Sunday, July 25, 2010

ပန္းၿမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး

“ရွင္းေနတာေတြကို ႐ႈပ္ေအာင္လုပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ရွင္း၊ အဲ့ဒါဆို ပိုရွင္းသြားေရာ...” (ပန္းၿမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး)
“ရွင္းေနတာ” ဆိုေသာစကားသည္ ႐ိုးရွင္းျခင္း (simplicity) ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသလို၊ ျပည့္ျပည့္၀၀ နားလည္ သေဘာေပါက္ျခင္း (comprehensiveness) ဟူေသာ အဓိပၸါယ္လည္း ရပါသည္။ တစ္စံုတစ္ခုျဖင့္ တားဆီး ပိတ္ဖံုး ထားျခင္းမ်ိဳး မရွိဘဲ ႐ိုးရွင္းေနမွလည္း ဘက္ေပါင္းစံုမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း (မ်က္လွည့္ဆရာတို႔ ျပကြက္အစတြင္ ပရိသတ္အား ၾကည့္ခိုင္းသကဲ့သို႕) ႐ႈေထာင့္တစ္ခု, ျပကြက္တစ္ခုတည္းမွသာ ဖြင့္ျပေပးေသာ ႐ိုးရွင္းမႈမ်ိဳးသည္ အမွန္တကယ္ နားလည္ျခင္း မရွိပါဘဲလွ်က္ သိသေယာင္, နားလည္သေယာင္ အထင္ေရာက္ေစႏိုင္သည့္ Over-simplification လွည့္ကြက္တစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ အခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ပြန္းတတီးျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ Simplification ထက္ Over-simplification က ပိုမ်ား ေနခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟု ဆိုရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုတည္းကိုသာ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္တတ္ေသာ အသိဉာဏ္ (Critical thinking) ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈထက္ ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား (Subject matter) ကိုသာ ဦးစားေပးလြန္းေသာ ပညာေရးတိုင္းတြင္ ဤျပႆနာမ်ိဳး ရွိေနတတ္ပါသည္။

“ၾကက္တူေ႐ြး ႏႈတ္တက္” ပညာသင္ၾကားနည္းမ်ိဳးသည္ စဥ္းစားေ၀ဖန္မႈကို လ်စ္လ်ဴအ႐ႈဆံုး သင္ၾကားနည္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ နယူတန္၏ ေ႐ြ႕လ်ားမႈဆိုင္ရာ ပထမနိယာမကို သင္ၾကားသည္ ဆိုပါစို႔။ ဆရာက ဖတ္စာ စာအုပ္ထဲမွ နိယာမကို သင္ပုန္းေပၚတြင္ ကူးေရး၍ တပည့္မ်ားကုိ စာလိုက္ ကူးေစမည္။

“ျပင္ပမွ အားသက္ေရာက္ျခင္း မရွိပါက၊ တသမတ္ အလ်င္ျဖင့္ ေရြ႕လ်ားေနေသာ ၀တၳဳတုိ႔သည္ ဆက္လက္ ေရႊ႕လ်ား၍၊ ရပ္တည္ေနေသာ ၀တၳဳတို႔သည္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနမည္။”
ဆရာက နိယာမအား ဖတ္ျပ, အနည္းငယ္ရွင္းျပၿပီး တပည့္အခ်ိဳ႕အား ဖတ္ ခိုင္းမည္။ ထို႔ေနာက္ နိယာမမ်ား, အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအား “၏, သည္” မမွားရေအာင္ အက်က္ခိုင္းပါသည္။ သို႔မွသာ စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္မ်ားမ်ား ရမည္ဟု မွာၾကားပါလိမ့္မည္။ သင္ပုန္းေပၚမွ “၏, သည္” မမွားေအာင္ စာလိုက္ကူးရေသာ သင္ၾကားမႈမ်ိဳးကို တကၠသိုလ္တန္းမ်ား၌ပင္ ေတြ႔ရဖူးပါသည္။

