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔မႈကို ခံစားရပါတယ္။

SONATA-CANTATA ဆိုတဲ့ ေလထဲေဆာက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္အိမ္ေလးကို ကိုဧရာ မသီတာတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ စိတ္ေတြ႔ ေတြနဲ႔ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အခါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ေယာက္တည္း တကမၻာတည္လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာေလးမွာ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔လည္း ဆံုရပါတယ္။ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳးမခြဲပဲ ခ်စ္ခင္ရတဲ့လူေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳရပါတယ္။ တူရာ တူရာ စုတတ္ၾကတာ သဘာ၀ေပမဲ့၊ တူတာေတြနဲ႔ခ်ည္းသာ အစဥ္အၿမဲ ယွဥ္တြဲေနဖို႔ဆိုတာကလည္း သဘာ၀ မက်ျပန္ပါဘူး။ မတူတာေတြ လက္တြဲလို႔ရတဲ့ အေျခအေနေတြလည္း တပံုတပင္ပါ။

ဒါေၾကာင့္ မတူလို႔ ခြဲထားခ်င္ျခင္းဟာ အေၾကာင္းတရပ္ျဖစ္ေပမဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ သေဘာသဘာ၀ေတြကို လိုအပ္သလို ညွိႏိႈင္းတိုင္ပင္ရင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူရွင္တြဲေနထိုင္ေရး မူ၀ါဒေအာက္မွာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ ခြဲရသလဲ
SONATA-CANTATA က ပို႔စ္ေတြကို တန္းစီၿပီး ဖတ္ၾကည့္ရင္ ခုႏွစ္ေထြအက ၾကည့္ရသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အစကတည္းက ခုႏွစ္ေတြအက ၾကည့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားသူတေယာက္အတြက္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ မထားသူတဦးတေယာက္အတြက္မွာေတာ့ ခိုးလို႔ခုလုျဖစ္ေစပါတယ္။ ဥပမာ SONATA-CANTATA က ဘာသာေရးေတြ ေရးတယ္လို႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္လို႔ ေရာက္လာသူဟာ မသီတာရဲ႕ ရင္တြင္းျဖစ္ေတြနဲ႔ တန္းတိုးသြားခဲ့ရင္၊ ရယ္ခ်င္ရင္သြားဖတ္လို႔ လမ္းညႊန္ေပးလိုက္မူေၾကာင့္ ေရာက္လာသူကို ကိုဧရာက ပိသာေလးႀကီးနဲ႔ ပစ္လိုက္မိရင္ အလည္ေရာက္လာသူကို အလြန္ပဲ မေလးမစားျပဳရာက်မယ္လို႔ ခံစားမိလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ SONATA-CANTATA ကို လာလည္ၾကသူမ်ားကို မတူတာေတြေၾကာင့္ အျမင္မေတာ္တာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေလးစားမႈက ခြဲဖို႔ရာ ဖန္လာတဲ့ လတ္တေလာ အေၾကာင္းတရားသာ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္… လို႔ အသိေပး ေျပာၾကားရင္း

SONATA-CANTATA မွ SONATA-CANTATA2
ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲထြက္ျခင္းကို ဘေလာ့ဂ္မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား နားလည္လက္ခံႏိုင္ၾကပါေစ ဟူေသာ ဆႏၵမြန္ျဖင့္

