Blood is thicker than Water

သႀကၤန္ပြဲ နီးလာၿပီ ဆိုေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းက လမ္းထိပ္မွာ မ႑ပ္ထြက္မယ္ အသံၾကားတယ္။ တို႔လမ္းကေရာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ၾကမွာပါလိမ့္… လုပ္ေတာ့ လုပ္မွာပါေလ ႏွစ္တိုင္းလုပ္ေနက်ပဲဟာ။ ႏြယ္နီနဲ႔ ႏြယ္သာကီက ဆရာမွတ္ရပ္ကြက္က ကပ္လ်က္လမ္းေလးႏွစ္ခု။

ႏြယ္နီက အန္တီျမက ရပ္ေရးရြာေရး လူမႈေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိတယ္။ သနပ္ခါးလုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္လည္းျဖစ္လို႔ ေငြေရးေၾကးေရးမွာလည္း ေတာင့္တင္းသလို လမ္းထဲမွာလည္း ၾသဇာေညာင္းတယ္။ ႏြယ္နီလမ္းက မ႑ပ္ထြက္မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲ့ဒီလမ္းထဲေနတဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းမီမီက သတင္းေပးတာ၊ သူကေတာ့ စိတ္မ၀င္စားလို႔ မပါ,ပါတဲ့။

က်မတို႔ ႏြယ္သာကီမွာလည္း လမ္းထဲက အေဒၚႀကီးေတြ ရွိပါတယ္ေနာ္။ ဟိုတႏွစ္ကေတာ့ မမၾကည္ ဦးစီးၿပီး လမ္းထိပ္မွာ ေရပက္မ႑ပ္ လုပ္ေပးတယ္ေလ...။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မမၾကည္ပဲ ခရီးထြက္ေနလို႔လား ဘာသံမွကို မၾကားရေသး။ ႏွစ္တိုင္းလုပ္ေနက် အိမ္တအိမ္ေရွ႕မွာစုၿပီး မံု႔လံုးေရေပၚေတြလံုး တလမ္းလံုး စတုဒီသာ ေကၽြးတာတို႔၊ ေခါင္းေလ်ာ္ေရ ေ၀တာတို႔၊ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ ပရိတ္တရားနာတာတို႔ေတာ့ မပ်က္မကြပ္လုပ္ၾကမွာပါေလ။ က်မ စိတ္၀င္စားေနတာက ႏြယ္နီလမ္းက လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အက အလွ သဘာ၀ မ႑ပ္။ အန္တီျမကိုေတြ႔မွ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။

ေနာက္တေန႔ ေစ်းအသြား လမ္းမွာ အန္တီျမကိုေတြ႔ေတာ့ မ႑ပ္ အေၾကာင္း ကိုယ္ကစကားစမလို႔ ရွိေသး။ အန္တီျမက “သမီးေရ အန္တီျမတို႔ လမ္းက သႀကၤန္မွာလုပ္မဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးေတြကို သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲမွာေလ…”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီျမ မေန႔ကမွ ခ်ိဳခ်ိဳေျပာလို႔ သိပါတယ္။” (ခိ်ဳခ်ိဳက အန္တီျမ သမီး က်မ သူငယ္ခ်င္း)
“အဲ့ဒါသမီးတို႔ လမ္းထဲက ဘဘတေယာက္ကို စာရင္းထည့္ေပးဖို႔ သမီးတို႔ လမ္းထဲကပဲ မမအိက စာရင္းလွမ္းေပးတယ္။”

“ေအာ္ သိၿပီ သမီးတို႔ေခါင္းရင္းအိမ္က ဘဘဦးကို ေျပာတာထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ သူက အသက္ ၇၄ႏွစ္ရွိၿပီ။ မနက္ကပဲ အိမ္ေရွ႕ ေရဖ်န္းေနတုန္း ဘဘအမိ်ဳးသမီး ၾကီးၾကီး၀င္းကေတာင္ အဲ့ဒီအေၾကာင္း လွမ္းေျပာေသးတယ္ သူလည္း ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အလွဴေငြ ထည့္ခ်င္လို႔တဲ့။”
“ေအး သမီးရယ္ အဲ့ဒါ အန္တီတို႔က မေန႔ကပဲ ၁၅ေယာက္နဲ႔ စာရင္းပိတ္လိုက္လို႔ မပါႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အဲ့ဒီ ဘဘ ကို ေျပာေပးပါေနာ္။”