ဒုတိယသင္ၾကားမႈမ်ိဳးမွာ စဥ္းစားေ၀ဖန္မႈ အထိုက္အေလ်ာက္ပါေသာ္လည္း၊ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုမွ ျမင္ကြင္းတစ္ခုသာ ျပ၍ သင္ၾကားေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဆရာက စားပြဲအား ညႊန္ျပၿပီး

“ဒီ စားပြဲက ရပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ဒီစားပြဲကို မတြန္းရင္ ေ႐ြ႕ပါ့မလား”
“မေရြ႕ပါဘူး… ”
“ေအး အဲဒီလို ရပ္ေနတဲ့ ၀တၳဳေတြကို ေ႐ြ႕ေအာင္ တြန္းေပးတာကို ‘အား’ လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီလိုဘဲ လိမ့္လာတဲ့ ေဘာ္လံုး တစ္လံုးကို ေျခေထာက္နဲ့ ဖမ္းထိန္းလိုက္ရင္ ရပ္မသြားဘူးလား…”
“ရပ္သြားပါတယ္…”
ေအး… ဒီလို ေ႐ြ႕ေနတယ့္ အရာ၀တၳဳေတြကို ရပ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာကိုလည္း ‘အား’ လို႔ေခၚတယ္။”
“ဒါဆို လိမ့္ေနတဲ့ ေဘာ္လံုးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ဖမ္းမထိန္းရင္ မရပ္ေတာ့ဘူးလား”
“ရပ္ပါတယ္”
“ဒီနိယာမအရ အျပင္က ‘အား’ သက္ေရာက္မႈမရွိရင္ ေ႐ြ႕ေနတဲ့ ၀တၳဳေတြက ဆက္ေရြ႕ရမယ္။ ဘယ္က ‘အား’ သက္ေရာက္တာလဲ… ေျမႀကီးနဲ့ ပြတ္တိုက္သြားတဲ့အတြက္ ပြတ္တိုက္အားကေန ေဘာ္လံုးကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တာ”
စသျဖင့္ အေတာ္အသင့္ ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ဆရာႏွင့္အတူ တပည့္တို႔အား နိယာမကို လိုက္ဆိုေကာင္း ဆိုေစပါသည္။ ဆရာက အာေဘာ္အာရင္းသန္သန္ ေျပာတတ္လွ်င္ ေျပာတတ္သည့္အေလွ်ာက္ တထိုင္တည္း နားလည္သြားႏိုင္သလို စာျပန္ၾကည့္ရန္ မလိုဘဲ အလြတ္ရသြားတတ္ၾကပါသည္။ အသင္အျပေကာင္းသည္ဟု နာမည္ရေသာ ဆရာအမ်ားစု၏ သင္ၾကားနည္းသည္ ဤနည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား နားလည္လြယ္ေလာက္သည့္ ႐ႈေထာင့္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပး၍ ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ဆရာကပင္ ဦးေဆာင္ ေျဖရွင္းေပးသြား၍ ကေလးငယ္မ်ားအား မိဘက အစာကို ၀ါးခြံ႕သကဲ့သို႔ သင္ၾကားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပထမသင္ၾကားမႈမ်ိဳးေလာက္ ေလွနံဓားထစ္၀ါဒကို သြတ္သြင္းေပးျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ဘက္ေပါင္းစံုက ႐ႈျမင္ႏိုင္သည့္ အက်င့္ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။

