စကၤာပူ ၿမိဳ႕ႀကီးကိုတဲ့ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ဘာေၾကာင့္ႏိုင္ငံရပ္ျခားထြက္ခဲ့တာတဲ့လဲ...
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ရာကို ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ေျပာျပျဖစ္တာမို႔ ေခတ္တေခတ္ (စနစ္ကေတာ့ ရွိကို မရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္) ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ တစိတ္တေဒသကို ပို႔စ္အျဖစ္ေရးထားခ်င္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားကို မွတ္တမ္းထဲမွာ စုစည္းထားၿပီးသားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။  
၁၉၉၆ခုႏွစ္မွာ စကၤာပူကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီရဲ႕ ေရွ႕ ၁၁ႏွစ္ေလာက္ကစ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ပါရေစ။  
၁၉၈၅ခုႏွစ္ မတ္လမွာ စစ္ေဆးခဲ့တဲ့ ဆယ္တန္းေခၚ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲကို ဇူလိုင္လမွာ ေအာင္စာရင္းထုတ္ျပန္ေတာ့ ေျဖၾကားရသည့္ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ၊ ဓာတု/႐ူပ၊ ပထ၀ီ/ေဘာဂ၊ သမိုင္း (၆)ဘာသာမွာ ျမန္မာစာ ႏွင့္ သမိုင္းမွ လြဲ၍ က်န္ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္လို႔ စိတ္ေအးေအး မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါဘူး။ အမွတ္ေပါင္း သိရဖို႔ အလြန္ အေရးႀကီး ေနပါတယ္။ လမ္းထဲက သတင္းေထာက္ဦးေလးႀကီး (က်မကို ၆တန္း၊ ရတန္း သခ်ၤာ(၁)ဘာသာ သင္ေသာ ဆရာမ၏ အမ်ိဳးသား)က သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ အမွတ္ေပါင္း သိေအာင္လုပ္လာပါတယ္။ ၄၆၀မွတ္ပါတဲ့။ (အဲ့ဒီ ဦးေလးက က်မတို႔ လမ္းထဲက ဆယ္တန္းေျဖသူေတြရဲ႕ ေအာင္စာရင္း ႀကိဳၾကည့္ေပးျခင္းကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒိုင္ခံ ေဆာက္ရြက္လာသူ ျဖစ္ပါတယ္။ တရား၀င္မထုတ္ျပန္မီ တပတ္ သံုးရက္ အလိုမွာ စာေမးပြဲ ေအာင္သူေတြကို ေအာင္ေၾကာင္း အိမ္တိုင္ယာေရာက္ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ေျပာတတ္ၿပီး၊ ႐ံႈးသူေတြကိုေတာ့ ၾကည့္လို႔ မရဘူးကြာ၊ ထြက္တဲ့ေန႔သာ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုၾကည့္ခဲ့သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ျပန္မေျပာတတ္ပါ။ အျခားမသမာသည့္ တစံုတခုမွ မလုပ္ခဲ့ျခင္းကို ဤေနရာ၌ က်ိန္ဆိုေျပာႏိုင္ပါတယ္။) အမွတ္ေပါင္း သိရတဲ့ေန႔ကစ ငိုရတာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ပါ။ ဆရာ၀န္လိုင္း မ၀င္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိလို႔ပါ။ ဆရာ၀န္ကို ၀ါသနာ ပါလြန္းသည္လား မေသခ်ာေပမဲ့၊ အင္ဂ်င္နီယာကေတာ့ (လံုး၀) လံုး၀ ၀ါသနာ မပါပါ။ ၀င္ခြင့္ေတြ ျဖည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ Second Choice ကို ရန္ကုန္ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ဟု ေရးထည့္ႏိုင္ရန္ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မၾကာခဏဆိုသလို ထိုးေနရသည့္ ထံုေဆးကို ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ထိုးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ေသာ အထက္တန္းက်ာင္းမွာပဲ လုပ္အားေပးေနရင္း ဆယ္တန္းမွာတြဲခဲ့သည့္ က်မ၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း (သူကေတာ့ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးႏွင့္ ေအာင္၍ အမွတ္ေပါင္း ၅၀၀ေက်ာ္ရထားသူ ျဖစ္ပါသည္။) က သူ႔လက္ေရးႏွင့္ ကူးလာသည့္ List ေလးတခု ျပပါသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ၄၆၀၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ xxx စီးပြားေရး xxx စသျဖင့္ ေရးထားသည့္ ဗလာစာရြက္ တရြက္ ျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္မွလည္း “နင္၀င္ပါတယ္..ဒီမွာၾကည့္” ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာေနပါသည္။ က်မ ၀မ္းမသာခဲ့ပါ။
  စိတ္က မရႊင္ႏိုင္ေတာ့ေသာအခါ က်န္းမာေရးက ယိုင္လာပါေတာ့သည္။ အစကတည္းက က်န္းမာေရး မေတာင့္တင္းသူမုိ႔ အၿမဲတမ္းလိုလို ကိုယ္ေလး ေငြ႔ေငြ႔နဲ႔ ဖ်ားေနတတ္ပါသည္။ မနက္အေစာပိုင္းေလာက္သာ လုပ္အားေပးေသာ ေလးတန္း(D) အတန္းတြင္ အတန္းပိုင္ ဆရာမကို ကူညီႏိုင္ၿပီး အဖ်ားေတြ တရွိန္ရိွန္တက္လာလို႔ ေက်ာင္းေဆးခန္း ကုတင္တြင္ တေနကုန္ သြားအိပ္ေနရတတ္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းကားႏွင့္ ျပန္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခါင္းကမထူႏိုင္တာမို႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဒူးေခါင္းေပၚ သူ႔လက္ကေလးတင္၊ သူ႔လက္ေပၚ က်မ လက္ဖမိုး အစံုတင္လို႔ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တလမ္းလံုး အိပ္လာလိုက္တာ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ သူက ေရာက္ၿပီ ထ ထဆို ႏိႈးမွ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔လက္မွာ က်မ လက္သူႂကြယ္မွာ ၀တ္ထားသည့္လက္စြပ္နဲ႔ ဖိထားလို႔ အေရျပားေလး ေပါက္ထြက္ၿပီး ေသြးစို႔ေနခဲ့ပါၿပီ…အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်မနဲ႔ တအိမ္ေက်ာ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ (က်မတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ႏွစ္မွာ က်မတို႔ လမ္းထဲက ေဆးတကၠသိုလ္ - အတိုေကာက္အေခၚ MC - Medical College ၀င္ေသာသူ ျဖစ္ပါသည္။) ၀င္ခြင့္ေတြ ထြက္ေတာ့ RC(3) - Regional College ေဒသေကာလိပ္ No. 3 ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ)မွာ အနီးဆံုးၾကည့္လို႔ရပါသည္။ က်မသြားမၾကည့္ခဲ့ပါ။ ရန္ကုန္မွာ ရွိမေနခဲ့ဘူးဟု ထင္ပါသည္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အိမ္ ကို ဘာမွ မသိသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သြားေတာ့ သူက “ငါ၀င္ခြင့္ေတြ ကပ္ထားတာ သြားၾကည့္ၿပီးၿပီ သိလား” ဟု စကားစရာ သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးက ၀င္ေျပာပါေလေတာ့သည္။ “အဲ့ဒီမယ္ေလ လူၾကားထဲ သီတာနာမည္ၾကည့္ၿပီး နင့္ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ရည္ေတြ က်လာလုိ႔ အနည္းေခၚထုတ္လာရတယ္” ဟု… (ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာပင္ မိခင္ျဖစ္သူ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး ျဖစ္ပါသည္။ “သီတာေရ ေမေမ ေသတုန္းကေလ ငါမငိုဘူး