13th Annual Athletics Meet 2010

လက္က လႈပ္တတ္၊ ေျခက သြားတတ္၊
ပါးစပ္က ေျပာတတ္ရင္ ရၿပီ။
ေခါင္းေတာ့ ေကာင္းဖို႔လိုတယ္…။
ဒါေတြကေတာ့ သားႀကီးတို႔ ေက်ာင္းက 13th Annual Athletics Meet 2010 (12 March) ကို Parents in Education (PIE) အဖြဲ႔သားအျဖစ္ လုပ္အားေပးသြားရင္း ထြက္လာတဲ့ အေတြးေတြ… ။

ေက်ာင္းကို ၇နာရီ အေရာက္သြားတယ္။ မတိုင္မီရက္ကေတာ့ ေစာေစာထၿပီး ျပင္ဆင္စရာေလးေတြ ျပင္ဆင္မယ္ မွန္းထားေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အိပ္ယာမႏိုးလို႔ သားအမိတေတြ ၀႐ုန္းသံုးကားနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ တီရွပ္လဲ၊ မိုင္လိုေသာက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ေျပးခဲ့ရပါတယ္။ အဖြဲ႔သားေတြ စုရပ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြ႔လို႔ ငါေတာ့ ေနာက္က်လု႔ိ က်န္ခဲ့ၿပီ ထင္တာ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းသားေတြ စုရပ္နား သြားရပ္ေတာ့မွ အဖြဲ႔သားေနာက္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အားကစားတာ၀န္ခံ ဆရာတေယာက္က လာေခၚသြားတယ္။ ေက်ာင္း႐ံုးခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့မွ အဖြဲ႔သားေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္ လာတယ္။ အဖြဲ႕၀င္တဦးျဖစ္တဲ့ လီဇာ နဲ႔အတူ ဆုတံဆိပ္ေတြ ျပင္ဆင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ခံ ဆရာမေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တယ္။

ကားႀကီးနဲ႔ ေရာက္ပါၿပီ … ၿပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပမည့္ Innova Junior College …
ယူနီေဖာင္းဆင္တူ၀တ္ထားတဲ့ Scout အဖြဲ႔က က်ား/မ ကေလးေတြက အခမ္းအနားအတြက္ လိုအပ္မည့္ ပစၥည္းေတြကို သယ္ၾက ပိုးၾက။ ဆရာေတြကေတာ့ ပါးစပ္ကေန ခိုင္းတာပဲ။ ကေလးေတြကို သနားလို႔ ကိုယ္က မေနတတ္ပဲ ၀ိုင္းသယ္။ ကိုယ္၀ိုင္းသယ္တာ ေတြ႔ေတာ့ သူတို႔ကို ႀကီးၾကပ္ေနတဲ့ဆရာက Someone helps her တဲ့။ (ကိုယ္တို႔ ႀကီးပ်င္းလာခဲ့တာက ကေလးေတြ ဆိုၿပီး ေဘးဖယ္ထုတ္၊ လူႀကီးေတြက ေရွ႕က ကာဆီး ေနရာမေပးေတာ့ … ေနာက္ မ်ိဳးဆက္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းတဲ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ေတြ ျဖစ္လာတာ မဆန္းေပဘူး။)
ဆရာ, လီဇာ, Scout ေလးေတြနဲ႔ အတူ စားပြဲခံုေတြခ်၊ စားပြဲခင္းခင္း၊ ပန္းအိုးေလးတင္၊ ဆုတံဆိပ္ေတြ လင္ဗန္းထဲ စီထည့္ ၿပီးၿပီ …။

ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက အဖြင့္စကား ႏွစ္ခြန္းသံုးခြန္းေျပာၿပီး ေျပးပြဲၿပိဳင္ပြဲကို စတင္အသင္းႀကီး ငါးသင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတယ္။

ေရွ႕ကေန ျဖတ္ျဖတ္ေျပး သြားတဲ့ ကေလးေတြကို အားရပါးရ လက္ခုတ္တီးၿပီး အားေပး (သားႀကီးက reserved ျဖစ္ေပမဲ့ လက္ဆင့္ကမ္းၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ေျပးရတယ္တဲ့။ မသိလိုက္ပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ၾကတဲ့ ကေလးအားလံုးကို အားေပးေနတာမို႔ပါ။)

ၿပိဳင္ပြဲ အခ်ိဳ႕ၿပီးေတာ့ ၿပီးသြားတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေတြအတြက္ ဆုေတြ ေပးပါတယ္။ တာ၀န္ခံ ဆရာမက ဆုေပး ေပးပါ လာေျပာလို႔ “အို ok…” (အံ့ၾသၿပီး) ။ P5/P6 - Boys/Girls မီတာ ၁၀၀ ၿပိဳင္ပြဲ ၄ခုအတြက္ 1st, 2nd, 3rd ဆုေတြ ေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဒီပံုထဲမွာ ပထမ ရသူက ၿပိဳင္ပြဲေတြ အားလံုး အၿပီးမွာ Best Performance Athlete ရသူပါ။

