လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္(ရ)တယ္…တဲ့။
ဟုတ္မယ္...။
ငယ္စဥ္မွာေတာ့ ဘ၀တခုစာေလာက္ႀကီးတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ေပါ့။
အခုမ်ားေတာ့...
တရက္စာေတာင္ မခံတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔…။
ေနာက္...
အခ်ိန္ပိုင္းသာ ခံမည့္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိလာဦးမယ္။
ဒီလိုနဲ႔...
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့တဲ့ တခ်ိန္ မလြဲမေသြ ေရာက္လာမယ္။
ဟုတ္မယ္...။
ငယ္စဥ္မွာေတာ့ ဘ၀တခုစာေလာက္ႀကီးတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ေပါ့။
အခုမ်ားေတာ့...
တရက္စာေတာင္ မခံတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔…။
ေနာက္...
အခ်ိန္ပိုင္းသာ ခံမည့္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိလာဦးမယ္။
ဒီလိုနဲ႔...
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့တဲ့ တခ်ိန္ မလြဲမေသြ ေရာက္လာမယ္။
ကိုယ့္မွာေတာ့ သင္ယူရင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေန(ရ)တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာက...ကိုယ္ကိုယ္တိုင္…ပါပဲ။
ကိုယ္က ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း…
လိုက္ရံု။ ။
ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာက...ကိုယ္ကိုယ္တိုင္…ပါပဲ။
ကိုယ္က ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း…
လိုက္ရံု။ ။
6 comments:
Wow.. ေခါင္းစဥ္ရယ္၊ ဓါတ္ပံုရယ္၊ စာသားေတြရယ္ ဖတ္ၿပီး အေတြးေတြ အမ်ားႀကီး ဆန္႔ထြက္သြားတယ္ မသီတာ..၊ သင္ယူဖို႔၊ သင္ၾကားဖို႔ ႐ွင္သန္ေနရတာ အဓိပၸါယ္႐ွိတဲ့ ႐ွင္သန္မႈပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုး မိုးေသာက္ၾကယ္တလွည့္၊ ညေနၾကယ္တလွည့္ အျဖစ္နဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းသြားၾက ရမွာပဲ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ..။
အသက္အပိုင္းအျခားေပၚမူတည္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္လာတာ သဘာဝပါ သီတာေရ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့တစ္ေန႔ ဆိုတာလည္း လူသားတိုင္းအတြက္ မလြဲမေသြ ႀကံဳၾကရမွာပါ။ တိုေတာင္းတဲ့လူ႔ဘဝကို တန္ဘိုးထားသင့္ၾကတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ေကာ္မန္႔က စာစုကို ျဖည့္စြက္ေပးလိုက္သလိုမို႔ ေက်းဇူးပါ ကိုညီလင္းသစ္ေရ...
တိုေတာင္းတဲ့ လူဘ၀ကို တန္ဖိုးထားဖို႔ သတိရွိပါမယ္...ေက်းဇူးပါ...တီတင့္ (တီတင့္ေခၚမွ ႀကိဳက္တာကို သတိရလို႔ပါ...မမတင့္ လို႔ ေခၚခ်င္လည္း ေခၚဦးမွာေနာ္ း))
အမသီတာ ...ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့တခ်ိန္ ....
အေတြးပါတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဖတ္မ၀ဘူးရယ္ ခဏခဏဖတ္ခ်င္တယ္...
လိုင္းမေကာင္းလို႕ စာေလးေတြေလာက္ဘဲ ဖတ္လို႕ရပါတယ္ ...
ခင္မင္တဲ့
seesein
စစေရ...
လိုင္းမေကာင္းတဲ့ၾကားက ဒီက စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေရးတာေတြကို ဖတ္ေပးေနတဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ အတြယ္အတာေလးေတြ အတြက္ ေက်းေက်းစ္
Post a Comment