Wednesday, February 11, 2009

ျပည္ေထာင္စု

ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ယာယီတဲနန္းေတြက အံ့မခန္း တင့္ဆန္းေနသည္။ သူငယ္မေလးတစ္ေယာက္ ေပ့ါပါးရႊင္လန္းစြာျဖင့္ ထိုထို တဲနန္းေတြအလယ္ ဟိုမွသည္ ေျပးလႊားေနသည္။ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးလြယ္၍ လက္ထဲမွာလည္း မွတ္စုစာအုပ္ေလးႏွင့္ ခဲတံေလးကိုင္ထားေသးသည္။ ေမာင္ႏွမ ၇ ေယာက္ အနက္မွ အႀကီးဆံုး အစ္မႀကီးက ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ျဖင့္ သူငယ္မေနာက္ အေျပးလိုက္ေနရသည္။

ျပည္နယ္ ၇ ခုႏွင့္ တိုင္း ၇ ခုရဲ႕ ျပခန္းေတြ၊ ၀န္ႀကီး ဌာနေတြရဲ႕ ျပခန္းေတြ၊ ဇတ္ပြဲ႐ံုႀကီးေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အၿပိဳင္အဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ ေစ်းတန္းေတြႏွင့္ ဆိုင္ခန္း အစံုက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခု ညတြင္းခ်င္း ေပါက္လာသလို…

သူငယ္မေလးသည္ ျပခန္းေတြမွ ျပကြက္ေတြကို ေငးေမာလိုက္၊ မွတ္စုထဲမွာ ေရးမွတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္။ ေစ်းဆိုင္ေတြဘက္ ေျခဦးလွည့္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အစ္မႀကီးကေတာ့ ပါလာသည့္ေရဗူး ဖြင့္ေသာက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေစာင့္ေနရသည္။ သည္ကေလးမ တစ္စံုတစ္ခု ကို အာ႐ံုစိုက္၍ ေနၿပီ ဆိုလွ်င္ သူ႔အနား လာတာမႀကိဳက္တတ္မွန္း တသက္လံုး အရိပ္လို ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ အစ္မႀကီးက သိသည္။

တေနေစာင္းၿပီ… ျပခန္းေတြ အကုန္ၾကည့္၍ မၿပီးေသးေသာ သူငယ္မက “ေနာက္တစ္ေန႔ ထပ္လာဦးမယ္ေနာ္ … မႀကီး”ဟု ဆိုကာ အလံေတာ္ ေခတၱ နားေနရာ စင္ျမင့္ဖက္ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္ၾကသည္။

သူငယ္မေလးသည္ အလံေတာ္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ အေလးျပဳ အၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္၀ယ္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက ပါးစပ္ေလးေတြ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ျဖင့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာလိုက္ၾကသည္ …

(ငယ္စဥ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခန္းအနားက်င္းပရာ က်ိဳကၠဆံကြင္းဆီသို႔ …)

