အမွတ္တရ - ျပဴး

ဘေလာ့မိတ္ေဆြ စာဖတ္သူမ်ားကို မသီတာ ခြင့္တိုင္ခ်င္ပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္မတင္ႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္ပါ။ ေမလကုန္ ဇြန္လဆန္းေလာက္ ဘေလာ့ဆီ အေရာက္ျပန္လာမည္။ စိမ္းမသြားေၾကး။

အခု သူငယ္ခ်င္း မီသန္႔မ ေရးေပးထားတဲ့ အမွတ္တရ - ျပဴး ကို တင္လိုက္ပါတယ္။

*****

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို လသာ၂ မွာ စ,ေတြ႔တယ္။ RIT မွာ ခင္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အထိ တြဲခဲ့ၾကတယ္။
သူက state ေက်ာင္းကတည္းက ကိုယ္လံုးလွလွ ေက်ာင္းသူေတြကို အတုလား အစစ္လား ခြဲျခားဖို႔ Research လုပ္တာ ၀ါသနာပါတယ္။ သူ႔ သီအိုရီက အတုဆိုရင္ အပ္နဲ႔ ထိရင္ မနာဘူး။ အစစ္ဆိုရင္ အပ္နဲ႔ ထိရင္ နာမယ္တဲ့။ သူ႔ Research ကို လက္ေတြ႔ မစမ္းသပ္လိုက္ရေပမဲ့ ေက်ာင္းကပြဲ Braggarts and Decoits အဂၤလိပ္ျပဇတ္မွာ ဓားျပဗိုလ္ေနရာက Bo Pyuu International (BPI) အျဖစ္ ပီျပင္စြာ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့အၿပီး မွာေတာ့… ျပဴး… ျပဴး… နဲ႔ ခ်စ္သူခင္သူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ခဲ့တယ္။

မသီတာအတြက္ ကံဆိုးတာပဲလား။ က်ေနာ့္အတြက္ ကံေကာင္းတာပဲလား။ တရပ္ကြက္ထဲေနၾကတဲ့ မသီတာ၊ ျပဴးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စြယ္ေတာ္ရိပ္မြန္လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အတူတူ ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။
(ႀကံဳတုန္းေလး…မသီတာေပါ့ ေက်ာင္းသြားဖို႔ကို မနက္ ၇း၃၀နာရီခြဲမွာ သူ႔အိမ္မေရာက္ရင္ မေစာင့္ဘူး ထြက္သြားတယ္။)

တႏွစ္ပတ္လံုး လံုးလည္ခ်ာလည္နဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကၿပီး စာေမးပြဲခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ ၿမိဳ႕ထဲက သီဟ႐ံုမွာ ကုလားကားၾကည့္ဖို႔ သံုးေယာက္သား ခ်ီတက္ၾကတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေလးက်ပ္တန္းမွာ တန္းစီေနၾကၿပီး ကိုယ္တို႔ အနားေရာက္ခါမွ လက္မွတ္က ကုန္သြားပါၿပီ တဲ့။
half-feel…
ဘာလုပ္ၾကမလဲ ျပန္မလား။ ေနာက္တပြဲ ဆက္ေစာင့္မလား။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ျပတ္သားတယ္ ၾကည့္ဖို႔လာတာ ၾကည့္ၿပီးမွကို ျပန္မယ္။
ည ၇း၃၀နာရီ ပြဲကို ကာတြန္းဖတ္ရင္ လက္မွတ္ ဆက္တန္းစီၾကတာေပါ့။
ညပြဲမွာ လက္မွတ္ရလို႔ ၾကည့္ေနတုန္း…
ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ အေဖေတြ ဟိုသူ႔အိမ္ ဒီသူ႔အိမ္ ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကၿပီ...
အခ်ိန္တန္ ျပန္မေရာက္ ေက်ာင္းကလည္း ပထမႏွစ္ အၿပီးေလး…

အဲ့ဒီလို လုပ္ခ်င္ရာကို ဇြတ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ…
(အိမ္ကဆူမွာကိုလဲ ကာကြယ္ဘို ့စကားလံုးေလးေတြလည္း စဥ္ျပီးသား)

ကိုယ့္သားသမီးေတြအလွည့္က် နားလည္ၾကေနာ္...

မီသန္႔မ

(Braggarts and Decoits က အဲ့ဒီအခ်ိန္က န၀မတန္း အဂၤလိပ္ျပဌာန္းစာအုပ္မွာ ပါတဲ့ ဖတ္စာ တပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။)