“ေရႊမွန္ကင္းက ထင္းျဖစ္ရသည္” ဆိုသည္မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အလြန္စည္ကားလွေသာ မင္းေနျပည္ႀကီးသည္ပင္ ၿမိဳ႕ငယ္႐ြာငယ္ေလးအျဖစ္ ေသးသိမ္တိမ္ေကာသြား တတ္ပါသည္။ ထိုအခါတြင္ “ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာရွိေသာ သခၤါရတရားတို႔သည္ စင္စစ္ မၿမဲ” ဟု သံေ၀ဂတရားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ “ငါ့လူမ်ိဳး, ငါ့ႏုိင္ငံ” ဟူေသာ မာန္မာနတရားျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈျမင္ႏိုင္သည္။ ဂႏၶာရႏွင့္ အယုဒၶယမွ ဘုရားပ်က္မ်ားအား ၾကည့္၍ သံေ၀ဂယူေကာင္း ယူႏိုင္သည္။ မာန္မာန, ေဒါမနႆတရားမ်ား ပြားေကာင္း ပြားႏိုင္သည္။
ဂႏၶာရေဒသသည္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အေနာက္ဖက္မွ ပါရွား, ဂရိစေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို ဆက္သြယ္ေပးရာ Silk Road ေခၚ ကုန္သြယ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ရွိ၍ ယခုေခတ္ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အာဖကန္နစၥတန္ ႏိုင္ငံတို႔ရွိေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ ဂရိႏိုင္ငံျပည့္ရွင္ Alexander the Great က ပါရွားႏွင့္ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းေဒသကို ခ်ီတက္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ မဂဓတိုင္းျပည့္ရွင္ အေသာကမင္းႀကီးက ဂႏၶာရတိုင္းႏွင့္ ဂရိႏိုင္ငံ ေယာနတိုင္း (Ionian) တို႔ကို ဗုဒၶသာသနာျပဳခရီး ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂႏၶရာတိုင္းသည္ ဂရိယဥ္ေက်းမႈ အေတြးအေခၚမ်ား ႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာတို႔ ေပါင္းဆံုမိရာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေပါင္းဆံုမႈ၏ ရလဒ္တခုသည္ မိလိႏၵပဉွာက်မ္းျဖစ္၍၊ အျခားတခုမွာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ား ထုလုပ္ ကိုးကြယ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဂႏၶာရကို ကိုယ္တိုင္ မေရာက္ဖူးပါ။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတခုတြင္ ဓာတ္ပံုဆရာတဦးက သူ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုအယ္ဘမ္ စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ျပရင္း၊ ဤဂႏၶာရေဒသမွ ရပ္ေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးႏွင့္ အတူ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို ထုတ္ျပသည္။ တစ္ပံုမွာ Bamiyan ေခၚ ေတာင္ၾကားေဒသ ေက်ာက္နံရံႀကီးမ်ားအား ထြင္း၍ ထုလုပ္ထားေသာ ဉာဏ္ေတာ္ ေပ-၁၈၀ နီးပါးရွိေသာ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီး၏ ေရွ႕တြင္ ႐ိုက္ထားေသာ ပံုျဖစ္သည္။ မပ်က္စီးေသးဘဲ က်န္ရွိေနသည့္ ရပ္ေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီး ႏွစ္ဆူအား UNESCO အဖြဲ႔ႀကီးက ကမၻာ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားမ်ားႏွင့္ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ အမ်ားအျပား လာေရာက္ ဖူးေျမႇာ္ ေလ့လာၾကေသာေၾကာင့္ အာဖကန္နစၥတန္ႏိုင္ငံအတြက္ ၀င္ေငြရွာေပးေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တာလီဘန္တို႔က ထို႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးမ်ား တည္ရွိေနျခင္းအား အရွက္ရစရာ တခုအျဖစ္ျမင္ခဲ့သည္။ UNESCO ႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ၀ိုင္း၀န္းပန္ၾကားခဲ့ၾကသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ တာလီဘန္တို႔က ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ႏွစ္ဆူအား ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ ဖ်က္ဆီးၿပီးစအခ်ိန္တြင္ ဓာတ္ပံုဆရာသည္ အာဖဂန္နစၥတန္သို႔ ထပ္မံသြားေရာက္၍ ဖ်က္ဆီးထားေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ရွိရာေနရာကို ေနာက္ခံထား၍ တာလီဘန္မ်ားႏွင့္ အတူ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ေသးသည္။ ထိုဓာတ္ပံုထဲမွ တာလီဘန္တို႔၏ မ်က္ႏွာတြင္ သူတို႔လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူေနသည့္ အသြင္ေပၚလြင္ေနသည္။ သူတို႔လုပ္ရပ္သည္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ အရွက္ရစရာ ျဖစ္ေစသည္ဟု စိုးစဥ္းမွ်ထင္ပံုမရ။ အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္မည့္ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့သြားေလာက္ေအာင္ မိႈင္းမိေနသူမ်ား ပါေပတည္း။
လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ထိုင္းႏိုင္ငံ အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ကမၻာခရီးသြားဧည့္သည္ အမ်ားအျပား လာေရာက္တတ္သည့္ ေနရာျဖစ္သျဖင့္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေလ့က်င့္လိုေသာ ထိုင္းေက်ာင္းသား, ေက်ာင္းသူေလးမ်ားက အခမဲ့ဧည့္လမ္းၫႊန္အျဖစ္ အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ သမိုင္းကို ရွင္းျပေပးတတ္ပါသည္။ ဘုရား႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္ပ်က္မ်ားကို လက္ညိဳးျဖင့္ ညႊန္ျပကာ အယုဒၶယကို ျမန္မာတို႔ စစ္ဆင္စဥ္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား, ဘုရားမ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကပံု, ျမန္မာစစ္သားတို႔၏ ရဟန္းသံဃာမ်ား, မိန္းမမ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္မ်ားအေပၚ ရက္စက္ခဲ့ၾကပံုတို႔ကို နာက်ည္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ရွင္းျပ ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ျမန္မာတို႔ အယုဒၶကို အႏိုင္တိုက္ ႏိႈင္ခဲ့ၾက၍ ဂုဏ္ယူလိုစိတ္ႏွင့္အတူ ျမန္မာတို႔၏ ရက္စက္႐ိုင္းပ်မႈအတြက္ ရွက္စိတ္တို႔ ေရာႁပြမ္းေနခဲ့သည္။ “ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုက ဘာသာတရား ကိုင္း႐ိႈင္းတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ… ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးေတာ့ တမင္လုပ္မယ္ မထင္ဘူး… ။ စစ္ျဖစ္ေနတာပဲ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ပစ္ၾကခတ္ၾက မေတာ္တဆျဖစ္တာ ေနမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ခိုးထုတ္တဲ့သူေတြ ေခါင္းေတာ္ေတြျဖတ္, ဌာပနာေတြ ေဖာက္ယူၾကတာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား…။ ရဟန္းေတာ္ေတြ, ကေလးငယ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ (သူတို႔ဟာသူတို႔ ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔ ဆြဲထားတဲ့) ပန္းခ်ီကားေတြကလြဲလို႔ အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္မာမာမွ မရွိတာ” လုိ႔ပဲ ရွက္စိတ္ကို ေပါ့ေအာင္ ေျဖေတြးခဲ့ဖူးသည္။ ၂၀၀၇-ခု စက္တင္ဘာလ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္ အေတြးမ်ား ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ အကယ္၍ အယုဒၶယရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္မ်ားသာျဖစ္ေလဟန္ မိႈင္းသြင္းေပးထားပါက ဆင္းတုေတာ္မ်ားကိုလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကပါလိမ့္မည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအားလည္း သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါလိမ့္မည္။
ဗုဒၶသာသနာ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ဂႏၶာရေဒသတြင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီးမ်ား ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရျခင္းသည္ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းမ်ား တစတစ နိမ့္က် ပ်က္စီးသြားပါက ထိုလူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ မရႏိုင္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေသာ ေနရာေဒသတြင္ သာသနာလည္း အရွည္မတည္ႏိုင္ေပ။
ဂႏၶာရေဒသသည္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အေနာက္ဖက္မွ ပါရွား, ဂရိစေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို ဆက္သြယ္ေပးရာ Silk Road ေခၚ ကုန္သြယ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ရွိ၍ ယခုေခတ္ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အာဖကန္နစၥတန္ ႏိုင္ငံတို႔ရွိေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ ဂရိႏိုင္ငံျပည့္ရွင္ Alexander the Great က ပါရွားႏွင့္ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းေဒသကို ခ်ီတက္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ မဂဓတိုင္းျပည့္ရွင္ အေသာကမင္းႀကီးက ဂႏၶာရတိုင္းႏွင့္ ဂရိႏိုင္ငံ ေယာနတိုင္း (Ionian) တို႔ကို ဗုဒၶသာသနာျပဳခရီး ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂႏၶရာတိုင္းသည္ ဂရိယဥ္ေက်းမႈ အေတြးအေခၚမ်ား ႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာတို႔ ေပါင္းဆံုမိရာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေပါင္းဆံုမႈ၏ ရလဒ္တခုသည္ မိလိႏၵပဉွာက်မ္းျဖစ္၍၊ အျခားတခုမွာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ား ထုလုပ္ ကိုးကြယ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶသာသနာ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ဂႏၶာရေဒသတြင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီးမ်ား ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရျခင္းသည္ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းမ်ား တစတစ နိမ့္က် ပ်က္စီးသြားပါက ထိုလူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ မရႏိုင္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေသာ ေနရာေဒသတြင္ သာသနာလည္း အရွည္မတည္ႏိုင္ေပ။
စာၫႊန္း
၁။ The Buddhas of Bamyan - Wikipedia.