တတိယနည္းသည္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ႐ႈျမင္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေသာနည္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာမ်ားထက္ ထိုအေၾကာင္းအရာအား ခ်ဥ္းကပ္ပံုကို ဦးစားေပးသည့္ နည္းျဖစ္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ သင္ၾကားေသာအခါ မူလက နားလည္သည္ဟု ထင္ထားသည္မ်ားပင္ ပို၍ ႐ႈပ္သြားသလို ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ “နားမလည္ဘဲ မ်က္စိလည္သြားသည္” ဟု ေ၀ဖန္ခံရမည့္ သင္ၾကားနည္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ပို႐ႈပ္သြားသည္မဟုတ္, ယခင္က ရွင္းသေယာင္ထင္ေန၍ ျပႆနာဟု ထင္မထားသည့္ ႐ႈေထာင့္မွ ထုတ္ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအ႐ႈပ္ကို ရွင္းလိုက္ႏိုင္ပါက ပို၍ ရွင္းလင္းသြားတတ္ပါသည္။

“အင္ဂ်င္တစ္လံုး ဆြဲတဲ့ ရထားနဲ႔ ႏွစ္လံုး ဆြဲတဲ့ ရထား… ဘယ္ရထားက ပိုျမန္သလဲ… ”
“ႏွစ္လံုးဆြဲတဲ့ ရထားက ပိုျမန္ပါတယ္”
“ေအး… ဒါက Common Sense ကြ။ နယူတန္မတိုင္ခင္က လူေတြလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ သိတယ္။ ‘အား’  မ်ားမ်ားသံုးရင္ ျမန္ျမန္သြားမယ္ ေပါ့ကြာ။ နယူတန္က သူတို႔ မွားေနတာ ရိပ္မိတယ္။ ေႏွးတယ္ ျမန္တယ္ဆိုတာက Absolute မဟုတ္ဘူး။ Relative to observer… ။ ဥပမာ သေဘၤာႏွစ္စီး ယွဥ္မိတဲ့အခါ တခါတေလ ကိုယ့္သေဘာၤက ေ႐ြ႕ေနတာလား, သူ႔သေဘာၤက ေ႐ြ႕ေနတာလား မသိရဘူး… တခါတေလလည္း ႏွစ္စီးလံုးသြားေနပါလ်က္ ရပ္ေနသလို ထင္ရတယ္။ ရပ္ေနတဲ့ သေဘာၤကို ေ႐ြ႕ေနတဲ့ သေဘာၤေပၚကေန Observe လုပ္ရင္ ေ႐ြ႕ေနတယ္လို႔ ထင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ေနတာနဲ႔ ေ႐ြ႕ေနတာ ဘာမ်ားသိပ္ ထူးသလဲ”
“မထူးပါဘူး Observer ေပၚမူတည္ၿပီး ရပ္တာ, ေ႐ြ႕တာကို ေခၚရတာပါ”
“ေအး … ရပ္တယ္ေခၚေခၚ, ေရြ႕တယ္ ေခၚေခၚ သိပ္မထူးဘူး။ ‘အား’ က ျမန္တယ္, ေႏွးတယ္ဆိုတဲ့ အလ်င္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ အရွိန္ဆိုတဲ့ အဲဒီ အလ်င္ေျပာင္းလဲမႈႏႈန္းနဲ႔ပဲ ဆိုင္တာ။ ဒီေတာ့ အျပင္က အားသက္ေရာက္မႈ မရွိရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
“အလ်င္ႏႈန္း ေျပာင္းလဲမႈ မျဖစ္ပါဘူး”
“ဟုတ္တယ္ … နယူတန္ရဲ့ ပထမနိယာမက ဒါကိုေျပာတာ။ တနည္းအားျဖင့္ ‘အား’ မ်ားမ်ား သက္ေရာက္ရင္ အလ်င္ႏႈန္းေျပာင္းလဲမႈဆိုတဲ့ အရွိန္ပို မ်ားမ်ားရမယ္။ ဒါကို သူ႔ရဲ့ ဒုတိယ နိယာမမွာ ဆက္ေျပာလိမ့္မယ္။”
...
ဤသင္ၾကားနည္းသည္ ဒုတိယနည္းေလာက္ နားလည္ရ မလြယ္ကူေသာ္လည္း (နယူတန္ ကိုယ္တိုင္ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေသာ နည္းျဖစ္၍) ပို၍ နက္နဲစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္ေစႏိုင္ပါသည္။ နယူတန္က ရွင္းသေယာင္ထင္ခဲ့သည့္ ျပႆနာအား အိုင္းစတိုင္းက အလင္းအလ်င္၏ ထူးဆန္းသည့္ သဘာ၀ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ပို႐ႈပ္ေအာင္လုပ္၏။ နယူတန္က relativity of velocity ေလာက္သာျမင္ၿပီး၊ အိုင္းစတိုင္းက relativity of time ကိုပါ ျမင္ေတာ့သည္။

ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာသက္သက္ကိုသာ ဦးစားေပးသင္ၾကားနည္းက အခ်က္အလက္ ဗဟုသုတကို သာေပးသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာအား ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ခ်ဥ္းကပ္ပံုကို ဦးစားေပးသင္ၾကားေသာနည္းက ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားတတ္ေသာ အသိဉာဏ္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတို႔အား ဆက္စပ္သိျမင္ႏိုင္သည့္ ဉာဏ္ကို ေပးသည္။ ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ခ်ဥ္းကပ္သျဖင့္ ပို၍ ႐ႈပ္ေထြးသြားသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ႐ႈေထာင့္တစ္ခုတည္းမွ ျမင္ေသာ အျမင္ထက္ ပို၍ ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

8 comments:

ywartharlay-ytu said...

အစ္ကုိေရ က်ေနာ္တုိ႕ ငယ္စဥ္က သမိုင္း သင္တဲ့ သမိုင္းဆရာကို ေျပးျမင္မိတယ္။ စာတစ္ပုဒ္ မသင္ခင္မွာ ပံုျပင္ေတြလို က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္ဝင္စားေအာင္ အရင္ေျပာျပတတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ညႊတ္ေနျပီဆုိမွ သူ သင္မယ့္သမိုင္းေၾကာင္းကို ခ်ျပတယ္။

ေနာက္ဆရာတေယာက္ကေတာ့ သမိုင္းကို ရွဳေဒါင့္ေတြကေန ေ၀ဖန္ခုိင္းတယ္။ သူသာဆုိ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့မယ္ဆုိတာမ်ိဳး၊ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာမ်ိဳး၊ မင္းတို႕သာဆိုရင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲဆိုတာမ်ိဳး..

ဒီဆရာေတြသင္တဲ့ စာေတြကရင္ထဲမွာစြဲက်န္ေနခဲ့တာ။ စာသင္ရတယ္ဆိုတာထက္ စိတ္ပါ၀င္စားျပီး စိုက္လိုက္မတ္တပ္ေလ့လာခ်င္မိသြားတာမ်ိဳး ကို ေရာက္ေရာဗ်ာ...

ဇြန္မိုးစက္ said...

ငယ္ငယ္က ဘာသာရပ္ေတြ သင္ရတဲ့အခါ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာခ်ည္းထက္ အဲဒါနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာသြားတဲ့ ျပင္ပကအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ပုိစိတ္၀င္စားမိတယ္။

ပညာေရးစနစ္အရ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈမွာ အားနည္းခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သခ်ၤာနဲ႔ ႐ူပေဗဒလုိ ဘာသာရပ္မ်ိဳးမွာ ပညာရွင္ျဖစ္ေလာက္တဲ့အထိ စိတ္၀င္စားမႈမရွိခဲ့တာမ်ားလားလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။

ကုိေပါ said...

