အမ်ိဳးသားရဲ႕ ကုမၸဏီတြင္း အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕မႈေၾကာင့္၊ August 5, 2016 ေန႔ နံနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မွာ စကၤာပူႏိုင္ငံကေန အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ Colorado ျပည္နယ္ Longmont ၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေန႔သစ္တေန႔ရဲ႕ သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈေတြ မစတင္မီ၊ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို တိတ္တဆိတ္ ခြဲခြာခဲ့ရပါၿပီ။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္အတြင္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ခိုကပ္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက မ်က္ဝန္းမွာ မိုးညိဳေစခဲ့ပါတယ္။
Colorado ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ Denver ၿမိဳ႕ International ေလဆိပ္ ကို ညေန ၆နာရီေလာက္ေရာက္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေန Longmont ၿမိဳ႕ကို taxi ငွားလာပါတယ္။ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ မီးခိုးေရာင္ တိမ္စင္းေၾကာင္းေတြၾကားက တေန႔တာကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မည့္ လိေမၼာ္ရင့္ေနျခည္တန္းေတြေအာက္မွာ တေမ်ွာ္တေခၚ ေဝးလံလြန္းလွတဲ့ ဝါညိဳညိဳ ျမင္ကြင္းေတြ မိုးအဆံုး ေျမအဆံုး ေတြ႔ရပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ မ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီ သတိသာထားေတာ့ အေမရိကားေရ…။ ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဟိုးအေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ခပ္ရင့္ရင့္ Rocky ေတာင္တန္းႀကီးေတြဆီ ဦးတည္သြားေနတာပါ။ ေတာင္ေျခၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ Longmont ၿမိဳ႕ကို ဝင္လာေတာ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနပါၿပီ။ လမ္းေဘးတေလ်ာက္က အိမ္ေလးေတြရဲ႕ မွိန္ပ်ပ်မီးေရာင္ကို က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ “ရြာငယ္ဇနပုဒ္ မီးေလးေတြ မွိတ္တုတ္” လို႔ ေရရြတ္မိပါေတာ့တယ္။
ကိုယ္က ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့ဖူးသူတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္တန္းေတြကို မွတ္မွတ္ရရ စလို႔ သတိျပဳမိတာက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကြ်ဲပြဲၿမိဳ႕အနီး အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ စက္ဘီးစီးရင္း၊ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္က စိမ္းျမျမစပါးပ်ိဳးခင္းေတြကို အနားသတ္ထားတဲ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက မွိဳင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ပဲခူးရိုးမနဲ႔ အေရွ႕ရိုးမ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုပါ။ ေနာက္ႏွစ္မ်ားၾကာၿပီး မိသားစုနဲ႔ ကုန္းျမင့္ေဒသေတြဆီ အလည္အပတ္သြားေတာ့ ေတာင္တန္းေတြကို ပိုၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ကုန္းေတြက ေတာင္ကတံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ဝါဖန္႔ဖန္႔ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ကိုယ္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ရာသီေၾကာင့္လို႔ မ်က္ႏွာလြဲ ခဲပစ္ၿပီး ရဲရဲႀကီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေတာင္တန္းေတြက ရိုးရိုးေလး လွလို႔။