(ဟမ္…အန္တီျမကလည္း စာရင္းေပးတဲ့ မမအိကတဆင့္ေတာ့ အေၾကာင္းမျပန္ခိုင္းပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ငါ့လာ အေၾကာင္းျပန္ခိုင္းေနပါလိမ့္ ေအာ္ သူ႔သမီးသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ငါကို ေျပာမနာ ဆိုမနာ သေဘာထားလို႔ ေနမွာေပါ့ေလ ေနာက္ၿပီး ဘဘဦးကလည္း ငါတို႔ေခါင္းရင္းအိမ္က မဟုတ္လား လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးရင္း) ႏႈတ္ကေတာ့…

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ အန္တီျမရဲ႕ သမီးေမးပါရေစေနာ္ ၁၆ေယာက္ျဖစ္လို႔ေရာ မရဘူးလား။”
“အန္တီျမတို႔က ၁၅ရယ္ ၁၆ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ ေနရာအခက္အခဲနဲ႔ အျခားစီစဥ္စရာေတြနဲ႔ အားလံုး စဥ္းစားၿပီး လုပ္ရတာမို႔ပါ…ေအးပါ သမီးရယ္ အန္တီ အဖြဲ႔ကို ျပန္ေျပာၾကည့္ပါဦးမယ္။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီျမ။ ဒါနဲ႔ အန္တီျမတို႔ လမ္းထဲက လူငယ္ေတြ ယိမ္းအကေလးေတြ ထြက္ၾကမယ္လို႔လည္း သမီးသိထားပါတယ္။ အဲ့ဒါ သမီးတို႔ လမ္း အဖြဲ႔ကလည္း ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ပါလို႔ မရဘူးလားဟင္။”
“ေကာင္းတာေပါ့ေအ။ သမီးတို႔ လမ္းက လူငယ္ေတြက ညီလည္း ညီတယ္။ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာလည္း ရွိၾကတယ္။ အန္တီတို႔ လမ္းက ကေလးေတြက ငယ္ၾကေသးေတာ့ သိပ္မသြက္ၾကေသးဘူး။ အန္တီလည္း ႐ိုးရာ အေမြအႏွစ္ကေလးေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ကေလးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းတဲ့ သေဘာနဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ၾကည့္တာပဲ၊ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲကေတာ့ ဂါရ၀တရားကို နားလည္တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ ကန္ေတာ့ခံ လူႀကီးေတြ အေနနဲ႔လည္း ပီတိျဖစ္ရေအာင္ေပါ့ကြယ္။”
“ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါတယ္ အန္တီျမ” ဟု က်မ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ပင္ ေျဖလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ (က်မတို႔ လမ္းမွ လူႀကီးေတြကလည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ ဆံုးမသြန္သင္ထားသျဖင့္ အန္တီျမကေတာင္ က်မတို႔ လမ္းက လူငယ္ေတြေတာ္ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းလိုက္သည္ မဟုတ္ပါလား)
“ေအးေအး သမီးတို႔ လမ္းက လူႀကီးေတြဆီ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အေၾကာင္းျပန္ေပါ့ကြယ္ အန္တီျမတို႔ေတာ့ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔နဲ႔ ဒီလာမဲ့ စေန အစမ္းတိုက္ၾကမယ္။”
“ဟာ ဟုတ္လား အန္တီျမ ဒါဆို သမီးတို႔ အဖြဲ႔ ပါရမယ္ဆို သမီးတို႔ အစီအစဥ္နဲ႔ သမီးတို႔ လာပါ့မယ္။ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔နဲ႔ တိုက္ဖို႔ေတာ့ မမွီေလာက္ေတာ့ဘူး။”
က်မက အားပါးတရ တက္ႂကြစြာေျပာေနမိသည္။ အန္တီျမကေတာ့…
“ေအးပါကြယ္ မမၾကည္တို႔ကို သာ ေသခ်ာခြင့္ေတာင္းၿပီး ရတယ္ဆို လာခဲ့ၾကေပါ့” ဟုသာ ေျပာေနသည္။
“သမီးတို႔ပါရရင္ ပြဲမတိုင္ခင္ေတာ့ အန္တီျမတို႔ကို အယင္လာ ကျပပါမယ္” ဟု ေျပာခဲ့လိုက္သည္။