Avatar 3D ျဖစ္ရပ္မွန္

အဂၤလိပ္ကား မၾကည့္တတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ႐ံုမွာ ရုပ္ရွင္အလြန္ၾကည့္ခဲပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ရရင္ ကိုဧရာနဲ႔ သားႀကီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ပဲ သြားၾကည့္ၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ 2012 တင္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရေန႔ တေန႔မို႔ မိသားစု အကုန္သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီကေန အရွိန္ရသြားၿပီး၊ Avatar တင္ေတာ့ (ထူးထူးဆန္းဆန္း 3Dကလည္း ျဖစ္ျပန္ပါေသးသတဲ့။) “3Dမို႔ ကိုယ္က ျပခ်င္တာ” ဆိုတာ ကိုဧရာတေယာက္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ မဲဆြယ္စဥ္ကာလမွာ ထပ္တလဲလဲ သံုးခဲ့တဲ့ စကားပါ။ New Year Eve ေန႔မွာ အမ်ားသူငါေတြနဲ႔ ေရာၿပီး မိသားစုလိုက္ ညေန ၅နာရီပြဲကို ၃နာရီမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ လက္မွတ္ တန္းစီ ၀ယ္ပါတယ္။ အေရာင္းေကာင္တာေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကေရရင္ Second Row ကပဲ ေနရာ ရေတာ့မယ္တဲ့။ အို ဘာျဖစ္လဲ 2012 ၾကည့္တုန္းကလည္း Second Row ကပဲဟာ ဒီေလာက္ႀကီး တန္းစီၿပီးမွ ၀ယ္လိုက္ ၀ယ္လိုက္ဆိုၿပီး ဇြတ္မိုက္လိုက္ၾကပါတယ္။


႐ံုထဲ အ၀င္မွာ မ်က္မွန္ အမဲေလးေတြ ေပးတယ္။ တရိုတေသ ကိုင္ခဲ့ရတယ္။ မ်က္မွန္မွာ ဒဏ္ရာ တစံုတခုရခဲ့ရင္ 85 ေဒၚလာ ေလ်ာ္ရမယ္ ဆိုလို႔ပါ။ ေနရာယူၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္စျပပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြ ဆိုေတာ့ မ်က္မွန္ တပ္စရာမလိုေသးဘူး အထင္နဲ႔ ပကတိမ်က္လံုးအတိုင္းနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ “မ်က္မွန္တပ္ေလ ေၾကာ္ျငာလည္း 3D ပဲ” ဆိုတဲ့ ကိုဧရာ့ဆီက အလန္႔တၾကား သတိေပးသံၾကားမွ ေဘးဘီကို ၀ဲ၀ီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တ႐ံုလံုး မ်က္မွန္ေတြနဲ႔ ခန္႔ျငားေနၾကပါၿပီ။ ေအာ္ တံုးလိုက္တဲ့ ငါ ဆိုၿပီး မ်က္မွန္ေကာက္တပ္လိုက္မွ Garfield ႀကီး ဗိုက္ပူထြက္ေနပံုမ်ား ႐ုပ္လံုးကို ႂကြလို႔ဟဲ့။ ဇာတ္ကား စျပလို႔ ခဏအၾကာမွာ ကိုဧရာ့ဆီက အသံထြက္လာျပန္တယ္။ “သီတာ သီတာ 3D ဆိုတာ အဲ့လိုႀကီးလား” တဲ့။ ကိုယ္က ႐ံုထဲ၀င္လာကတည္းက “3D ႐ုပ္ရွင္မ်ား Discovery Centre မွာ က်မ ၾကည့္ဖူးပါတယ္ေတာ္” လို႔ သူ႔ကို တမွတ္ေက်ာထားသူမို႔ အားကိုးတႀကီး ေမးရွာတာပါ။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဆိုေတာ့ “ကို ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး” တဲ့။ “ေပးစမ္းပါဦး ရွင့္ မ်က္မွန္” ဆိုၿပီး မသီတာ ေကာက္တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ လားလား စိမ္းစိမ္းေတြေရာ နီနီေတြေရာ ရိပ္ရိပ္ ရိပ္ရိပ္ေတြ… “အာ ရွင့္မ်က္မွန္က အပ်က္ႀကီး” ဆိုၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းသြား ျပန္လဲခိုင္းရတယ္။