သိလား။ ေမေမ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက လြတ္ေျမာက္သြားတာပဲလို႔ ငါ စိတ္တင္းထားတယ္ သိလား”ဟု တခါက ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ က်မတို႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ထဲကေက်ာင္းမွာ ၇တန္းထဲက စတြဲခဲ့ၿပီး ရွစ္တန္းေအာင္ၾကေသာအခါ လသာ(၂)သို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသူ အသစ္မ်ားခ်ည္းသာထားေသာ န၀မတန္း(စ်)၌ ေနခဲ့ၾကရၿပီး၊ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဒႆမတန္းသို႔ တက္ေသာအခါ ထိပ္ဆံုးအေတာ္ခ်ည္းမ်ားသာ ထားေသာ (က)တန္း Aခန္းကို ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ အေရး တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ အရိပ္လိုၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူနဲ႔ က်မ ကြဲၾကရပါၿပီ။) “ငါ သြားမၾကည့္ေတာ့ပါဘူးဟာ စာတိုက္က ပို႔တဲ့စာလည္း အိမ္ေရာက္ေနပါၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။ စာတိုက္မွ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည့္ (၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ တင္စဥ္မွပင္ တပါတည္း ထည့္ေပးရသည့္) အမည္၊ လိပ္စာ ေနရာတြင္ ကိုယ့္လက္ေရးျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ျဖည့္၍ တက္ေရာက္ခြင့္ ရသည့္ တကၠသိုလ္ေနရာတြင္ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ဟု မွင္ျပာတံဆိပ္တံုးျဖင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသာ Acknowledgment slip သည္ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္၊ ကိုယ္ဆီလာတာ မဟုတ္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာရြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၿပီး ေရးထားသမွ် စာအားလံုးကို တလံုးမက်န္ ေက်ာေရာ ရင္ပါ သံုးျပန္ေလာက္ဖတ္ၿပီး “ဖိုင္အသစ္မွာ အေသအခ်ာသာ ညွပ္ထားလိုက္ေတာ့” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမိန္႔ေပးခဲ့ရပါေတာ့သည္။  

*****
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေမြးၿပီး ရန္ကုန္မွာ ႀကီးတဲ့ က်မဟာ ၁၉၈၅ခုႏွစ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ မနက္ခင္း တခုမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕ ဦးလူေပါဂိတ္မွာ (ဦးေထာင္ပိုဂိတ္ ဟု အစက မွားေရးခဲ့ပါသည္။ ဒီေလာက္ အထင္ကရကို မွားျဖစ္ေအာင္ မွားထားတာ ေကာ္မန္႔မွာ ျပင္ေပးေသာ Anonymous ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။) သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းအေမက ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းလိုက္ပို႔ၿပီး ဂိတ္၀ထိပ္မွာ က်မတို႔ကို ခ်ထားေပးခဲ့တာပါ။ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္အနီးမွာ ကားပတ္ခ္ရွိေၾကာင္း လိုက္ပို႔သူ အန္တီလည္း သိဟန္မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္ ပင္မေဆာင္ႀကီးေရာက္ေအာင္ လမ္းရွည္ႀကီးကို စေလွ်ာက္ရပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ေတြ ေပၚကေန က်မတို႔ကို လွမ္း