ဒီပုိ႔စ္ကုိလည္း သေဘာက်တယ္ ကိုဧရာ။

အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးစနစ္က “၏၊သည္” မေရြး တလုံးမလြဲေအာင္ အလြတ္က်က္ၿပီး ေျဖတာကုိ အားေပးတဲ့စနစ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့ မွတ္ဉာဏ္အတန္အသင့္ရွိမယ္၊ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈအသင့္အတင့္လည္းရွိမယ္ဆုိရင္ စာေတာ္တယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကေလးကုိ အလြယ္တကူ ရေတာ့တာပါပဲ။ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အေလ့ေတာ့ နည္းသြားတာေပါ႔။

တကၠသုိလ္ေရာက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းသားေတြဟာ unseen ဆုိတဲ့ မျမင္ဘူးတဲ့ ပုစၧာအသစ္အဆန္းကုိ အင္မတန္ ေၾကာက္ၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြလုိ မဟုတ္ဘူး။ Unseen လာရင္ ေပ်ာ္တာပဲ။ စာေၾကလုိ႔ ေတြးတတ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္အတြက္က အရာရာဟာ Unseen လုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ seen ကုိပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ဖန္တလဲလဲ အလြတ္နီးပါးေလာက္ရေအာင္ တြက္ထားတဲ့သူေတြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ေျဖဆုိခြင့္ရသြားလုိ႔ ေပ်ာ္တာ။ း-) (အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ့္နည္းကလဲ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ နည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။)

ဒါထက္ စကားမစပ္ ေျပာရရင္.....

ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ တရားေဟာလုိ႔ရွိရင္ တလမ္းသြား၊ (တဖက္သတ္) One way ပဲ ေဟာၾကတာ က်ေနာ္တုိ႔ အခုေနာက္ပုိင္းေခတ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ လူေနမႈစနစ္က ဆုတ္ယုတ္သြားလုိ႔လား။ အရင္တုန္းကဆုိရင္ ဗုဒၶကုိ ေမးေလွ်ာက္တာေတြေရာ၊ ေနာက္ မိလိႏၵတုိ႔ ဘာတုိ႔ အေမးပုစၧာေတြ ရွိတယ္။ ဒီဖက္ေခတ္က တရားေထာက္က ဘုန္းႀကီးက ေရလာေျမာင္းေပး ေမးတာကုိ ေနာက္ကေန အလုိက္သင့္ လုိက္ေျဖတာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ဘာသာတရားလုိ နက္နဲတဲ့ စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ရမယ့္ အရာေတြမွာပါ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေလွနံဓားထစ္ မွတ္ေနၾကၿပီလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ခုေခတ္ ဘာသာေရးမဂၢဇင္းေတြ၊ အြန္လုိင္းေတြ၊ တရားေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈဟာ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ နည္းေသးတယ္။

ေနာက္တခုက ဗုဒၶဘာသာမွာ သာသနာ့ဒါယိကာ ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ သားေတြက သာသနာ့ေဘာင္ သြတ္သြင္းရတယ္။ ကေလးေတြကုိ သူ႕ဘာသာသူ စဥ္းစားခြင့္မေပးဘဲ က်ေနာ္တုိ႔က တဖက္ျမင္ ျမင္ေအာင္ သိမ္းသြင္းရာ က်ေလမလား။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ သေဘာကေတာ့ ေစာေၾကာဖုိ႔၊ ဆန္းစစ္ဖုိ႔ အားေပးေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္နာသူေတြက ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ကေလးေတြအေပၚမွာ ျပဌာန္းသလုိေရာ ျဖစ္ေနမလား... စသျဖင့္ ကုိဧရာရဲ႕ ပုိ႔စ္ကုိ အေျခခံၿပီး ေတြးေတာမိပါတယ္။

Sonata Cantata said...