မသီတာလည္း ဇာတ္လမ္းကို နားမလည္ လည္ေအာင္ အာ႐ံု စူးစိုက္ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မ်က္ခြံက ေမွးစင္း က်က်လာတယ္။ ေအာ္ ငါ့မ်က္လံုးအား မႏိုင္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ဆိုၿပီး အိတ္ထဲက မ်က္မွန္ထုတ္တပ္၊ အေပၚကမွ 3D မ်က္မွန္ထပ္တပ္ၿပီး ၾကည့္လည္း မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ 3D မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္လိုက္ တပ္လိုက္နဲ႔ စမ္းသပ္မႈကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုပ္ေနမိပါတယ္။ ေဘးနားက သားငယ္ကလည္း ေအာက္ျပဳတ္က်တဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ ကုန္းေကာက္သလို တကုန္းကုန္းတကြကြ လုပ္လိုက္၊ ေရွ႕ Screen ကို မၾကည့္ပဲ ေနာက္ေတြ လွည့္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနလို႔ “သားေကာင္းေကာင္းၾကည့္ေလ” ေျပာေတာ့ “သားသား မၾကည့္ခ်င္ဘူး” လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ Avatar ဆိုေတာ့ သူက TV မွာ ၾကည့္ေနက် ကာတြန္းဇာတ္လမ္း ေအာက္ေမ့လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လိုက္လာသူပါ။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ တလြဲျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ညစ္ရွာတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မူးခ်င္သလိုလို၊ အန္ခ်င္ ပ်ိဳ႕ခ်င္သလိုပါ ျဖစ္လာေတာ့ ကိုဧရာကို “က်မတို႔ သားအမိ အျပင္ထြက္ေနမယ္ေအ” လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆံုးက ထြက္ခ်လာခဲ့ပါတယ္။ ထိပ္ကေစာင့္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေလးဆီ မ်က္မွန္ ႏွစ္လက္ အပ္ခဲ့ရပါတယ္။

႐ံုဂိတ္၀မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကို ႐ုပ္ရွင္ ဘယ္အခ်ိန္ၿပီးမလဲ ေမးေတာ့ ၇း၄၀ မွ ၿပီးမွာတဲ့။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုမွ ၅း၃၀ပဲ ရွိေသးတယ္။ အျခား႐ံုေတြထဲ ၀င္ၾကည့္လို႔ ရမလားေမးေတာ့ “မရပါဘူး ခင္ဗ်ာ” တဲ့ “အျပင္ထြက္ၿပီး Shopping လုပ္ရင္ သြားလုပ္ေနပါ” တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အျခား႐ံုေပါက္၀က ခံုတန္းလ်ားေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ဘယ္႐ံုထဲကို ဘယ္အခ်ိန္ ခိုး၀င္ရင္ ေကာင္းမလဲ အလစ္ေခ်ာင္းေနမိပါတယ္။ ကိုယ့္႐ုပ္ ကိုယ့္ရည္နဲ႔ အဲ့လို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အေတြးကလည္း တဖက္၊ ေနာက္႐ံုထဲ ၀င္သြားပါၿပီတဲ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထိုင္စရာေနရာ မရွိရင္လည္း အခက္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနပါတယ္။ လူကသာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေပမဲ့ စိတ္က မၿငိမ္သလို၊ ပါးစပ္ေတြ လက္ေတြကလည္း အၿငိမ္မေနရပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း အေပါ့အပါးသြားခ်င္လို႔ ထြက္လာတဲ့ လူေတြကို အိမ္သာ ဘယ္ဖက္ဆိုတာ လမ္းညႊန္ေပးရပါေသးတယ္။

သားငယ္က ကေလးဆိုေတာ့ အဲ့လိုႀကီး ဘယ္လာၾကာၾကာထိုင္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ ႐ံုထဲ ျပန္၀င္ခ်င္တယ္ လုပ္ျပန္လို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကုပ္ကုပ္ ကုပ္ကုပ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာၾကျပန္ေရာ။ ဒုတိယ အႀကိမ္ ႀကိဳးပမ္းမႈမွာေတာ့ သားႀကီး၀ယ္လာတဲ့ အာလူးေၾကာ္ဗူးထဲက အာလူးေၾကာ္ေတြ တကၽြတ္ကၽြတ္၀ါးရင္း တိုက္ပြဲ၀င္ပါေသးတယ္။ ဒါလည္း မရဘူး အာလူးေၾကာ္လည္း ကုန္ေရာ လူလည္း ဘာျဖစ္သြားတယ္ မသိေတာ့ဘူး။ “ထ ထ” ဆိုတဲ့ အသံက ကိုဧရာ့ အသံလား။ သားႀကီး အသံလား။ “႐ုပ္ရွင္ၿပီးၿပီ” ဆိုတဲ့ အသံကေတာ့ သားႀကီး အသံ။