ေလွာင္ေျပာင္ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့ အသံေတြဟာ ေနျခည္ေႏြးနဲ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္းရဲ႕ ျမဴႏွင္းေငြ႔ေတြၾကား ကေန က်မကို အမွည့္ေႁခြ ေႁခြေနၾကပါၿပီ။ (က်မဟာ ငါးတန္းကေန ဆယ္တန္းထိ ေနခဲ့ေသာ ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းစလံုးမွာ မိန္းကေလးေက်ာင္းခ်ည္းသာ ျဖစ္သျဖင့္ က်ားသတၱ၀ါတို႔၏ ဘာသာဘာ၀ အေလ့အထႏွင့္ အေတာ္စိမ္းပါသည္။ တက္ခဲ့ေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာလည္း စည္းကမ္းကို အလြန္ အေလးထားေသာ က်ဴရွင္မ်ားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။) ေက်ာင္းသားေရးရာမွာ လုပ္ေဆာင္စရာရွိသည္မ်ား လုပ္ေဆာင္အၿပီး က်မတို႔ ျပန္ၾကေတာ့ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ျပန္ၾကမွာမို႔ ပင္မေဆာင္ႀကီးမွ ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္သို႔ (အစက ဆင္းရဲသားဂိတ္လို႔ မွားေရးထားေသးတယ္။ ေကာ္မန္႔မွာ ကိုေပါ လာျပင္ေပးလို႔..ေက်းဇူးပါ။) အထြက္ လူသြားလမ္းက်ဥ္းေလးမွာ.. ပထမဆံုး ႏွင္းေတာထဲ ေျခခ်တဲ့ေန႔က အလွတရားကို သည္းေျခႀကိဳက္ ျဖစ္တဲ့ က်မဟာ အဲ့ဒီေခတ္က ေခတ္စားတဲ့ အေၾကသားေခၚ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေရးအေၾကာင္းေလးေတြပါေသာပိတ္စကို ခ်ဳပ္ထားေသာ လက္ေဖာင္း လက္စက ပန္းႏုေရာင္ ဘေလာက္စ္ အက်ီေလးနဲ႕ ရွန္လံုခ်ည္လို႔ ေခၚတဲ့ အနက္ခံမွာ ပန္းႏုေရာင္၊ ပန္းရင့္ေရာင္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ ပါတဲ့ လံုခ်ည္ေလးကို ၀တ္ထားခဲ့တယ္။ ခါးမွာလည္း ေရႊေရာင္ ခါးပတ္ေသးေသးေလး ပတ္လို႔။ အက်ီ လက္အနားနဲ႔ ေကာ္လံကတံုးအနားမွာ ေရာင္စံု ပန္းပြင့္ေလးေတြပါတဲ့ ဇာအနားေလးကြပ္ထားေသးတယ္။ 

(အက်ႌေကာ္လံက ဒီလိုမ်ိဳးေလး ဆိုတာ ျပခ်င္လို႔ ကိုးရီးယားမင္းသမီးပံု ယူထားပါတယ္)

႐ုပ္၀တၱဳေတြနဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ရထားတဲ့ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ျမင့္မားတဲ့ ပညာအဆင့္အတန္းေတြ စိတ္ကူးထဲ စိုးစဥ္းမွ်မရွိ၊ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္မႈနဲ႔ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုအတြက္ ရင္ခုန္ေနခဲ့တဲ့ က်မကို ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေျပာသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ စကား “နင္က ေဟာ့ေရွာ့လား၊ ငါတို႔ ေက်ာင္းမွာ ဒါမ်ိဳးမရဘူး” တဲ့ ။ စ, စခ်င္းေဆာက္နဲ႔ထြင္း ဆိုသလို စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မရင္းႏွီးတဲ့ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္းေတြနဲ႔ က်မ ကို အက်ည္းတန္ေစခဲ့တယ္။ က်မ.. ငါကမၻာမွားေရာက္လာခဲ့ၿပီ…ငါဟာ တကယ္ေတာ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ… တကယ္ကိုပဲ ေနာက္တေန႔ကစ ေက်ာင္းတက္လာတဲ့ သီတာဟာ အယင္တုန္းက သီတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (အဲ့ဒီတုန္းက စႏိုး၀ိႈက္ကေလးလို အိပ္ေပ်ာ္ေသဆံုးသြားခဲ့တဲ့ မသီတာ ျပန္လည္ႏိုးထဖို႔ ဘေလာ့ေရးရင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။) (မိမိရဲ႕ ေပါ့သြမ္းတဲ့ ဆႏၵ တစ္ခု