အန္တီျမရဲ႕ ခြင့္ေတာင္း… ခြင့္ေတာင္းဆိုတဲ့ စကားက က်မနားထဲ ဆန္းဆန္းႀကီး စြဲထင္က်န္ခဲ့လို႔ မမၾကည္နဲ႔ အန္တီျမတို႔ အေၾကာင္း ဆက္ၿပီးစဥ္းစားေနမိတယ္။ အယင္က ရြာႀကီးတရြာျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဆရာမွတ္လို႔ အမည္ရလာတဲ့ ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ မမၾကည္က ႏြယ္သာကီလမ္းမွာ ငယ္ကတည္းက ႀကီးတာ၊ အန္တီျမကလည္း ႏြယ္နီလမ္းမွာ ႀကီးတာ၊ က်မ မိဘေတြက က်မေမြးၿပီးမွ ႏြယ္သာကီလမ္းထဲ ေျပာင္းလာတာ၊ က်မ ခန္႔မွန္းသိရသေလာက္ေတာ့ မမၾကည္က အန္တီျမထက္အသက္ လည္း ႀကီးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ခန္းႏွစ္ခန္းတြဲလား သံုးခန္းတြဲလား ဖြင့္လာတာ ေရွးပေ၀သဏီ ေျခာက္ထပ္ ကတည္းက။ အန္တီျမတို႔ကေတာ့ အယင္က အန္တီျမ ေယာက်္ားက ၀န္ထမ္း၊ ေနာက္မွ အန္တီျမ သနပ္ခါးလုပ္ငန္းလုပ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသစ္ထဲ ဆိုင္ခန္းဖြင့္တာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနၾကၿပီး တန္းတာေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပဲ…ဟူ၍သာ…။

ေနာက္တခုက က်မတို႔ လမ္းထဲက လူငယ္ေတြ အရည္အခ်င္းရွိတာလည္း အမွန္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဇန္န၀ါရီလမွာ က်င္းပတဲ့ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲေတာ္ေခၚတဲ့ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာေတာ့ ဆရာမွတ္ရပ္ကြက္က ပန္းအမည္ကိုယ္စီနဲ႔ လမ္းတိုင္းမွာ ဆိုင္း၊ ႐ုပ္ရွင္၊ အၿငိမ့္ စသျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြသာ လိႈင္လႈိင္ထည့္ၾကသည္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ႏြယ္သာကီလမ္းက လူငယ္ေတြက ထူးထူးျခားျခား ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ အစား ပြဲေတာ္ႏွင့္လည္း လိုက္ဖတ္ညီစြာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားပြဲေတြကို သံုးညတိုင္တိုင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာမွတ္တလႊားမွာေတာ့ ႏြယ္သာကီေဟ့ ရယ္လို႔ ေရပန္းစားခဲ့ရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စည္းလံုးၿပီးသား ညီညြတ္ၿပီးသား ခြန္အားရွိၿပီးသာ က်မတို႔ ႏြယ္သာကီလူစုကို ဒီဧပရယ္ သႀကၤန္ပြဲမွာလည္း တနည္းတဖုန္ ပြဲထုတ္ခ်င္မိသည္။ က်မ အျမင္ ပြဲေလးေတြက စိတ္ေနပါမွ လက္ေရးေသြးေနပါမွ ေသြးမေအးမွာလည္း ျဖစ္သည္။ သူမ်ားပြဲမွာ လူတတ္ လူစြာက်ယ္လုပ္ဖို႔လည္း လားလားမွ စိတ္မကူးပါ။ ေဖးေဖးမမႏွင့္ လက္တြဲကူၾကမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