“သားသားက ဘာလို႔မၾကည့္ခ်င္တာလဲ သားသား ၾကည့္တဲ့ Avatar မဟုတ္လို႔လား” လို႔ သားငယ္ကို သူ႔အေဖကေမးေတာ့ “သားသားကို လက္သီးနဲ႔ထိုးလို႔” တဲ့ …။ ၿပီးေတာ့မွ သားငယ္က သူ႔အေဖကို ဇာတ္လမ္းေမးပါတယ္။ “လာလာ ေဖေဖ ေျပာျပမယ္ ဟို အေမႀကီးလည္း နားေထာင္” ဆိုၿပီး … “Avatar ဆိုတာ အိႏၵိယစကား “အ၀တာရ”…. သက္ဆင္းျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ လူသားေတြကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ ေကာင္းကင္ဘံုကေန လူျပည္ကို ဆင္းသက္လာၿပီး လူအျဖစ္ကို ၀င္စားတဲ့ ရာမတို႔, ကရစ္ရွနားတို႔ကိုေခၚတာ …” ဇာတ္လမ္းနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ သူ႔လက္ခ်ာအရင္ နားေထာင္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ သားအမိတစ္ေတြ ကိုဧရာေျပာတဲ့ Avatarပံုျပင္နားေထာင္ရင္း သူ႔ဇာတ္လမ္း မဆံုးခင္မွာပဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ရ ျပန္ပါေတာ့တယ္။

ပိုးထည္ တစ္စေၾကာင့္

လြန္ခဲ့တဲ့ အပတ္က ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယဇာတ္ကားပါ။

ဇာတ္ကား စ စခ်င္းမွာ ဇာတ္လိုက္က မဂၤလာေဆာင္ၿပီး သတို႔သမီးကို သူ႔အိမ္ေခၚလာတယ္။ လမ္းထိပ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးက သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အတင္းေျပာတယ္။ “မဂၤလာေဆာင္မွာေတာင္ သတို႔သမီးက ပိုးဆာရီ မ၀တ္ႏိူင္ဘူး” လို႔။ “ဒီမိန္းမႀကီးေတြ သူမ်ားအတင္းထိုင္ေျပာဖို႔ကလြဲၿပီး အျခားအလုပ္မရွိဘူးလား မသိဘူး” လို႔သာ စိတ္ထဲကေျပာၾကၿပီး အိမ္ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ေပါက္၀မွာ ဖခင္အိုႀကီးကို သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေျခဖမိုးထိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သတို႔သမီး အိမ္ထဲ၀င္တယ္။ လူႀကီးေတြက ညာဘက္ေျခေထာက္က စလွမ္း၀င္ဖို႔ သတိေပးၾကတယ္။

ဇာတ္လိုက္က အဲ့ဒီနယ္မွာ ရွိတဲ့ ယကၠန္းစက္႐ံုက အလုပ္သမား။ ဇနီးသည္က အလိမၼာအိမ္ပါေလး။ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးေပမဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘ၀ေလး ပိုင္ဆိုင္ၾကတယ္။ မၾကာဘူး ဇာတ္လိုက္အေဖႀကီး အနိစၥေရာက္တယ္။ အေလာင္းျပင္ၾကသူေတြက အေလာင္းကို ပတ္ဖို႔ ပိုးစ ေတာင္းတယ္။ ဇာတ္လိုက္က “တသက္လံုး အလုပ္လုပ္လာတာ ဖခင္ႀကီး ရုပ္အေလာင္းက ေျခမႏွစ္ခုကို ပူးခ်ည္ဖို႔ ပိုးမွ်င္တစသာ တတ္ႏိုင္ရပါလား” လို႔ ငိုရွာတယ္။ (အသုဘမွာ ေရအိုးခြဲတာ၊ ကူးတို႔ခ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲ တမတ္စိထည့္တာ၊ ေျခမႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးခ်ည္တာေတြ အားလံုးဟာ အိႏၵိယက အယူအဆေတြျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶသာသာ၀င္ေတြ အကိ်ဳးအေၾကာင္း အဓိပၸါယ္ ရွိမရွိ သံုးသပ္ၿပီး၊ ဒီအယူအဆေတြကို ဆက္လက္လိုက္နာဖို႔ သင့္မသင့္ ဆံုးျဖတ္သင့္ၿပီ။)