၂။ Ayutthaya Kingdom - Wikipedia.
၁။ The Buddhas of Bamyan - Wikipedia.
၂။ Ayutthaya Kingdom - Wikipedia.
18 comments:
အင္း...ေတြးစရာေတြ ေပးတယ္ကြယ္.........
အမရယ္..ဖတ္ပီး ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး..။
}]လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းမ်ား တစတစ နိမ့္က် ပ်က္စီးသြားပါက ထိုလူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ မရႏိုင္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေသာ ေနရာေဒသတြင္ သာသနာလည္း အရွည္မတည္ႏိုင္ေပ။}
အင္း..ဒါကိုရြတ္ပီး.... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ..။
ကိုယ္ေသသည္အထိေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေလး သာသနာမတိမ္ေကာေလာက္ပါဘူး။
ျမတ္ႏိုး
အစ္မေရ ဒီကိစၥေတြကို တရားေခြေတြထဲမွာေတာ့ နာဖူးထားတယ္။ ထိုင္းက ကိစၥကိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
ဂႏၶာရေဒသ က ကိစၥကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္
ဓာတ္ပုံထဲကေနရာက ဂႏၶာရေဒသေပါ့ေနာ္။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ အဲလုိေနရာမ်ိဳးေတြ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္။
(သာသနာဆုပ္ကပ္မေရာက္ခင္) သာသနာနဲ႔ႀကဳံႀကိဳက္တုန္း လူျဖစ္ခြင့္ရတာကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး တရားအားထုတ္ခြင့္ရတာ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျဖေတြးေတြးလုိက္မိပါတယ္။
ယိုးဒယားေတြက ျမန္မာဆိုတိုင္း မုန္းေနတာလား။ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံ ဘုရင့္ေနာင္နဲ႔ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံ အေလာင္းမင္းတရားလက္ထက္ေတြမွာ ယိုးဒယားကို တိုက္ခဲ့တာမွန္ေပမဲ့ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ပိုနာက်ည္းၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ကိုေတာ့ ရုိေသေၾကာက္ရြံ႔ေလးစားတယ္လို႔ သိထားပါတယ္။ မွန္မမွန္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။
ေတာင္ငူေခတ္ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြက က်န္ ၂ ေခတ္ထက္ ပိုရွားပါးလွတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ကပ္သပ္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရင့္ေနာင္ ဇာတိ ေတာင္ငူ (ေကတုမတီ)ျမိဳ႔ ရဲ့ ျမိဳ႔တည္နန္းတည္ အႏွစ္ ၅၀၀ ျပည့္က ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၀ မွာ က်င္းပေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ျမန္မာဘုရင္ေတြထဲမွာ ဘာပဲေျပာေျပာ နာမည္ေကာင္းရွိခဲ့တဲ့ ကိုယ့္နယ္သား ဘုရင္တစ္ပါးကို တကယ္မဟုတ္ရင္ ဆြဲထုတ္ခ်င္တာပါ။ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္ ျမန္မာအင္ပါယာရဲ့ ေျမပံုၾကီးကေတာ့ တကယ္ အားရစရာ ေကာင္းပါတယ္။ (ဘုရင့္ေနာင္အငူရယ္၊ သံေတာင္ၾကီး ေတာင္စခန္းျမိဳ႔ရယ္မွာ ယိုးဒယားတိုက္ခဲ့တဲ့ ဘုရင္ခ်င္း အတူတူ ဦးေအာင္ေဇယ်ရုပ္တု မထားဘဲ ဘုရင့္ေနာင္ရုပ္တုသာ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား စိုက္ထူထားလဲဆိုတာကလဲ စိတ္ဝင္စားစရာအခ်က္တစ္ခုပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္)