အင္း လမ္းထဲကလူႀကီးေတြကို ေျပာျပ ခြင့္ေတာင္းရမယ္။ အိမ္ခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနေပမဲ့ မ်က္ႏွာထားတည္တဲ့ မမၾကည္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿဖံဳတာေတာ့အမွန္။ အင္း ဟုတ္ၿပီ ႏြယ္ႏြယ့္ကို ေျပာခိုင္းရမယ္ သူက မမၾကည္နဲ႔ ပိုနီးစပ္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မွဲ႔ကေလးပါတဲ့ က်မအမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ႏြယ္ႏြယ္က လူႀကီးနဲ႔ ေျပာရမလား၊ လူငယ္နဲ႔ ေျပာရမလား၊ ႏႈတ္စ အာစကတာ့ ထက္တယ္။ ဟန္က်တာပဲ မမၾကည္လည္း မေန႔ကပဲ ခရီးကေန ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း ေျပာေပးမယ္တဲ့ သူေတာင္ပါလို႔ မရဘူးလားလို႔ ေနာက္ေသးတယ္။ က်မလည္း စင္ေပၚ မတက္ပါဘူး။ အျဖစ္မရွိဘူး ေနာက္ကပဲ ဇတ္လမ္းေရးေပးမွာ။ က်မတို႔ အျဖစ္မရွိတာကလည္း ငယ္ငယ္က ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ခြင့္မသာခဲ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တက္ေလးေတြကိုေတာ့ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ လုပ္ျဖစ္ေအာင္က က်မတို႔က စီစဥ္ ပံ့ပိုးေပးရမွာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္လမ္းက မလုပ္ျဖစ္ေတာင္ သူမ်ားလမ္းမွာ ပူးေပါင္းတာေပါ့။ အခိ်န္၊ လိုအပ္လွ်င္ ေငြပါ စိုက္ထုတ္မည့္ က်မရဲ႕ ေစတနာထက္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကမည့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ရွည္လ်ားစြာေလွ်ာက္ရဦးမည့္ အနာဂတ္လမ္းက မ်ားစြာပိုလို႔ အေရးႀကီးပါတယ္္။

အဲ့ဒီညက က်မ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ ပါခြင့္ရပါ့မလား။ ပါရရင္ေရာ ဘာေတြ ဘယ္လို တင္ဆက္ၾကမလဲ ေတြးကာေတြးရင္း ရင္ေတြပူၿပီး လူးကာလိမ့္ကာနဲ႔။

ေနာက္တေန႔ည ၇နာရီခြဲေလာက္ ႏြယ္ႏြယ္ေတာင္ ညေနစာ ထမင္းစားၿပီးမၿပီးမသိ သူ႔အိမ္ေရွ႕ကေန သြားေခၚၿပီး ဘယ္လိုလဲ ေမးေတာ့၊ ႏြယ္ႏြယ္က…

“ငါလည္း မမၾကည္ကို ငါတို႔ ပါခ်င္တာပါ ေျပာရင္ ခြင့္မျပဳမွာ စိုးလို႔ … ဟိုဘက္လမ္းက က်မတို႔ကို ဖိတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ မမၾကည္က … ေဟ့ အားလံုးက ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္လုပ္ေနၾကတာ ညီးတို႔က သြားၾကေတာ့ ဘာအက်ိဳးရမွာ မလို႔လဲ။ ရန္ပံုေငြ ေကာက္ရသမွ်ကို သူတို႔လမ္းအတြက္ပဲ သံုးမွာ ညီးတို႔ သြားေတာ့ ကိုယ့္လမ္းအတြက္ ဖလားခံလို႔ ရမွာမလို႔လား။ ညီးတို႔က သြားေနၾကေတာ့ ကိုယ့္လမ္းထဲမွာ ဘယ္သူေတြ လုပ္ၾကမွာတုန္း။ ျငင္းလို႔ရရင္ ျငင္းလိုက္ေအ။ ျငင္းမရလို႔ သြားရရင္လည္း ညီးတို႔ အဖြဲ႔ဟာ ႏြယ္သာကီကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတာေတာ့ လူသိခဲ့ပေစ... လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။”
“ႏြယ္ႏြယ္ရယ္ ဒါဆို ဘယ္လိုႀကီးလဲ... က်မက လြယ္လြယ္ေလးထင္ခဲ့တာ” ဆိုေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း…
“မလြယ္ဘူး... လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ေနဦး” လို႔ဆိုေနတုန္း…
“သမီးေရ ႏြယ္ႏြယ္ ထမင္းျပင္ေတာ့ေဟ့” လို႔ အိမ္ေပၚက လွမ္းေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ ေနာက္မွ ေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး စကားျဖတ္ခဲ့ရတယ္။

အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္လွပါေသာ မမၾကည္ ေျပာတာေတြက ဟုတ္သလိုလို မဟုတ္သလိုလို ခိုးလို႔ခုလုနဲ႔ အိမ္ျပန္လာၿပီး ညစာစားေနတဲ့ အေမကို ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပေတာ့ ေအးေအးေနတတ္တဲ့ အေမက…
“ဒါဆိုလည္း ဟိုဘက္လမ္းကို အခ်ိန္လည္း သိပ္ကပ္ေနၿပီမို႔ စီစဥ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ၾကည့္ေကာင္းေအာင္သာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့ သမီးရယ္” တဲ့…။
“ဟာ အေမကလည္း ဒါဆို သမီးတို႔က မလုပ္ မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ လမ္းစဥ္ထဲ၀င္သြားမွာေပါ့။”

အေမက ဆက္ေျပာသည္။
“သမီးကလည္းကြယ္ မႏွစ္က တို႔လမ္းက ေရပက္မ႑ပ္ လုပ္ေပးတုန္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စည္စည္ကားကားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ေရပက္တဲ့သူေတြအားလံုး ၀တ္စံုဆင္တူ၊ လမ္းထဲက အုန္းလက္ေတြခုတ္ၿပီး အုန္းရြက္ ခေမာက္ေလးေတြေတာင္ပါလိုက္ေသး။ နားတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း စားစရာ ေသာက္စရာ မလစ္လပ္ေစရေအာင္၊ ကိုယ့္လမ္းက သမီးပိ်ဳေတြကို ဣေႁႏၵရရ ေရကစားႏိုင္ဖို႔ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ ညီးတို႔ေတြ နားခ်င္မွ အျခားလမ္းက ကစားခ်င္သူေတြ အလွည့္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ညီးတို႔ေတြ သူမ်ားလမ္း သြားရေတာ့လည္း မ်က္ႏွာမ်ား ေအာက္ခ်ရမလားလို႔ လူႀကီးေတြက ေတြးခ်င္ေတြးမေပါ့ေအ။ သူတို႔က ေရပက္မ႑ပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါ့အထင္ေတာ့ ဒီႏွစ္ သူတို႔အားက်မခံ ထလုပ္တာျဖစ္မယ္။ ထည့္စဥ္းစားစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါေအ…” တဲ့ (လူႀကီးေတြ စဥ္းစားပံုက က်မတို႔ႏွင့္ေတာ့ မတူ)။

ေနာက္တေန႔ ေစ်းသြားေတာ့ အန္တီျမႏွင့္ ဆံုျပန္ပါသည္။ ကိုယ့္ဖက္က ဘာမွမေရရာေသးသျဖင့္ ရြံ႕တြံ႕တြံ႕ျဖစ္ေနတုန္း “သမီးေရ အန္တီျမ လမ္းထဲက အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ျပန္တိုင္ပင္ၿပီး ကန္ေတာ့ခံလူႀကီး ၂၀ေလာက္ အထိ တိုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘဘဦးကို အန္တီျမ ဖိတ္စာပို႔လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါေနာ္ သမီး” တဲ့။
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ အန္တီျမ” လို႔ ေခါင္းငံု ဆိုေနတုန္း အန္တီျမက
“သမီးတို႔ အဖြဲ႔ ဘယ္လိုတုန္း” လို႔ ေမးလာေတာ့…
“လူႀကီးေတြကို ေျပာထားပါၿပီ အန္တီျမ အဲ့ဒါ ေျပာေပးတဲ့ အမနဲ႔ေလ စကားမျပတ္ခင္ သူအလုပ္ေပၚလို႔ လာမည့္ တနဂၤေႏြေတာ့ သမီး အတိအက် အေၾကာင္းျပန္ပါမယ္ေနာ္…” ဟုသာ မယုတ္မလြန္ ဆိုရပါသည္။ အမိႈက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္ တတ္ပါေသးသျဖင့္ ဆရာမွတ္ရဲ႕ ႏြယ္နီႏွင့္ ႏြယ္သာကီ ကပ္လ်က္ေနရင္း စစ္မျဖစ္ေအာင္ က်မ အစစမွာ သတိထားရပါမည္။