ဇာတ္ကားကို ျပန္ေကာက္ရရင္ ဇာတ္လိုက္ဟာ ဇာတ္လိုက္တို႔ရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း ရိုးသား ႀကိဳးစားၿပီး မဟုတ္မခံ စိတ္ရွိသူျဖစ္တယ္။ စက္ရံုပိုင္ရွင္သူေဌးႀကီးရဲ႕သမီး မဂၤလာေဆာင္မွာ ၀တ္ဖို႔ရာ ပိုးဆာရီကို အထူးယက္လုပ္ေပးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံရတဲ့ လက္ေရြးစင္ ယကၠန္းသမားတဦး။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔မွာ သမီးေလးတေယာက္ရတယ္။ သမီးေလး ပုခက္တင္ပြဲမွာ ဖေအလုပ္သူက သမီးကို တခိ်န္က်ရင္ ပိုးဆာရီတထည္ ေပးမယ္ လို႔ ကတိက၀တ္ျပဳလိုက္တယ္။ ပြဲကိုလာတဲ့ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ “မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကတိမ်ိဳး မေပးသင့္ဘူး။ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ ႀကိမ္စာသင့္သလိုမ်ိဳး ခိုက္တတ္တယ္” လို႔ ဇာတ္လိုက္ကို ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ဇနီးသည္မွာလည္း စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစ မ်က္ႏွာ မသာမယာ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း သူစုထားတဲ့ ေျမအိုးကို ခြဲ၊ အေႂကြေစ့ေတြ တပံုတေခါင္းကို ျပလို႔ ဇနီးသည္ကို အားေပးရွာတယ္။ “ဘာလို႔ မျဖစ္ရမလဲ မိန္းမရယ္ေပါ့။” ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ႔ညီမက အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အိမ္ထရံအျပင္က ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ျမင္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔လည္းက်ေရာ ညီမလုပ္သူက သူ႔ေယာက်္ားကို အကိုဆီ လႊတ္ၿပီး ရွာရေဖြရတာ ခက္လြန္းလို႔ ရင္းဖို႔ႏွီးဖို႔ေလးရေအာင္ စုထားေဆာင္းထားတဲ့ ေငြစေၾကးစေလးမ်ားရွိရင္ ေခ်းငွားဖို႔ လာေျပာပါေလေရာ။ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ျငင္းရခက္တဲ့ ဇာတ္လိုက္ကလည္း ရွိတာအကုန္ အိတ္ထဲသြန္ ထည့္ေပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဘာမွမေျပာသာတဲ့ မိန္းမလုပ္သူမွာလည္း အိမ္တိုင္ေလးမွီထိုင္လို႔ ငိုင္႐ံုသာ။

