မေရးတတ္၍ ေရးလိုက္ပါသည္။

မ်ားမ်ား ေရးပါ။
တိုစိ၊ တိုစိေလးေတြ…
ဖတ္ေတာ႔ မယ္ဆို ၿပီးသြားျပီ။
some are take time to understand for me.
က်မ စာေရးျဖစ္ေအာင္ အားေပးၾကသူမ်ား၏ comment ေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
...............
မ်ားမ်ား မေရးႏိုင္တာ ၀န္ခံပါတယ္။
ဒီမွာေတာ့ ဒီေလာက္ေရးၿပီးရင္ကို ညွစ္ထားၿပီးသား ႀကံဖတ္ႀကီးလို ျဖစ္က်န္ခဲ့ရရွာပါတယ္။
ကၽြန္မသည္ မျပည့္သည့္အိုး ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မ ေဘာင္ဘင္ခတ္တာကိုလည္း လူသိမွာ စိုးေၾကာက္လွပါ၏။
က်မ၏ ဆင္ေျခမ်ားျဖစ္ပါသည္။
...............
ဖြင္႔ဟ ၀န္ခံပါမည္။
က်မေရးထားတာေတြက Blog မွာ က႑ခြဲထားသလို စကားေျပလည္း မဟုတ္၊ ကဗ်ာလည္း မဟုတ္။
“စကားပ်ာ” မ်ားျဖစ္ပါသည္။

(ခက္ဆစ္- စကားပ်ာ=တည္ၿငိမ္မႈမရွိ၊ အဓိပၸါယ္မေပၚလြင္၊ ကေယာက္ကယက္ႏွင့္ ပ်ာယာခတ္ေနေသာစာ။)
သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာမ်ားႏွင္႔ စာဖတ္သူမ်ားကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္က မျပည့္သည့္အိုးေလးကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါဟူ၍သာ…
...............
က်မတို႔ မိခင္ဘာသာ ျမန္မာစာကို ေလ႔လာသင္ယူခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္တန္း ႏွင္႔ ပထမတန္းတြင္ အစဦးဆံုး အကၡရာေတြကို အသံထြက္ပံု၊ ေရးဆြဲပံုမွစ၍ စာလံုးေတြကို ဘယ္လိုေပါင္းမယ္။ ဘယ္လို ဖတ္မယ္။ သင္ၾကရသည္။ ပထမတန္း ႏွစ္၀က္ၿပီးလွ်င္ ျမန္မာစာ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ၿပီ ျဖစ္သည္။
ဖတ္တတ္ေသာ အခါ က်က္ၾကရသည္ (အေမးအေျဖေတြကို ၏, သည္ မေရြ႕)၊ ေရးတတ္ေသာ အခါ ကူးခဲ့ၾကသည္။ (ေအာက္ပါစာလံုးမ်ားႏွင္႔ ၀ါက်ဖြဲ႔ပါ ဟူေသာ ေမးခြန္းအတြက္ ဆရာမ ဥပမာေရး ျပေသာ ၀ါက်ေတြကို)။
အတန္းႀကီးလာေသာ အခါ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႏွင္႔ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ ေပးထားေသာေခါင္းစဥ္ အတြက္ စာစီစာကံုးေရးျခင္းမ်ိဳးကို မိခင္ဘာသာတြင္ အလြန္ပါရမီထူး၍ ထူးခၽြန္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ေရြးထုတ္ အစြမ္းျပခြင့္ရခဲ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အမ်ားဆံုးပ်က္ကြက္ေသာ အိမ္စာကို စစ္တမ္းထုတ္မည္ဆိုပါလွ်င္ စာစီစာကံုးပင္ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ အမွတ္ေကာင္းလိုသူမ်ားသည္ စာစီစာကံုး ကို က်က္ၾကပါသည္။ ေတြးႏိုင္ေအာင္၊ ေရးႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းစာမွလြဲ၍ စာဖတ္၀ါသနာပါလာေအာင္ စြဲေဆာင္မည့္ ကေလးစာေပ ႏွင္႔ အလွမ္းေ၀းခဲ႔ရပါသည္။
အျခား ဘာသာစာေပမ်ားတြင္ ေလ႔လာရသလို ေပးထားေသာရုပ္ပံုမ်ား အတြက္ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူး၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးျဖင့္ Composition ကိုယ္တိုင္ေရးျခင္းမ်ိဳး က်မတို႔ မေလ႔က်င္႔ခဲ႔ၾကပါ။ Comprehension ကဲ႔သို႔ေသာ စာပိုဒ္ကိုဖတ္ၿပီး ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္႔အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင္႔ မေျဖခဲ႔ၾကပါ။
အျခားဘာသာရပ္မ်ား သိပၸံ၊ ပထ၀ီ၊ သမိုင္း စသည္တို႔ကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ႔ၾကေသာ္လည္း အထက္ပါနည္းအတိုင္းပင္ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾက၍ သမိုင္းမွ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုအတြက္ ဘ၀တြင္ပါသြားရမည့္ သင္ခန္းစာ၊ အေတြးအေခၚမ်ားအစား အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းတြင္ ခုႏွစ္၊ သကၠရာဇ္မ်ား၏ အေရးပါမႈကိုသာ နားလည္ခဲ့ႀကပါသည္။ “သိပၸံေတာ္ရန္၊ သခ်ၤာ ေတာ္ရမည္။” ဆိုသကဲ့သို႔ေသာ အျပန္အလွန္ အကိ်ဳးျပဳႏိုင္ခြင့္မ်ားကိုလည္း မခံစားၾကရေတာ့ပါ။ လူမ်ိဳးျခားတို႔၏ အမည္မ်ားႏွင္ စကားလံုးမ်ားကို ျမန္မာစာလံုးႏွင့္ ေပါင္းထားသည္မ်ားကို အသံပင္မထြက္တတ္သျဖင္႔ ေမာေနေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ေက်ာ္ခြ ဖတ္ခဲ႔ရျခင္းေၾကာင္႔႔ ဆက္စပ္၍ နားလည္ႏိုင္ျခင္း အခြင္႔အေရးလည္း ဆံုးရံႈးခဲ့ရပါသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ

ျမန္မာျပည္သည္ တို႔ျပည္။
ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ။
ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား။
တို႔ျပည္ကို ခ်စ္ပါ။
တို႔စာကို ျမတ္ႏိုးပါ။
တို႔စကားကို ေလးစားပါ။

“က်ည္ေပြ႔ အတတ္ေပါက္ေစ” ဟူေသာထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ ဆက္၍ႀကိဳးစားပါဦးမည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္မွ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို ေရးသားျပဳစုခဲ့ၾကသူမ်ား၊ အျခားဘာသာမွ အတတ္ပညာ ႏွင့္ စာေပ၊ အႏုပညာမ်ားကို ျမန္မာဘာသာသို႔ ဘာသာျပန္ဆိုၾကေသာသူမ်ား၊ Image ေလးနဲ႔ ၿပီးေတာ့မွ ေအာက္ကစာသားေတြ … သိတယ္မို႔လား Blog က Post ေလးေတြကို ေတြးသူ၊ ေရးသူ၊ ေ၀မွ်သူ အားလံုးကို ေလးစားလ်က္ က်မ ကိုယ္တိုင္စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးခ်င္ပါသည္။ ဆရာႀကီး Dr.မင္းတင္မြန္၏ Good English စာအုပ္ေနာက္ေက်ာမ်က္ႏွာဖံုးမွ က်မစိတ္ထဲ အၿမဲစြဲေနေသာ စာတန္းကို က်မဆႏၵႏွင့္ကိုက္ညီေအာင္ ဒီလိုေလး ေျပာင္းလဲယူသံုးပါရေစ။

လူတိုင္း မိခင္ဘာသာ ျမန္မာစာတြင္ ေတာ္၍၊ ျမန္မာစာတြင္ ေပ်ာ္ရမည္။