အတြက္ သူတပါးရဲ႕ အလွတရားကို ထိခိုက္ေစသူ ဒီစာကို ဖတ္မိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီစာဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သီတာဆိုတာ အညိႈးအေတး အစြဲအလန္းႀကီးတဲ့ မိန္းမတေယာက္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္မယ္။ ေရွ႕လာမဲ့ အပိုင္းမွာေတာ့ ဘာအမွတ္အသား၊ ဘာဦးတည္ခ်က္မွ မရွိတဲ့ ခပ္ေပါေပါ မိန္းမတေယာက္ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္ဦးမယ္။)
ဒုတိယႏွစ္ေအာင္ရင္ လိုင္းခြဲတာမို႔ တဖန္ ဒုကၡေရာက္ရျပန္တယ္။ ဘာ၀ါသနာပါလဲ၊ ဘာစိတ္၀င္စားလဲ လာျပန္ပါၿပီ။ ေဆြထဲမ်ိဳးထဲ အသိမိတ္ေဆြထဲ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဘူးေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ဘာလုပ္လည္း ဂဃဏန မသိဘူးေလ။ လူေသေကာင္လို ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူအတြက္ ဆရာေတြရဲ႕ လက္ခ်ာေတြက ကၽြဲပါးေစာင္းတီး။ စာေမးပြဲ ေအာင္ေအာင္ ေျဖတယ္။ ဒါပဲ ကိုယ္သိတယ္။ Civil က တိုက္ အျမင့္ႀကီးေတြေပၚတက္ရတယ္။ ငါ အျမင့္ ေၾကာက္တယ္ မျဖစ္ဘူး။ Mechanical က စက္ႀကီးေတြ ငါ့ခြန္အားဗလနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ Electronic ဆိုရင္ေတာ့ ကိုင္ရတြယ္ရတာေလးေတြက ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြ တေနရာထဲ ထိုင္လုပ္ေနရတာဆိုေတာ့ မဆိုးဘူး။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ မဟာဧရာမ အေတြးအႀကံတို႔ျဖင့္ အီလက္ထေရာနစ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါေလေတာ့သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မဟာ သူ႔အသက္အရြယ္ သူ႔အေနအထားနဲ႔ ရွိရမည့္ အသိဉာဏ္ အဆင့္အတန္း မရွိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ တတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ကို ႀကိဳၾကည့္ျမင္တတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက အစစအရာရာမွာ က်မကို ဦးေဆာင္ရပါတယ္။ က်မက ဒရြတ္ဆြဲေလး လိုက္႐ံုပါပဲ။ သူကတဆင့္ သိရတဲ့ Electronic နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမွာ ဆရာမျဖစ္တဲ့ အမက စာကို သိပ္စိတ္၀င္စားသူမို႔ အီလက္ထရြန္နစ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဘာသာေတြကို သူ႔အိမ္မွာ စာအတူ ၀ိုင္းဖတ္ေပးပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ အထပ္ထပ္ကြမ္း၊ Roll one အႀကိမ္ႀကိမ္ရတဲ့ အမက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစတနာေတြနဲ႔ အနီးကပ္ႀကီးၾကပ္ သင္ၾကားေပးခဲ့ေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဒံုရင္းပါပဲ။ က်မဟာ ေရွးကုသိုလ္ အလြန္ေကာင္းခဲ့သူပါ။ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း ေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရသေလာက္ မိမိဖက္က လက္ငင္း သေဘာထားနဲ႔ အားထုတ္မႈအပိုင္းမွာ အလြန္အားနည္းခဲ့ေၾကာင္း ဘ၀သက္တမ္းရွည္လာေလ ထင္ရွားလာေလပါပဲ။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ေတာ့ အမက သူ႔သင္တန္းေက်ာင္းကို ေခၚသြားတယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကို တေန႔ Duty သံုးပိုင္းခြဲလိုက္တယ္။ မနက္အေစာပိုင္းမွာ က်မ၏ အစဥ္သျဖင့္ အားကိုးရေလေသာ သူငယ္ခ်င္းမ၊ က်မကေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္း၊ ၿမိဳ႔ထဲမွာတင္ေနၿပီး ေန႔လည္ဖက္ မိဘကို ဆိုင္ကူထြက္ေပးစရာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမက ညပိုင္း..