ဒီလိုနဲ႔ ရိုးသားပါတယ္ဆိုတဲ့ ဇတ္လိုက္လည္း အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ စက္႐ံုထဲ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့ၿပီး ပိုးခ်ည္တခင္တခင္ကို ပါးစပ္ထဲ ငံုၿပီး ခိုးေတာ့တာပဲ။ Lord ေတြပိုင္တဲ့ စက္ရံုႀကီးက အေစာင့္အၾကပ္ထူေျပာပါတယ္။ အထြက္ဂိတ္မွာ တကိုယ္လံုးနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ပါမက်န္ စစ္ေသးတာ။ ဒါကိုပဲ သူ႔မွာရေအာင္ ခိုးရတာ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးကလည္း ေက်ာင္းသြားတဲ့ အရြယ္ေတာင္ ေရာက္လာၿပီေလ။ တရြာထဲသားခ်င္း ေက်ာင္းသြားေဖာ္ ေကာင္ေလးကို သမီးကို ေက်ာင္းအေရာက္ လက္ဆြဲေခၚသြားဖို႔ ဖေအႀကီးမွာ မွာရတာအေမာ။ ခိုးလာတဲ့ ပိုးခ်ည္ခင္ေလးေတြကို ဘယ္သူမွာ မသိေအာင္ ေလးေထာင့္မုန္႔ပံုးေလးထဲ စုထားၿပီး ႏြားတင္းကုတ္ထဲမွာ ညအခ်ိန္မေတာ္မွ ယက္ရရွာတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အဆင္အကြက္ ေပၚလာတဲ့ ပိုးဆာရီေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ပီတိေတြ ျဖာလို႔ေပါ့။

မွတ္မွတ္ရရ ရြာမွာ ပြဲေတာ္လုပ္တဲ့ေန႔ ရြာကလူကုန္နဲ႔ တမိသားစုလံုး ပြဲေတာ္ထဲမယ္ ကရင္းခုန္ရင္း ေပ်ာ္ရင္းရႊင္ရင္းမွာပဲ သမီးေလး အေမ ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြ အန္ပါေတာ့တယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္ တီဘီေရာဂါက ရြာကေဆးဆရာေတာင္ မႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ေဆး႐ံုကိုသာ အျမန္ပို႔ဖို႔ ဆရာေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ယူက်ံဳးမရ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ရတဲ့ ဇတ္လိုက္ဟာ မီးအိမ္ေလးကို ဆဲြ၊ ဇနီးသည္ကို ႏြားတင္းကုတ္ဆီ ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ ယကၠန္းစင္မွာ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ သူတခါမွ မျမင္ဖူးေလတဲ့ တို႔ထိလို႔ေတာင္ မၾကည့္ဖူးတဲ့ ပိုးဆာရီစေလး တန္းလန္းကို အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္ၿပီး အသက္ထြက္ရွာတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ရြာကို လူစိမ္းတဦးေရာက္လာတယ္။ “သူက စာေရးဆရာပါ ယကၠန္းအလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း စာေရးခ်င္လို႔ ေလ့လာဖို႔ ေရာက္လာတယ္” လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါနဲ႔ ဇာတ္လိုက္လည္း သူ တည္းဖို႔ ခိုဖို႔ရာ ညီမျဖစ္သူရဲ႕အိမ္ကို ဆက္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ညီမလည္း အိမ္ငွားခေလး ဘာေလးရေအာင္ေပါ့။ ဇာတ္လိုက္ သမီးေလးရဲ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ေလးကလည္း စစ္တပ္ထဲ လိုက္သြားရာက ခြင့္ရလို႔ ျပန္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေမတၱာရွိၾကတာသိတဲ့ မိဘေတြကလည္း ေနရာခ်ထားေပးဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ အိႏၵိယ ဓေလ့ထံုးစံအရ မိန္းကေလးဘက္က တင္ေတာင္းရတယ္။ ေယာက်္ားေလးဘက္က ဇာတ္လိုက္ကို “မင္းမွာ သမီးတေယာက္ကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိတာသိေပမဲ့ တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘာတင္ေတာင္းမလဲ ေမးရမွာပဲ” လို႔ ရြာသားအခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာလာေတာ့၊ ဇာတ္လိုက္ကလည္း အမွန္ေတြ ေျပာေနတာ ျဖစ္ေပမဲ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ပဲ “ငါ့မွာ ဘာမွ မေပးလိုက္ႏိုင္ေပမဲ့ သမီးလုပ္သူကို မဂၤလာေဆာင္မွာ ပိုးဆာရီ ဆင္လႊတ္လိုက္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ရြာကို ေရာက္လာတဲ့ လူစိမ္းက ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၀င္။ ဇာတ္လိုက္တို႔လည္း မာ့က္စ္တို႔၊ လီနင္တို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ စာအုပ္စာေပေတြ ဖတ္ခြင့္ရၿပီး အလုပ္သမား သမဂၢ ရြာမွာ ေပၚလာတယ္။ စာနည္းနည္းပါးပါး ဖတ္တတ္တဲ့ ဇာတ္လိုက္က သမဂၢေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ စက္႐ံုပိုင္ရွင္သူေဌးဆီမွာ အလုပ္သမားေတြ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းဆို ၾကတယ္။ အို လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ယကၠန္းစင္ေတြ မီး႐ိႈ႕ၾကတယ္။ (ပညာနည္းသူေတြရဲ႕ တဇြတ္ထိုး အမူအက်င့္ေတြဟာ တခါတေလမွာ ေတာ္ေတာ္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တယ္။) ေနာက္ အလုပ္မဆင္းဘူး သပိတ္ေမွာက္ၾကတယ္။ မဂၤလာရက္နီးလာတဲ့ သမီးလုပ္သူကလည္း “ပိုးဆာရီ ဘယ္မလဲ အေဖရယ္။ သြားမ၀ယ္ေသးဘူးလား” တေမးထဲေမးေနေတာ့၊ အလုပ္မဆင္းဘူး သပိတ္ေမွာက္ေနတဲ့ အေဖၾကီးမွာ ဖင္ပူေအာင္ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သႏၷိဌာန္ေတြ ၿပိဳလဲလို႔ သမီးအလွ လင္ရဖို႔ ပိုးခ်ည္ခင္ ခိုးဖို႔အေရး အလုပ္ျပန္ဆင္းပါမယ္လို႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ပါေတာ့တယ္။ အလုပ္ ဆင္းမယ္၊ မဆင္းဘူးနဲ႔ အလုပ္သမားေတြလည္း ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲလို႔ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေ၀းရေတာ့တယ္။ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ အရင္ထက္ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ခ်ည္ခင္ ခိုးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူေဌးရဲ႕ အေစာင့္အၾကပ္ေတြကေရာ၊ သစၥာ ေဖာက္သြားသူဆိုၿပီး နာေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြဘက္ကေရာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္က ၀ိုင္းသမလိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ “အေဖ့ကို မရိုက္ၾကပါနဲ႔” လို႔ ၀င္ဆြဲတဲ့ သမီးေတာင္ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္တယ္။