အခုမွ အခ်က္ ၂ ခ်က္ကုိေတာင္ ဆက္ေတြးျဖစ္တယ္။
ပထမအခ်က္က အရမ္းဖိႏွိပ္တတ္တဲ့ (အာဏာရွင္)အစုိးရေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ကုိယ့္အလူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းကုိေတာင္ အခုလုိ ရက္စက္တဲ့အျပဳအမူေတြ ျဖစ္တတ္တာ သတိထားမိတယ္။ ဥပမာ... နာဇီပါတီ၊ တာလီဘန္နဲ႔ နအဖ အစုိးရ။ တာလီဘန္လည္း သူ႕မြတ္ဆလင္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အရမ္းႏွိပ္ကြပ္တယ္။ ဘာသာျခားဆုိရင္ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ဟစ္တလာနဲ႔ နအဖလည္း ထုိ႔အတူပဲ။
ဒုတိယအခ်က္က အယုဒၶကုိ သိမ္းတယ္ဆုိတာ သူတပါးေျမကုိ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပုိက္တာ။ နယ္ခ်ဲ႕တာေပါ႔။ နယ္ခ်ဲ႕မွန္ရင္ အဂၤလိပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ နာဇီျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ရမ္းကားခ်င္တဲ့ အျပဳအမူေတြ ရွိတာကုိ သတိရမိတယ္။
လူျဖဴေတြ ရက္ဒ္အင္ဒီးယန္းေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တာေတြ၊ အဂၤလိပ္ေတြ ျမန္မာျပည္က ေခါင္းေလာင္းေတြကုိ အရည္က်ဳိတာမ်ဳိးေတြ၊ ျမန္မာေတြ အယုဒၶယက ပုထုိးေစတီေတြကုိ ဖ်က္ဆီးတာမ်ဳိးေတြ။ (ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က သမုိင္းထဲမွာ ဖတ္ရရင္... စစ္ႏုိင္လုိ႔ျပန္လာတဲ့အခါ လူပညာရွိ၊ ရဟန္းပညာရွိေတြကုိ ေခၚေဆာင္လာခဲ့တယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ ဖတ္ရတယ္။ ဖ်က္ဆီးတဲ့အပုိင္း ပါမလာဘူး။ ၾကည့္ရတာ တကယ့္သမုိင္းအမွန္ဆုိတာ ခံရသူေတြဖက္က ေရးမွ မွန္တာမ်ဳိးနဲ႔တူတယ္။)
ျမတ္ႏိုးေရ အမေရးတာမဟုတ္ဘူး...ကိုဧရာေရးတာ။
အမက စာျပင္အဆင့္ပါေလ း)
ဦးေအာင္ေဇယ်က အယုဒၶယကို မသိမ္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဆင္ျဖဴရွင္လက္ထက္မွ အယုဒၶယကို သိမ္းခဲ့, ဖ်က္ခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေခတ္နဲ႔ ဂ်ပန္ေခတ္ေတြကို ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ စကားအရေတာ့ တိုင္းတစ္ပါးကၽြန္ ျဖစ္တာျခင္းတူေပမယ့္ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ လြတ္လပ္မႈ, တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ အထိုက္အေလွ်ာက္ရွိခဲ့ေတာ့ လူ႔သိကၡာရွိရွိ ေနႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာေတာ့ ကင္ေပတိုင္ ေၾကာက္ရ, အလိုေတာ္ရိေတြ ေၾကာက္ရနဲ႕ ပါး႐ိုက္သြား, ပစ္သတ္သြားေတာင္ ၿငိမ္ခံေနရတဲ့ ဘ၀… ဒီေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ခ်င္း တူေပမယ့္ အဂၤလိပ္ထက္ ဂ်ပန္ကို ပိုၿပီး မုန္းၾကပါတယ္။ ဘုရင္ေနာင္နဲ႔ ဆင္ျဖဴရွင္တို႔ အယုဒၶကို သိမ္းခဲ့ၾကတာျခင္း တူေပမယ့္ "the king of Hanthawaddy (Bayinnaung) waged war like a monarch, but the king of Ava ( Hsinbyushin) like a robber" လို႔ ထိုင္းရာဇ၀င္က်မ္းေတြမွာ မွတ္တမ္း တင္ထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။
- ဧရာ
(တကယ့္သမုိင္းအမွန္ဆုိတာ ခံရသူေတြဖက္က ေရးမွ မွန္တာမ်ဳိးနဲ႔တူတယ္။)
မဟုတ္ေလာက္ဘူး ကိုေပါ။
ခံရတဲ့ဘက္ကလည္း မပါ၊ တိုက္ရတဲ့ဘက္ကလည္း မပါ ေဘးကရပ္ၾကည့္တဲ့ ပညာ႐ွင္ဆန္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြက ေရးမွ မွန္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိမယ္ထင္တယ္။
အဂၤလိပ္ က်ဴးေက်ာ္ခံရတဲ့အေၾကာင္း ဗမာေတြေရးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘက္က ဘာေတြညံ့တယ္ဆိုတာ မသိမသာနဲ႔ ခ်န္ထားခဲ့ျပန္ေရာ။
ဘန္ေကာက္မွာေနတုန္းက ထိုင္းေတြက ဗမာေတြ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တာေတြေျပာရင္ သက္သက္ပုံၾကီးခ်ဲ႔တယ္ထင္ခဲ့တာ...
အင္း...ကိုဧရာေျပာသလို ၂၀၀၇ ေရာက္မွ....ကိုယ့္ဘာသာ၊သာသနာကိုေတာင္ မေရွာင္ဘူးဆိုတာျမင္ေတာ့မွ(ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္းႏွိပ္စက္တာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကထဲက ျမင္ေတြ႔လာခဲ့ျပီမို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး)ယိုးဒယားေတြေျပာတာ မလြန္ေလာက္ဖူးလို႔ေတြးမိတယ္
ဖတ္ျပီး ဘာလို႔မွန္းမသိ စိတ္မေကာင္းဘူး။
ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ ယခင္က ေရွးလူၾကီးမ်ားရဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းအရာ အမုန္းေတြေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့၊ ထိုင္းေတြက ျမန္မာေတြကို အမ်ားအားျဖင့္ မုန္းတာကေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းက International festival မွာ ဖက္ရွင္ေလွ်ာက္တာေတာင္ ျပိဳင္ဖက္လိုမ်ိဳးသေဘာထား ေၾကျငာတာမ်ိဳး ၾကားရဖူးတယ္..
Thanks for sharing the historical facts and thought.
Thai peoples remarke as Myanma kings did invasion that was not colonialization. At present, We, thousands of Myanmar in Thailands are suffered as retribution.
However, it was concerned with individual character. For myself, I worked in Thailand a year and most Thai co-workers were helpful and treated me like a guest but a Myanmar behaved the uncivilised and selfish manner.
I never forgot their helping hands in my career life and till contact each other.