သူ႔ လက္ေထာက္အျဖစ္ ေက်ာင္းမွာ စာကူျပေပးဖို႔။ သင္တန္းပိုင္ရွင္ ဆရာကလည္း သေဘာေကာင္းလိုက္တာ သူအသစ္အဆန္း ေလ့လာမိတာဆို က်မတို႔ကို ျပန္သင္ျပရတာ အေမာ။ ေက်ာင္းပိတ္သြားတယ္ အဆိုး၊ ပညာနဲ႔ ကင္းလြတ္မသြားေစရဘူး အေကာင္း၊ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးဟာ မနာလို မရွိပါနဲ႔ အခိ်ဳ႕ ဘ၀ေတြမွာ တကယ္ကို ရရွိပါတယ္။ တႀကိမ္တခါ ေက်ာင္းပိတ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အဖတ္ဆယ္လို႔ ရေကာင္းရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ အႀကိမ္ေတြ မ်ားလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အစကတည္းက သမာဓိမခိုင္တဲ့ အူေၾကာင္က်ား က်မ ကိုယ္ဘာလုပ္လို႔၊ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ အမႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြ အန္ကယ္ႀကီးဆီမွာ ဂ်ပန္စာ သြားသင္ေသးတယ္။ စဦးဆံုးေန႔ အန္ကယ္ႀကီးက “အ၊ အိ၊ အု၊ အဲ၊ သိလား” ေမးေတာ့ က်မက “ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္။ အ၊ အိ၊ အု၊ ေအ၊ အဲ၊ ေအာ၊ အံ၊ အို” ပါလို႔ (ရသည့္ ဆုေတြပဲ ေျပာရန္လို -ငယ္စဥ္ကတည္းက မွတ္သားထားတဲ့ ဟာေတြကို သြက္သြက္ႀကီး ရြတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။) အန္ကယ္ႀကီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ (သူရည္ညႊန္းတာက ဂ်ပန္စာရဲ႕ Katakana စာလံုးေတြ)။ ဂ်ပန္စာကို ႀကိဳးစားပမ္းစား သင္လာလိုက္တာ တေန႔ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးက ဂ်ပန္သြားမလားေမးပါတယ္။ သူ႔ သမီး အငယ္ဆံုး(က်မ အမႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း)နဲ႔ ဟိုမွာ အတူသြားေနၿပီး အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ပါ။ က်မလည္း အိမ္နဲ႔ တိုင္ပင္လိုက္ပါဦးမယ္ေပါ့။ ဘာအက်ိဳးေဆာင္ခမွ ယူမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကိုယ္၀ယ္ၿပီး သြားဖို႔ပါပဲ။ က်မလည္း အိမ္မွာ အကိုႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး၊ ေနာက္တေန႔ညေနမွာေတာ့ အိမ္က ေလးဘီးကားေလးနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းကို ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေမာင္းလာၾကတာ လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းမီးေတြေရာ၊ အိမ္မီးေတြေရာ ေမွာင္လို႔ ကားမီးေလး ထိုး ထိုးၿပီး ေမာင္းရတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးက စကားလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျပာဘူး။ အသက္က ၇၀ဆယ္နား ဆိုေတာ့လည္း အာ႐ံုထဲ တခုခုေရာက္ေနရင္ ေနာက္အာ႐ံုတခုကို တုန္႔ျပန္မႈ ေႏွးေကြးထယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကၿပီး အကိုႀကီးက “နင့္ဟာက မေရမရာနဲ႔ဟာ၊ ေက်ာင္းလည္းၿပီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ပဲ ဆက္တက္ပါ” လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမလဲ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ႏိုင္သူေတြက ဟိုကထြက္ ဒီကထြက္ ထြက္ထြက္ထြက္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ထြက္ခ်င္တယ္ေပါ့ေလ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ စာသင္ႏွစ္ေတြ ခ်ံဳ႕ၿပီး အတန္းေတြ တက္သြားလိုက္တာ၊ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အထဲ စိတ္ပ်က္တာေတြ ထပ္ေလာင္းၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသြားပါတယ္။ ႏွင္းေတာထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့တယ္။ (လူအမ်ားစုရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုတာကို ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ တိုက္လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ "နင္ရယ္(ရီ)ေနခဲ့တာေတြ႔ပါတယ္" လို႔ ဆိုလာခဲ့ၾကရင္ "အဲ့ဒါ ဟန္ေဆာင္အၿပံဳးေတြ" လို႔ က်ားကန္ၿပီး ျငင္းဖို႔ အဆင္သင့္ပါ။) ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အိမ္က အလုပ္ေတြပဲ ၀ိုင္းကူ လုပ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ငါးေရာင္းတယ္။ က်န္တေနလံုး ဆန္ေရာင္းတယ္။ စာရင္းလုပ္ၿပီး ေလး၊ ငါးက်ပ္ ကြာရင္ မနက္ ေလးနာရီေလာက္ႀကီးလည္း အေဖက စာရင္းေတြ ျပန္စစ္ဖို႔ လာႏိႈးတတ္တယ္။ သူ႔အခန္းက တညလံုးဖြင့္ထားလို႔ ေအးစိမ့္ေနတဲ့အဲယားကြန္းထဲ ငိုခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာရင္းေလာက္ကေတာ့ အခ်ဥ္ပါ။ ၁၅မိနစ္ေလာက္ဆို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အေဖ့အခန္းထဲက ထြက္လို႔ရၿပီ။ လကုန္စာရင္း ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ အျမတ္ေငြက တေသာင္းေက်ာ္…အေဖ့လုပ္ငန္း လည္ပတ္ေနတာ ဆယ္သိန္းေက်ာ္။ “အေဖ ၁၀% မေျပာနဲ႔ ၁%ေတာင္ မျမတ္ပါလား အေဖရယ္” ေျပာေတာ့ “လုပ္ငန္းဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ့ သမီးရယ္” တဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕ေရးေတြပါ ထည့္တြက္ေနေတာ့ ရံႈးလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲ လို႔ပဲ ျမင္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ အေမကလည္း အေဖမရွိခ်ိန္ ဒီလိုေျပာလာပါတယ္။ “နင္ တကၠသိုလ္မွာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး သင္ထားတဲ့ ပညာေတြ ဒီလိုပဲ ေမွ်ာပစ္ေတာ့မွာလား” တဲ့။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ သမီး သိပါတယ္။” ကြန္ျပဴတာသင္တန္းမွာ လုပ္အားေပးခဲ့စဥ္ကတည္းက သင္တန္းပိုင္ရွင္ဆရာက "နင္တို႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားၾကရင္ အျခား အလုပ္တခုခု မ၀င္မီ ငါဆီသာ လာခဲ့ၾက" လို႔ စကားရွိခဲ့တာေၾကာင့္ သင္တန္းကို ေျပးပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္က မနက္ပိုင္း အိမ္က အလုပ္ကူရမွာမို႔ ေန႔လည္ပိုင္း အလုပ္၀င္ပါတယ္။ တလကို လစာ ၂၀၀၀က်ပ္ စရပါတယ္။ အေဖ့ကိုေတာ့ သင္တန္းတက္တယ္ပဲ ေျပာထားလို႔ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို သင္တန္းကို လိုက္ပို႔ေပးတတ္ပါတယ္။ အေဖရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ ခံယူခ်က္က သူ႔သားသမီးေတြကို ပညာ ႀကိဳက္သေလာက္သင္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္၊ သူမ်ားဆီမွာ လခစားလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားနဲ႔။ (ဒါက သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳက ရတဲ့ သူ႔ခံယူခ်က္) သင္တန္းမွာ နည္းျပလုပ္ေနရင္း ကြန္ျပဴတာ အေရာင္း၊ တပ္ဆင္ Trading လုပ္တဲ့ ကုမဏီတခုမွာ လစာ ၆၀၀၀နဲ႔ သြားလုပ္ဖို႔ သင္တန္းပိုင္ရွင္ ဆရာက ေျပာပါတယ္။ ငါ့ဆီမွာ လစာလည္း ပိုမေပးႏိုင္ဘူး။ အဲ့ဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရမွာမို႔ အခြင့္အလမ္း ပိုသာတယ္ ဆိုၿပီး လႊတ္တာပါ။ မိဘေတြ၊ ငယ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ကေန ေလာကအလယ္ လႊတ္ေပးခံလိုက္ရတဲ့ က်မ အစြမ္းအစေတြ ျပပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အလုပ္ကို လလယ္မွာ စ,၀င္၍ လကုန္အထိ ႏွစ္ပတ္သာ အလုပ္ဆင္းခဲ့ၿပီး လကုန္ေတာ့ အလုပ္ထြက္လိုက္ပါတယ္။ (လစာ မယူခဲ့ပါဘူး။) အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ က်မ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ပါ ဟူ၍ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းရင္းမွာ ျမန္မာျပည္က သူေဌးတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ရလွ်င္ ရသေလာက္ယူထားသည့္ လုပ္ငန္း ေပါင္းစံုကို က်မအား DO ALL လုပ္ခိုင္း၍ ျဖစ္ပါသည္။ (ထိုအလုပ္မွာမူ ေနအိမ္ႏွင့္ အတန္ေ၀း၍ အေဖက ေန႔တိုင္းလိုလို "ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြ ရွိလ်က္ႏွင့္ သူမ်ားဆီမွာ ဘာေၾကာင့္လခစားလုပ္ရပါသလဲ" ဟူ၍ ဆူတခါ ေခ်ာ့တလွည့္ တသြင္သြင္ေျပာရင္း အလုပ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ပါသည္။ က်မမွာ ထိုအခ်ိန္၌ ျပန္မေျပာနားမေထာင္ အတတ္ကို တဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။) က်မ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ ေယာင္ေကာင္းေနခ်ိန္၊ စကၤာပူမွာသေဘၤာတက္ရန္ အခ်ိတ္အဆက္ေတြလုပ္ၿပီး လာခဲ့ေသာ က်မ၏ တူေတာ္ေမာင္သည္ အလိမ္ခံခဲ့ရပါသည္။ တူေတာ္ေမာင္လည္း စကၤာပူမွာ ေနထိုင္ခြင့္ကို ေက်ာင္းစေတးျဖင့္ စလံုးေဒၚလာ ၅၀၀၀ depositတင္ၿပီးယူ၊ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္၍  ရပ္တည္႐ုန္းကန္ေနရင္း အမွန္တကယ္ သေဘၤာတက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္း သူ႕ေက်ာင္းစေတး မကုန္မီ ႏွစ္ပတ္ အလိုမွာ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ “အန္တီတာ ဒီမွာ အန္တီတာတို႔ေက်ာင္းက ၿပီးတဲ့ လူေတြ အီးပီ ဆိုတာနဲ႔ ေနထိုင္ခြင့္ရၾကတယ္။ လစာေတြလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ သားသေဘၤာမတက္မီ တပတ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္။ လာ try ၾကည့္ပါလား” ဟုဆိုလာ၍ စီစဥ္စရာေတြကို အျမန္ဆံုးစီစဥ္ (ထြက္လာဖို႔ ႏွစ္ရက္ အလိုမွ အေဖ့ကို အသိေပးၿပီး။) အေမ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ႐ႈိးမန္းနီး အစိမ္းတေထာင္ျဖင့္ စကၤာပူ ၿမိဳ႕ႀကီးကိုတဲ့ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။