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ ထြက္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မ်က္လံုးထဲ တန္းဝင္လာမွာက ေတာင္တန္းႀကီးေတြ…။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာဆို ျပဴတင္းတံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ပဲ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ျပဴးျပဴးႀကီး စိုက္ၾကည့္ျခင္းကိုခံရမွာပါ။ သက္ရင့္ေက်ာက္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ဒီေတာင္တန္းေတြဟာ ဣေျႏၵႀကီးၾကတယ္။ ခက္ထန္ ရင့္ေရာ္တဲ့ အသြင္ကိုလည္း ေဆာင္တယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ေတာင္တန္းေတြကေတာ့ ေျပျပစ္ႏူးညံတဲ့ အသြင္ရွိတယ္။ ေတာင္တန္းဆိုမွေတာ့ ၿငိမ္သက္တဲ့ အသြင္ကေတာ့ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။
ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က စလို႔ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူကမွ တာဝန္ေပးမထားပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္က ႏွိဳင္းယွဥ္ျခင္းပါ။ ဟိုမွာနဲ႔ ဒီမွာ…၊ ကိုယ္တို႔ဆီနဲ႔ သူတို႔ဆီ…၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္…ေတြ႔ရာရာကို ႏႈိင္းယွဥ္ေနေတာ့တာ…။ လမ္းေဘး ျမက္ခင္းထဲမွာလည္း ကိုယ္တို႔ဆီမွာလို ကံေကာင္းျခင္း အရြက္ေလးေတြ ရွိေလမလား ရွာရတာအေမာ…။ ဟယ္ သူတို႔ဆီက ျခံစည္းရိုးပင္ေတြက တို႔ဆီက ေဒါနပန္းနဲ႔ တူတယ္ေတာ့ဆိုၿပီး ကုန္းနမ္း… ဟင္ ေမႊးလည္း မေမႊးဘူး ဆိုတဲ့ အျဖစ္ေတြ…။
အသက္ေလးရလာတဲ့အေလ်ာက္ ကိုယ့္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ကိုယ့္ ခံယူခ်က္နဲ႔ ကိုယ္သိမွတ္ထားတာေတြကို တယူသန္ တဇြတ္ထိုး မစြဲယူဖို႔ သတိထားရင္း၊ ကြဲလြဲမႈေတြကို ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ သိဖို႔ရာသာ ေဇာကပ္ရင္းပါ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေတာင္တန္းေတြဟာ အေရာင္ေျပာင္းတတ္တယ္ ဆိုတာကို သိရခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သဘာဝတရားနဲ႔ ပိုနီးစပ္လာၿပီး ပိုရင့္က်က္သြားသလိုလို စိတ္ႀကီးဝင္မိပါေသးတယ္။ ဒီမွာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ရာသီဥတုက အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္။ ရာသီဥတု အေျခအေန ေျပာင္းသြားတာနဲ႔အမွ် ေတာင္တန္းႀကီးေတြက အေရာင္ေျပာင္းပါတယ္။ ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕၊ ေရႊအိုေရာင္ ေတြ အျပင္၊ ခရမ္းေဖ်ာ့၊ ခရမ္းရင့္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္၊ မီးခိုးမိႈင္း၊ ေငြမွင္ေရာင္ အို… စံုလို႔ စံုလို႔ပါပဲ…။
မိုးမ်ားရာ အရပ္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူ တေယာက္ဟာ ႏွင္းထူတဲ့အရပ္ကို ေရာက္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ တမ္းတမိတာက ျမန္မာစာေပကို ေရးသားၾကတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားကိုပါ။ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္သာဆို “ႏွင္းေတြ ေဝမွျဖင့္ကြယ္” ဆိုၿပီး စာေတြေရးမွာပဲလို႔။ ေကာင္းကင္ေပၚက က်လာတာခ်င္းတူေပမည့္ မိုးနဲ႔ ႏွင္းက အသြင္ကြဲတယ္။ မိုးရြာပံုေတြ မတူသလို ႏွင္းက်ပံုေတြလည္း မတူဘူး။ မတူတာသာသိတယ္ ဘယ္လိုဟူကား မေဖာ္ျပတတ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဝါဟာရ ဆင္းရဲမႈ။ ႏွင္းရွိတဲ့ေဒသကလူေတြရဲ႕ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတာေတြလည္း ကိုယ္က လက္လွမ္းမမွီ။ ဆင္းရဲတာ မေကာင္းပါလား… ဂုဏ္ငယ္လိုက္တာ…။
ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ အစဦးဆံုး ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးနဲ႔ အစိုဓာတ္ကို မြတ္သိပ္ေနတဲ့ ေျမျပင္တို႔ ထိအေတြ႔မွာ လႈိက္ဝဲလာတဲ့ ေျမသင္းနံကို မက္ေမာခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္ဟာ မိုးေလဝသ သတင္း ေၾကျငာထားတဲ့အတိုင္း ႏွင္းေတြ စက်လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဝ့ကာဝိုက္ကာ ဝဲပ်ံလာတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေတြကို ေယာင္နနနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။ မိုးရြာလို႔ စိတ္မညစ္ဖူးသူဟာ ႏွင္းေတြ က်ေတာ့လည္း အင္း… ေပ်ာ္ပါတယ္…ေပ်ာ္ပါတယ္…ေပ်ာ္ရမွာေပါ့ေလလို႔ ေပ်ာ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကား၊ ကိုးရီးယားကားေတြမွာ ေတြ႔ဖူးတယ္ေလ… ႏွင္း စက်ၿပီဆို ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး သမီးရည္းစားေတြ ေျပးဖက္ၾကေတာ့တာ…။ ႏွင္းေတြက ထပ္ကာထပ္ကာ ဆက္လို႔သာ က်ေနလို႔ ႏွင္းဦးက်လည္း လြန္ခဲ့ပါၿပီ…။ တျမန္ေန႔က မနက္ပိုင္းမွာ ႏွင္းေျပးေလး တခဏ ေဝတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစ ေန႔ေရာညေရာ ေစြေနလိုက္တာ… ည ညဆို ႏွင္းေလေတြပါ လာတယ္။ ညွာတာမဖက္ ႏွိပ္စက္တဲ့ ရာသီ…။
လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ အေနအထားနဲ႔ ေလာကကို ရင္ဆိုင္ေနတာမဟုတ္လား။ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္သမားဆိုေတာ့ အေတြးအလ်ဥ္ေၾကာမွာသာ ေမ်ာလို႔မဆံုး…။
Longmont ၿမိဳ႕ေရာက္ ၅ လ ျပည့္ အမွတ္တရ-
Colorado ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ Denver ၿမိဳ႕ International ေလဆိပ္ ကို ညေန ၆နာရီေလာက္ေရာက္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေန Longmont ၿမိဳ႕ကို taxi ငွားလာပါတယ္။ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ မီးခိုးေရာင္ တိမ္စင္းေၾကာင္းေတြၾကားက တေန႔တာကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မည့္ လိေမၼာ္ရင့္ေနျခည္တန္းေတြေအာက္မွာ တေမ်ွာ္တေခၚ ေဝးလံလြန္းလွတဲ့ ဝါညိဳညိဳ ျမင္ကြင္းေတြ မိုးအဆံုး ေျမအဆံုး ေတြ႔ရပါတယ္။
ကိုယ္က ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့ဖူးသူတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္တန္းေတြကို မွတ္မွတ္ရရ စလို႔ သတိျပဳမိတာက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကြ်ဲပြဲၿမိဳ႕အနီး အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ စက္ဘီးစီးရင္း၊ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္က စိမ္းျမျမစပါးပ်ိဳးခင္းေတြကို အနားသတ္ထားတဲ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက မွိဳင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ပဲခူးရိုးမနဲ႔ အေရွ႕ရိုးမ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုပါ။ ေနာက္ႏွစ္မ်ားၾကာၿပီး မိသားစုနဲ႔ ကုန္းျမင့္ေဒသေတြဆီ အလည္အပတ္သြားေတာ့ ေတာင္တန္းေတြကို ပိုၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ကုန္းေတြက ေတာင္ကတံုးေတြ ျဖစ္ၿပီး ဝါဖန္႔ဖန္႔ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ကိုယ္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ရာသီေၾကာင့္လို႔ မ်က္ႏွာလြဲ ခဲပစ္ၿပီး ရဲရဲႀကီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေတာင္တန္းေတြက ရိုးရိုးေလး လွလို႔။
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ ထြက္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မ်က္လံုးထဲ တန္းဝင္လာမွာက ေတာင္တန္းႀကီးေတြ…။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာဆို ျပဴတင္းတံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ပဲ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ျပဴးျပဴးႀကီး စိုက္ၾကည့္ျခင္းကိုခံရမွာပါ။ သက္ရင့္ေက်ာက္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ဒီေတာင္တန္းေတြဟာ ဣေျႏၵႀကီးၾကတယ္။ ခက္ထန္ ရင့္ေရာ္တဲ့ အသြင္ကိုလည္း ေဆာင္တယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ေတာင္တန္းေတြကေတာ့ ေျပျပစ္ႏူးညံတဲ့ အသြင္ရွိတယ္။ ေတာင္တန္းဆိုမွေတာ့ ၿငိမ္သက္တဲ့ အသြင္ကေတာ့ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။
ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က စလို႔ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူကမွ တာဝန္ေပးမထားပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္က ႏွိဳင္းယွဥ္ျခင္းပါ။ ဟိုမွာနဲ႔ ဒီမွာ…၊ ကိုယ္တို႔ဆီနဲ႔ သူတို႔ဆီ…၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္…ေတြ႔ရာရာကို ႏႈိင္းယွဥ္ေနေတာ့တာ…။ လမ္းေဘး ျမက္ခင္းထဲမွာလည္း ကိုယ္တို႔ဆီမွာလို ကံေကာင္းျခင္း အရြက္ေလးေတြ ရွိေလမလား ရွာရတာအေမာ…။ ဟယ္ သူတို႔ဆီက ျခံစည္းရိုးပင္ေတြက တို႔ဆီက ေဒါနပန္းနဲ႔ တူတယ္ေတာ့ဆိုၿပီး ကုန္းနမ္း… ဟင္ ေမႊးလည္း မေမႊးဘူး ဆိုတဲ့ အျဖစ္ေတြ…။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေတာင္တန္းေတြဟာ အေရာင္ေျပာင္းတတ္တယ္ ဆိုတာကို သိရခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သဘာဝတရားနဲ႔ ပိုနီးစပ္လာၿပီး ပိုရင့္က်က္သြားသလိုလို စိတ္ႀကီးဝင္မိပါေသးတယ္။ ဒီမွာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ရာသီဥတုက အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္။ ရာသီဥတု အေျခအေန ေျပာင္းသြားတာနဲ႔အမွ် ေတာင္တန္းႀကီးေတြက အေရာင္ေျပာင္းပါတယ္။ ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕၊ ေရႊအိုေရာင္ ေတြ အျပင္၊ ခရမ္းေဖ်ာ့၊ ခရမ္းရင့္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္၊ မီးခိုးမိႈင္း၊ ေငြမွင္ေရာင္ အို… စံုလို႔ စံုလို႔ပါပဲ…။
မိုးမ်ားရာ အရပ္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူ တေယာက္ဟာ ႏွင္းထူတဲ့အရပ္ကို ေရာက္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ တမ္းတမိတာက ျမန္မာစာေပကို ေရးသားၾကတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားကိုပါ။ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္သာဆို “ႏွင္းေတြ ေဝမွျဖင့္ကြယ္” ဆိုၿပီး စာေတြေရးမွာပဲလို႔။ ေကာင္းကင္ေပၚက က်လာတာခ်င္းတူေပမည့္ မိုးနဲ႔ ႏွင္းက အသြင္ကြဲတယ္။ မိုးရြာပံုေတြ မတူသလို ႏွင္းက်ပံုေတြလည္း မတူဘူး။ မတူတာသာသိတယ္ ဘယ္လိုဟူကား မေဖာ္ျပတတ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဝါဟာရ ဆင္းရဲမႈ။ ႏွင္းရွိတဲ့ေဒသကလူေတြရဲ႕ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတာေတြလည္း ကိုယ္က လက္လွမ္းမမွီ။ ဆင္းရဲတာ မေကာင္းပါလား… ဂုဏ္ငယ္လိုက္တာ…။
ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ အစဦးဆံုး ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးနဲ႔ အစိုဓာတ္ကို မြတ္သိပ္ေနတဲ့ ေျမျပင္တို႔ ထိအေတြ႔မွာ လႈိက္ဝဲလာတဲ့ ေျမသင္းနံကို မက္ေမာခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္ဟာ မိုးေလဝသ သတင္း ေၾကျငာထားတဲ့အတိုင္း ႏွင္းေတြ စက်လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဝ့ကာဝိုက္ကာ ဝဲပ်ံလာတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေတြကို ေယာင္နနနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။ မိုးရြာလို႔ စိတ္မညစ္ဖူးသူဟာ ႏွင္းေတြ က်ေတာ့လည္း အင္း… ေပ်ာ္ပါတယ္…ေပ်ာ္ပါတယ္…ေပ်ာ္ရမွာေပါ့ေလလို႔ ေပ်ာ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကား၊ ကိုးရီးယားကားေတြမွာ ေတြ႔ဖူးတယ္ေလ… ႏွင္း စက်ၿပီဆို ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး သမီးရည္းစားေတြ ေျပးဖက္ၾကေတာ့တာ…။ ႏွင္းေတြက ထပ္ကာထပ္ကာ ဆက္လို႔သာ က်ေနလို႔ ႏွင္းဦးက်လည္း လြန္ခဲ့ပါၿပီ…။ တျမန္ေန႔က မနက္ပိုင္းမွာ ႏွင္းေျပးေလး တခဏ ေဝတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစ ေန႔ေရာညေရာ ေစြေနလိုက္တာ… ည ညဆို ႏွင္းေလေတြပါ လာတယ္။ ညွာတာမဖက္ ႏွိပ္စက္တဲ့ ရာသီ…။
လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ အေနအထားနဲ႔ ေလာကကို ရင္ဆိုင္ေနတာမဟုတ္လား။ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္သမားဆိုေတာ့ အေတြးအလ်ဥ္ေၾကာမွာသာ ေမ်ာလို႔မဆံုး…။