*****

“သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ” ဆိုေသာစကားၾကားလွ်င္ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ႐ုပ္သံအစီအစဥ္တြင္ ၾကည့္ရေသာ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အထိမ္းအမွတ္အၿငိမ့္ပြဲမ်ားမွ အၿငိမ့္မင္းသမီး၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကို ေျပးေျပး သတိရသည္။ ကေလးသဘာ၀အေလ်ာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔, ျပည္ေထာင္စုေန႔, အမ်ိဳးသားေန႔တို႔ေရာက္တိုင္း ေပ်ာ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခၽြင္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ ေရာက္လာေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ႀကိဳဆိုေရးအတြက္ မလိုက္မေနရ။ နံနက္ေစာေစာထ, အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုမ်ား၀တ္, ေ၀ွ႔ရမ္းစရာ အလံေတာ္ေလးမ်ားကိုင္၍ ႀကိဳရသည္။ အခ်ိန္ပဲ မမွန္၍လား, ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳတင္ေရာက္ေနဖို႔ပဲ လို၍လားေတာ့ မသိ။ ေနမထြက္ခင္ကတည္းက တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ေစာင့္ေနရေသာ္လည္း ေနျမင့္သည့္တိုင္ ေပၚမလာတတ္။ လူေတြလည္း လမ္းေဘးတြင္ မိုးတိုးမတ္တပ္, ယပ္တခပ္ခပ္, ေခၽြတလံုးလံုးႏွင့္ ေနပူထဲ ေစာင့္ၾကရသည္။ မရပ္ႏိုင္လွ်င္လည္း ကိုယ့္ဖိနပ္ကို ဖင္ခု၍ ထိုင္ရသည္။ ခရာသံမ်ားႏွင့္ ယာဥ္ထိမ္းရဲဆိုင္ကယ္မ်ား လာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အားရ၀မ္းသာ မတ္တပ္ထ၍ အသင့္ရွိေနေသာ အလံေလးမ်ားကို ေ၀ွ႔ရမ္းၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္၊ အလံေတာ္က မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ ဘယ္မွာပဲ ရွိေသးသတဲ့ဆိုကာ, ျပန္ထိုင္သူကထိုင္, အလံေလးမ်ားျဖင့္ ယပ္ခပ္သူကခပ္ကာ ေမွ်ာ္ၾကရျပန္သည္။ ေရာက္မဲ့ေရာက္လာေတာ့လည္း အခ်ိဳ႕ႏွစ္မ်ားဆိုလွ်င္ အလံေတာ္က အမိုးဖြင့္ ကားေပၚတြင္ ခပ္သြက္သြက္ေလးပါ သြားသည္။ တိုင္းရင္းသား၀တ္စံု ကိုယ္စီ၀တ္ထားေသာ အလံကိုင္အဖြဲ႔က ခပ္ေႏွးေႏွး ေျပး၍ သယ္လာေဆာင္လာေသာ ႏွစ္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးသည္။ “မလိုက္မေနရ” ဆုိတာႀကီးေၾကာင့္လားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဤသို႔ အလံေတာ္ႀကိဳရျခင္းကို မႀကိဳက္ခဲ့, မေပ်ာ္ခဲ့။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား, တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အသက္ေခၽြးေသြးရင္း၍ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ဒီေလာက္ေလးမွ အပင္ပန္းခံ ဂုဏ္မျပဳႏိုင္ဘူးလားဟု အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ခံ႐ံုသာရွိပါသည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က အျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပန္ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္ေရးရအၿပီးတြင္ အိႏၵိယ, ပါကစၥတန္, ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဟု တျဖည္းျဖည္း ကြဲသြားသလိုမ်ိဳး ျပိဳကြဲသြားရသည္ကို မလိုလားပါ။ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကို တစည္းတလံုးတည္း အရယူခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားပါသည္။ ညီညႊတ္မႈျဖင့္ လြတ္လပ္မႈကို အရယူခဲ့ၾကသလို, လြတ္လပ္မႈျဖင့္သာ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါမည္။ အဓမၼနည္းမ်ားျဖင့္ ညီၫြတ္ျခင္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ရသည္ဆိုလွ်င္လည္း အတုအေယာင္ ေသြးစည္းျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ စစ္မွန္ေသာ လြတ္လပ္ျခင္း, ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးျခင္းတို႔သည္သာ ညီၫြတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ညီၫြတ္ျခင္းမ်ိဳးကသာ “သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ” ဟူေသာ စကားအတိုင္း ေအးခ်မ္းသာယာျခင္း သုခကို ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သီတာဧရာ

12 comments:

ေမေအာင္ said...

ျပည္ေထာင္စုႏွင္႔ ပတ္သက္လ်င္ အျမဲ ပထမရေနၾက။
(ဟဲ ဟဲ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပြဲေျပာတာေနာ္..)
ခုလည္း ဖတ္သြားျပီ...ပထမပဲ။

Ko Paw said...

တန္းတူညီမွ်မႈကုိ ဦးတည္ေသာ ညီၫြတ္ေရး။
ဉာဏ္ပညာႏွင့္ယွဥ္ေသာ ညီၫြတ္ေရး
မိမိကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈရွိေသာ ညီၫြတ္ေရး၊
အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မႈရွိေသာ ညီၫြတ္ေရး၊
လြတ္လပ္ေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ ညီၫြတ္ေရး....ျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါသည္။

ေက said...

တူပါသည္။ သေဘာ- း)

ေအာင္သာငယ္ said...

ေအးဗ်ာ - ကိုဧရာနဲ႕ မသီတာ ေရးေတာ့မွပဲ က်ေနာ္လည္း ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းကို ျပန္လြမ္းသြားတယ္...

က်ေနာ့္ ေက်ာင္းက တာေမြ အ.ထ.က (၃) ေလဗ်ာ... က်ိဳကၠဆံကြင္းနဲ႕ ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕ နီးလာရင္ ေက်ာင္းလႊတ္တာနဲ႕ ကြင္းထဲကို တန္းေရာက္ေတာ့တာပဲ... ေန႕တိုင္း...

အဲအခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္လြမ္းသြားတယ္... ခုေခတ္ ကေလးေတြေတာ့ ၾကံဳဖူးၾကမယ္ မထင္ဘူးေနာ္...

မီယာ said...

က်ိဳကၠဆံကြင္း သြားရတာ မွတ္မိတယ္... အေမက ကေလးေတြ အားလုံးကုိ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္

SDL said...