ခဏေနေတာ့ အဖြဲ႔ထဲက တေယာက္က ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ PIE အဖြဲ႕သားေတြကို မုန္႔ဗူးေတြ လိုက္ေ၀ေတာ့ သားငယ္နဲ႔ အတူ sandwich ေတြစား၊ အရာအားလံုးဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ… ။ ဆရာမႀကီးမို႔ အရမ္းကာေရာ အ႐ိုအေသေပးေနဖို႔ မလိုသလို၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မ်က္ႏွာခိ်ဳေသြးေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ PIE မွာလည္း ေကာ္မတီရွိပါတယ္။ ဥကၠ႒ အတြင္းေရးမွဴး အဖြဲ႔၀င္ စသျဖင့္ရွိပါတယ္။ က်မက ေကာ္မတီ၀င္ေတာင္ မဟုတ္သလို အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္တခုယူၿပီး လုပ္အားေပးႏိုင္သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပြဲကိုလာဖို႔ ေကာ္မတီ၀င္တေယာက္က ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေခၚတာပါ။ အဲ့ဒီေန႔က Primary 1 နဲ႔ 2 ေက်ာင္းသားေတြကို ၿပိဳင္ပြဲကို မသြားရပဲ ေက်ာင္းပိတ္ထားပါတယ္။ သားငယ္ကို အိမ္မွာ ထိန္းေက်ာင္းရမွာမို႔ မလာလိုပါ အေၾကာင္းျပန္တာကို သူက သားငယ္ကိုပါ ေခၚခဲ့ ေျပာလို႔ သြားျဖစ္တာပါ။ က်မက အေျပာအဆို လည္၀ယ္၊ အေပါင္းအသင္း ဆန္႔သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လီဆာ၊ ဂ်က္နက္ စတဲ့ လြယ္ကူတဲ့ နာမည္ေတြသာ လူနဲ႔တြဲ မွတ္မိၿပီး၊ အားလံုး ဆင္တင္တင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မေလး, အိႏၵိယ နာမည္ေတြေတာ့ တေယာက္မွ မသိပါဘူး။ အေဆာင္အေယာင္ ပရိယာယ္ေတြက ကင္းလြတ္တဲ့ ရိုးရွင္းလြယ္ကူတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။

ဒီပြဲမွာ Primary 3 ကေန Primary 6 အထိ ေက်ာင္းတြင္းၿပိဳင္ပြဲေတြမွ ဇကာတင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို ေရြးထုတ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေစတာ ျဖစ္ၿပီး၊ မၿပိဳင္ရတဲ့ သူေတြက ကိုယ့္အသင္းကိုကိုယ္ အားေပးရပါတယ္။ Best Cheer အသင္းကို ဆရာမႀကီးနဲ႔ ဒုေက်ာင္းအုပ္ႏွစ္ေယာက္က အကဲျဖတ္ၿပီး ဆုေပးပါေသးတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္လိုက္။ ဆုေတြေပးလိုက္နဲ႔။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အခမ္းအနားၿပီးသြားတယ္။ သိမ္းစရာရွိတာေတြ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးေတြထဲ ေကာက္ထည့္သိမ္းၾက၊ အမိႈက္က အစမက်န္ေအာင္ ရွင္းလင္းေပးခဲ့ၿပီး စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ကားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။

ဘာဆုမွ မရခဲ့ပဲ သူတို႔အသင္း ေနာက္ဆံုးရတဲ့ သားႀကီး ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနလို႔ “ဆုရတာမရတာ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူးသား…ဆရာမႀကီး ေျပာသြားသလိုပဲ…ဒီလို ၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္ရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က team work ကို ေဖၚေဆာင္တာ” လို႔ ေျပာေတာ့ သူေခါင္းၿငိမ့္ပါတယ္။ က်မလည္း ကိုယ့္သားကိုယ္ ဆံုးမတာေတာင္ စာသံေပသံနဲ႔။ စာထဲပဲ သင္ခဲ့ရတာကိုး။ သားႀကီးက အေဖအေမရဲ႕ ေျခရာနင္းပါတယ္။ အားကစားမွာ မထူးခၽြန္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ အေဖအေမထက္ ကံေကာင္းပါတယ္။ အားကစားကို လုပ္ခြင့္ရလို႔ပါ။ တရားသျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရဲ၊ ႐ံႈးရဲ၊ ႏိုင္ရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ လူနဲ႔ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။

ဒီပြဲမွာ သားတို႔ေက်ာင္းသားေတြ၊ တာ၀န္က် ဆရာဆရာမေတြ၊ အနည္းငယ္ေသာ က်မတို႔မိဘေတြဟာ ေျခ လက္ ပါးစပ္ေတြလို သူ႔ေနရာနဲ႔သူ လႈပ္ရွားသြားၾကတာပါ။ ေခါင္းနဲ႔တူတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဘယ္သူေတြမ်ားပါလဲ… Acknowledgment မွာ ေရးထားသလို Principal and Vice-Principals ေတြ တင္ပဲလား…။

11th Athletics Meet 2008 တုန္းက Woodlands Stadium မွာ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာမေတြနဲ႔ မိဘေတြ ေရေဘာလံုးေတြ အဆင့္ဆင့္ ပစ္ေပးၿပီး ၿပိဳင္ရတဲ့ ပြဲမွာ ရခဲ့တဲ့ ဆု

သားႀကီး ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ႏွစ္ ၂၀၀၅တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မွာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တာ၀န္တခုယူၿပီး တႏွစ္လံုးအျပည့္ လုပ္အားေပးခဲ့ပါတယ္။