က်မက ႏြယ္သာကီသူမို႔ ႏြယ္သာကီအမႊန္းတင္ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ တေက်ာင္းတဂါထာ တရြာတပုဒ္ဆန္း ဆိုသလို ဆရာမွတ္၏ ပန္းအမည္နဲ႔ လမ္းကေလးေတြမွာ ေနထိုင္သူေတြကလည္း သူ႔အလွႏွင့္သူ အလွကိုယ္စီရွိၾကပါသည္။ ႏြယ္နီက က်မသူငယ္ခ်င္း မီမီ၊ သူ႔လမ္းက လုပ္တာ စိတ္မ၀င္စားဘူး ေျပာေနသူက မသိရင္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ပုံေပါက္ေနေပမဲ့ သူမ်ားထက္ အနစ္နာခံတတ္သူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ပြဲသြားေနၾကလို႔ က်မတို႔လမ္း မံု႔လံုးေရေပၚ လံုးမဲ့သူ နည္းေနလို႔ေဟ့ ဆိုၿပီး သူ႔သြားေခၚၾကည့္... ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ပဲ မဆိုင္းမတြ လာမည့္သူ ျဖစ္သည္။ သရဖီလမ္းထဲ ေနသူမ်ားကလည္း သူ႔လမ္းအမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ရိုးသားေအးေဆးၾကသည္။ သရဖီလမ္းက က်မသူငယ္ခ်င္း ခိုင္ခိုင္ကိုပဲၾကည့္ စာအေတာ္ႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ေျပာတာဆိုတာ အပို အလို မရွိ၊ ၀တ္တာ စားတာ ႐ိုးရွင္းၿပီး၊ စည္းစနစ္က်သူ ျဖစ္သည္။ အာသ၀တီလမ္းကလည္း တမိ်ဳးလွျပန္သည္။ ေတာ္၀င္သည္ လို႔ပဲေျပာရမလား။ လမ္းထဲမွာ သူႂကြယ္ေပါသည္။ အေ၀းက ၾကည့္လွ်င္ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးဟန္ေတာ့ ေပါက္ေကာင္းေပါက္ေနမည္။ အာသာ၀တီက က်မသူငယ္ခ်င္း ေမ ကို အနီးကပ္ေပါင္းၾကည့္မွ ႏုနယ္ လွပေနတဲ့ ေမြးရာပါကို မနာလို ျဖစ္စရာ အေၾကာင္း က်မတို႔မွာမရွိသလို အျပင္ပံုပန္း သ႑ာန္ႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ႏူးညံ့ျဖဴေဖြးသည့္ စိတ္ထား ေမ့မွာရွိတာသိရသည္။

က်မလမ္းထဲက လူငယ္ေတြ ေခၚၿပီး ႏြယ္နီက မ႑ပ္ကို သြားဖို႔ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနပါရင္ ေက်ာင္းဆရာမမို႔ ကေလးေတြကို ႏိုင္နင္းတဲ့ ခိုင္ခိုင္က ကေလးထိန္းလိုက္ေပးမည္ပင္။ စင္ေပၚတက္ၾကရမွာမို႔ မိတ္ကပ္ခ်ယ္ဖို႔ ၀တ္တာစားတာ စတိုင္က်ဖို႔ ေမကလည္း ကူညီမည္ပင္။

က်မတို႔အားလံုးသည္ ဆရာမွတ္၏ သားသမီးမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ အကယ္၍မ်ား က်မတို႔ မပါ၀င္ေတာ့ပါဘူး ဆိုလွ်င္ မီမီ၊ ခိုင္ခိုင္၊ ေမတို႔လည္း ကိုယ္စီအိမ္မွာ ဟိုက ဒီက ေပးလာသည့္ သႀကၤန္မုန္႔ေတြကို ပ်င္းရိစြာစားရင္း အျခားရက္မ်ားလိုပင္ ႏွစ္သစ္ကို ကူးမွန္းမသိ ကူးသြားၾကေပမည္။ သူတို႔ လမ္းထဲက လူႀကီးေတြကေတာ့ ညည္းတို႔ သႀကၤန္ကလည္းေအ... တို႔ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့ ဟု ေျပာေကာင္း ေျပာေနေပလိမ့္မည္။ ႏြယ္နီလမ္းက ခ်ိဳခိ်ဳတေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ။ သူကေတာ့ အေမကို ကူညီညာခြင့္ရွိေနသည္။ သႀကၤန္ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ခိ်ဳခိ်ဳတေယာက္ က်မတို႔ကို စိမ္းမလား၊ ရွိန္းမလား၊ တိမ္းမလား မေျပာတတ္။ ေနာင္ေသာ အခါ ႏြယ္နီက မိ်ဳးဆက္သစ္ ခ်ိဳခိ်ဳ တေယာက္ ဆရာမွတ္ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ခ်ယ္လွယ္လာမလဲဆိုတာ က်မတို႔၏ ကံၾကမၼာမဟုတ္ပါ။

(ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ သာသာေရးစသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳး တပ္ထားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အင္အားကို ေသြးစည္းျခင္းျဖင့္ရယူေစလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ရပ္ကြက္ေလးကို ေနာက္ခံထား၍ ဇတ္လမ္းဆင္ ေရးသားပါသည္။)

ျမန္မာႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုပါသည္။