႐ြာသားေလး … ဒီလိုဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရတာ ကံေကာင္းပါတယ္။

ဇြန္မိုးစက္… အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ သခၤ်ာနဲ႔ သိပၸံလို ဘာသာရပ္ေတြမွာေတာင္ ဆန္းစစ္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈနည္းလာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဥပမာ အခ်က္အလက္ေတြကိုပဲ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေပးမယ့္ Powerpoint slides ေတြပဲ သံုးမယ့္အစား၊ ဆရာနဲ႔အတူ လိုက္ေတြးႏိုင္ေအာင္ Whiteboard ကို ျပန္သံုးဖို႔ သင့္မသင့္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာလာၾကတယ္။

ကုိေပါ… လူအမ်ားကို ေဟာရတဲ့ တရားပြဲေတြမွာေတာ့ တစ္လမ္းသြားပဲ ဆက္ျဖစ္ဖို႔မ်ားမယ္ ထင္ပါတယ္။ တရားပြဲအၿပီး အမွ်မေ၀ခင္မွာ အေမးအေျဖက႑ေလး ထည့္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္အလွဴ႕ဒါယကာျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ကေလးရဲ့ဆႏၵမပါဘဲ အတင္း သာသာနာ့ေဘာင္ သြင္းတာကေတာ့ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ေလးေတြကို အစားအစာ အသစ္အဆန္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသလို ဘာသာတရားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာကေတာ့ မိဘေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ စားခ်င္လာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔က ကိုယ့္အပိုင္း, သူတို႔ မႀကိဳက္လို႔ ေနာက္ဆက္ မစားတာကေတာ့ သူတို႔ အပိုင္းေပါ့။ ဒါေတာင္ အေျခခံက်တဲ့ အစားအစာေတြကိုေတာ့ ရေအာင္ ေကၽြးရတာပါပဲ။

လသာည said...

ဖတ္လို႔ တအားအရသာရိွတဲ့ ပို႔စ္ေလး..ပါ။
ဆရာျဖစ္မယ့္ ဆရာေလာင္းေလးေတြပါ ဖတ္ခြင့္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ့္ ပိုစ္အျဖစ္ျမင္မိပါတယ္..

ဒီပိုစ္က အသိတခ်ိဳ႔ရတဲ့အတြက္ ကိုဧရာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စုခ်စ္ said...

ဆရာ... ကိုေပါကို ေျဖထားတဲ့ အေျဖ သေဘာက်တယ္... အဲသလို ေမးတာေတြ ၾကံဳဖူးတယ္...
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အူလည္လည္သမားမို႔ ဘယ္လို ေျဖရမယ္မွန္းမသိဘူး...
ေက်းဇူးပါဆရာ...

သင္းႏြယ္ဇင္ said...

ဒုတိယသင္နည္းအထိေတာ့လိုက္နိုင္ေသးတယ္။ တတိယသင္နည္းကိုေတာ့ျကိုးစားပါဦးမည္။

Sonata Cantata said...

ညီမေလး... ဟုတ္ပါတယ္။ စာသင္တဲ့ေနရာမွာ အစုအဖြဲ႕လိုက္ ေဆြးေႏြးမႈေတြက ထိေရာက္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ အစုအဖြဲ႕ ပေရာဂ်က္တို႔ စာတမ္းတို႔ လုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာ အေခ်အတင္ စဥ္းစား ေဆြးေႏြးက်တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အမ်ားညီရာ Groupthink သေဘာမ်ိဳးဘဲျဖစ္ျဖစ္, စာေတာ္တဲ့သူတစ္ဦးတည္းကပဲ ဒိုင္ခံၿပီး ေတြးသြား,ေျပာသြား, လုပ္သြားတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ညီမေလးေျပာသလိုပဲ “အသြင္မတူ ကြဲျပားတဲ႕ တျခားသူတေယာက္ရဲ႕ အေတြးကို မွန္ကန္တယ္ဆိုရင္ လက္ခံႏိူင္တဲ႕ အက်င္႕ကိုလဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျပီးသားျဖစ္သလို၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္႕ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ ကိုယ္႕အေတြးကို လြတ္လပ္စြာ ၊ ရဲရင္႕စြာ ေဆြးေႏြးတင္ျပရဲသူလဲ ျဖစ္ေစ” တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြကို ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးသင့္ ပါတယ္။