ဘေလာ့ဂ္ တာ...(၃)

စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မင္းသားႀကီး ဘိုလ္ကြန္စကီ ကို မွတ္မိၾကမလား မသိပါ။ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္ေတြကို ေမြးဖြားေပးတဲ့ အရာႏွစ္ခုက ‘အခ်ည္းႏွီးေနျခင္း’ ႏွင့္ ‘အယူသည္းျခင္း’ ျဖစ္ၿပီး၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းႏွစ္ခုကေတာ့ ‘လံု႔လ၀ီရိယ’ ႏွင့္ ‘အသိဉာဏ္ရွိျခင္း’ လို႔ သူက မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း စည္းစနစ္အလြန္က်ၿပီး အခ်ိန္ဇယားဆြဲ အလုပ္လုပ္တတ္သလို၊ သူ႔သမီး မင္းသမီးေလး ေမရီကိုလည္း အခ်ိန္ကို အလဟႆမထားေစပဲ, အသက္ႏွစ္ဆယ္ အ႐ြယ္ေရာက္သည္ထိ အကၡရာသခ်ၤာႏွင့္ ဂ်ီၾသေမႀတီပုစၧာေတြ တြက္ခိုင္းထားပါတယ္။

စဥ္းစားမိတယ္…။ အကယ္၍မ်ား အဲဒီေခတ္က ႐ု႐ွားျပည္မွာ ဒီေန႔လို အင္တာနက္နဲ႔ ဘေလာ့ဂင္းေတြေခတ္စားေနခဲ့ရင္ သူ႔သမီး ေမရီကို ဘေလာ့ဂင္းခြင့္ ေပးမလားလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆမျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ အသိဉာဏ္လည္းရင့္သန္ေစတယ္လို႔ ယူဆလို႔ မသီတာကို ဘေလာ့ေရး ေစခဲ့တာပါ။

ပို႔စ္ေတြ ေရးေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြပဲ ေရးေနမိပါတယ္။ ပုဂၢလိကအေၾကာင္းေတြခ်ည္းသာ ေရးမေနနဲ႔လို႔ ကိုဧရာ့က ေ၀ဖန္ အႀကံျပဳလာပါတယ္။ ဘာပဲေရးေရး အႏုပညာေတြကေတာ့ ေန႔ေန႔ညည မသီတာရင္မွာ ေပါက္ဖြားေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဥပမာ -
“က်မ ဘ၀မွာ ရွင္နဲ႔ ဆံုခဲ့ျခင္းတခုသာ အမွန္၊ က်န္တာေတြ အကုန္အမွား ဆိုတာမိ်ဳးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတာေပါ့ေလ” ဆိုတဲ့ ဇတ္၀င္ခန္းထဲက အေျပာမ်ိဳးေတြ ေျပာတတ္လာလို႔ ဇတ္လိုက္မင္းသားႀကီး ကိုဧရာခင္မ်ာ သံုးထပ္ကြမ္း အကယ္ဒမီ မင္းသမီးနဲ႔ တြဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့ တက္သစ္စ မင္းသားေလးလို ျဖစ္လို႔…။

အခုေတာ့ ဘေလာ့ကမၻာကို Channel အစံုရွိတဲ့ ေရဒီယို တလံုးလို၊ ပို႔စ္တခုကို publish လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ အသံလႊင့္႐ံုႀကီးကေန တကမၻာလံုးကို ထုတ္လႊင့္လိုက္ရသလို ခံစားရပါတယ္။ (ေနာက္ဆို ႐ုပ္သံနဲ႔ ဘေလာ့တဲ့ ေခတ္ေရာက္လာဦးမလားပဲေနာ္။)

ကိုယ္ေရးတဲ့ စာ (ပို႔စ္၊ ေကာ္မန္႔၊ CBox) ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မရည္ရြယ္ပါပဲ တစံုတရာ ထိခိုက္နစ္နာစရာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ႀကီးစြာေသာ သတိေတြ ထားေနမိပါတယ္။ ဒါကိုလည္း ဘေလာ့ေလာကမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ရပ္တည္မႈဟာ ရာႏႈံးျပည့္ ႐ိုးသားမႈ မရွိဘူးလို႔ ခံစားမိျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြင္းစိတ္ ဓာတ္ခံကို ကိုယ္တုိင္ ေသခ်ာမသိေတာ့၊ ဘေလာ့ေပၚမွာ အထုတ္ျဖည္ ျပသလို မျဖစ္ခ်င္တာပါ။ အခ်ိဳ႕ဆို ဘာေရးေရး ခ်စ္စဖြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဘ၀ေပးအေျခအေနေတြကို အားက် အတုယူရပါတယ္။ စိုးရိမ္မႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းတခုက ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သိေတာ့သိတယ္…ဒါေပမဲ့ တမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အခ်က္ပါ။ ကိုဧရာကေတာ့ တခါမွာ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေျပာခ်လာပါတယ္။ “ကို သိတယ္…သီတာက ပံုမွန္ႀကီးျပင္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ သူဆိုလိုတာက ကိုယ္တို႔ေတြဟာ Pressure ေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အေတာ္ကေလး ကင္းကြာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အေတာ္နည္းပါတယ္။

အဲ့ဒီ Pressure နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီးေတာ့ပဲ… “ဘယ္သူမဆို သူ႔အတြက္ Pressure ျဖစ္လာရင္ Balance ျဖစ္ေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ တဖက္က ျပန္ထုတ္တတ္တယ္တဲ့ … ဥပမာ အရက္ေသာက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကေလးေတြအေပၚ မာန္တာ မဲတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေပါ့” တဲ့။ မသီတာ အရက္ေတာ့ မေသာက္ပါရေစနဲ႔။ တခါတေလေတာ့လည္း ဘေလာ့ဂင္းရင္း Balance ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ေပါ့ …။

တဖက္ကလည္း စာေတြကို တိုးတိုးၿပီးေရးခ်င္ေနမိတာပါ။ (သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက လက္တေလာ အေျခအေန သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေလးေတြ email လာရင္ကို ကိုယ္က ၀တၱဳတို တပုဒ္ေလာက္ စာျပန္ခ်င္ေနမိတယ္။) ကိုယ္တို႔က အတန္အသင့္ေခၚမလား၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုမလား၊ အတိုင္းအတာ တခုထိေတာ့ စားသံုးၿပီးၿပီေလ။ ႀကိဳခ်က္ၿပီး ျပန္ထုတ္ရေတာ့မဲ့ အခ်ိန္… မထုတ္ရရင္ စပိုးနင့္သလိုလို… ရင္ျပည့္ရင္ကယ္သလိုလို…။

စားၿပီးသမွ်ေတြ ျပန္ထုတ္ရင္ ေနာက္ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ ထြက္လာမွာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဆိပ္အေတာက္ အညစ္အေၾကးေတြကိုေတာ့ ေတာ္ရာကိုပို႔ၾကပါ။ (သူကလည္း တခိ်န္ခ်ိန္ တေနရာရာမွာ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ အသံုး၀င္ျပန္ေသးသတဲ့)။ စုတ္ယူထားလိုက္တဲ့ ခြန္အားေတြ အင္အားေတြကိုေတာ့ ေရလဲနဲ႔ လိုသလိုသံုးၿပီး၊ ခြန္အားရွိေသာ စာလံုးေလးေတြ အသြင္နဲ႔ ထြက္လာရင္ေတာ့… Sonata-Cantata ေနေပ်ာ္ပါတယ္။

ဘေလာ့ေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ ႀကီးက်ယ္တယ္ပဲေျပာေျပာ … စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာစာေပ Renaissance မ်ားလားလို႔ေတာင္ ခံစားမိရပါတယ္။ ေမာ္ဒန္, ပိုစ္ေမာ္ဒန္ေတြ မဟုတ္ပဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား ရီေနဆန္႔လို႔ ဆိုရသလဲလို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာေပသမားတစ္ဦးမဟုတ္လို႔ ဘာမွ ခိုင္လံုက်နစြာ ရွင္းျပႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေပစိစစ္ေရးမရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ခြင့္ရဖို႔မလြယ္တဲ့ စာမ်ိဳး၊ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳးေတြ ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့က မဂၢဇင္းစာေစာင္ေတြလို အျမတ္အစြန္းရဖို႔ ထည့္စဥ္းစားစရာ မလိုတဲ့အတြက္ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းစာေပေတြကို ျပန္လည္ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာ ေမဓါ၀ီ တို႔, ကိုဟယ္ရီ Harry တို႔ရဲ့ ျမန္မာ့ကဗ်ာေရးဖြဲ႔နည္းေတြ၊ ရတုရကန္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ရပါတယ္။ အကၡရ မွာ ပါဠိကဗ်ာအေရးအဖြဲ႔ေတြကို ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုညီလင္းဆက္ နဲ႔အခ်ိဳ႕ဘေလာ့ဂါေတြကလည္း တိမ္ျမဳတ္ေနတဲ့ ၀ဏၰေဗာဓနသတ္အင္းလို ျမန္မာစာလံုးေပါင္းက်မ္းေတြ၊ ေရွးက ျမန္မာအဘိဓာန္ေတြကို ျပန္လည္ထုတ္ေဖာ္လာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ေတြ ေခတ္စားလာတာကို ျမန္မာစာေပ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲက ျပန္ရွင္ႏိုးထလာေလသလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။

ဧရာသီတာ