တာလီဘန္ေတြက ဆင္းတုႀကီးေတြကို ဖ်က္ဆီးၿပီး ဂုဏ္ယူေနတာကို ဖတ္ရေတာ့ မ်က္စိထဲ ေ႐ႊထီးေတြ တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ပုဂံဘုရားေတြကို သြားျမင္မိတယ္...။
ေနာက္ဆံုးပိတ္ အပိုဒ္ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ၊ သာသနာကြယ္မဲ့အေရးေလာက္ ေၾကာက္စရာ၊ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတာ မ႐ိွဘူး၊ တာလီဘန္ေတြ ဘုရားဆင္းတု ၿဖိဳၾကၿပီး မၾကာဘူး သူတို႔လည္း ေဂ်ာ့ဘု႐ွ္ရဲ႕ လက္စာ မိသြားပါေရာလား၊ ဒိဌအက်ိဳးေပးတာေလ၊ ဖတ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္ ေက်းဇူးပါ အကိုဧရာ:)
လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းမ်ား တစတစ နိမ့္က် ပ်က္စီးသြားပါက ထိုလူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ မရႏိုင္။။။။
မွန္လုိက္တာ...လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေနာ္ .. သိပ္အေရးၾကီးတဲ႕အရာပါပဲ ။
We, Burmese, were imperialist hundreds of years ago and unlike British are still imperialist today. We invaded, looted and occupied Arakanese Kingdom, which had been an independent state for hundreds of years, in 1784. This was 8 years after United States declared independence from the British Crown. We committed atrocities not only in Ayutthaya Kingdom but also in Assam and Manipur in 1800s. You could read about that here http://en.wikipedia.org/wiki/Burmese_invasions_of_Assam. (I am not saying that whatever on Wikipedia is absolute truth, use your own judgment). Our so called history books use the word “aung naing the” to describe these occupation, looting and colonization events. The invasion of Rakhine and Assam was also the reason that led to the downfall of Burmese Kingdom. We came to share border with the British, the bigger bully, and we got beaten and colonized. Of course no one wants to live under the yoke of other peoples who do not share your culture and religion. We tried to gain independence from British proclaiming “Bamarsar the dot sar, Bamar sagar the dot sagar”. However when we won independence we forgot that other ethnic minorities also valued their cultures and religions as much as we did and we tried to impose our Burmese culture on them. More importantly we forgot that occupation of Rakhine and Assam was the reason we got colonized. Ethnic minorities had to do what we did to Britisth; they had to fight for their freedom. This led to the emergence of militarism and “Tatmadaw” became a powerful force. As the saying goes “The rest is history”. Millions of people live under abject poverty with little food, shelter and medical care. One day we will be able to remove the military junta and become a democratic state. Unfortunately some opposition figures still espouse Burmese chauvinism. It was high time, we, Burmese, critically analyze our history as you do with this post.
“Those who cannot learn from history are doomed to repeat it”. George Satanaya
သံေ၀ဂ ရစရာပါ..
တခ်ိန္က သာသနာအရွိန္အဟုန္ ၾကီးမားစြာ ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ဒီလိုေဒသမ်ဳိးမွာေတာင္ ဒီေန႔မွာ အသြင္ သာသနာေတာင္ ကြယ္ေပ်ာက္လုၿပီ..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီလို႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္.... ္ဘုရားအဆံုးအမေတြ စာအုပ္ထဲမွာပဲရွိေတာ့မယ့္တစ္ေန႔..
ဘာသာေရး နယ္ခ်ဲ႔ေတြရဲ့ တစခ်င္း က်ဴးေက်ာ္ခံေနရတာေတြ လမ္းဆံုးပမ္းတိုင္ ေရာက္သြားတဲ့ တစ္ေန႔..က်ရင္္ က်ဳပ္တို႔ ဗမာျပည္ၾကီးေရာ ဂႏၶာရလို မျဖစ္ဖူးလို႔ ေျပာႏိုင္မလား..
သာသနာဆိုတာ ႏွလံုးသားမွာ စကြယ္တာပါ..
အျပင္ပမ္းမွာ ဘုရားတည္ေနေပမယ့္ ႏွလံုးသားနဲ႔ အသိဥာဏ္မွာ သာသနာမရွိရင္ သာသနာကြယ္ေနတာပါပဲ..
ူသူမ်ားေတြရဲ့ ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ၿပီး မိမိရဲ့ သားစဥ္မ်ဳိးဆက္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး မၾကံဳေတြ႔ေစဖို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္..
ဂႏၶာရကို ကိုယ္တိုင္ မေရာက္ဖူးပါ။ ဂႏၶာရေဒသသည္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အေနာက္ဖက္မွ ပါရွား, ဂရိစေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို ဆက္သြယ္ေပးရာ Silk Road ေခၚ ကုန္သြယ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ရွိ၍ ယခုေခတ္ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အာဖကန္နစၥတန္ ႏိုင္ငံတို႔ရွိေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ ဂရိႏိုင္ငံျပည့္ရွင္ Alexander the Great က ပါရွားႏွင့္ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းေဒသကို ခ်ီတက္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ မဂဓတိုင္းျပည့္ရွင္ အေသာကမင္းႀကီးက ဂႏၶာရတိုင္းႏွင့္ ဂရိႏိုင္ငံ ေယာနတိုင္း (Ionian) တို႔ကို ဗုဒၶသာသနာျပဳခရီး ေစလႊတ္ခဲ့သည္။...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီ စာေၾကာင္းကိုပဲ ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္။ သမိုင္းတစ္ခုကို သတိရမိလို႔....။
အေျဖလိုက္ရွာလုိက္ဦးမယ္...။
Post a Comment