တသက္လံုး ေလးစားလာရတဲ့ အေဖကို ဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ သမီးျဖစ္သူက ေရကန္ထဲခုန္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းႀကံတယ္။ တခါတည္း ေသမသြားပဲနဲ႔ Vegetable ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူမရွိတဲ့ သမီးကို အခ်ဳပ္သားအျဖစ္နဲ႔ လာၾကည့္ရင္း၊ အဆိပ္နယ္ထားတဲ့ ထမင္းကို သမီးပါးစပ္ထဲ ကိုယ္တိုင္လက္နဲ႔ ခြံ႕ၿပီး အဆံုးစီရင္လိုက္တယ္။

ဒီေတာ့မွ ႏြားတင္းကုတ္ထဲက ယကၠန္းစင္က ယက္လက္စ ပိုးဆာရီကို ဆြဲၿဖဲယူလာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ သမီးအေလာင္းေပၚလႊားတယ္။ ေခါင္းကို လံုေအာက္ဖံုးေတာ့ ေျခကေပၚေနတယ္။ ေျခကို လံုေအာင္ဖံုးျပန္ေတာ့ ေခါင္းက မလံုျပန္။ ဇာတ္လိုက္မွာ ပိုးဆာရီစကို အေပၚဆြဲလိုက္ ေအာက္ဆြဲလိုက္ လုပ္ရင္း…ဇတ္လမ္းၿပီးသြားပါတယ္။

ဇာတ္ကားနာမည္က Kanchivaram (A Communist Confession) ပါ။

ကိုယ့္အႀကိဳက္ (ကန္႔သတ္)

