အလွတရား ရွာပံုေတာ္ (၁)

ျပာလဲ့လဲ့ ေကာင္းကင္မွာ ဟိုတဆုပ္ ဒီတဆုပ္ လြတ္လပ္စြာ ျဖန္႔က်ဲထားတဲ့ အိစက္စက္ တိမ္တိုက္ေတြေပၚ ၿငိမ့္ကနဲ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္…။ ေနျခည္ႏုႏုက ညွင္းသြဲ႔ေလေျပနဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနတယ္…။ တခါတခါ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လိုက္တဲ့ ရွင္ေနမင္းရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက ဆြဲဖ်စ္ခ်င္စရာ …။

ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုတာကို သစ္ရြက္ေလးေတြက ဟာမိုနီလိုက္လို႔… သစ္ကိုင္းေတြက ယိမ္းတိုက္ေနရဲ႕…။ တခိ်ဳ႕က ဘယ္ကို တိမ္းလို႔၊ တခ်ိဳ႕က ညာယိမ္းမိရင္ ခ်ိဳလြင္လြင္ ရယ္သံေတြက စီရီရီထြက္လာေသး…။

ေရွ႕ဆံုးက အားေပးေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းတို႔ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပေနၾကသလို၊ ဟိုးအေ၀းက လွမ္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ဣေႁႏၵက ေတာ္၀င္လို႔ မဟာဆန္ေနၾကျပန္တယ္…။

စီးဆင္းျခင္းဟာ ရွင္သန္ျခင္းပါလို႔ စမ္းေခ်ာင္းေလးက တသြင္သြင္ေျပာေနတယ္…။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ရင္း နားေထာင္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးေလးေတြက စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ အေဖာ္ပါတဲ့…။

လတ္ဆတ္ျခင္းရဲ႕ ရနံက အာ႐ံု႐ူးေတြနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း ျဖစ္ေစျပန္တယ္…။ ဟိုတိုး ဒီေ၀ွ႕နဲ႔ က်ီစားသန္တဲ့ ေလေျပရယ္ေလ… မႀကိဳက္ဖူး ေျပာထားရက္နဲ႔ အမွတ္တမဲ့ဆိုသလို ကလိလာလာထိုးတတ္ေသး…။

႐ိုးသားျခင္းသာ ထာ၀ရ အလွတရားလို႔ လက္ႀကီးပိုက္ထားတဲ့ ေျမႀကီးဆိုင္းဘုတ္ကို ဘယ္ေနရာက ၾကည့္ၾကည့္ ျမင္သာ ထင္သာေနတယ္…။ ။