နယ္မွာက ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ယာယီတဲေတြထိုးျပီး
ျပည္ေထာင္စုေန႕ ျပခန္းလုပ္တာ...။ ဖံုေတြက တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ဒါေပမယ့္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္..။
အလံေတာ္ၾကိဳတံုးက အလံေသးေသးကိုင္ရတဲ့ ကေလးပဲရွိေသးတာ..။ အလံေတာ္ကိုင္တဲ့သူက ညာလက္နဲ႕ အလံေတာ္ကိုေျမွာက္ကိုင္၊ ဘယ္လက္က ရင္ညြန္႕ေရွ့မွာ ယွက္ထား..။ေနာက္က လိုက္ရတဲ့ အဖြဲ႕ဝင္ေတြက လက္၂ ဖက္လံုးရင္ညြန္႕ေရွ႕ ယွက္ထားျပီး.. ေျဖးေျဖးေလး ေျပးသလို သြားရတာေနာ္... လြမ္းလိုက္တာ....။

ပန္းခရမ္းျပာ said...

က်ိဳကၠဆံကြင္းက ျပည္ေထာင္စုေန႔ ျပခန္းေတြကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ ႏွစ္တိုင္းနီးပါး အေဖက လိုက္ပို႔တာ။ မုန္႔စားရ။ ျပခန္းၾကည့္ရနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ စာစီကံုး အတြက္ ထည့္ေရးခ်င္တာေလးေတြလည္း မွတ္သားလို႔ေပါ့။

tg.nwai said...

ဲျပည္ေထာင္စုေန႔ အမွတ္တရကို မသီတာနဲ႔ ကိုဧရာ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ပို႔စ္ေလး တင္လုိက္တာကို သေဘာက်သြားပါတယ္။

မသီတာပံုေလးကိုလည္း ျမင္မိသလုိ ကိုဧရာ႔ငယ္ငယ္က ပံုကိုလည္း ျမင္ၾကည္႔ရင္း ျပံဳးမိတယ္..

က်မတုိ႔ နယ္မွာေနတုန္းကလည္း အဲဒီလုိပဲ..ျပည္ေထာင္စုအလံလာတဲ႔ ေန႔ဆို ေလဆိပ္ကေန မုိင္ဒါကြင္းအထိ တလမ္းလံုး ျပည္သူေတြ အျပည္႔ပဲ။ ကုိယ္ေတြကေတာ႔ ေက်ာင္းမတက္ရပဲ အျပင္မွာေနရတဲ႔ ပဲြေတြဆုိ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ အလံေလးေတြကိုင္ၿပီး ေစာေစာသြားေစာင္႔ရတယ္။ တခါတေလ ေကာက္ညွင္းေပါင္းေကြ်းေသးတယ္။

အင္း..ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ကေတာ႔......။

pandora said...

တုိ႕ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္သည္ တလူလူလႊင့္လို႕ လာေနၿပီ ျပည္သူအေပါင္းတို႕ေပ်ာ္ရႊင္သည္ မေႏွးယခု အေလးျပဳၾကပါသည္.. ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႕အတူ ငယ္ငယ္က ျပည္ေထာင္စုေန႕ ပြဲေတြကို သတိရသြားပါတယ္။

Welcome said...

နယ္မွာ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ျပခန္းေတြ လုိက္ၾကည့္ရတာ ျပန္အမွတ္ရမိ ပါတယ္။
အခမ္းအနားတက္ဖုိ႔ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္က ေတာ့ပံုမွန္ပါပဲ။ ၿပီးမွ ေခြးတုိးေပါက္ကေန ျပန္ထြက္ၾကတာပါပဲ။

သက္ေဝ said...

ေက်ာင္းမွာ ျပည္ေထာင္စုေန႕ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲေတြ...
ျပပြဲေတြ... ေဟာေျပာပြဲေတြ...
မနက္အေစာၾကီး ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး အလံေတာ္ ကို ၾကိဳရတာေတြ...
က်ိဳကၠဆံကြင္းက ျပည္ေထာင္စုေန႔ ျပခန္းေတြ...
အားလံုးကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာတယ္...

တန္ခူး said...

ကြ်န္မ ခုထိမွတ္မိေနတာ အိမ္ေသးေသးေလးေတြ သစ္ပင္အတုေလးေတြ ေတာင္အတုေလးေတြနဲ ့ ျပခန္းေလးေတြရယ္… ရုပ္ရွင္ပေဒသာကပြဲရယ္…ျပီးေတာ့ ျမို ့ေတာ္သိန္းေအာင္ျပဇာတ္ရယ္… ဆရာ့လိုေတာ့ အလံေတာ္ မၾကိုဖူးဘူး… အိမ္နဲ ့ေက်ာင္းနဲ ့ေ၀းလို ့… ေရဒီယိုပဲ နားေထာင္ခဲ့တာ…. ခုခ်ီတက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ားကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္က ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္… ကခ်င္ျပည္နယ္ဟာ ဧရိယာစတုရန္းမိုင္ေပါင္း……………အဲဒီအသံေလးလဲလြမ္းေနမိေသးတယ္..