ခ်ိတ္ဆင္ေလးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနတဲ့ ဒီလံုခ်ည္ေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က "႐ိုးတယ္၊ ယဥ္တယ္၊ က်က္သေရရွိတယ္၊ မဂၤလာရွိတယ္" ဆိုတာေတြနဲ႔ အတူ တန္ဖိုးလည္းထားပါတယ္။

ပိုးခ်ိတ္ေတြကေတာ့ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ အသံုးမတည့္လွေပမဲ့ ရံဖန္ရံခါ ပြဲေနပြဲထိုင္ဆိုတဲ့ေနရာကို သူက ယူထားပါတယ္။ ပြဲတက္ ဗိုက္ပူႀကီးေတြရဲ႕ ခါးမွာ ပတ္ထားတာကို ျမင္ရင္ လူကို မရိုေသေတာင္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ၀တ္စံုကိုေတာ့ ေလးစားမိပါတယ္။

ေရွးဘုရင္ေခတ္ကေတာ့ ပိုးခ်ိတ္ဆိုတာ ေတာ္၀င္သူေတြမွ ၀တ္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ယက္ကန္းစင္က ဒီအဆင္ကို ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးအတြက္ ထုတ္ေပးၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္မထုတ္ရေတာ့ဘူး လို႔ မူပိုင္ခြင့္ကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ limited edition လုပ္တာမ်ိဳး သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ၾကားဖူးျပန္တယ္။ အထည္ယက္သူရဲ႕ အႏုပညာစြမ္းအားကို ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းကေတာ့ ေတာ္၀င္ေအာင္ ယဥ္ခ်င္လို႔ ခ်ိတ္၀တ္ပါတယ္ဆိုသူေတြရဲ႕ ေအာက္တန္းက်တဲ့ မယဥ္ေက်းမႈပါပဲ။
*****

ေပါက္က ကိုယ့္အႀကိဳက္ ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာလံုခ်ည္ေလးေတြ အေၾကာင္း ေရးပါတယ္။ မသီတာကို တဂ္ေတာ့ ဗိုက္ပူေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ မသီတာလည္း ကိုယ့္အႀကိဳက္ လံုခ်ည္ေတြထဲက ကန္႔သတ္ၿပီး ပိုးခ်ိတ္ေတြကို ပြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ ကတည္းက မိသားစုက ေခါင္းထဲ႐ိုက္သြင္းလိုက္တာ၊ အ၀ါနဲ႔ ပန္းေရာင္က ျမန္မာေတြ အတြက္ မဂၤလာေရာင္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလာ အခမ္းအနားေတြဆို အဲဒီအေရာင္ေတြ သံုးသင့္တယ္ တဲ့…

ဘြဲ႔ယူတုန္းက ၀တ္တဲ့ လံုခ်ည္... အ၀ါေရာင္ေလးေနာ္ မဂၤလာ ရွိေအာင္
အဲ…မဂၤလာေဆာင္ေတာ့လည္း ဒါပါပဲ
ဟုတ္တယ္ေလ ဘြဲ႔ယူရင္တထည္၊ မဂၤလာေဆာင္ရင္တထည္ ၀တ္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ
ဒီလိုသာ သံုးျဖဳန္းေနမယ္ ဆိုရင္ ကိုကိုဧရာ လွ်ာထြက္လို႔ ေသရခ်ည္ရဲ႕
အဲဒီ ႏွစ္ခါပဲ ၀တ္ရေသးတယ္။

ေနာက္ ပန္းေရာင္ေလး တထည္

ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ႏွစ္ခါပဲ ထုတ္၀တ္ရေသးတယ္… အဟုတ္တကယ္။
မပုတ္မသိုးေအာင္ သိမ္းထားတယ္။
ေရခ်မ္း ေဆာင္ရင္ တထည္၊ ေရစင္ ေဆာင္ရင္ တထည္ ၀တ္မယ္။
စုစုေပါင္း ႏွစ္ထည္ That’s all.



ဆက္တဂ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့
သင္းၾကည္၊ ရႊန္းမီ၊ တန္ခူး၊ ဇြန္မိုးစက္နဲ႔ မိုးမင္းႀကီး တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။