အငိုမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာ

မသီတာ ပို႔စ္မေရးႏိုင္တာ … စိတ္ေနာက္သြားလို႔ပါ။ ညကအိပ္မက္ထဲမွာ Blog Roll က လင့္ေတြ ႏိွပ္လိုက္ရင္ blank page ေတြခ်ည္း ထြက္က်လာလို႔ “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ? ထားခဲ့ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီလိုေလး က်န္ခဲ့ပါေသးတယ္” လို႔ အိပ္မက္ထဲမယ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ေမးေနရွာတာ သနားစရာေလးပါ။

ဒီမနက္ေတာ့ ဒီလိုေတြ ပါးစပ္ကတတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး ဘေလာ့ရြာထဲ ေလွ်ာက္သြားေနေလရဲ႕…

ေမေအာင္ကိုလည္း လြမ္းပါသည္။
ေဗဒါရီလည္း လြမ္းပါသည္။
(အစပိုင္းေတာ့ တိုးတိုးေလး ထပ္ကာထပ္ကာရြတ္ေနတာ…)

ဇနိေမာင္ႏွံ ရာသက္ပန္ရယ္လို႔
တမ္းတရ လြမ္းသမွ် အပူေတြ
(ေနာက္ေတာ့ ေဆြးေျမ႕သံစြတ္လာတယ္…)

အလင္းညီေရ
အသည္းအူေတြ ျပတ္ေႂကြျပဳန္း
(ရင္ေခါင္းသံႀကီး ပါလာၿပီ …)

ပန္းေရာင္မယ္ေလး ဂုဂု ငယ္
သူေယာင္မယ္လို ေရွာင္ပုန္း
(ငိုၿငီးသံေလးလိုလို…)

အမယ္မင္း မုဒိတာ ရယ္
ကိုယ္ ဘယ္၀ယ္လိုက္ရွာရ ရ ရ
Welcome ေရ အၿမဲတမ္း ဆို.. ဆို ဆို
(ရိႈက္…ေနတယ္)

မိုးရယ္ ေဆာင္းရယ္
ကိုယ့္ခ်စ္သူေတြ အတူတူပါပဲကြယ္
(ထြက္ေပါက္ရွာသြားတာပါ…)

ဒီလိုပဲေပ့ါေလ…သူငယ္ခ်င္း အေဟာင္းေတြက ခြဲခြါသြားၾကေတာ့၊ အသစ္ အသစ္ေတြနား မရဲတရဲေလး တိုးသြားၿပီး “မဂၤလာေဆာင္ပါ” လို႔ မ်က္ႏွာခိ်ဳေလးေသြး

ခက္ဆစ္-
မဂၤလာေဆာင္= မဂၤလာတရားကို ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုးတို႔၌ ေဆာင္ထားျခင္း။

ေတာင္းပန္ျခင္း
အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဒီရက္အတြင္း အမွားေတြလုပ္မိသလိုပဲ…။ ကြန္မန္႔ေတြမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ေရးမိလို႔ တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ကြန္မန္႔ေတာင္ မေရးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ပို႔စ္လည္းမေရး၊ ကြန္မန္႔လည္းမေရး၊ CBox မွာလည္း အေၾကာင္းမျပန္ဆိုေတာ့ မသီတာ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စိတ္မေအးရတဲ့ သူမ်ားကို လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိပါလို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

“လူသားအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ”
(S-Cမွ ေတာင္းဆုေမတၱာေ၀)

လူရႊင္ေတာ္ေတြ အသံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေစ၊ ပ်က္ေစ၊ ကလက္ေစ ေပါ့ေလ…(လြမ္းတာေတာ့ တကယ္ပါ။) ေရးျဖစ္တဲ့စာက…
*****
၀ါ၀င္သြားပါၿပီ…
၀ါထြက္လွ်င္ ဘ၀ စ,ၿပီမို႔ လိမၼာခ်င္သည္မွာ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနသည္။
ထမင္းစားလိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္၊ အိပ္ယာေပၚ လွဲလိုက္ျဖင့္ ေျပာင္ေယာင္မလာမွန္း အတတ္သိပါသည္။
အာ႐ံုမ်ားကို ႀကိဳးစားစုစည္းေလေလ၊ ဖြာလန္က်ဲ၍ ထြက္ေလေလျဖစ္ေနသည္။

လိႈင္လိႈင္ေပါႂကြယ္ေနေသာ အမုန္းတရားမ်ားအလယ္၌ ခိ်ဳသာေသာ အၿပံဳး၊ ယဥ္ေက်းေသာ စကားတို႔ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ အမိအဖတို႔ကို ရန္လိုေနသည္။ ယဲ့ယဲ့သာက်န္ေတာ့ေသာ ကမၼနိယာမတရားကို ယံုၾကည္မႈမွ ရွိန္ရွိန္ညီးေသာ ငရဲမီးတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ လြင္ထီးေခါင္၌ ေကာင္းကင္ကို ဖီလာတိုက္ကာ တြားသြားေသာ သတၱ၀ါအျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း ဖန္တီးရွင္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ပိုင္ပိုင္ သိလိုက္ရပါ၏။

သို႔ေသာ္ ႀကံဳလာသမွ်ေသာ အာ႐ံုေတြက ေရွးထံုးမပယ္ ႏိုင္ၿမဲတိုင္း ႏိုင္ေနၾကေသာအခါ သူတို႔ ႀကိဳးဆြဲရာ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ က,ရပါေတာ့သည္။ အာ႐ံုတို႔ကို မၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္၊ မႀကံဳခ်င္ မဆံုခ်င္ေလာက္ေအာင္၊ မုန္းတီးလာသည္။ အမုန္းသံသရာမွ ရုန္းထြက္မရေအာင္ မြန္းၾကပ္လွပါ၏။

ေရြ႕လ်ားေနသည္မ်ားကို တံု႕ကနဲရပ္တန္႔ရန္၊ ၿငိမ္သက္ေနသည္မ်ားကို သြားေတာ့လို႔ တြန္းလႊတ္ရန္ အားတို႔လိုပါသည္။ ထိုအားတို႔ကို တခါတရံမူလည္း ႏွလံုးသားကို ဆြဲလိမ္ညွစ္ျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစရာ၏။ နာက်ဥ္၏။ ခံခက္၏။ တခါတရံေသာ္လည္း ေလအလာတြင္ ရြက္လႊင့္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ျဖစ္ေစႏိုင္ျပန္၏။

လည္ေခ်ာင္း၀၌ တစ္စို႔လာသည္တို႔ကို ၿမိဳခ်ရျခင္း၊ လိႈင္းလံုးမ်ားလို တလိမ့္လိမ့္လာေနသည့္ ေဒါသတို႔ကို မီွရာအရပ္က တားဆီးၿပီး အခိုးအေငြ႔အျဖစ္ လႊင့္ထုတ္ရျခင္း၊ နားထဲသို႔ တိုး၀င္လာေနသည္မ်ားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရျခင္း၊ …စသည္..စသည္တို႔သည္ အဘယ္သို႔ေသာ အားမ်ိဳးေတြပါနည္း။ အားလံုးကို လူျဖစ္ရသည့္ ဒုကၡဆိုသည့္ အိတ္ထဲ ထိုးႀကိတ္ထည့္ရျခင္းျဖင့္ ထိုအိတ္လည္း ခ်ဳပ္႐ိုးေတြပင္ ၿပဲ၍ ကြဲထြက္ကုန္ၿပီ…။ ဘ၀ဆိုတာ… ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့သည့္ တတ္ႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဆိုေသာအရာမ်ားသည္ အညိႈးအေတး အလံုးအရင္းႏွင့္ အင္အားသံုးလာၾကသည္။

(စိတ္ညစ္စရာေတြမို႔ ပို႔စ္အျဖစ္ မတင္လိုပါ…တခါတေလ မသီတာ စာေတြမွာ ထြက္ေပါက္မရွိတာ သိပါတယ္။)

ေဟာဒီမွာ…

EXIT